Djerba, net zo Tunesisch als Tunesië.

Wat leuk, al die reacties, zelf nog op onze vorige reis. Het arabisch toetsenbord went, dus toch nog even het geduld van Joost op de proef stellen...
Tja, wat vinden we nu eigenlijk van Tunesie. Weergaloos mooi, dat in ieder geval. Alle volwassenen zijn heel vriendelijk en vaak te gastvrij. De meeste jongetjes zijn kleine etterbakjes, die lelijke gebaren maken, zeuren om dinars en snoep en bijna via het raam bijna in de auto kruipen. De pubers zijn gekleed in gloednieuwe kleren met glitters, terwijl wij er armoedig bijlopen en toch worden lastig gevallen door bedelaars.
Soms wisten we in de verlaten woestijn de weg niet meer en vroegen een herder om de weg. Allemaal wilden ze eerst een pen of cigaretten voor ze een richting aanwezen.
Tweemaal vond de politie ons in het pikdonker, verstopt tussen bomen aan het eind van een lang bultig zandweggetje en moesten we weg, het zou gevaarlijk zijn. De eerste keer was in de buurt van de Algerijnse grens en moesten we overnachten vlak bij het veilige politiebureau, waar in 1995 alle zes de politieagenten doodgeschoten zijn door Algerijnse extremisten.

Oja, onze auto: is in orde, maar we zijn gaan twijfelen aan Lofti, er waren toch nog drie kleinere garagebezoekjes nodig. Maar nu is-ie weer even in orde, met een grote opdracht voor thuis: nieuwe achteras.

Met toestemming van Lennart meld ik dat zij tijdens de bouw van hun huis op Djerba ook op de vele raadselen van de Tunesische geest zijn gestuit. Lennart betaalde bijvoorbeeld een vorstelijk bedrag per dag aan de jongeman, zodat hij tijdens hun afwezigheid gemotiveerd was om net zo hard te werken als toen ze er waren. Ook gaf hij hem rijlessen, scheelt toch weer voor straks, en wilde zijn rijbewijs betalen als alles vlot zou gaan. De jongen woonde echter in hun garage toen ze er weer waren en er was weinig gebeurd. De voor meegebrachte CD-speler heeft hij niet gekregen.
Via de buren hoorde Lennart deze week dat hij belasting moest betalen nu het huis af is. Met boete, bleek op het belastingkantoor, want het huis is al een tijdje af.
Het huis is voor het eerst verhuurd: de lakens lagen beschimmeld in de kast, de zwembadlamp was door een jongetje uit de buurt vernield en de huurders hadden allerlei leuke huisraad als souvenir meegenomen. Nu is Lennart wel zo dat hij denkt: ik ken nu de hoed en de rand, op naar een tweede huisje.
We hebben genoten van hun gezellige gezelschap, hun wijsheid en hun heerlijke kinderen Lente (8) en Veerle (4), die regelmatig even op bezoek kwamen in ons campertje.

Over drie dagen gaat de boot en laten we dit boeiende land vol tegenstrijdigheden, prachtige (Joost zegt: mindblowing) zonsondergangen, groenblauwe zee, berguitzichten of woestijnaanzichten tot de horizon... weer hier. Kan geen sauna en fles wijn tegenop!