Brandstofproblemen en Bam
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Marian en Joost
21 December 2008 | Iran, Teheran
Allereerst dank voor alle leuke, lieve, schokkende en uitgebreide reacties. Bart, wat vreselijk met je auto, zoveel gedoe. Het ligt vast niet aan jou, je bent zo'n goede chauffeur. Wat de foto's van de politie betreft kan ik je maar heel weinig bieden, omdat het in deze landen verboden is de politie, douane enz. te fotograferen. Als ze zien dat je fotografeert met je ter plekke alles wissen wat je hebt. Maar ik zal je er uitgebreid over vertellen als ik je zie, want de politie is hier soms onze grootste vriend en soms onze grootste vijand.
Mijn e-mailadres heb je denk ik nog wel, vraag anders maar even aan Merel.
En dan gaat bij mij op het werk Jan weg, wat een schok! Ik ben heel benieuwd wat ik aantref als ik terug kom en ik ga er dan weer helemaal voor natuurlijk. Bedankt voor het berichtje!
En ook alle lieve kerstwensen, het zal hier wel een beetje aan ons voorbij gaan, maar ik geef niet zoveel om kerst, thuis ook niet. Maar van harte wens ik jullie ook allemaal dat je de kerst kunt vieren zoals je dat zelf het liefste doet.
Waar was ik gebleven met mijn verhaal...
We hadden dus escorte gekregen en vandaag is de eerste dag zonder. De politie in Pakistan is soms wat grof en dwingend, maar nog menselijk, je kunt ook met ze lachen en er zit veel verschil tussen de individuen. Bj de grens van Pakistan hebben we overnacht tussen de lemen muren van de douane. 's Avonds liep een bewaker rond met een zaklantaarn. Hij probeerde een gesprekje aan te knopen met Joost, en toen hij merkte dat we het niet begrepen voerde hij een hele pantomime op, waarbij hij eerst dieven nadeed die rondslopen, en toen werd hijzelf de held die hen ontdekte en met zijn zaklantaarn wegjoeg. Heerlijk, zulke mensen zijn onze kerstlichtjes, ook als het nog geen kerst is.
De volgende ochtend waren we zo klaar bij de grens: carnet (autopapieren) invullen, sinterklaasboek invullen met onze paspoortgegevens en tot ziens.
Daarna kwamen we bij de Iraanse grens, daar hebben ze computers en stapels formulieren, dat was andere koek. Het duurde zeker een uur of drie voordat we - na talloze loketjes - alles ingevuld kregen. Het was bijna zeker dat de mensen daar zelf niet goed begrepen wat ze aan het doen waren. Gelukkig hadden we al zoveel ervaring dat we precies wisten wat we nodig hadden en we gingen niet weg voor we alle stempels en handtekeningen hadden. Een politieagent stond al naast onze auto te wachten toen we tegen een uur of een zover waren. Joost was een beetje geirriteerd geraakt en zei tegen hem: "Ik heb twee stoelen, dus jij moet op het dak." De jongen kreeg een rode kleur en al verstond hij het niet, hij begreep het wel.
Maar hij mocht uiteindelijk toch op de stoel en ik ging achterin in onze camper, 80 km. Daarna kregen we autootjes, het was al 15.00 uur inmiddels. Het werd een mysterieus gebeuren: de autootjes wachtten een minuut of tien, gebaarden dan ongeduldig dat we snel moesten volgen, reden dan een paarhonderd meter verder, stopten daar en wachtten weer een minuut of tien. Meestal kwam er daarna een ander autootje. We vroegen wel eens wat, zoals tot waar we escorte kregen, maar niemand sprak Engels. Na een paarhonderd kilometer wisten we zelfs niet meer of we nog wel escorte hadden, omdat ze vaak een kilometer of tien achter ons reden. Joost en de auto begonnen een beetje te sputteren, het was al donker en Bam was nog ver. Dus stopten we bij een politiecontrole en vroegen of we daar mochten blijven slapen. Nee dus, maar we moesten wel wachten. Na een minuut of tien kwam onze escorte opdagen en we moesten door. Joost maakte duidelijk dat we een garage nodig hadden, de auto begon steeds langzamer te rijden. Nee, er was een garage in Bam, dus hurry hurry mister. 50 km voor Bam (dat was 450 km. vanaf de grens) staakten we, Joost was doodmoe en de auto ook. We durfden het risico niet te nemen dat de auto er in het donker op een verlaten woestijnweg mee zou stoppen. We stopten bij een parkeerplaats voor het politiebureau. Zowel de politieagenten als onze escorte probeerden ons er toe te dwingen door te rijden, maar het ging echt niet meer. "Morgenochtend vervang ik het brandstoffilter en dan is het misschien opgelost", zei Joost.
De volgende morgen deed Joost dat, maar de auto wilde niet starten. We vroegen naar een monteur en waarempel, een paar gebouwtjes verderop leek een garage te zijn. Joost ging er om hulp vragen, maar die jongens konden alleen olie verversen. Wel beduidden ze hem te wachten. Joost had zijn oranje overal aan en ging op een stoel zitten wachten. Er kwamen klanten binnen die tegen hem begonnen te praten en een heeft zelfs zijn rekening betaald bij Joost. (Hij heeft het netjes afgedragen aan de baas.)
Ik sla nu een stuk van het verhaal over, maar er zijn drie monteurs bij onze auto geweest die een blik op de motor wierpen en zeiden: "Ik heb alleen verstand van benzinemotors" en weer gingen. De politie vond het allemaal heel vervelend en wilde dat we de auto lieten wegslepen en zelf een hotel gingen zoeken. Maar de monteurs zeiden dat we in Bam een monteur konden gaan zoeken met de taxi, morgen, want vandaag is het vrijdag (Islamitische zondag).
's Avonds tikte de politie nog eens op onze keukendeur en zei: "Sleep de auto een paar honderd meter verderop." Joost vroeg hoe dat moest als hij niet startte. "Ik ben de politie en draag het je op."
Dan is er nog maar een uitweg en dat is het niet begrijpen en gaan slapen. De volgende morgen zijn we heel vroeg op pad gegaan. Een taxi bracht ons naar Bam om een heel speciale monteur te zoeken die iets van dieselauto's wist. De taxichauffeur was tegen forse betaling bereid ons van de ene werkplaats naar de andere te rijden en de goden waren met ons: iemand kende iemand die, en hij zou hem bellen. Dit alles in gebarentaal natuurlijk, niemand spreekt hier Engels. Een monteur ging met een taxi met ons mee naar onze auto en kreeg hem aan de praat. Daarvoor was het nodig dat er een fles met vijf liter diesel in de motorruimte werd geplaatst, met een slangetje rechtstreeks naar de motor. De auto liep toen 1 : 2 en iedere 8 km. moesten we stoppen om de fles te vullen. De monteur zoog dan aan een slang die in de grote dieseltank hing, het smaakte als champagne, zei hij. We bereikten de werkplaats en de mannen gingen aan de slag. Het bleek een kwestie van een vuiltje hier en een scheurtje daar en daar moest op gedronken worden, vond de monteur. We hadden nog wat wodka en we begrepen dat we die bij hem thuis na werktijd op zouden gaan drinken. Toen de werktijd voorbij was om 18.00 uur werd het erg ingewikkeld. Het eind van het verhaal was dat de monteur met een gelukkige glimlach en een colaflesje vol wodka naar huis ging en wij dankbaar dat we niet meer sociaal hoefden te zijn ons terugtrokken in onze keuken en pizza gingen maken.
Ook de as waar het gerepareerde differentieel aan zit is volgens Joost niet in balans en er zit een geluidje. Hij denkt echter dat we daar wel mee thuis kunnen komen.
Iran is prachtig, prachtig. Het is 10 graden en de zon schijnt (sorry). De kale bergen en het woestijnachtige landschap zijn magnifiek. Wel hangt er nog een klein donker wolkje bij de Iraans/Turkse grens: omdat de Iraanse douane daar vergeten is een stempel te zetten, zijn we verplicht naar deze grenspost terug te gaan om het te laten herstellen. Dit is vastgelegd in ons paspoort. Maar we willen helemaal niet meer naar die grenspost, omdat we dan 200 km door bergweg met vermoedelijk sneeuw moeten. Joost wil steeds "gewoon" de andere grenspost nemen. "Het is hun fout, zij moeten het maar oplossen", vindt hij. Natuurlijk heeft hij helemaal gelijk, vanuit Nederlands denken. Maar of Iran ook zo denkt? Maar dat duurt nog een week, en intussen genieten we intens van dit geweldig mooie land!
(Zojuist heb ik een Iraanse jongen op de computer hiernaast een Duitse kerstkaart helpen verzenden naar een vriend van hem. Zo komt kerst toch ook bij mij een beetje dichterbij.)
Dikke knuf voor jullie allemaal en Betty, beterschap!
Mijn e-mailadres heb je denk ik nog wel, vraag anders maar even aan Merel.
En dan gaat bij mij op het werk Jan weg, wat een schok! Ik ben heel benieuwd wat ik aantref als ik terug kom en ik ga er dan weer helemaal voor natuurlijk. Bedankt voor het berichtje!
En ook alle lieve kerstwensen, het zal hier wel een beetje aan ons voorbij gaan, maar ik geef niet zoveel om kerst, thuis ook niet. Maar van harte wens ik jullie ook allemaal dat je de kerst kunt vieren zoals je dat zelf het liefste doet.
Waar was ik gebleven met mijn verhaal...
We hadden dus escorte gekregen en vandaag is de eerste dag zonder. De politie in Pakistan is soms wat grof en dwingend, maar nog menselijk, je kunt ook met ze lachen en er zit veel verschil tussen de individuen. Bj de grens van Pakistan hebben we overnacht tussen de lemen muren van de douane. 's Avonds liep een bewaker rond met een zaklantaarn. Hij probeerde een gesprekje aan te knopen met Joost, en toen hij merkte dat we het niet begrepen voerde hij een hele pantomime op, waarbij hij eerst dieven nadeed die rondslopen, en toen werd hijzelf de held die hen ontdekte en met zijn zaklantaarn wegjoeg. Heerlijk, zulke mensen zijn onze kerstlichtjes, ook als het nog geen kerst is.
De volgende ochtend waren we zo klaar bij de grens: carnet (autopapieren) invullen, sinterklaasboek invullen met onze paspoortgegevens en tot ziens.
Daarna kwamen we bij de Iraanse grens, daar hebben ze computers en stapels formulieren, dat was andere koek. Het duurde zeker een uur of drie voordat we - na talloze loketjes - alles ingevuld kregen. Het was bijna zeker dat de mensen daar zelf niet goed begrepen wat ze aan het doen waren. Gelukkig hadden we al zoveel ervaring dat we precies wisten wat we nodig hadden en we gingen niet weg voor we alle stempels en handtekeningen hadden. Een politieagent stond al naast onze auto te wachten toen we tegen een uur of een zover waren. Joost was een beetje geirriteerd geraakt en zei tegen hem: "Ik heb twee stoelen, dus jij moet op het dak." De jongen kreeg een rode kleur en al verstond hij het niet, hij begreep het wel.
Maar hij mocht uiteindelijk toch op de stoel en ik ging achterin in onze camper, 80 km. Daarna kregen we autootjes, het was al 15.00 uur inmiddels. Het werd een mysterieus gebeuren: de autootjes wachtten een minuut of tien, gebaarden dan ongeduldig dat we snel moesten volgen, reden dan een paarhonderd meter verder, stopten daar en wachtten weer een minuut of tien. Meestal kwam er daarna een ander autootje. We vroegen wel eens wat, zoals tot waar we escorte kregen, maar niemand sprak Engels. Na een paarhonderd kilometer wisten we zelfs niet meer of we nog wel escorte hadden, omdat ze vaak een kilometer of tien achter ons reden. Joost en de auto begonnen een beetje te sputteren, het was al donker en Bam was nog ver. Dus stopten we bij een politiecontrole en vroegen of we daar mochten blijven slapen. Nee dus, maar we moesten wel wachten. Na een minuut of tien kwam onze escorte opdagen en we moesten door. Joost maakte duidelijk dat we een garage nodig hadden, de auto begon steeds langzamer te rijden. Nee, er was een garage in Bam, dus hurry hurry mister. 50 km voor Bam (dat was 450 km. vanaf de grens) staakten we, Joost was doodmoe en de auto ook. We durfden het risico niet te nemen dat de auto er in het donker op een verlaten woestijnweg mee zou stoppen. We stopten bij een parkeerplaats voor het politiebureau. Zowel de politieagenten als onze escorte probeerden ons er toe te dwingen door te rijden, maar het ging echt niet meer. "Morgenochtend vervang ik het brandstoffilter en dan is het misschien opgelost", zei Joost.
De volgende morgen deed Joost dat, maar de auto wilde niet starten. We vroegen naar een monteur en waarempel, een paar gebouwtjes verderop leek een garage te zijn. Joost ging er om hulp vragen, maar die jongens konden alleen olie verversen. Wel beduidden ze hem te wachten. Joost had zijn oranje overal aan en ging op een stoel zitten wachten. Er kwamen klanten binnen die tegen hem begonnen te praten en een heeft zelfs zijn rekening betaald bij Joost. (Hij heeft het netjes afgedragen aan de baas.)
Ik sla nu een stuk van het verhaal over, maar er zijn drie monteurs bij onze auto geweest die een blik op de motor wierpen en zeiden: "Ik heb alleen verstand van benzinemotors" en weer gingen. De politie vond het allemaal heel vervelend en wilde dat we de auto lieten wegslepen en zelf een hotel gingen zoeken. Maar de monteurs zeiden dat we in Bam een monteur konden gaan zoeken met de taxi, morgen, want vandaag is het vrijdag (Islamitische zondag).
's Avonds tikte de politie nog eens op onze keukendeur en zei: "Sleep de auto een paar honderd meter verderop." Joost vroeg hoe dat moest als hij niet startte. "Ik ben de politie en draag het je op."
Dan is er nog maar een uitweg en dat is het niet begrijpen en gaan slapen. De volgende morgen zijn we heel vroeg op pad gegaan. Een taxi bracht ons naar Bam om een heel speciale monteur te zoeken die iets van dieselauto's wist. De taxichauffeur was tegen forse betaling bereid ons van de ene werkplaats naar de andere te rijden en de goden waren met ons: iemand kende iemand die, en hij zou hem bellen. Dit alles in gebarentaal natuurlijk, niemand spreekt hier Engels. Een monteur ging met een taxi met ons mee naar onze auto en kreeg hem aan de praat. Daarvoor was het nodig dat er een fles met vijf liter diesel in de motorruimte werd geplaatst, met een slangetje rechtstreeks naar de motor. De auto liep toen 1 : 2 en iedere 8 km. moesten we stoppen om de fles te vullen. De monteur zoog dan aan een slang die in de grote dieseltank hing, het smaakte als champagne, zei hij. We bereikten de werkplaats en de mannen gingen aan de slag. Het bleek een kwestie van een vuiltje hier en een scheurtje daar en daar moest op gedronken worden, vond de monteur. We hadden nog wat wodka en we begrepen dat we die bij hem thuis na werktijd op zouden gaan drinken. Toen de werktijd voorbij was om 18.00 uur werd het erg ingewikkeld. Het eind van het verhaal was dat de monteur met een gelukkige glimlach en een colaflesje vol wodka naar huis ging en wij dankbaar dat we niet meer sociaal hoefden te zijn ons terugtrokken in onze keuken en pizza gingen maken.
Ook de as waar het gerepareerde differentieel aan zit is volgens Joost niet in balans en er zit een geluidje. Hij denkt echter dat we daar wel mee thuis kunnen komen.
Iran is prachtig, prachtig. Het is 10 graden en de zon schijnt (sorry). De kale bergen en het woestijnachtige landschap zijn magnifiek. Wel hangt er nog een klein donker wolkje bij de Iraans/Turkse grens: omdat de Iraanse douane daar vergeten is een stempel te zetten, zijn we verplicht naar deze grenspost terug te gaan om het te laten herstellen. Dit is vastgelegd in ons paspoort. Maar we willen helemaal niet meer naar die grenspost, omdat we dan 200 km door bergweg met vermoedelijk sneeuw moeten. Joost wil steeds "gewoon" de andere grenspost nemen. "Het is hun fout, zij moeten het maar oplossen", vindt hij. Natuurlijk heeft hij helemaal gelijk, vanuit Nederlands denken. Maar of Iran ook zo denkt? Maar dat duurt nog een week, en intussen genieten we intens van dit geweldig mooie land!
(Zojuist heb ik een Iraanse jongen op de computer hiernaast een Duitse kerstkaart helpen verzenden naar een vriend van hem. Zo komt kerst toch ook bij mij een beetje dichterbij.)
Dikke knuf voor jullie allemaal en Betty, beterschap!
-
21 December 2008 - 12:14
Maja:
Gelukkig dat al het schoons opweegt tegen de sores. Ik vind jullie wel heel moedig!
Zo weer even kopietjes maken voor moeder Engeltje en Louky.
Straks ga ik met Cor naar een concert in het kerkje van Noordeinde. Een heel mooi koor.
Nadja heeft een reis naar Mexico geboekt half januari, met haar Oscar. Nu treedt ze nog bijna elke dag op. Ze zingt, vooral als kerstboom en ook weer op Schiphol.
Veel liefs van Maja -
21 December 2008 - 12:37
Wiep:
Kerst of geen Kerst, een dikke knuffel van mij.
(Hier is het dus niet zonnig....) -
21 December 2008 - 20:36
Joyce Van Der Wal:
Hai Marjan en Joost,
Het is 21 december bijna 21.30 uur. Ik ben hardstikke moe van alle drukte (kerst drukte), en zit nu achter de comp. jullie verslag te lezen. Naar mate ik verder lees kikker ik weer op. Ik ben echt blij dat het zo goed gaat met jullie en ook trots dat jullie het zo goed doen. Ik vertel dan ook aan iedereen die het horen wil hoe jullie reis verloopt. Ik ga de verslagen uitprinten en aan Martin laten lezen. Hij moet namelijk niets van comp. hebben, maar wil het wel graag lezen.
Nou donderdag gaan we de 1ste kerstdag met de familie vieren, we gaan met z'n allen in een Japans restaurant eten.
De 2de kerstag vieren we met Martin zijn ouders.
Dan zijn de kerstdagen gelukking voorbij en dan kunnen we even relaxen. 30 en 31 december ga ik weer aan het werk en daarna weer een paar vrje dagen tot 6 januari 2009. Er gaat nog iemand weg bij BJAA Noord en dat is Christophe hij wordt teamleider over ongeveer 25 man bij Doras. Nou genoeg over BJAA ik mis je en hoop je in het nieuwe jaar gauw weer te zien. Ik hoop dat tot dan de reis net zo voorspoedig loopt als de heen reis. Ik kijk uit naar de foto's alle verhalen die je nog te vertellen hebt. Een dikke kerstknuffel voor jullie en tot gauw ziens.
Liefs Joyce en Martin
-
21 December 2008 - 20:36
Merel:
Hm, ik proost het nieuwe jaar liever toch met franse champagne dan... diesel!
Vandaag weer hard gewerkt, afgelopen week twee tentamens gemaakt (één ging niet zo, is ook nog niet nagekeken, de ander heel goed: resultaat: 9!)
Dinsdag ga ik belmevrouw spelen voor de serious request actie van 3fm (dan gaan er ieder jaar 3 radiodj's in een glazen huis zitten en vasten en dan kan je plaatjes (bij mij!) aanvragen tegen betaling voor het goede doel!) en woensdag naar de schoonfamilie voor de nachtmis. Dit jaar maar wat beter opletten. Schrok me zo'n hoedje vorig jaar toen Bas me ineens uit m'n gedachten kuste toen de pastoor (dominee??) kennelijk had gezegd: wens elkander een zalig kerstfeest!
Succes bij de grens met het stempeltje!
Lieve knuffels en kussen!
-
22 December 2008 - 09:33
Petra Marianne:
Wat een ervaring allemaal zeg. Wij wensen jullie een hele fijne kerst en een heel mooi en gezond 2009 tot dan.
En heel veel reisplezier.
p.s. wij zijn jaloers op jullie !!!!! schitterend allemaal -
25 December 2008 - 11:58
Betty En Gerrit:
Wat een spannend verhaal, we hopen dat het allemaal goed gaat aflopen met de auto.
Bedankt voor je beterschapswens, het gaat alweer iets beter.
Op deze eerste kerstdag wensen wij jullie toch een (letterlijk) warme kerst toe en een heel goed 2009!
Liefs
Betty en Gerrit -
25 December 2008 - 13:45
Erna Van Brakel:
lieve marian en joost,
wat een verhalen zeg. zo maak je nog eens iets mee. Ik zou graag bij jullie zijn nu wat betreft de zon en als je een jaccuzi tegenkomt: je kan me altijd bellen! Zonder dollen, ik vind het fijn dat jullie zo'n mooie vakantie hebben. Geniet er maar van. Vanuit een druilerig Den Bosch wens ik jullie een goede kerst. We gaan vanmiddag naar (o)ma Gameren maar eerst moet Hans nog werken vandaag! Met ons gaat het prima, Hans is weer helemaal opgeknapt en Jessica heeft lekker kerstvakantie. Die neemt het ervan en heeft al verschillende kerstdiners en gala's achter de rug. Ze heeft het verdiend. Het laatste schooljaar is niet mis en ze heeft een hoop te doen. Over een paar dagen wordt ze 18 jaar en dan beginnen ook de rijlessen. Hoort er allemaal bij en komt ook goed uit als ze na de zomer in Tilburg woont doordeweeks. Nou lieve schatten geniet maar lekker en veel liefs ook namens Hans en Jessica. -
26 December 2008 - 15:17
P@tty:
Jaren geleden zei ik al eens tegen je dat ik julle zo moedig vind om het ongewisse zo onbevangen tegemoet te komen. GEWELDIG !!! Verwend kreng als ik ben zou ik er ellende van hebben als ik niet weet waar ik aan te ben en het moet overlaten aan ?? voor wie mijn belang onbelangrijk is. Maar dit is natuurlijk het ultieme van avontuur en ervaring. Ik kijk met argusogen uit naar de foto's. Ik koester me in de warmte van mijn gelieven in een kerstgevoel. En ook bij de haard met de blik op passerende dikke jassen en sjalen....vrieskou !! -
01 Januari 2009 - 13:49
Maja:
1 januari 2009
Een heel gelukkig nieuwjaar!!! Op verzoek van Cor had ik echte champagne gekocht (ook omdat we gisteren 22 jaar getrouwd waren). Maar om de waarheid te zeggen: echte champagne is aan mij niet echt besteed. Ik drink liever wijn.
1e kerstdag was heel gezellig. Ik had 2 dagen in de keuken gestaan om voor 13 mensen (kinderen en kleinkinderen) te koken. David's Boris had zijn nieuwe gitaar en Lea haar blokfluit meegenomen. Floris had ook een gitaar en David een blokfluit. Irina haalde haar (nieuwe) accordeon en met zang van Nadja en de anderen, en veel complimenten voor mijn eten, werd het weer een heel fijn, warm feest.
2e kerstdag Floris jarig. Cor wilde wel weer eens al die trappen van het voormalige kraakpand op om Floris te feliciteren en daar bleken even later niet alleen Cor en Marijke (zijn ex) maar ook hun drie zonen te zijn. David moest zijn kinderen aan Martijn voorstellen. En iedereen gedroeg zich; een gedenkwaardige dag!
Lieve mensen, je snapt dat ik in gedachten bij jullie ben (poes Panter heeft 2009 ook weer gehaald!) en Louky laat jullie groeten.
Knuffels van Maja -
01 Januari 2009 - 14:07
Arupam:
hoi' ik moet,{wil} ook maar eens reageren. Het computeren gaat nog steeds met veel haperingen en mislukkingen, maar het is zo leuk om jullie berichten te krijgen en ook de reacties te lezen van mijn familie die ik soms al jaren niet meerm gezien heb, Bart bijvoorbeeld.Ik -
01 Januari 2009 - 14:13
Arupam:
daar gaat hij weer, mijn bericht werd afgebroken en automatisch verzonden en ik weet niet hoe ik een langer bericht kan sturen, dus jullie moeten het maar doen met een kus en een 'hug' -
07 Januari 2009 - 13:32
Betty En Gerrit:
hallo marian en joost gelukkig nieuwjaar en mag het jaar jullie brengen wat jullie ervan verwachten. wat een avonturen beleven jullie toch geweldig. liefs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
