Liberty en het Vrijheidsbeeld

Het heeft vannacht geregend en de benauwde warmte is weg. Het zwaardere toeristenwerk kan beginnen, en we starten - nu we nog fris zijn - met Bloomingdale's, hét winkelcentrum met acht etages. In de lift komen we mensen tegen die ook in het appartement wonen. Deuren worden voor ons opengehouden en we zijn er al aan gewend dat we regelmatig 'a nice day' worden gewenst.
In Bloomingdale's verwelkomt een geblondeerde gastvrouw ons en vraagt waar we vandaan komen. 'Oh my god, you are the third couple today from Holland.' We moeten ons identificeren bij de servicebalie en krijgen een kortingskaart. Verbijsterd kijken we naar de - oké, wel mooie - dure en chique kleren, etage na etage. Ik zie een mooi shirt hangen, koningsblauw, kost maar 120 dollar, en twijfel even. Joost zoekt nog naar wapens en messen, maar daar is geen afdeling van. Ik kwam eigenlijk voor zwarte gymschoentjes en een mevrouw verwijst ons naar Clarks, een paar straten verderop. Alweer heb ik geluk, ik vind een paar goede Clarks, liep al jaren op namaak omdat ze mijn oude lievelingsschoenen alleen nog maar in te grote herenmaten hadden.
Het is inmiddels gaan stortregenen en we toeren wat door de stad met bussen en metro's en hebben fijne filosofische gesprekken bij Starbucks.

De volgende ochtend blijkt dat Joost ook nieuwe schoenen wil, hij had de eerste dag al Timberlakes gezien die hij ook al jaren wilde maar te duur vond en die hier maar de helft kosten. Hij weet niet meer precies waar het winkeltje was maar het was in de buurt van ons appartement en we gaan op zoek. Tenslotte herkent hij een etalage en we kopen ook voor hem een paar goeie schoenen. De heel dikke meneer die ons helpt draagt een spijkerbroek die de bovenste helft van zijn billen toont en al bukkend en zoekend zakt de broek ook nog wel eens wat verder naar beneden en hijst hij hem onverschillig weer wat hoger. Het is altijd leuk om thuis een praktisch aandenken te hebben aan een reis, met de herinneringen die daarbij horen over waar je het gekocht hebt enzo.
Daarna is het tijd voor de rest van ons lijstje, waar de Brooklyn Bridge en het veer naar Staten Island nog op staan.
Meteen buiten het metrostation is de Bridge al en we wandelen samen met alle andere toeristen tot de helft, want er wordt aan gebouwd en aan weerszijden zijn hoge muren waardoor je alleen de voetgangers en het verkeer ziet. Bij een smalle opening zien we het bekende beeld dat we van New York hebben: talloze hoge gebouwen tegen elkaar aangebouwd, ze zien eruit als een groepje bange kinderen. De zon schijnt en we gaan het veer opzoeken, dat ons langs het Vrijheidsbeeld zal varen.
Hoe dichter we bij het veer komen, hoe meer verklede mensen, vooral mannen, we zien met kroontjes op hun hoofd en lange jurken aan. Sommigen hebben een blauwgeschilderd gezicht of zwaaien met een Amerikaanse vlag. Ze verkopen kaartjes voor evenementen of staan als standbeeld en bewegen als je geld geeft.
In de hal voor de boot staan honderden mensen te wachten. Als de boot komt, haast iedereen zich naar het open dek om een foto te kunnen maken van het beeld wanneer we daar zijn. Ik denk: dat doe ik op de terugweg wel. Joost is er van overtuigd dat de boot scheefhangt door het gewicht van de groep. De overtocht duurt 20 minuten en we nemen meteen weer de boot terug, Staten Island is voor ons niet interessant. Op de boot neem ik zo goed mogelijk een foto van het Vrijheidsbeeld door de vuile ramen, deze boot heeft geen open dek. Ik ga naar het toilet en als ik daar in dat hokje zit te plassen moet ik niesen. Uit het hokje naast me roept een vrouwenstem: 'Bless you'. Ik zal nooit weten wie het was, maar haar vriendelijkheid zal ik nooit vergeten.
Als we weer aankomen in de City zie ik een tentoonstelling over de geschiedenis van de Indianen aangekondigd - gratis en dus interessant. Joost heeft er wel zin in en we lopen de brede trap op en bewonderen de ingang met gebeeldhouwde zuilen. We spreken af elkaar een uurtje later weer bij de ingang te zien. Ik bestudeer met behulp van de filmpjes de details van enkele oude Indianenjurken, wandel door een expositie met moderne kunst van een meneer met Indiaanse achtergrond. Dan kom ik in een halfdonker zaaltje waar filmpjes gedraaid worden van muziek met roots in de oude tijd. Ik ga zitten en luister en na tien minuten komt Joost er bij zitten en luisteren en kijken we samen aandachtig naar 'We were al wounded at Wounded Knee', naar oude jazz, naar verhalen van mensen die vertellen dat ze hun Apache-achtergrond een stem willen geven door er over te zingen. We missen wel wat meer informatie over het verdwijnen van de Indianen, het enige dat we kunnen vinden zijn enkele landkaarten waarop je kunt zien hoeveel grond van de Indianen was begin 1600 en hoe dat verminderde tot nu, enkele reservaten.
Toch is dit weer een verrassing die de stad ons geeft en voldaan gaan we richting huis. We hebben het gevoel dat we hier nu een week of drie zijn en we beginnen ons steeds meer thuis te voelen.