Rijden door een zee van grassen.
Blijf op de hoogte en volg Marian en Joost
09 Augustus 2012 | Kazachstan, Pavlodar
Wat was het fijn om Henk en Hetty te zien. 3 augustus is het en nu zijn we eindelijk compleet! Bij kaarslicht en met champagne luisteren we naar hun verhalen. Hoe ze het afgelopen maandag wilden opgeven omdat het niet meer haalbaar leek. Het toch gingen doen omdat de hele groep op hen wilde wachten en ze dit zo geweldig vonden. Hoe de laatste grens het uiterste van hen vroeg, na zes uur wachten en formulieren invullen, bij het laatste loketje er niet door mogen en naar een andere grensovergang een paarhonderd kilometer verderop gestuurd worden. Dit heeft te maken met dat zijn vrachtwagen te zwaar is om als personenauto te worden aangemerkt, maar geen vrachtpapieren en carnet heeft voor een vrachtwagen met lading, vertelde Henk. En om dit te voorkomen, gaat hij niet via Kazachstan naar Mongolië, maar rechtstreeks via Rusland.
We moesten even bijkomen van de schok. Nu moesten we er over nadenken of we de langere route maar waarschijnlijk langere route via Rusland zouden doen, of toch via Kazachstan zouden gaan, waar een heel ander cultuur is dan in Rusland en wat bijzonder is om mee te maken. Uiteindelijk gingen Fons en Kaj met partners met Henk mee, de rest ging de volgende ochtend om 7.00 uur naar de grens van Kazachstan, warm uitgezwaaid door Hetty en Henk. We spreken af elkaar 14 augustus aan de grens van Mongolië weer te zien.
We rijden de 280 km door een stil landschap met graanvelden tot aan de horizon. Veel is al geoogst. De grens is een klein gebouw, en een rij auto’s die staan te wachten in de brandende zon. Er is verder niets, dus ook geen schaduw. De Russische grensbeambten zijn vriendelijk (bij een vorige grens werden we behoorlijk afgesnauwd of hoorden we woede-uitbarstingen achter de gesloten loketjes), maar spreken ook hier alleen Russisch.
Een kilometer verderop ligt de grens van Kazachstan.
Kazachstan
Hoewel ook hier alleen enkele kleine gebouwtjes, staan de aanwijzingen ook in gewone letters. De donkere mannen, al wat Mongoolse trekken, dragen prachtige uniforms en petten. Naast het loketje hangt een klachten- en ideeënbus. We worden beleefd en vlot geholpen, er werd Engels gesproken. In een volgend gebouwtje wisselen we geld bij een snelle en accurate mevrouw. We sluiten een autoverzekering af. De tv staat aan en het bed naast haar bureau ziet er uit of ze er net in haast uitgestapt is.
Het is 13.30 uur en we stoppen voor een boterham in dit nog steeds stille gebied. Het onweert en regent even, dit soort buitjes zullen we regelmatig even hebben. In de gaten in het asfalt kun je nu een hond wassen. Die gaten worden al snel vertrouwd, het vraagt veel concentratie ze steeds te ontwijken of er langzaam doorheen te rijden als er meer gaten dan asfalt is.
De stad Oral is een verrassing, een moderne verzorgde stad, met lantaarnpalen, bloemenperken, brede wegen, beelden en mooie gebouwen, pinautomaten en grote supermarkten. We regelen onze zaken en zoeken een veldje om de tenten op te zetten. Dat is hier niet moeilijk. Om ons heen worden huizen gebouwd. Een skelet van latten, opgevuld met stro en afgesmeerd met leem.
De volgende ochtend vroeg vertrekken we en rijden de steppe in. Harde gele grassen, af en toe wat riet of groene struiken, geurende wilde kruiden. Af en toe een kudde paarden, grazend tot aan het asfalt. Bij iedereen komen de horzel- en muggenbulten en vliegensteken tot rust.
Voor of na de enkele dorpjes is steeds een heel verzorgd kerkhof met gemetselde graven, gewoon langs de autoweg, geen hek er om heen.
Ik lees de krantenartikeltjes van mijn moeder. Bij het benzinestation vraag ik naar het toilet. Ik word naar buiten gewezen en zie het niet, tot Radboud naar een heel klein bouwvalletje wijst, een eindje buiten het hek. Binnen is een mooi gevormd gat in de vloer, er naast stevige brede houten voeten (zie foto).
Regelmatig wordt er aan de weg gewerkt, wat een omleiding betekent over een stoffig gehard zandpad, soms met diepe modderkuilen. Aan het eind van de dag zie je aan mijn jurk wat we gedronken hebben en kun je mijn naam schrijven in de laag stof die zich aan mijn zweet gehecht heeft.
Overal wordt naar ons gezwaaid, gelachen, getoeterd. We vinden een overnachtingsplek naast een koel ondiep beekje. Lucca (de hond) gaat er meteen in liggen. Roy gaat nog op pad, hij heeft een boormachine nodig. Een uurtje of twee later komt hij terug met foto’s van de familie en twee zakjes koekjes en snoepjes, over van het thee drinken. Het boorklusje is geklaard.
Formeel moeten we ons bij een hotel of politie binnen 5 dagen laten registreren, zodat de overheid weet waar we ongeveer zijn. De volgende dag stoppen Radboud en wij in het eerste heel kleine dorpje dat we tegenkomen. Er zijn enkele overheidsgebouwen, met gouden letters of een vlag. Binnen zijn de gebouwen helemaal leeg, ook geen meubels. We worden van het ene gebouw naar het andere verwezen en tenslotte belanden we dan toch bij de politie. We gaan het gebouw binnen en de ene donkere lege kamer na de andere volgt. Niemand reageert op ons roepen. Het zeil op de grond is gescheurd en er zitten gaten in, de muren zijn afgebrokkeld. Tenslotte vinden we een loketje met daarachter een meneer in een strak gesteven uniform, drie gouden sterren op zijn paletten. Als hij begrijpt waarvoor we komen, pakt hij een groot boek met dikke kaft en bladert naar een halflege pagina. Even denken we dat het gaat gebeuren, maar hij maakt een tekening waaruit blijkt dat we naar het volgende stadje moeten, 88 km verderop.
Inmiddels is een deel van de groep aangesloten en rijden we naar dat stadje. We vinden het politiebureau, na uitleg dat wij ons willen registreren, een stempel en handtekening in ons paspoort, brengen zij ons naar het provinciehuis, met in hetzelfde gebouw ook een ziekenhuis. Daar worden we teruggestuurd naar een stadje, 400 km terug. Als we zeggen dat we door moeten de andere kant op, halen ze hun schouders op, dan is dat ook oké zeggen ze. We hadden bij de politie Joan en Roy geïnformeerd via de 2 meterband waar ze moeten zijn en rijden door. Wat later horen we dat zij resoluut meegenomen zijn door een verpleegster. Omdat ze het allemaal ook niet wisten, vulden ze de formulieren in en zaten te wachten tot ze aan de beurt waren.
Wij rijden verder door de goudgelen zee. Als we aan een lunch toe zijn, rijden we een klein dorpje in, hopend op schaduw. Die vinden we uiteindelijk naast een ingestort gebouwtje. Het is een meter, maar beter dan niet. Regelmatig stopt er een auto met mannen voor een praatje. Eén belt zijn Engels sprekende zoon en duwt de telefoon in mijn hand. We leggen een paar keer uit dat we geen problemen hebben en krijgen steeds opnieuw de telefoon weer in onze handen gedrukt. Als we weer vertrekken zien we Joan en Roy rijden. We zijn nieuwsgierig of het hen misschien gelukt is. ‘Nee. Wel een mooi papiertje met gewicht en lengte.’ Ze vertellen dat de dokter hen gezond verklaard had en dat ze toen vroegen of ze nu een stempel in hun paspoort kregen. Uiteindelijk werd het misverstand opgelost via de vertaalmachine van Google.
De route vordert gestaag en zonder grote problemen. De weg is wel af en toe ruim 100 km zo slecht, dat auto’s zelf een pad ernaast gemaakt hebben in het gras. Maar ook die zijn af en toe niet best. Maar grote stukken van de route zijn prima en dan vordert het snel. 14 augustus bij de Mongoolse grens lijkt op dit moment goed haalbaar. We ontvingen een berichtje van Henk en Hetty: zij rijden nu toch weer alleen in Rusland, Fons en Kaj wilden toch wel graag een stuk van Kazachstan meemaken.
We overnachten op prachtige plekken, bijna altijd aan een rivier. Sommigen van de groep zwemmen graag. Gisteren stonden we op een plek waar Schotland niet mee kan concurreren, wijde heuvelruggen en een prachtige rivier.
Hier weer wat ervaringen van Joost:
'Wakker blijven, opletten op gaten in de weg, overstekende kalveren, loslopende paarden/honden/mensen/koeien, één kameel. Wakker blijven vooral.
Kazachstan = lege wijdsheid met zeer slechte wegen er doorheen, soms zo slecht dat niemand ze nog gebruikt en er naast gaat rijden, waar vele sporen soms door diep stof en soms door diepe modder gaan, alles beter dan dat asfalt vol diepe gaten.
Blij met die nieuwe veren en dempers onder de auto (ik heb ze zelfs al opnieuw moeten aandraaien, alles trilt los). Blij met die stijve harde banden, waar ik er 7 van heb. Eén loopt met dat schudden tegen de laadbak, ik hoop daar wat aan te kunnen doen. Verder doet die auto het zo goed, dag na dag toch flink doorrijden over eindeloos slechte weg. En dan die Marian die tijdschrifjes leest, soms slaapt, en nooit klaagt over dat schudden, de warmte, de vele muggenbeten. Ja, we hebben het goed.'
Benne, dankjewel voor het uitzoeken van de reislocatie. Ik heb niet kunnen vinden wat het antwoord van de helpdesk was, maar het lijkt er op dat er iets veranderd is in mijn site, waardoor het nu wel lukt. Top!
Voor degenen van mijn popkoor die dit lezen: sterkte 10 augustus, ik weet zeker dat jullie prachtig zullen zingen op de begrafenis van Ria.
-
09 Augustus 2012 - 22:39
Merel:
Fijne lieverds, wat heerlijk om weer wat te lezen! Stond er tussen het gras plots een computertje met internet? Dikke knuffelkus -
11 Augustus 2012 - 13:35
Maja:
Hoi! Kopie gaat weer naar Louky. Er is toch wel een schrijfster aan je verloren gegaan, Marian. Wat een mooie verhalen! Eindelijk heb ik jullie foto's ontdekt. Joost ziet er vrolijk uit met zijn vlieger! Floris zaagt takken van de es af, die tegen ons dak zwiepen. Monique maakt de straatjes weer zichtbaar, onder het onkruisd vandaan. En ik ga braaf elke dag (bijna) op de home-trainer.
Knuffels uit de polder. Maja -
13 Augustus 2012 - 11:38
Jannie:
Hallo Marian en Joost, wat een leuke reisverslagen van jullie ,jullie maken weer het nodige mee hoor.
lees ze met veel plezier en neem het goed in mij op om thuis bij( Tante Jopie en Ome Anton)het verslag weer door te vertellen ,want die willen ook graag op de hoogte blijven...Ook moest ik jullie heel hartelijk bedanken voor de mooie verjaardags kaart die jullie haar hebben gestuurd ,dat was het eerste wat ik moest lezen...ze vond het heel er lief van jullie ,en moest jullie ook de hartelijke groeten overbrengen.
Heel veel liefs vanuit Zaltbommel. -
15 Augustus 2012 - 16:48
Lia Welsing:
Vol verbazing lees ik jullie reisverslagen,want wat doen jullie dit goed.we zijn blij dat alles goed gaat en ook met jullie zelf en dan ook nog die mooie foto's erbij.we zullen jullie regelmatig blijven volgen en kijk er ook naar uit en we hopen dat de reis verder goed zal verlopen ,groetjes van ons-jan en Lia.xxx -
26 Augustus 2012 - 02:21
Hettyenhenk.waarbenjij.nu:
Hee medereizigers, ik had gehoopt een nieuw verslag te lezen, zodat ik weet wat er bij jullie aan de hand is. Gelukkig kregen wij al een sms van Benne vannacht, zodat ik wat meer weet. We blijven wel bezig zo. Ik zie jullie snel in UB, hoop ik.
Lieve groeten, Hetty -
26 Augustus 2012 - 17:00
Enny:
Hallo Marian en Joost, wat leuk om jullie verslagen te lezen, dan waan je je ook een beetje in die wereld die zoveel schoonheid, natuur en verschillende culturen brengt. Ik had natuurlijk veel eerder moeten reageren op jullie. Wil laten weten dat de zang voor Ria heel mooi en indrukwekkend was. We spreken elkaar weer. Warme groet, Enny x -
27 Augustus 2012 - 21:04
Anneke:
Dag lieve mensjes, wat fijn om op deze manier een beetje met jullie mee te reizen! En wat schrijf je mooi Marian! Ik kijk uit naar jullie volgende bericht over de tocht door.. misschien wel niemandslnand. Dikke kus
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley