Manhattan

Volgens het weerbericht zal het vanmiddag gaan onweren en hard waaien, dus we gaan vroeg op pad. Guggenheim Museum en Central Park liggen vlak bij elkaar, dat dat worden onze doelen. Vanwege het weerbericht gaan we eerst naar het park. We komen aan bij het middelste gedeelte, waar een groot waterreservoir ligt met een asfaltweg er omheen. Deze weg wordt gebruikt door een niet aflatende stroom joggers en fietsers. Joost wordt er een beetje vervelend van, hij vindt ze er heel fanatiek en soms bijna agressief uitzien. Als er een donkere man langsloopt met zweetbandjes met lange oren van zachte wollige stof en een konijnenstaartje achterop zijn broek genaaid, hebben we er genoeg van. We zoeken een groener weggetje en vinden al snel - ja het wordt saai - een bankje. Geboeid volgen we daar de vorderingen van een groepje vrouwen en een man, dat dansles krijgt op Hawaï-muziek. In de verte zien we een vader die een groepje kinderen lesgeeft in honkbal. Een groep islamitische vrouwen komt langs en gaat een picknick organiseren, er worden ballonnen opgeblazen en eten klaargemaakt.
Rond de middag wandelen we naar het Guggenheim, dat echter verbouwd wordt. Gelukkig is de museumwinkel nog wel open en kan ik wat ansichtkaarten kopen. Wat verderop staat op het trottoir voor een kerk een groep mensen koffie te drinken aan een grote tafel met koekjes en bonbons. Omdat ik moet plassen gaan we daar even kijken, ik mag er naar het toilet en we drinken samen met de gelovigen een kopje koffie in de zon. Dit is 'The Museum Mile', alternatieven genoeg voor het Guggenheim. We overleggen even wat we zullen doen en besluiten naar het Metropolian Museum te lopen. 'The MET is open', staat er al van verre aangekondigd. Het kaartje kost 25 dollar per persoon, dus lopen we toch maar weer door, we doen al genoeg indrukken op door hier te zijn. Het is zondag, maar veel winkels zijn gewoon open. Ik zie een Bodyshop en vind tot mijn vreugde een parfumolie met een bepaalde rozengeur, die ik al vele jaren zoek en niet meer gemaakt werd in Europa. Bij Starbucks, het alternatief voor de slappe Amerikaanse koffie, strijken we neer. De kleinste koffie is toch nog een grote kartonnen beker, waar mijn naam op geschreven wordt. Hier, in het centrum van Manhattan, ziet het publiek er verzorgd uit, is meest blank, normaal figuur, goed gekleed, geverfd haar, dure en goede schoenen. De gezichten zijn afstandelijk-vriendelijk, veel mensen zitten in de koffietent voor een laptop te werken of te bellen. We besluiten dat we De Bronx veel sympathieker en echter vinden, daar voelen we ons thuis en we pakken de metro daar naar toe. Al snel zien we weer donkere vrolijke kinderen, meisjes in roze jurkjes, het kroeshaar keurig in vierkantjes verdeeld met lintjes om de haarbolletjes. Bij ons appartement zijn vanwege de brandkranen opengezet en een dikke jongen zit lachend op de dikke waterstraal. Bij een andere brandkraan staat een vrouw in een drijfnatte jurk haar haren te wassen.
Thuis blijkt dat we nieuwe buren hebben gekregen, een Afrikaans echtpaar. Ze stappen met hun koffers binnen, modern gekleed, vrij jong, slank en modern. Ze komen uit Parijs, vertellen ze, verheugd dat Joost Frans spreekt. Een uurtje later kom ik de aantrekkelijke vrouw tegen in de keuken, ze heeft een glanzende lange kaftan aan met zwarte en beige bloemen en moppert dat er veel te weinig pannen zijn. De keuken is veranderd van een stille lege ruimte waar alleen 25 pakjes noedelsoep staan, naar een ruimte waar gekookt wordt. De koelkast ligt vol vers eten, in de vensterbank liggen naast mijn knoflookjes hun uien en uiteraard ontkomen we er niet aan: we moeten meeëten.