De ontmoeting.

Het camperplekje bij de stuwdam was onvindbaar, en we merken dat het camperboek een leidraad is, maar dat het er op neer komt dat we in de buurt van vermoedelijke of mogelijke camperplekjes zelf iets moeten zoeken, waardoor we op zeer onverwachte plekken overnachten. Het maakt deze reis iets avontuurlijker dan gedacht. Zonder camperboekje zouden we echter tussen vrachtwagens met luidruchtige koelsystemen slapen, dus toch fijn dat we het hebben.
We rijden de volgende morgen rond half tien het gigantische terrein van de haven van Algeciraz op, waar talloze borden en pijlen ons in verschillende richtingen sturen. We weten nog niet of we de boot zullen nemen naar Tanger of naar Ceuta, dus alle donkere (hierna overbodige toevoeging) mannen die ons aanhouden om dat te vragen, melden we dat we het nog niet weten. Andere mannen, die ons autoritair gebiedend naar een parkeerplaats wijzen, rijden we ook voorbij. Tenslotte kunnen we niet veel verder meer en minderen vaart, waar onmiddellijk gebruik van wordt gemaakt. Meerdere jongens bestormen ons en allemaal willen ze ons mee hebben, naar goede parkeerplaatsen waar zij ons zullen helpen met het allergoedkoopste ticket. En we moeten opschieten, het is half tien en de boot gaat om tien uur. We hadden gelukkig al gelezen dat de boten ieder uur gaan, maar we leggen ons lot toch maar in de handen van een sympathiek ogende, maar ADHD-achtige jongen, die schreeuwt dat we snel moeten zijn. Hij rent voor onze auto uit naar een parkeerplaats en als we geparkeerd hebben, rent hij alvast via een onduidelijke route tussen gebouwen door naar loketjes waar tickets verkocht werden, ons ondertussen toeschreeuwend en wenkend. We hebben nog tien minuten, zegt hij, en hiér worden de goedkoopste tickets verkocht. We vragen de prijs aan de meneer achter het loketje, en hij laat ons op een telmachientje zien dat dit € 225,-- was naar Ceuta en € 197,-- naar Tanger. Onze ADHD-gids is geschokt en verontwaardigd als we naar het kantoortje er naast lopen om daar de prijs te gaan vragen, en daarna zelfs nog naar een derde kantoortje. We kopen een ticket van € 147,-- en vervolgens begint ADHD te vertellen dat hij drie kindermondjes te voeden heeft, en of wij hem willen betalen voor zijn werk. ‘Ik werk niet om jouw kinderen te eten te geven’, zegt Joost streng, ‘maar ik zal je voor je diensten € 5,-- betalen. Dat was goed en de jongen wordt rustig. We lopen terug naar de auto, en we zien politie staan controleren. ‘Even iets te eten halen’, mompelt ex-ADHD en is verdwenen. Gelukkig weten we de auto te vinden en we rijden in de richting van de juiste haven. De vriend van ex-ADHD, ook een aardige knul, herkent ons en we stoppen. Hij wijst ons de goede richting en intussen is ex er ook weer bij, en rent voor ons uit naar de juiste haven, waar hij zijn beloning ontvangt. Uit zijn hartelijke en warme reactie maken we op dat we vrienden voor het leven zijn.
De boot van half elf vertrekt om half twaalf en de zon schijnt. Onze reis is nu echt begonnen. We zitten op het dek in het zonnetje, en ik ga op zoek naar het toilet. Beneden zie ik links een herentoilet, en rechts een toilet waar een heer én een dame op de afbeelding staan. Een jonge man staat zijn handen te wassen en ik sta te twijfelen. Hij ziet me staan en roept: ‘Toilet foor frauwen dáár, andere kant.’ Licht ontroerd dat ik in deze vreemde omgeving meteen herkend word als een Nederlandse door een hulpvaardige medelander, vind ik het juiste toilet, een hele rij zelfs. Ik doe de eerste deur open en als ik die op slot wil doen, zie ik dat het schuifslotje ondersteboven in de deur is geschroefd. Dus probeer ik een deur er naast, tot ik zie dat het bij alle deuren zo gedaan is.
Weer op het dek hebben we contact met een jong Nederlands stel, dat elkaar drie maanden kent en besloten heeft samen voor onbepaalde tijd en zonder plan te gaan reizen. En dat in een Landrover! * Wat zijn wij dan toch controlfreaks, beseffen we. We moeten op de boot lange tijd voor een loketje in de rij staan voor paspoortcontrole, en weten tegen dat we aan de beurt zijn alles van elkaar.
Aan wal zijn de douaneformaliteiten snel gedaan. We krijgen wel de indruk dat toeristen ontzien worden, want om ons heen staan toch wel wat volgeladen personenauto’s met buitenlandse kentekenplaten, die alles uit moet pakken. Het is warm en het is wennen aan de Arabische borden, waar meestal ook wel de Europese stadsnaam onder staat. We rijden de steile bergweg op en zien in de diepte de haven liggen. Op weg naar Chefchaouen! De kortste weg gaat pal zuidelijk, een 80 km, dus daar kunnen we vanavond makkelijk zijn. Morgenmiddag ontmoeten we Merel en Thomas (M&T) daar. We kijken onze ogen uit, de indrukken overrompelen ons. Mannen in verticaal wit/blauw gestreepte katoenen jurk met puntmuts, gesluierde vrouwen in de mooiste kleuren kleren, laag over laag. Kamelen, ezels, cactussen, een ploeg met ossen, vrouwen met grote takkenbossen op hun gebogen rug. Het valt ons dan ook niet meteen op dat het uitzicht op de zee links van de weg, daar in de diepte, na een uur of twee er nog steeds is. Tot we een bordje zien: Ceuta, 6 km. In de war pakken we de kaart er bij en ontdekken dat we blijkbaar een afslag hebben gemist. Maar we kunnen alsnog de weg naar het zuiden van hieruit nemen. Het schemert als we de steile hellingen oprijden van Chefchaouen en de bordjes Gemeentecamping volgen. Het is een prachtige camping, op terrassen gebouwd, met een grote pottenbakkerswinkel bij de ingang, alles witgeplamuurd en blauw geschilderd, de trappen van kunstig siermetselwerk. We mogen gaan staan waar we willen en kiezen een rustig plekje, zo hoog mogelijk, vlak bij het kippengaas dat de camping van de rest van het stadje scheidt. Aan de andere kant van het kippengaas grazen schapen. De zon gaat onder en de klanken van de oproep tot gebed galmen over de stad. We hebben sms-contact met M&T en zij zullen hier morgenmiddag zijn.

De volgende ochtend stappen we slaperig naar buiten en meteen roept een man vriendelijk naar ons aan de andere kant van het kippengaas. Waar we vandaan komen, hij begint landnamen te roepen, en het blijkt dat hij goedkope marihuana voor ons heeft. Die hoeven we niet, zo vroeg op de ochtend. We willen eerst ontbijten en allerlei huishoudelijke dingetjes doen waar we onderweg geen tijd voor hadden. Terwijl we zo buiten aan het rommelen zijn, komen er nog andere mannen vragen of we wiet willen. Vervolgens wisselen ze elkaar af en zo ongeveer elk kwartiertje – Joost en ik hebben al een rooster opgesteld wie er aan de beurt is – wimpelen we hen vriendelijk af. Tenslotte proberen we aan alle aandacht te ontsnappen - de mannen zitten naar ons te kijken of wandelen wat heen en weer - en maken een wandelingetje buiten de camping. Dromerig kijken we van de 600 meter hoge berghelling naar beneden naar het bedrijvige stadje, dat De Blauwe Stad genoemd wordt en bekend is om zijn blauwe gebouwen. Tot we merken dat we niet meer alleen staan, maar met enkele mannen, die er van overtuigd zijn dat wij zijn gaan stilstaan om voordelig wiet te kunnen kopen. Joost begint wat geïrriteerd te raken. Veilig in het campertje praten we er over en ik denk dat wij toch hetzelfde zouden doen als we arm waren en geen werk hadden en wel een gezin. Joost heeft er wel begrip voor, en neemt zich voor de rest van de reis te kiezen voor de vriendelijke en respectvolle doch afwijzende benadering.
Begin van de middag komen M&T aan, heerlijk elkaar te zien! Ik heb een lekkere lunch gemaakt en we kletsen honderduit bij. We besluiten vannacht nog hier te blijven en morgenochtend te vertrekken. Dat betekent dat Thomas zijn eerste les krijgt in het Echte Kamperen. Het is nog even wennen, zo'n tent opzetten, maar hij is van goede wil. We wandelen daarna door de medina van Chef en bekijken geïnteresseerd de talloze tasjes, pantoffeltjes, stenen, sieraden en de blauwgeschilderde gangetjes en woningen. In een authentiek oosters ingericht restaurantje bestellen we tenslotte eten en drinken hoge thee (lage thee wordt meteen in de glaasjes geschonken, hoge komt uit de hoogte in het glaasje). Joost heeft lamsvlees besteld, wat er eerst niet was, maar tien minuten later komt de ober verrast vertellen dat er toevallig lamsvlees is binnengekomen. Ik bestel pizza, maar dat stond niet op de menukaart, wel bij de overburen. Geen probleem, zegt de ober. Op een gegeven moment heeft iedereen zijn eten, en ik zie een jongen van de overkant vandaan komen met een dienblad waar een theedoek overheen ligt. Trots komt de ober snel daarna mij de pizza brengen.
Terug in het campertje blijkt dat we daar met ons vieren in passen als we allemaal van goede wil zijn, en we doen een spelletje en drinken een cognacje. Dit belooft een heeeel gezellige reis te worden.

*) Om met een Landrover te kunnen reizen, moet er een reserve-Landrover mee. De jongen had ook al twee garages achter de rug. Wij hebben zelf ook een Landrover gehad, en het is werkelijk zo. Ik weet nog dat de ruitenwissers stuk gingen en Joost er een touwtje aan gebonden heeft, zodat ik vanuit het raam de ruitenwissers heen en weer kon bewegen.