Zoals het klokje thuis tikt...

tikte het niet op reis. De klok en agenda bepalen nu weer onze dagen.
Maar ... regelmatig krijgen we sinds onze thuiskomst een warm bad van welkom van onze familie en vrienden, wat heerlijk is en waar we helemaal blij en dankbaar van worden. Dat gezegd hebbende, kan ik rustig schrijven dat we het voor de rest niet leuk vinden, maar ons schikken naar onze klok.
In Griekenland boekten we een boot met hut tegen een lagere prijs dan in Italie zonder hut, wat we als één van de vele wonderen beschouwen. Net als die heerlijke zonnige dag aan de kust van Igoumenitsa. Het was de volgende dag namelijk grijs en druilerig weer. Hutweer. Af en toe liepen we het dek op en keken naar de grijze golven. We liepen langs de passagiersruimtes, waar de Griekse tv nog ergere soaps liet zien dan die we al zo erg vinden, voor zover we er ooit iets toevallig van zagen. Grieken acteren absoluut slechter dan Nederlanders. Ik deed mijn verhaal op bootsinternet voor deze site, wat blijkbaar ongemerkt tussen wal en schip is terechtgekomen.
En we luierden in de hut, lazen een boekje, speelden schaak, deden een middagdutje. De volgende morgen kwamen we aan in Venetië en zochten de Toyotagarage op om te vragen waarom onze brandstofpomp lekte. De jongens hadden er geen zin in en adviseerden ons die 1000 km. naar huis gewoon lekkend te rijden. Hiermee kwam het aantal garages deze reis in totaal op 13. Joost neemt de medaille en complimenten met een waardige buiging in ontvangst, met dank. Hij geeft eerlijk toe dat hij deze reis eigenlijk dankzij zijn grote liefde geen moment ontspannen gereden heeft, maar Toy toch ook dankbaar is dat het allemaal gelukt is zonder werkelijk grote problemen.
We reden in de sneeuw door Italië, dronken koffie aan grijs Gardameer, reden vlot door Oostenrijk (vignet + tol voor de Brenner, toch ruim 20 euro voor 70 kilometer Oostenrijk) en deden de autobaan in Duitsland. Die was tweebaans en vrachtauto�s mogen niet inhalen en kleefden toeterend en zwaaiend aan onze bumper. Ons kacheltje deed het goed, tot halverwege Duitsland het gas op was. Dus reden we door tot Venlo, waar we gewoon LPG konden tanken en - hoewel vrij laat - konden koken en slapen. De volgende dag - tijd genoeg - volgden we nieuwsgierig de bordjes "Kasteeltuinen", wie weet was dat nog een leuk uitstapje in eigen land? We eindigen 30 km verderop bij de hefbomen van een betaalde parkeerplaats en weten nog steeds niet goed wat die kasteeltuinen zijn. Ik zal het nog eens op internet opzoeken. We belden mijn moeder dat we er aan kwamen en hadden een gezellige dag met haar, kijkend op haar tv naar onze 900 foto's en 10 filmpjes. Tante Riet en oom Peter kwamen ook nog even groeten en zo kwamen we alweer een beetje thuis. 's Avonds laat kwamen we op ons erf aan, even met Maja en Cor kletsen en vragen of we ons huisje al in konden. Dat kon. We zagen dat het goed is met Panter en Poes en sliepen lekker nog even in ons campertje. De volgende morgen aan de slag. En hoe.
We hadden Francine gevraagd of zij voor Poes en Panter wilde zorgen, en dat heeft zij heel goed gedaan. Dus moeten we ook niet mopperen dat we ons huis grondig schoon moesten maken, en dat haar katten onze klerenkast als kattenbak hadden gebruikt, wat we ook niet doen. Dan had ik dat van te voren duidelijk moeten zeggen.
Dat de ANWB helemaal in de war was en ongeveer zes verschillende fout-op-fouten heeft gemaakt omdat ik mijn autoverzekering drie maanden geschorst had, en ik nog steeds via de klachtendienst probeer de vele fouten weer hersteld probeer te krijgen, was één van de te verwachten problemen. Dat ik voor twee kwartjes per minuut de KPN mag bellen om te proberen een telefoniste aan de lijn te krijgen, zodat ik hen kan vertellen dat ze iets fout hebben gedaan, hoort er gewoon bij.
In één/tiende seconde gas geven als het licht op groen gaat, want bij twee/tiende seconde wordt er achter je getoeterd, weet ik nog wel van vorig jaar. File is vanzelfsprekend. Een enorm groot huis schoonhouden en zo ontzettend veel kleren wassen, geeft wel weinig wegdroomtijd, maar ook dat wist ik nog van toen.
Dat Joost een brief had meegekregen vorig jaar dat hij na zijn vakantie terug mocht komen en zijn baas hem op zijn verjaardag belt, feliciteert en meldt dat hij niet terug kan komen, is wel jammer, maar ieder nadeel heeft zijn voordeel. Zo heeft hij besloten foto's van zijn zelfgemaakte meubels op een website te zetten. De naam van de site weten we nog niet, hij moet nog worden gemaakt (met dank aan Wies, die een site kado gaf voor de verjaardag van Joost.) En ja Patje, jij adviseert het Joost al jaren. Hij gaat het doen!
Dat de agenda volstroomde met afspraken en "to do", was ook te verwachten. En toch is dat eigenlijk nog het allerjammerst. Tijdens onze reis konden we de indrukken binnen laten komen en wiegen tot ze een zacht bedje in ons hoofd en hart kregen. Dat gaat nu niet meer, de klok en agenda bepalen. Jullie kennen het waarschijnlijk allemaal. Te weinig tijd om te genieten van het vele goede, de vorstelijke witte landschappen, de warme contacten, een boek, de kippen op het erf. Opzij, opzij, opzij, maak plaats, wij hebben vreselijke haast.
Verschillende mensen vroegen ons: en de armoede, voelde je je als rijke toerist niet rot? Het antwoord is nee. De mensen waren niet zielig en voelden zich niet arm, ze waren vrolijk en hadden het leven dat ze kenden.
Joost vroeg gisteren: "Als je morgen kon vertrekken voor dezelfde reis, Marian, ging je dan?" Nou, je kon dan nu lezen dat we in Duitsland waren, op weg naar. Ik moet tenslotte nog een paar mensen bedanken. Erik Helleman bijvoorbeeld, bij wie we autostoelen kochten en die geweldig zijn gebleken. De mensen die onze site gelezen hebben, maar niet "in de etalage wilden staan", maar ons betrokken volgden. Francine, die (met Maja) onze Panter van 24 jaar 2009 in geloodsd heeft. De oorspronkelijke Landcruiser Klimgeitenclub, met wie we de reis zouden maken en die ons ieder afzonderlijk gesteund hebben met wat zij weten. Geiten, wat is het goed dat we niet met elkaar zijn gegaan, we waren elkaar werkelijk binnen twee weken kwijtgeraakt. We hebben vaak aan jullie gedacht!
Oom Peter en Maja, die per post onze verslagjes aan mijn moeder en Louky stuurden. Betty, voor alle sms'jes tijdens onze reis, die ik helaas niet ontvangen heb. Theo en Erica, die mijn moeder namens mij verrast hebben met een kerststukje. Mijn moeder, voor het bijhouden van het nieuws, en de talloze lieve kadootjes, lekkere dingen en dat ons niet belast heeft met haar zorgen. Mijn collega's (Tine...), die mijn werk hebben opgevangen en Joyce die me op de hoogte hield van wie er allemaal weggingen. (Miram, beterschap. Hoop je gauw te zien!!!) Iedereen wil graag leuke collega's, ook mijn collega's. En wat dat betreft ben ik aan de beurt.
Bart, die me vanmiddag spontaan zijn oude laptop heeft beloofd. Want daardoor komt er nog een nakomen bericht over een paar maanden: de foto's. Zodra ik de laptop krijg (hij staat nu nog in Lelystad) heb ik een echte computer en kan ik foto's op de site zetten, wat ik voor de volledigheid toch ga doen.
Joost wil vooral de vrachtwagenchauffeurs bedanken, die dankzij hun oplettendheid zo vaak een ongeluk wisten te voorkomen. Ook de politieagenten in alle landen die we bezochten (behalve in Iran), die met hun vriendelijke behulpzaamheid ons op weg hielpen. En All American (garage in Nederland), die bereid was stand by te zijn bij eventuele technische problemen en ons bijna per post een differentieel heeft toegestuurd.
Verder iedereen die een abonnement had op mijn nieuwsbrief en het met aandacht of plezier gelezen heeft, en vooral degenen die uitgebreid gereageerd hebben (Maja, Erna, Gioia en natuurlijk onze kids). Wie nu zijn abonnement niet opzegt krijgt t.z.t. nog een bericht van de foto's. Alle anderen, dank voor jullie hartelijke en betrokken meeleven, ik krijg bijna de neiging de site levenslang bij te blijven houden, zo onverwacht leuk heb ik het gevonden.
En mag het leven voor jullie allemaal goed zijn tot we elkaar weer zien of spreken, en de wind voor jullie bidden.