Is het bij jullie ook zo warm?
Blijf op de hoogte en volg Marian en Joost
28 Juli 2012 | Oekraïne, Kiev
We zitten 15 km onder Kiëv, Oekraïne, in de bibliotheek. Maar hoe ik dat in de locatie moet wijzigen, weet ik niet.
Ik heb een half uur, eens kijken wat ik daarin kwijt kan.
Duitsland
Traditiegetrouw worden we daar door een boswachter weggestuurd. ‘Ik wil alleen even een half uurtje op een rustig plekje een boterham eten’, protesteert Joost. ‘Daar is bier en een zwembad’, wijst de natuurminnaar ons, na zijn milieupreek.
De huif
Die was theoretisch ruim genoeg, maar in de praktijk hebben we onze yoga-soepelheid hard nodig. De meeste dingen doen we om de beurt. Verder houdt Joost er van alles overal heel goed op slot te doen, wat natuurlijk heel verstandig is. Maar het schuifslotje aan de binnenkant van de huif gaat ook steeds vanzelf op slot tijdens het rijden. We stoppen er van alles tussen, maar toch moeten we iedere avond inbreken. Eén van die klusjes waar we maar niet aan toe komen.
Polen
Dat we in Polen waren, merkten we meteen na de grens. 70 km betonplaten. Aan het einde van die kilometers zoeken we een lunchplekje, op Joost zijn wens in het bos. Hij zet optimistisch de stoeltjes buiten, ik schud de bijtende mieren uit mijn broek en ga toch maar binnen zitten. Eén van de ledlampjes, speciaal gekocht omdat ze nooit stuk gaan tijdens al het schokken onderweg, hangt aan één draadje. Ook de TL is inmiddels doorgebrand, we weten niet waarom. Gelukkig hebben we een lichtje van Merel gekregen, dat je zelf kunt opwinden. En op de valreep zat er bij de post nog een leeslampje op batterijen van Patty. Ik koop ook nog wat kerkkaarsen, die hebben ze hier in dit super-christelijke land in iedere supermarkt.
We vinden een prachtig overnachtingsplekje aan een stuwmeer en parkeren de auto naast omgezaagde boomstammen, 20 meter na een bordje ‘verboden voor alle verkeer’. Er rijden auto’s, fietsers en er lopen mensen hun hond uit te laten. Het is windstil, warm en benauwd. Het bed opmaken gaat nog best lastig, het is eigenlijk iets te precies gemaakt, nu er bagage en beddengoed e.d. is past het wat moeilijker. De volgende ochtend is het bewolkt. We wassen haren en kleren, er hangt een lage nevel over het meer. Genieten van deze mooie plek. Om half twaalf zijn we vertrekklaar en als Joost de huif afsluit komt er een auto met boswachter vragen naar onze vergunning. Omdat we net vertrekken gedoogt hij ons.
In het eerste grotere stadje, Garlice, gaan we op zoek naar een lampenwinkel. De eerste verwijst ons naar een volgende en daar zitten een paar aardige jongemannen koffie te drinken. Eén pakt een stanleymes en schroevendraaier en repareert vlot het ledlampje. Ik praat intussen met één van de andere jongens, die vlot Engels spreekt. Hij heeft jaren in Amerika en Engeland gewoond, maar is nu weer bij zijn ouders ingetrokken. Hij heeft deze baan wel, maar kan geen hypotheek krijgen voor een flatje. Hij vertelt dat Polen het moeilijk heeft. Corrupte regering, arme bevolking, en dan ook nog voor de Grieken moeten betalen. Daarom zijn de mensen ook stug, zei hij. De reparatiejongen zegt dat hij even naar een andere winkel gaat om te vragen of zij een nieuwe TL op 12 Volt hebben en stapt in zijn auto. Ik maak een wandelingetje achter het centrum en ontdek volkstuintjes vol bloemen naast een grote rivier. Als ik terugkom staat Joost te praten met een jongeman, Marius, die net uit Mongolië komt. We gaan koffie met hem drinken en hij blijkt een reisleider te zijn, speciaal voor 4x4 auto’s. Enthousiast haalt hij zijn computer op en we bekijken op het terras zijn reisfoto’s. We krijgen een usb-stick met de kaart van zijn reis en een goede fysieke kaart van Kazachstan. We nemen een visitekaartje van hem mee, met het vage plan misschien volgend jaar met zijn 4x4 groep naar Marokko te gaan. We vervolgen onze weg naar de kleine grensovergang die Marius ons aanbeveelt. De weggetjes zijn van slecht afvalt (110 km) door aandoenlijke dorpjes. Tractoren, kippen, Mariabeeldjes met plastic bloemen, Jezusbeelden, tractoren, rokende schoorsteentjes. Kerkjes met grote bronzen klokken. Beboste heuvels.
Oekraïne
De grensovergang ging vlot. We hebben alle tijd, we ontmoeten de groep om 16.00 uur vanmiddag op de afgesproken parkeerplaats. Die tijd hebben we ook wel nodig, blijkt, want onze gemiddelde snelheid is 30 km per uur, vanwege de schokkend slechte wegen. Gaten met af en toe een smal randje asfalt hier en daar. Wel leuk hoor, want iedereen heeft hier recht op de weg. Boertjes kletsen met elkaar, elk een koe aan een touw. Oversteekplaats voor ganzen en kippen. Paard en wagen met ouderwetse melkbussen of een berg hooi. We bereiken de parkeerplaats en worden hartelijk welkom geheten, bijna iedereen is er al. Behalve Henk en Hetty, die zijn nog in Polen, ze wachten op een onderdeel voor hun vrachtauto, maar dat moet uit München komen.
Als groep gaan we goed met elkaar om, nemen uitgebreid zorgvuldige besluiten. Het is gezellig. We besluiten rustig aan te doen om Henk en Hetty de kans te geven ons weer in te halen. Daarom is de urenlange file vóór Kiëv ook eerder een leuke ervaring dan een irritatie. We passeren tientallen auto’s met de motorkap open. De weg ernaast wordt geasfalteerd, het kost wat, maar dan heb je ook wat. Zodra het stuk droog asfalt in zicht komt, wil iedereen er meteen op gaan rijden natuurlijk. En wie groot of snel is, lukt dat het snelst. Wel lastig dat er ook mensen van de andere kant vandaan komen, maar ach, chaos kan ook heel grappig zijn, toch?
Communiceren via de (officieel verboden) 2 meterband met elkaar gaat prima. Tot we door een Russiche autoriteit van de band af moeten. Uiteindelijk vinden we elkaar allemaal weer op een prachtige parkeerplaats aan de rivier, om een uur of elf ’s avonds, dankzij sms’jes en coördinaten. Joost en ik moesten wel nog de gebruiksaanwijzing nog lezen van onze gps, maar we hebben de groep gevonden. Het is een feestelijk terrein, uit een feesttent klinkt discomuziek. Vandaag, zaterdag, is boodschappendag.
Zo, jullie zijn weer op de hoogte!
Onze missie en jullie aller wens – genieten – lukt tot nu toe heel aardig. We hebben hier zelfs goede koffie gedronken en de sfeer van dit land is chaotisch en ontspannen - en daar houden we wel van.
Ik heb een half uur, eens kijken wat ik daarin kwijt kan.
Duitsland
Traditiegetrouw worden we daar door een boswachter weggestuurd. ‘Ik wil alleen even een half uurtje op een rustig plekje een boterham eten’, protesteert Joost. ‘Daar is bier en een zwembad’, wijst de natuurminnaar ons, na zijn milieupreek.
De huif
Die was theoretisch ruim genoeg, maar in de praktijk hebben we onze yoga-soepelheid hard nodig. De meeste dingen doen we om de beurt. Verder houdt Joost er van alles overal heel goed op slot te doen, wat natuurlijk heel verstandig is. Maar het schuifslotje aan de binnenkant van de huif gaat ook steeds vanzelf op slot tijdens het rijden. We stoppen er van alles tussen, maar toch moeten we iedere avond inbreken. Eén van die klusjes waar we maar niet aan toe komen.
Polen
Dat we in Polen waren, merkten we meteen na de grens. 70 km betonplaten. Aan het einde van die kilometers zoeken we een lunchplekje, op Joost zijn wens in het bos. Hij zet optimistisch de stoeltjes buiten, ik schud de bijtende mieren uit mijn broek en ga toch maar binnen zitten. Eén van de ledlampjes, speciaal gekocht omdat ze nooit stuk gaan tijdens al het schokken onderweg, hangt aan één draadje. Ook de TL is inmiddels doorgebrand, we weten niet waarom. Gelukkig hebben we een lichtje van Merel gekregen, dat je zelf kunt opwinden. En op de valreep zat er bij de post nog een leeslampje op batterijen van Patty. Ik koop ook nog wat kerkkaarsen, die hebben ze hier in dit super-christelijke land in iedere supermarkt.
We vinden een prachtig overnachtingsplekje aan een stuwmeer en parkeren de auto naast omgezaagde boomstammen, 20 meter na een bordje ‘verboden voor alle verkeer’. Er rijden auto’s, fietsers en er lopen mensen hun hond uit te laten. Het is windstil, warm en benauwd. Het bed opmaken gaat nog best lastig, het is eigenlijk iets te precies gemaakt, nu er bagage en beddengoed e.d. is past het wat moeilijker. De volgende ochtend is het bewolkt. We wassen haren en kleren, er hangt een lage nevel over het meer. Genieten van deze mooie plek. Om half twaalf zijn we vertrekklaar en als Joost de huif afsluit komt er een auto met boswachter vragen naar onze vergunning. Omdat we net vertrekken gedoogt hij ons.
In het eerste grotere stadje, Garlice, gaan we op zoek naar een lampenwinkel. De eerste verwijst ons naar een volgende en daar zitten een paar aardige jongemannen koffie te drinken. Eén pakt een stanleymes en schroevendraaier en repareert vlot het ledlampje. Ik praat intussen met één van de andere jongens, die vlot Engels spreekt. Hij heeft jaren in Amerika en Engeland gewoond, maar is nu weer bij zijn ouders ingetrokken. Hij heeft deze baan wel, maar kan geen hypotheek krijgen voor een flatje. Hij vertelt dat Polen het moeilijk heeft. Corrupte regering, arme bevolking, en dan ook nog voor de Grieken moeten betalen. Daarom zijn de mensen ook stug, zei hij. De reparatiejongen zegt dat hij even naar een andere winkel gaat om te vragen of zij een nieuwe TL op 12 Volt hebben en stapt in zijn auto. Ik maak een wandelingetje achter het centrum en ontdek volkstuintjes vol bloemen naast een grote rivier. Als ik terugkom staat Joost te praten met een jongeman, Marius, die net uit Mongolië komt. We gaan koffie met hem drinken en hij blijkt een reisleider te zijn, speciaal voor 4x4 auto’s. Enthousiast haalt hij zijn computer op en we bekijken op het terras zijn reisfoto’s. We krijgen een usb-stick met de kaart van zijn reis en een goede fysieke kaart van Kazachstan. We nemen een visitekaartje van hem mee, met het vage plan misschien volgend jaar met zijn 4x4 groep naar Marokko te gaan. We vervolgen onze weg naar de kleine grensovergang die Marius ons aanbeveelt. De weggetjes zijn van slecht afvalt (110 km) door aandoenlijke dorpjes. Tractoren, kippen, Mariabeeldjes met plastic bloemen, Jezusbeelden, tractoren, rokende schoorsteentjes. Kerkjes met grote bronzen klokken. Beboste heuvels.
Oekraïne
De grensovergang ging vlot. We hebben alle tijd, we ontmoeten de groep om 16.00 uur vanmiddag op de afgesproken parkeerplaats. Die tijd hebben we ook wel nodig, blijkt, want onze gemiddelde snelheid is 30 km per uur, vanwege de schokkend slechte wegen. Gaten met af en toe een smal randje asfalt hier en daar. Wel leuk hoor, want iedereen heeft hier recht op de weg. Boertjes kletsen met elkaar, elk een koe aan een touw. Oversteekplaats voor ganzen en kippen. Paard en wagen met ouderwetse melkbussen of een berg hooi. We bereiken de parkeerplaats en worden hartelijk welkom geheten, bijna iedereen is er al. Behalve Henk en Hetty, die zijn nog in Polen, ze wachten op een onderdeel voor hun vrachtauto, maar dat moet uit München komen.
Als groep gaan we goed met elkaar om, nemen uitgebreid zorgvuldige besluiten. Het is gezellig. We besluiten rustig aan te doen om Henk en Hetty de kans te geven ons weer in te halen. Daarom is de urenlange file vóór Kiëv ook eerder een leuke ervaring dan een irritatie. We passeren tientallen auto’s met de motorkap open. De weg ernaast wordt geasfalteerd, het kost wat, maar dan heb je ook wat. Zodra het stuk droog asfalt in zicht komt, wil iedereen er meteen op gaan rijden natuurlijk. En wie groot of snel is, lukt dat het snelst. Wel lastig dat er ook mensen van de andere kant vandaan komen, maar ach, chaos kan ook heel grappig zijn, toch?
Communiceren via de (officieel verboden) 2 meterband met elkaar gaat prima. Tot we door een Russiche autoriteit van de band af moeten. Uiteindelijk vinden we elkaar allemaal weer op een prachtige parkeerplaats aan de rivier, om een uur of elf ’s avonds, dankzij sms’jes en coördinaten. Joost en ik moesten wel nog de gebruiksaanwijzing nog lezen van onze gps, maar we hebben de groep gevonden. Het is een feestelijk terrein, uit een feesttent klinkt discomuziek. Vandaag, zaterdag, is boodschappendag.
Zo, jullie zijn weer op de hoogte!
Onze missie en jullie aller wens – genieten – lukt tot nu toe heel aardig. We hebben hier zelfs goede koffie gedronken en de sfeer van dit land is chaotisch en ontspannen - en daar houden we wel van.
-
28 Juli 2012 - 12:27
Benne En Marianne:
Hi Marian
De warmte is hier voor bij.Ik denk een 22 graden vandaag.Op de weerkaarten zie ik in jullie omgeving alleen maar rood gekleurde vlekken en plekken;dat moet dus 30+ plus zijn neem ik aan.
Fijn dat jullie nu als groep verdergaan .Benieuwd naar jullie verder avonturen,mvg B+M -
28 Juli 2012 - 17:28
28 Juli 2012 17.50 Uur Door Maja:
Wat een verrassing die ontmoeting met die andere Mongolië-gids!
Jullie poezen hadden een cadeautje voor jullie achtergelaten in de huiskamer: een dode mol.
Vanmiddag even naar Schagen waar Irina optrad tijdens het Karavaan-festival met "De dames van de Firma Fockschaep", erg grappig!
Liefs van Maja -
28 Juli 2012 - 22:13
Wies:
Een ander land, andere mensen maar de zelfde slechte wegen als in India stel ik me zo voor, ik hots nog even met je mee.
Letten jullie op je ruggen daar onder de huif, flink yoga blijven doen hoor!
Leuk om al ontmoetingen gehad te hebben en fijn dat jullie elkaar op de tijd en plaats getroffen hebben, ik hoor graag of het laatste stel zich aan heeft kunnen sluiten en meer.
Geniet ervan,
liefs
Wies
-
28 Juli 2012 - 22:16
Heleen Smit:
Hoi Maran en Joost,
Leuk verhaal om te lezen over jullie reis door Duitsland en Polen.
Het is heel herkenbaar want wij hebben als gezin ook zo rondgetrokken in het verleden en als ik dat zo lees is er in Polen nog niet veel verandert.
Ach, en die kleine ongemakjes neem je op de koop toe. Je weet altijd wel weer een oplossing.
Geniet verder van de reis. Ik lees graag het vervolg.
Groet van Heleen Smit.
-
29 Juli 2012 - 14:00
Merel:
Hmmm dat klinkt nú al als een mooie reis!
Vandaag jullie enveloppe gevonden met het Franse artikel, ik verheug me er al op :-)
Fijne verslagen schrijf je Marian, ik reis zo een beetje met jullie mee als ik het lees..
Dikke knuffel en kus,
Merel
-
29 Juli 2012 - 17:05
Miriam:
Nou, het is weer een mooi verslag en wat een cultuurverschillen!
Fijn dat jullie de groep hebben gevonden en ook als groep verder gaan.
Ik heb net een boek gelezen over een gezin met een autistisch jongetje die een reis door Mongolië hebben gemaakt. Ben benieuwd naar jullie ervaringen.
Genietse en tot een volgend verslag
Liefs, Miriam en Kees
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
