Het is nog steeds boven de 30 graden hier.

Ik zit nu bij de MacDonald aan de Wolga, omdat ze hier WiFi hebben. Het plaatsje heet Engels. Het is nog 250 kilometer tot aan de grens van Kazachstan. Henk en Hetty denken dat ze vanavond hier aankomen. De champagne staat voor ze klaar!
Weet iemand hoe ik de locatie kan veranderen? Ik heb al vanalles geprobeerd, typen, er naar toe met de muis, maar Middenbeemster blijft staan.

Hier weer een uitgebreid verslag van ons.

Joost schrijft nog een nagekomen bericht op het vorige reisverslag:
‘Ja, waar Marian zo luchtig over vertelt zijn soms best heftige ervaringen. Om een lange, hete dag 600 kilometer over soms zeer slechte wegen met veel vrachtverkeer te rijden. Waarna we in de meest vreselijke file kwamen, die we zo voor ons de berg af zagen gaan, die eindigde in een kluwen dringen. Zo langzaam dat ik regelmatig de motor uitzette. Auto’s uit vier verschillende richtingen!
Hierna, omdat ik niet op straat in de Ukraïnse hoofdstad wilde overnachten, moesten we in het donker de groep terugvinden. Ze hadden een plekje aan een rivier gevonden waarvan ze ons de coördinaten hadden ge-sms’t. Nu hebben we sinds kort een gps-apparaat, waarvan we nog niet weten hoe die werkt. Marian hield die gps naast het mobieltje met het sms’je en las me steeds het verschil voor: meer naar het oosten, nog een stuk zuid, je bent er bijna, hier nog een klein stukje die kant op, tot – na een lange, hete dag sturen – we de groep weer hadden gevonden! “

Rusland.
Maandag 30 juli, Oekraïens/Russische grens.
Rustige dagen achter de rug, zonder groep. We hadden afgesproken elkaar gisteravond, te ontmoeten in een klein dorpje 30 km vóór de Russische grens. Er waren echter twee dorpjes 12 km van elkaar vandaan, waarvan de namen op elkaar leken, zeker in het cyrillisch. Kees en Cara kwamen als eersten aan en vonden een prachtig terrein voor alle auto’s, echter zonder dat ze het in de gaten hadden in het verkeerde dorpje. Zij gaven via de 2 meterband door waar ze stonden en na een uur, anderhalf uur zoeken viel het kwartje bij de groep. Joost en ik kwamen als laatsten aan en werden gelukkig vlot binnengeloodsd.
Henk en Hetty stonden nog steeds met hun vrachtwagen in de garage in Polen, ze hopen vandaag de laatste reparatie gedaan te krijgen. We vertrekken ’s morgens om 8.00 uur naar de grens. ‘Vrienden?’, vroeg de Russische beambte en we werden allemaal naar één loketje gewezen. Daar moesten we Russische formulieren invullen in tweevoud, een douanebeambte wees aan waar we kruisjes moesten zetten en wat we in moesten vullen. Dan in de rij met het formuliertje. Had je iets verkeerd ingevuld (dit verschilde per persoon, ondanks dezelfde ingevulde gegevens) dan moest je weer terug, nieuwe formulieren invullen en achteraan aansluiten. Af en toe drong een brede vrachtwagenchauffeur voor. Vijf van onze mensen hadden geen autoverzekering en deze moest eerst geregeld voor we verder konden met de procedure. Dat duurde zo’n anderhalf uur. Voorwaarde voor een sollicitatie bij de douane lijkt hier dat je geen vreemde talen spreekt of dit principieel weigert. Om een uur of één waren we allemaal klaar. Het is 35 graden en we nemen een pauze in de eerste grote stad, mensen moeten geld wisselen of tanken. We vinden een grote parkeerplaats en Joost en ik maken een wandelingetje in de buurt. We bekijken de verwaarloosde flats. Op een balkon hangt een bontjasje te luchten. Er zitten vijf vrouwen met hun groenten te koop op hun tafeltjes, we kopen wat kersen, courgette en tomaten. Terug bij de groep horen we dat Fons op zijn gps een mooi meertje heeft gevonden. Onderweg wordt regelmatig gestopt, steeds als iemand iets nodig heeft. Jos communiceert vriendelijk en roept: ‘Zeg het maar als je een fotomomentje wilt, dan stoppen we.’ Er wordt een paar keer gestopt om te tanken, de Duitsers willen hun mail bij een benzinestation controleren, iemand moet even een boodschap doen. Onderweg zien we enorme velden tot aan de horizon met zonnebloemen. Drie uur later stoppen we op een doodlopend karrenspoor. Radboud probeert een paar Russen op zijn gps te laten zien waar we naar toe willen. Hij maakt zwembewegingen. Dit zorgt voor nog meer verwarring en Maria roept via de 2 meter: laten we gewoon hier blijven staan. Joost moppert in de auto over dit gps-gebeuren. We vinden een klein eindje verder een ruime weide vlakbij een mijnengebied, waar nog druk gewerkt wordt. Prima nachtplek. Sabine komt naar ons toe om te vertellen dat we onze microfoon open hebben laten staan en dat onze privé-gesprekken te horen waren. We merken dat sommige mensen ons een beetje vermijden. De weg is goed. Henk en Hetty zijn intussen Polen uit, horen we.

De volgende ochtend is er groepsoverleg. Radboud begint met te zeggen dat hij dit lange zoeken met de groep naar een plekje en het kolonnerijden niet prettig vindt. Hij stelt voor elkaar over drie dagen weer te ontmoeten bij de grens van Kazachstan, zo’n 600 km verderop. Dan kunnen Henk en Hetty ons intussen ingehaald hebben. Wij reizen verder met Kor en Gretha en Radboud, met drie auto’s gaat het inderdaad vlotter. Kor vertelde dat hij gisteren een oudere man een ansichtkaart gaf en toen die man zei dat hij die niet kon zien, gaf hij een leesbrilletje. De man was verrukt, vooral toen hij het brilletje mocht houden.
Met de gps van Radboud vinden een natuurgebiedje met prachtige meren. Naast een paar containers van vrachtwagens staat een man met twee honden. Hij komt in zijn zwembroek naar ons toe. We mogen van hem daar staan. Hij wil geen borrel, is gestopt met drinken. Erg leuke hondjes, die voorzichtig en vriendelijk kwispelend komen vertellen dat ze er zijn en vragen of ze, als ze lief zijn, ons restje eten mogen. Een hondenleven is vol teleurstellingen.
Maar dat van ons niet. Onze koelelementen mogen in de vriezer van Kor en Gretha, zodat onze voormalige koelbox weer een beetje zichzelf wordt.
De volgende morgen wil Joost de zwembroekman graag bedanken. ‘Geef dat pak koffie dat je net gekocht hebt, die man heeft helemaal niets’, dringt hij aan. Ik doe het niet van harte, maar ja, die man heeft helemaal niets. Kor en Radboud dragen ook leuke presentjes bij. Bij de containers kunnen we de man niet vinden, maar als we een stukje verder rijden zien we de hondjes bij een mooi huisje met scooter en auto voor de deur. De man komt naar buiten, hij waardeert alle giften zeer.

Het is alweer donderdag 2 augustus, we staan aan de Wolga. Het is nog steeds ruim 30 graden.
De groep is inmiddels weer compleet. Het zit Henk en Hetty nog niet mee: ze hadden een tip gekregen voor een grensovergang en een kortere route, maar na 6 uur wachten kregen ze de vrachtauto de grens niet over en moesten alsnog de gewone grensovergang nemen. Maar als het meezit kunnen ze hier vrijdagavond zijn.
Er komen wat koeien langs onze auto’s lopen en dat worden er zo’n 100. Een man te paard schreeuwt en knalt met zijn zweep om ze op te drijven.
Joost en ik hebben vanmorgen boodschappen gedaan. Rusland is nog niets veranderd: veel geschreeuw (grote reclameborden) en weinig wol. Niemand spreekt Engels, ook niet de politie, bij de bank of in het hotel. Internationaal telefoneren (naar mijn moeder) lijkt niet te bestaan en een internetcafé is een ingewikkelde route te ver. Joost probeert wat waswater uit een toiletkraantje te krijgen met een slangetje, maar na vijf minuten en twee liter oogst geeft hij het op. Hij is bang dat het kraantje zometeen van de muur valt. Bij een benzinestation staat een bord met ‘telefoon’. We proberen het nog eens, maar het blijkt een automaat, waar iets uitkomt wat met telefoontjes te maken heeft, we hebben geen idee wat. Bellen kan in ieder geval niet. Zaterdag naar de grens van Kazachstan. We hebben een visum tot 12 augustus, dus het is niet zeker dat we die 3500 km in ruim een week redden, dan moeten we eerder het land uit en een alternatieve route gaan rijden. Hier komt Joost weer.

‘De auto is geweldig om mee te rijden. Die nieuwe Australische dempers en veren, samen met een flinke belading maken hem heel stabiel op de zeer slechte wegen en deze motor is zo soepel en krachtig, dat we ontspannen àl die vrachtwagens kunnen inhalen. Onder de huif is het even wennen. Het schuifbed is leuk bedacht, maar niet echt berekend op de praktijk van zeven zware tassen er bovenop, net als de kisten eronder. Die kisten zijn zelf ook heel zwaar en ook nog ingebouwd met losse spullen. Soms moet Marian me echt sussend toespreken om te voorkomen dat ik alles naar buiten pleur. We hebben wel alles nog eens opnieuw gepakt, zodat wat we niet direct gebruiken, nu achteraan zit. In de loop van de dagen komt de routine en vinden we de beste manier om alles te doen. Zoals buiten koken (binnen wordt het al snel ontzettend heet) en één lat uit de lattenbodem halen, zodat ik daar kan staan tijdens het bed opmaken. Er is zoveel te doen waar we nauwelijks aan toe komen, zoals de huif losmaken want die zit scheef en sluit niet goed. De imperial zit niet goed vast. Ontspannen een boekje lezen, of de gps leren begrijpen.
Maar nu we op Henk en Hetty wachten is er even ontspanning en gaan we boodschappen doen in het stadje hier 25 kilometer vandaan. Supermarkt, ma in Holland bellen en een bank om wat geld te wisselen, en kraanwater vinden om mee te wassen. Het is erg warm in de auto en de Russen rijden als stekende vliegen. We moeten wachten voor een treinovergang, waar héél langzaam een héél lange goederentrein overheen gaat. Na twee tankstations om water te hebben gevraagd, heeft de derde water. In de wc wordt een rubberslang over de kraan boven een wasbak geschoven. Er is een stuk uit de wc gebroken, de kraan hangt los en er komt een miezerig beetje water uit. Ondertussen zit Marian in de hete auto te wachten, dit werkt zo niet. (En dit tankstation ziet er van buiten heel modern uit.) Het stadje heet letterlijk ‘Engels’, maar niemand spreekt het! Tijd om terug te gaan naar onze kampeerplek aan de rivier, een boekje lezen in de schaduw, even weg. De vliegen bijten.’