De heenreis

Aanleiding: Merel wil graag eens met ons meereizen, kamperen in de natuur, een beetje rondtrekken en maar zien hoe het loopt.
Uitdaging: Merel heeft een Thomas, die voor zijn werk als voetbalscout veel reist, maar wel in hotels. En dat bevalt hem prima. Zal het ons lukken hem enthousiast te krijgen voor het kamperen?
Plan: wij reizen zoals gebruikelijk met ons campertje naar Marokko, en we nemen een klein tentje mee en een eenpitsgasje voor Merel en Thomas (hierna te noemen M&T). M&T nemen het vliegtuig naar Fez, bezoeken Marrakech, gaan een woestijntocht met kamelen doen en een wandeling in de Atlas en huren een autootje om tussen de geplande activiteiten in tweemaal een dag of vier, vijf met ons mee te trekken. We spreken af in Chefchaouen, in het noorden van Marokko, in het drugsminnende Rifgebergte, op zaterdag 20 december om 12.00 uur.
De verhalen zijn geschreven, maar nog niet geplaatst op waarbenjij.nu. Bij deze, met een hartelijke groet!

De heenreis.
13 december vertrekken we, nadat we eerst koffie gedronken hebben bij mijn moeder in Gelderland. We vertrekken met een tas volle lekkere hapjes, blikken vlees en krantenartikeltjes. Onze katten Zarah en Poes weten we in goede handen bij mijn buurvrouw en schoonzus Maja, en Blue, onze oude demente kater die veel dagelijkse zorg nodig heeft, brengen we bij mijn vriendin Wiepke.
We vertrekken met regen, en na België rijden we dagenlang in een dikke mist en wordt het onduidelijk waar we precies zijn. We hebben een boek bij ons met camperplaatsjes in Europa, omdat we 500 km per dag moeten rijden, het vroeg donker is, en we dan mooi naar een duidelijk omschreven overnachtingsplekje kunnen rijden, waar we veilig staan en waar vaak zelfs een kraan met water is. Wat een luxe, niet meer zelf naar een plekje te hoeven zoeken! Ik zoek dan in het boek de mooiste plekjes uit natuurlijk, zoals die tweede dag een prachtige parkeerplaats in Beaune, in de buurt van Lyon, aan de rivier. Vermoeid reden we er om een uur of zeven naar toe, maar hoe we ook zochten, we konden ‘m niet vinden. Het stadje Beaune is echter van redelijk formaat, en tussen alle verlichte kerstmannen en rendieren rijden we over een grote brug en vinden aan de andere kant een parkeerplaatsje tussen wat hoge gebouwen. We maken nog een avondwandelingetje door de kerstsfeer en ik sta een tijdje naar een raadselachtige etalage te kijken, waar met grote letters staat: vergeet uw kleine dennenboom niet te scheren. Omdat ik maar bleef staan kijken wat er toch mee bedoeld werd, weest Joost me op een tweede etalage, die bij deze reclame hoorde, waar een naakte vrouwelijke etalagepop met een omgekeerd dennenboompje onder haar navel stond.
Iets anders wat ook raadselachtig is, is dat het dekbed in de camper te klein is geworden, terwijl het van de zomer in Noorwegen nog prima voldeed. Nu het ’s nachts vriest (ook binnen) vinden er in ons overdag zo harmonieuze huisje toch kleine nachtelijke strijdjes plaats om het grootste stuk dekbed.

De derde reisdag krijgt het campingboek een nieuwe kans: parkeerplaatsen langs een breed kanaal met woonboten, volgens het boek. We komen er met de schemer aan en kunnen daardoor de borden ‘verboden te parkeren voor campers’ nog goed zien. We vragen aan een bootbewoner of hij weet wat er met de camperplaats is gebeurd. Het blijkt inmiddels (ons boek is van 2010) een camping geworden te zijn, maar die is in de winter gesloten. Wel is de waterkraan er nog, toch een meevaller! We gooien er twee euro in en vullen met onze 5-literfles onze waswatertank aan de buitenkant van de auto met 30 liter. Joost holt heen en weer om zoveel mogelijk bij te vullen en het lukt om het tankje helemaal te vullen. Dan blijft het water nog stromen, dus we vullen nog wat lege flessen. Tenslotte hebben we niets meer waar nog water in kan, en kijken met verbijstering nog een minuut of tien naar de krachtige straal wegstromend water.
Joost heeft trouwens inmiddels ontdekt wat de oorzaak is van het te kleine dekbed: de hoes is te smal. Hij heeft de hoes aan één kant opengeknipt en dat scheelt.

Vóór we naar Marokko gaan, hebben we eerst nog een andere missie: we hebben tijdens een vorige reis vriendschap gesloten met Pedro en Carmen in Spanje, en zij willen ons wel hun idyllische huisje verhuren, dat aan een prachtige ondiepe rivier ligt, ter hoogte van Barcelona en Zaragossa. We gaan eens kijken hoe de temperaturen bij het huisje zijn in de winter, om te besluiten of we hier willen gaan overwinteren als we niet meer werken.
Het huisje is zonder elektriciteit en heeft geen stromend water, maar een kniesoor die daar op let. De omgeving is nog mooier dan we ons herinnerden. De groenblauwe heldere rivier, omzoomd met hoog riet en lage kale bergen van rode rots, de olijfboomgaarden en talloze wandelpaadjes, we genieten er intens van en het is een kleine vakantie in onze vakantie. We gaan even koffie drinken in ons stamkroegje in Maella, en terwijl we aan het barretje zitten geeft de barman ineens een schreeuw, die een beetje klinkt als het bèèèh van een reuzengeit. Terwijl we allemaal geschrokken naar hem kijken, begint de kleine plastic papegaai op de bar het geluid te herhalen en er verschijnt een brede grijns op het gezicht van de barman.
De volgende morgen spreken we af met Carmen en Pedro en kletsen gezellig even bij. Van Carmen krijg ik een zelfgebreide geisha van ongeveer 10 cm hoog, werkelijk prachtig!
Als we met enige spijt wegrijden, is ons besluit genomen.

Zuidspanje toont zich zoals altijd in haar wondermooie pracht, met zachtere temperaturen, de grijsgroene olijfboomgaarden tot aan de horizon, afgewisseld met cactussen, enorme vetplanten, in de stadjes sinaasappelbomen en palmen.
Het camperboek heeft een mooi camperplekje voor ons in petto bij een stuwmeer met dam, 11 km vóór Algeciraz, waar we de boot naar Tanger gaan nemen.