Shimla Police: better late then never.
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Marian en Joost
15 December 2008 | Pakistan, Quetta
Dat stond er op het politiebord van Shimla in India. En ook op een ander bord: Shimla Police, help us to do things better. We hadden veel bewondering voor deze kritische zelfreflectie, want inderdaad, toen we het aanrijdinkje hadden (zie vorige verhaal) kwam de politie niet opdagen. Helaas heb ik geen foto's van de borden!
Maar wel zo'n 600 andere foto's, voor de liefhebbers die een uurtje of twee hebben.
Je wilt trouwens niet geloven hoe ik hier zit te typen. De drie computers deden het niet, dus ik mag de computer van de baas zelf, een aardige knul. Het balletje in de muis valt er af en toe uit, maar het werkt. Jullie hebben wat langer op bericht moeten wachten, het vorige internetcafe had ook drie computers. Ik koos daar de enige hele burostoel, verzette 'm iets dichter naar het scherm en donderde er meteen af (geen letsel). De ontbrekende poot bleek vervangen door een grote steen, had ik moeten zien natuurlijk. Dus op de andere burostoel achter de t..r..a..g..e computer, toen de elektriciteit uitviel. De man reageerde dat dit regelmatig gebeurde, dus gaven we het maar op. Wat is Jeugdzorg dan goed gefaciliteerd!! Alles is toch weer relatief. Collega's, dank voor jullie heerlijke boek over de Dochter van Isfahan. Het is zo leuk dat ik de stad herken uit de beschrijvingen. En het reisjournaal is volgeschreven.
Ook dank voor jullie hardstikke leuke reacties. Merel en Bas, proficiat met jullie vogelnestje, vast geen origineel grapje, sorry. Ik verheug me er op het te komen bewonderen.
Patty maakt me weer razend nieuwsgierig natuurlijk, met onverwachte wendingen. Ik kom toch echt niet eerder naar huis! We hebben het zo geweldig hier. Theo, ik heb het gehoord van mama, prachtig, die misverstanden, dat hoort bij surprises. Erna, dank voor je zonnige reactie, wij zijn net als Jessica inderdaad helemaal verslingerd geraakt aan India, zou het in de genen zitten? Ik maakte op school al een examenwerkstuk over vrouwenrechten in India.
En Lydia, ik heb je boek over vrouwen in Afghanistan gelezen, vreselijk wat de Taliban allemaal aanricht, we hebben het er nog over.
Ook alle anderen dank voor alle lieve en hartelijke reacties. Het komt vast ook door al jullie positieve gedachten en wensen dat we het zo fijn hebben en zo weinig problemen.
Hier komt ons verhaal (ik heb inmiddels koffie gekregen van de baas. En Joost komt kijken hoe ver ik ben. O, o, en ik moet nog beginnen.)
India dus. In Shimla hebben we overnacht op een enorm universiteitsterrein van wel 5 x 5 km. en veel gebouwen. Van daaruit bezoeken we de bazaar en kopen goedkope overhemden, die naar goed Indiaas gebruik je eigen kleren hetzelfde kleurtje geven, al wat gaatjes hebben en een vervelend luchtje hebben. In de stad slingeren aapjes aan de electriciteitskabels en springen vrolijk op de al flink ingedeukte autodaken. In het Indiaboek wordt een botanische tuin aanbevolen en we gaan er naar op zoek. Als we op 1500 meter afstand zijn, is er nog steeds niemand die er ooit van gehoord heeft, dus geven we het op en doen het met wat er is. Zoals het kleinste vogelpark van de wereld (zo staat het niet aangegeven) met wat kippen zoals op ons erf, wat zwanen en ganzen, en opgezette beren en tijgers. Het Shimla-museum is ook leuk, veel oude en moderne kunst en veel informatie over Ghandi. Shimla is een drukke, grote stad, maar zo verkeersveilig dat temidden van de bussen en riksha's regelmatig honden heerlijk liggen te soezen op het warme asfalt.
We trekken verder de bergen in, deze keer via een goede autoweg (volgens de kaart, rode weg). We slaan weer voor een week eten en drinken in en verheugen ons op de stilte, besneeuwde bergtoppen en mooie wandelingen. Maar ach, dit is India en niet Zwiterland. Besneeuwde bergtoppen waren er, de rest niet.
Dat het honderden kilometers lang een en al bochtenwerk is, met grote neergestorte rotsblokken op de weghelft, dat er weghelften geblokkeerd zijn, weggezakt of naar beneden gestort, och daar kijken we allang niet meer van op. Dat er brede bussen en lange vrachtwagens zouden rijden met wie we moeten kibbelen over de nog beschikbare weghelft, hadden we vermoed. Maar dat we iedere nacht naast de verkeersweg moesten overnachten, dat viel ons tegen. Wandelingen? Wel, er stond in een bocht een groot bord met " ovenvers brood". We klauterden het steile bergweggetje op, het was maar een meter of dertig, geen probleem. De mevrouw in het kleine scheve huisje wees naar boven toen we om de bakkerij vroegen. We liepen over smalle dijkjes langs moestuinen, over planken die over slootjes lagen, klommen nog een meter of twintig en kwamen bij het tweede huisje, Waar een mevrouw omhoog wees. Enfin, uiteindelijk bereikten we een lemen huisje met een vitrine met prachtig slagroomgebak er in. Met een zakje wittebrood in de ene hand en ons vasthoudend met de andere klauterden we weer naar beneden. Hoe dat met die taart had gemoeten? Oude mensen sprongen echter op sandaaltjes zo lenig als berggeitjes naar beneden.
Joost vertelt 's avonds dat hij er moeite mee heeft dat de auto zo overhelt in de bochten (gek he?) Maar we vinden een goede oplossing: we zetten alle zware tassen op de grond, zo hebben we 100 kilo met een lager zwaartepunt en Joost wordt er vrolijk van.
We eindigen deze tocht (we moeten dezelfde weg ook weer 250 km terug) bij het Tibettaanse Repong Peo. De route is geweldig mooi, met ruige rotsen, en met uitzicht op de rivier 2000 m. lager.
De thermoskoffiekan is stukgetrild en dus moet er een nieuwe komen. We vinden een prachtige roze, die soms aan de onderkant lekt, soms boven en soms allebei, afhankelijk van hoe en waar we rijden.
Sinterklaas is ook aan onze deur niet voorbijgegaan, ik kreeg een lang gedicht (over reizen en loslaten enzo) en een prachtige zachte donkerrode sjaal met gouddraad. Inmiddels zijn er al drie shirtjes van me ongeveer dezelfde kleur.
We zijn ruim een week in deze Himalayabergen geweest en de tijd vliegt.
De grens was een leuke gebeurtenis, de douane van India herinnerde zich ons nog en maakte grapjes en we moesten thee drinken. Bij de Pakistaanse grens werd het nog gezelliger. Ook thee en babbelen, onze auto werd niet eens gecontroleerd. Handen schudden met de doofstomme meneer, een oudere beambte die vroeg of Joost hem nog kende. " Nee", zei Joost. " Terug naar India", zei hij. En meneer Salim (tien kinderen), met wie we uitgebreid filosofeerden over hoe je goede en slechte mensen kunt herkennen. We werden hartelijk Pakistan ingezwaaid. Zo blijft het een beetje. We worden in Pakistan zowel fysiek als mentaal als emotioneel door elkaar gehusseld, en dat meerdere malen per dag, soms zelfs per uur. We missen de onschuld van India, de in een plastic zakje geschepte soeplepels yoghurt, de dahl (linzen in sausje met rijst) die we aten uit metalen schaaltjes die eerst keurig met het dweiltje van deze maand werd uitgeveegd.
Pakistan... ik zou er nog wel een uurtje over kunnen schrijven, over het door elkaar gehusseld worden. Het landschap in de Indusvallei wisselt per uur van woestijn naar groene palmen en rijstvelden, brede droge rivierbeddings, zandkleurige broze bergen, geweldige asfaltweg en gemene onverwachte betonnen drempels en gaten.
We kozen deze route omdat die volgens de kaart rustig was, met om de 50 km een stadje. In de praktijk is het een lang dorp van 450 km. We hielden rekening met escorte door de politie, maar reisden al vier dagen zonder opgepikt te zijn.
De mensen hier zien er uit als uit de Efteling, of 1001=nacht. Schoenen met gekrulde punten, alle kleuren tulbanden, vrouwen soms in witte burka's met gehaakte puntmutsen. Kamelen, ossenkarren, ezelskarretjes. Brommertjes met bijvoorbeeld vijf mensen er op, of 50 grote paletten eieren, of een net vol levende kippen. Bij de tolstations (want goede autoweg) hoeven we niet te betalen, maar kinderen met zakjes chips om te verkopen gaan aan ons portier hangen en smeken of we er pleasepleaseplease eentje maar willen kopen. Bedelaars met verlamde benen zitten midden op de autoweg, vrachtwagens en bussen raken hen bijna maar het deert ze niet. In de kleinere vervoersbusjes zitten teveel mensen, maar dat maakt niet uit, er is ook nog ruimte aan drie buitenkanten en bovenop. De mensen zwaaien, lachen, roepen hello, steken hun duim op. Langs de weg rusten mannen op hun hurken. Kinderen lopen met stokken en stenen, of met een cricketbat (veel kinderen spelen hier cricket). Dollar-ogen en hertenogen kijken ons aan.
Steeds als we stoppen komt er een groepje van 20 mensen om onze auto staan en begint te staren. Soms wijzen ze naar iets en praten met alkaar. We moeten ze opzij duwen om de auto uit te kunnen. Als ik even achterin de auto moet zijn, willen ze allemaal mee naar binnen. Joost probeert ze weg te sturen, maar net als toeteren op de autoweg komt er geen enkele reactie. Als we dan de stad in lopen, volgt het groepje ons en wordt groter. Ze gaan mee het piepkleine winkeltje in en besturen alles aan ons. Juist als we dan wat stug worden, kent iemand een woordje Engels, er volgt een klein gesprekje, iedereen ontspant en wordt hartelijk.
En dan, better late then never, wordt er gisteravond om half twaalf op onze slaapkamerdeur geklopt en staat de politie buiten. Ze mopperen dat wij ons zelf hadden moeten aanmelden en we rijden achter hen aan naar het veilige politibureau. De politie is weer een ervaring apart. Met geweren en stug-maar-correct gedrag eerst. Dan, als onze paspoorten in orde blijken, excuses, eten, thee. En tenslotte, als we vragen of we een foto mogen maken, meteen breed lachend met de armen om Joost heen op de foto. We zien politiepostjes in de bergen: lemen hutjes met een dak van jute zakken. We krijgen koffie en mogen op het enige rieten bedje zitten. We kijken er naar, het is wel minimaal en ze leven daar toch met vijf of zeven mannen. "Pakistan Police... no money." We wisten het al, zagen het aan de auto's die onze escorte zijn.
Zo willen we het ene moment in Pakistan gaan wonen als we met pensioen gaan, en een half uur later krijgen we overheersende neigingen om naar de grens te scheuren. Joost probeert dat op dit moment uit te leggen aan de baas, want ik heb gezegd dat ik bijna klaar ben. Hij vertelt over het onderwijs in Nederland, verplicht. De jongens zijn heel verbaasd: ook voor vrouwen?
We gaan nog wat boodschappen doen, zoals geld wisselen, wat de vorige keer geen probleem was en waarvoor we nu naar de bazaar moeten, en voeding voor het batterijenverslindende fototoestel. Hier zijn we al vier dagen naar op zoek, niemand lijkt ooit van batterijen gehoord te hebben (het is het gewone formaat).
Lieve groet, en tot in Iran!
P.S. We snappen wel dat de politie
" better late then never" bedoelt als waarschuwing tegen te snel rijden hoor. Maar toch...
Maar wel zo'n 600 andere foto's, voor de liefhebbers die een uurtje of twee hebben.
Je wilt trouwens niet geloven hoe ik hier zit te typen. De drie computers deden het niet, dus ik mag de computer van de baas zelf, een aardige knul. Het balletje in de muis valt er af en toe uit, maar het werkt. Jullie hebben wat langer op bericht moeten wachten, het vorige internetcafe had ook drie computers. Ik koos daar de enige hele burostoel, verzette 'm iets dichter naar het scherm en donderde er meteen af (geen letsel). De ontbrekende poot bleek vervangen door een grote steen, had ik moeten zien natuurlijk. Dus op de andere burostoel achter de t..r..a..g..e computer, toen de elektriciteit uitviel. De man reageerde dat dit regelmatig gebeurde, dus gaven we het maar op. Wat is Jeugdzorg dan goed gefaciliteerd!! Alles is toch weer relatief. Collega's, dank voor jullie heerlijke boek over de Dochter van Isfahan. Het is zo leuk dat ik de stad herken uit de beschrijvingen. En het reisjournaal is volgeschreven.
Ook dank voor jullie hardstikke leuke reacties. Merel en Bas, proficiat met jullie vogelnestje, vast geen origineel grapje, sorry. Ik verheug me er op het te komen bewonderen.
Patty maakt me weer razend nieuwsgierig natuurlijk, met onverwachte wendingen. Ik kom toch echt niet eerder naar huis! We hebben het zo geweldig hier. Theo, ik heb het gehoord van mama, prachtig, die misverstanden, dat hoort bij surprises. Erna, dank voor je zonnige reactie, wij zijn net als Jessica inderdaad helemaal verslingerd geraakt aan India, zou het in de genen zitten? Ik maakte op school al een examenwerkstuk over vrouwenrechten in India.
En Lydia, ik heb je boek over vrouwen in Afghanistan gelezen, vreselijk wat de Taliban allemaal aanricht, we hebben het er nog over.
Ook alle anderen dank voor alle lieve en hartelijke reacties. Het komt vast ook door al jullie positieve gedachten en wensen dat we het zo fijn hebben en zo weinig problemen.
Hier komt ons verhaal (ik heb inmiddels koffie gekregen van de baas. En Joost komt kijken hoe ver ik ben. O, o, en ik moet nog beginnen.)
India dus. In Shimla hebben we overnacht op een enorm universiteitsterrein van wel 5 x 5 km. en veel gebouwen. Van daaruit bezoeken we de bazaar en kopen goedkope overhemden, die naar goed Indiaas gebruik je eigen kleren hetzelfde kleurtje geven, al wat gaatjes hebben en een vervelend luchtje hebben. In de stad slingeren aapjes aan de electriciteitskabels en springen vrolijk op de al flink ingedeukte autodaken. In het Indiaboek wordt een botanische tuin aanbevolen en we gaan er naar op zoek. Als we op 1500 meter afstand zijn, is er nog steeds niemand die er ooit van gehoord heeft, dus geven we het op en doen het met wat er is. Zoals het kleinste vogelpark van de wereld (zo staat het niet aangegeven) met wat kippen zoals op ons erf, wat zwanen en ganzen, en opgezette beren en tijgers. Het Shimla-museum is ook leuk, veel oude en moderne kunst en veel informatie over Ghandi. Shimla is een drukke, grote stad, maar zo verkeersveilig dat temidden van de bussen en riksha's regelmatig honden heerlijk liggen te soezen op het warme asfalt.
We trekken verder de bergen in, deze keer via een goede autoweg (volgens de kaart, rode weg). We slaan weer voor een week eten en drinken in en verheugen ons op de stilte, besneeuwde bergtoppen en mooie wandelingen. Maar ach, dit is India en niet Zwiterland. Besneeuwde bergtoppen waren er, de rest niet.
Dat het honderden kilometers lang een en al bochtenwerk is, met grote neergestorte rotsblokken op de weghelft, dat er weghelften geblokkeerd zijn, weggezakt of naar beneden gestort, och daar kijken we allang niet meer van op. Dat er brede bussen en lange vrachtwagens zouden rijden met wie we moeten kibbelen over de nog beschikbare weghelft, hadden we vermoed. Maar dat we iedere nacht naast de verkeersweg moesten overnachten, dat viel ons tegen. Wandelingen? Wel, er stond in een bocht een groot bord met " ovenvers brood". We klauterden het steile bergweggetje op, het was maar een meter of dertig, geen probleem. De mevrouw in het kleine scheve huisje wees naar boven toen we om de bakkerij vroegen. We liepen over smalle dijkjes langs moestuinen, over planken die over slootjes lagen, klommen nog een meter of twintig en kwamen bij het tweede huisje, Waar een mevrouw omhoog wees. Enfin, uiteindelijk bereikten we een lemen huisje met een vitrine met prachtig slagroomgebak er in. Met een zakje wittebrood in de ene hand en ons vasthoudend met de andere klauterden we weer naar beneden. Hoe dat met die taart had gemoeten? Oude mensen sprongen echter op sandaaltjes zo lenig als berggeitjes naar beneden.
Joost vertelt 's avonds dat hij er moeite mee heeft dat de auto zo overhelt in de bochten (gek he?) Maar we vinden een goede oplossing: we zetten alle zware tassen op de grond, zo hebben we 100 kilo met een lager zwaartepunt en Joost wordt er vrolijk van.
We eindigen deze tocht (we moeten dezelfde weg ook weer 250 km terug) bij het Tibettaanse Repong Peo. De route is geweldig mooi, met ruige rotsen, en met uitzicht op de rivier 2000 m. lager.
De thermoskoffiekan is stukgetrild en dus moet er een nieuwe komen. We vinden een prachtige roze, die soms aan de onderkant lekt, soms boven en soms allebei, afhankelijk van hoe en waar we rijden.
Sinterklaas is ook aan onze deur niet voorbijgegaan, ik kreeg een lang gedicht (over reizen en loslaten enzo) en een prachtige zachte donkerrode sjaal met gouddraad. Inmiddels zijn er al drie shirtjes van me ongeveer dezelfde kleur.
We zijn ruim een week in deze Himalayabergen geweest en de tijd vliegt.
De grens was een leuke gebeurtenis, de douane van India herinnerde zich ons nog en maakte grapjes en we moesten thee drinken. Bij de Pakistaanse grens werd het nog gezelliger. Ook thee en babbelen, onze auto werd niet eens gecontroleerd. Handen schudden met de doofstomme meneer, een oudere beambte die vroeg of Joost hem nog kende. " Nee", zei Joost. " Terug naar India", zei hij. En meneer Salim (tien kinderen), met wie we uitgebreid filosofeerden over hoe je goede en slechte mensen kunt herkennen. We werden hartelijk Pakistan ingezwaaid. Zo blijft het een beetje. We worden in Pakistan zowel fysiek als mentaal als emotioneel door elkaar gehusseld, en dat meerdere malen per dag, soms zelfs per uur. We missen de onschuld van India, de in een plastic zakje geschepte soeplepels yoghurt, de dahl (linzen in sausje met rijst) die we aten uit metalen schaaltjes die eerst keurig met het dweiltje van deze maand werd uitgeveegd.
Pakistan... ik zou er nog wel een uurtje over kunnen schrijven, over het door elkaar gehusseld worden. Het landschap in de Indusvallei wisselt per uur van woestijn naar groene palmen en rijstvelden, brede droge rivierbeddings, zandkleurige broze bergen, geweldige asfaltweg en gemene onverwachte betonnen drempels en gaten.
We kozen deze route omdat die volgens de kaart rustig was, met om de 50 km een stadje. In de praktijk is het een lang dorp van 450 km. We hielden rekening met escorte door de politie, maar reisden al vier dagen zonder opgepikt te zijn.
De mensen hier zien er uit als uit de Efteling, of 1001=nacht. Schoenen met gekrulde punten, alle kleuren tulbanden, vrouwen soms in witte burka's met gehaakte puntmutsen. Kamelen, ossenkarren, ezelskarretjes. Brommertjes met bijvoorbeeld vijf mensen er op, of 50 grote paletten eieren, of een net vol levende kippen. Bij de tolstations (want goede autoweg) hoeven we niet te betalen, maar kinderen met zakjes chips om te verkopen gaan aan ons portier hangen en smeken of we er pleasepleaseplease eentje maar willen kopen. Bedelaars met verlamde benen zitten midden op de autoweg, vrachtwagens en bussen raken hen bijna maar het deert ze niet. In de kleinere vervoersbusjes zitten teveel mensen, maar dat maakt niet uit, er is ook nog ruimte aan drie buitenkanten en bovenop. De mensen zwaaien, lachen, roepen hello, steken hun duim op. Langs de weg rusten mannen op hun hurken. Kinderen lopen met stokken en stenen, of met een cricketbat (veel kinderen spelen hier cricket). Dollar-ogen en hertenogen kijken ons aan.
Steeds als we stoppen komt er een groepje van 20 mensen om onze auto staan en begint te staren. Soms wijzen ze naar iets en praten met alkaar. We moeten ze opzij duwen om de auto uit te kunnen. Als ik even achterin de auto moet zijn, willen ze allemaal mee naar binnen. Joost probeert ze weg te sturen, maar net als toeteren op de autoweg komt er geen enkele reactie. Als we dan de stad in lopen, volgt het groepje ons en wordt groter. Ze gaan mee het piepkleine winkeltje in en besturen alles aan ons. Juist als we dan wat stug worden, kent iemand een woordje Engels, er volgt een klein gesprekje, iedereen ontspant en wordt hartelijk.
En dan, better late then never, wordt er gisteravond om half twaalf op onze slaapkamerdeur geklopt en staat de politie buiten. Ze mopperen dat wij ons zelf hadden moeten aanmelden en we rijden achter hen aan naar het veilige politibureau. De politie is weer een ervaring apart. Met geweren en stug-maar-correct gedrag eerst. Dan, als onze paspoorten in orde blijken, excuses, eten, thee. En tenslotte, als we vragen of we een foto mogen maken, meteen breed lachend met de armen om Joost heen op de foto. We zien politiepostjes in de bergen: lemen hutjes met een dak van jute zakken. We krijgen koffie en mogen op het enige rieten bedje zitten. We kijken er naar, het is wel minimaal en ze leven daar toch met vijf of zeven mannen. "Pakistan Police... no money." We wisten het al, zagen het aan de auto's die onze escorte zijn.
Zo willen we het ene moment in Pakistan gaan wonen als we met pensioen gaan, en een half uur later krijgen we overheersende neigingen om naar de grens te scheuren. Joost probeert dat op dit moment uit te leggen aan de baas, want ik heb gezegd dat ik bijna klaar ben. Hij vertelt over het onderwijs in Nederland, verplicht. De jongens zijn heel verbaasd: ook voor vrouwen?
We gaan nog wat boodschappen doen, zoals geld wisselen, wat de vorige keer geen probleem was en waarvoor we nu naar de bazaar moeten, en voeding voor het batterijenverslindende fototoestel. Hier zijn we al vier dagen naar op zoek, niemand lijkt ooit van batterijen gehoord te hebben (het is het gewone formaat).
Lieve groet, en tot in Iran!
P.S. We snappen wel dat de politie
" better late then never" bedoelt als waarschuwing tegen te snel rijden hoor. Maar toch...
-
15 December 2008 - 11:43
Wies:
Lieve Marian en Joost,
Voor die foto's wil ik graag eens een paar uurtjes uittrekken! Wat heerlijk dat jullie zo genieten. Hier zijn de feestdagen in aantocht. Kerstversiering komt in huis dit jaar, mijn zusje en haar man komen twee weken naar nederland. Het zijn roerige tijden voor mij, met de bekende ups en downs.
Ik wens jullie de meest bijzondere en fijne feestdagen en ben heel benieuwd waar en of die gevierd worden op de plek waar je dan bent.
Veel liefs, veilige reis en alvast alle goeds voor het nieuwe jaar.
Wies -
15 December 2008 - 12:03
Irina:
Oooooooh wat een mooi verhaal... Ik krijg er tranen van in mijn ogen (echt) Ok, ik ben ongesteld en het is net volle maan geweest, maar toch! Het is allemaal zo beeldend, alsof ik er zelf ook een beetje bij ben. Bedankt lieve Marian en Joost. Maar ik mis jullie nu wel heel stevig en ik doe er een omhelzing bij met een kaarsje die ik brand voor veel geluk op de verdere reis.
Irina -
15 December 2008 - 13:07
Bart:
Hoi Marian en Joost,
wat een verhaal! En wat een ludieke manier om te waarschuwen voor te hard rijden.
Maak ik uit het bericht op dat jullie langzaamaan al retour komen?
Ik had een vraag / verzoek voor jullie. Kunnen jullie zoveel mogelijk foto's voor mij maken die politie gerelateerd zijn? Zoals agenten in uniform (als het mag!) auto's, politie bureau's, verkeersdrempels, noem maar op. Op het werk willen ze dit graag hebben en ik maak er een goede beurt mee! :D
Dat je voor auto pech niet ver hoeft te rijden bleek de afgelopen week. In een week tijd:
- Iemand tegen de auto aan gereden 1600 e schade
- Steen op de voorruit
- Startmotor stuk
- Handgreep autodeur stuk
- 2 (kop) lampjes stuk
Toch wel bizar voor een auto van nog geen vijf jaar oud..
Verder gaat alles goed hier. Druk met werk waar ik nog steeds veel plezier uit haal. Alle examens gaan goed en met Melissa gaat het ook steeds beter. Onlangs een groot onderzoek gehad met CT scan, alles bleek in orde, maar was toch spannend.
Hebben jullie misschien ook een e-mail adres? Kan ik jullie een mail sturen i,v,m de politie foto's.
Ik kan niet alle knopjes meer vinden omdat doerak op het toetsenbord zit. Heel veel plezier, en voor Joost, Pakistan heeft misschien minder mooie kanten, maar voor je het weet ben je weer in nederland, geniet daarom maar extra!
Doe voorzichtig en tot gauw!
Bart en Melissa -
15 December 2008 - 13:43
Merel:
Oeps, ik kon een harde lach toch niet onderdrukken hier in de stiltezaal van het studiecentrum toen ik las over de kommetjes die afgeveegd werden met het dwijltje van de maand..!
Moedig hoor, om er dan toch het voedsel eruit te vissen met je vingers en het in je mond de stoppen. Of krijgen jullie wel bestek?
Brr.. ik durfde me daar echt niet aan de waterige, witte met klonten gevulde substantie te beginnen dat ze daar yoghurt noemen.. :(
Lieve Joost, geweldig bedankt voor de mooie brief! Het is altijd fijn om ook jouw persoonlijke overpeinzingen te lezen en je papa handschrift te zien.
Morgen en donderdag m'n eerste tentamens, ik ben al dagen hard aan het studeren, dus moet lukken!
Als jullie terug zijn heb ik zeker wel weer twee uur tijd om foto's te kijken!
Verheug me al op de pizza ;)
Heel veel liefs en kussen! -
15 December 2008 - 20:45
Miriam:
Lieve Marian en Joost,
Jullie zijn alweer op de terugreis!!!
Ben erg benieuwd naar de foto's, we zullen er op kantoor maar een slideshow in kamer 108 van maken, kan het hele pand in 1 x meekijken.
Trouwens, Marian de laatse ontwikkeling hier is dat Jan Plat ons gaat verlaten. Hij gaat intern iets anders doen, details weet ik verder nog niet.
Wens jullie fijne Kerstdagen en een heel spetterend Oud&Nieuw in Het Oosten (kijk uit naar de '3 Wijzen').
Liefs, Miriam -
16 December 2008 - 12:26
Ans En Anton:
Wij wensen jullie fijne kerstdagen en een gezond 2009. De foto"s willen we graag zien maken we tijd voor.Net met Marco naar het ziekenhuis geweest,alles redelijk.Heel veel groetjes en een fijne reis van omeAnton entante Ans doei -
16 December 2008 - 19:41
Merel:
Bas en ik hebben op het laatste moment het appartementje afgezegd omdat we een beter aanbod kregen!! Twee meisjes van de vereniging verlieten hun 3 kamer appartementje en nu mogen we daar (GETVER, de koffie automaat is (kennelijk) stuk hier, neem net een slokje uit een bakje letterlijke PLEUR..) in!
Het is heel poppig, ik denk dat jullie het, net als ik, wel heel schattig zullen vinden! :D
Over twee weken krijgen we al de sleutel, dus het gaat ineens heel snel!
Als jullie terug zijn, komen jullie dan onze ongelooflijk smalle trappetje beklimmen? En onze douche in de keuken bewonderen? (ja, echt!)
Eerste tentamen achter de rug.. Donderdag de volgende!
Kussen uit een ongelooflijk koud en mistig Leiden -
16 December 2008 - 20:21
Lydia:
Bedankt voor je mooie reisverhalen Marian.
Fijne Kerstdagen in Verweggistan en een voorspoedige vakantie voor jullie beiden.
Geniet nog maar lekker van al de bijzondere indrukken die jullie opdoen. Ik probeer er een beeld bij te vormen, maar die zal de werkelijkheid zeker niet benaderen.
Zaterdag vertrek ik met mijn nieuwe samengestelde gezin naar Zwitserland, om daar de Kerstdagen door te brengen.
Dikke kus van Lydia -
17 December 2008 - 04:56
Anneke:
Wat een geweldige verrassing, dit bericht van jullie uit India!!! Wist niet dat jullie op reis zijn, maar wat geweldig om het te lezen en wat schrijf je heerlijk. Fijn om weer eens van jullie te horen, mis het contact toch wel heel erg!
Nu alvast dikke kus en hoop gauw meer van jullie te horen.
Liefs Anneke en Chris -
17 December 2008 - 05:33
Anneke:
Wil nog even toevoegen: Ik heb net jullie hele verhaal gelezen! Wat geweldig en wat heerlijk dat jullie het zo naar jullie zin hebben en genieten. Heel mooie dagen gewenst en zet mij op de lijst want ik wil heel graag jullie berichten lezen en jullie belevenissen volgen. Wij liggen nu voor 6 maanden aan een mooring op een rivier in Australie en hebben het naar onze zin. Zijn lekker aan het klussen op de boot.
Hoop gauw weer iets van jullie te lezen. Veel liefs voor Joost en jou Mariannetje. Dikke zoen
Anneke -
17 December 2008 - 12:55
Maja:
Dag lieve broer en schoonzus,
Gisteren heb ik al dit verhaal naar moeder Engeltje gestuurd, en krijg steevast een kaart als bedankje. Ze belt me ook als ze Marian aan de telefoon heeft gehad.)
Omdat er te weinig gras in de boomgaard was voor de schapen, en de klei weer veel te nat voor die schapenpootjes, had Aart het stuk hogere, drogere grond direct naast de boerderij voor ze afgezet. Daar stond ook nog wat meer gras. Maar Cor ergerde zich zo hevig aan de schapenkeutels op ons terrasje dat ze nu maar weer terug in de boomgaard lopen. Misschien kunnen ze bij Erik terecht, of ik moet er 4 van de 8 verkopen en de rest bijvoeren met biks en hooi.
Maandag opeens een verrassing. Lonja belde dat er voor 's avonds vrijkaarten waren voor het concertgebouw waar Cecilia Bartoli zou zingen: een van de allerbeste en leukste klassieke zangeressen (kaarten 106 en 125 euro). Het was een geweldige ervaring.
Bedankt voor die prachtige reisverslagen en tot de volgende!
Knuffel van Maja -
19 December 2008 - 09:36
Tante Riet En Oom Pe:
Hoi Marian en Joost,
Evenals in ons vorig bericht: bedankt voor de prachtige reisverslagen. e genieten er volop van. Ik weet niet of jullie dit bericht snel kunnen lezen, maar in elk geval Prettige Kerstdagen en een Gelukkig en Gezond 2009 gewenst.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
