Even alleen, en dan weer samen, deel II.

Joost en ik hebben zojuist de kinderen achtergelaten in Rissani voor een kamelentocht. Rissani staat bekend als een stadje waarin je veel lastig gevallen wordt door mensen die je van alles willen verkopen of je naar hun pension willen brengen, en dat klopt. Verschillende keren springen mensen voor de auto om ons te laten stoppen, of zwaaien en wenken, of maken stopgebaren. De zon begint onder te gaan, het is nog zo’n 30 km rijden naar Merzougah voor een camping. Kamelen steken de weg over, de weg wordt rustiger. Langs de kant van de weg staat een auto met de motorkap omhoog en twee mannen er naast. Joost aarzelt en stopt dan toch. De mannen vragen of we water hebben, ja dat hebben we natuurlijk wel. Hebben ze zelf een fles? Ja hoor. Joost stapt uit en loopt mee voor de fles. Dan kunnen ze die niet vinden en ze beginnen een praatje. Waar komen we vandaan, waar gaan we naar toe? Joost loopt intussen terug naar onze auto en pakt onze waterfles. Dan blijkt dat de radiator nog heet is, en ze vragen of Joost wil wachten tot die is afgekoeld. Dan kan hij mee, zij weten een heel goede en goedkope camping, als dank voor zijn hulp. Joost wil niet wachten tot de radiator is afgekoeld en stapt weer bij mij in de auto, we rijden weer verder. Een camping is niet moeilijk te vinden, er staan tientallen reclameborden langs de kant van de weg. We kiezen er eentje buiten Merzougah, het blijkt een binnenplaats te zijn van een mooie auberge en er staan nog enkele campers. We gaan registreren en Joost moet natuurlijk thee drinken en luisteren naar wat de eigenaar allemaal te bieden heeft aan woestijn- en kameeltochten. En dan is er rust. Er heerst een weldadige stilte, we maken een wandeling onder de prachtige sterrenhemel met een liggende heldere maansikkel. Er is geen verlichting, we lopen met een klein zaklantaarntje om niet in kuilen te stappen of te struikelen.

De volgende morgen douchen we ons en ik knip de haren van Joost in het zonnetje. We lopen naar het wijkje met wat winkeltjes in de buurt, er is nog veel in aanbouw. Een grote reclamebord vertelt dat hier een café gaat komen, nu is er alleen nog een leeg lemen gebouwtje. We lopen langs de kamelen die rusten onder palmen, kijken naar spelende kinderen op een hoog zandduin, ik bel mijn moeder omdat het eerste Kerstdag is en beantwoord het sms’je van mijn broer Theo waarin hij ons een prettige kerst wenst. We kunnen ons voorstellen dat om de hoek Maria en Jozef met hun ezel lopen, op zoek naar een lemen stal.
Dan rijden we de woestijn in om daar de lege uitgestrektheid te ervaren waar Joost zo van houdt. De grond bestaat uit zand en kleine witte steentjes. We vinden een mooi plekje naast wat rotsige heuvels en dan is er rust en ontspanning. Joost klust wat aan de auto en ik doe wat verstelwerk. Er komt een jongen langs op zijn brommertje, hij stopt en parkeert zijn brommer in de schaduw van de auto. Maakt een praatje, hangt wat rond, scharrelt wat in de heuvels, komt weer een praatje maken. We willen even niet gastvrij zijn en Joost groet de jongen vriendelijk en stapt de camper in. De jongen geeft hem een stuk of zes fossiele stenen, die hij voor ons zocht in de heuvels, en stapt op zijn brommertje. De grond hier is 550 miljoen jaar oud, het zijn prachtige fossielen en nu willen wij ze natuurlijk ook vinden. Waarempel vinden we ook het een en ander, en we raken enthousiast en onder de indruk van de geschiedenis van de aarde, die zich hier aan ons toont. We maken een vuurtje en kunnen ons geen mooiere kerstdag voorstellen.

Om solidair aan de kinderen te zijn, staan we ook vroeg op om dezelfde zonsopgang te zien als zij. Het is rond het vriespunt als we de heuvel opklimmen om de dageraad mee te maken, en de wind is guur. Na 20 minuten vinden we het wel genoeg en kruipen terug in ons warme bed. Vanmiddag zien we ze weer, we zijn benieuwd naar hun verhalen!
Ze hebben het geweldig naar hun zin gehad, vertellen ze bij de thee op het prachtige oosters ingerichtte terras van onze camping. De dromedarisrit was lang genoeg, en ze waren net te laat voor de zonsopgang, maar het was een bijzondere ervaring. Merel laat mooie foto’s zien van hun schaduwen terwijl ze op de dromedarissen zitten.
De komende nacht zullen we met elkaar overnachten in de woestijn. We maken een vuurtje, drinken er een flesje wijn bij, hebben mooie gesprekken en het leven is eenvoudig en goed.
Het bevalt zo goed, dat we besluiten er nog een woestijnnacht aan vast te knopen. We doen wat boodschappen in de eenvoudige dorpjes, waar we melk bij één winkeltje kopen, water bij een ander en groenten weer bij iemand anders. Joost en Thomas klussen gezamenlijk aan onze twee auto’s. Merel schrijft haar verslag bij. We rijden over zandsporen, maken lange stofwolken achter de auto, moeten door een ondiep riviertje en vinden een mooi plekje naast een dierenstal. Uitzicht op een moskee, palmen en rijstvelden, waar mensen in staan te werken. We worden met rust gelaten en voelen ons veilig. Merel doet een handwas en we maken een vuurtje. Met een glaasje port ervaren we de stilte, hoe natuurlijk dit reizen aanvoelt, en het doet me denken aan Mongolië, waar we ook ditzelfde reisritme hadden, en hoe verslavend dat kan werken, zeker met fijn gezelschap. Ook Thomas vindt het mooi om mee te maken.
Dan moeten we langzaam weer richting het noorden gaan rijden, de tijd gaat snel en er staat nog van alles op het programma, zoals de gorges in de Rozenvallei.

De Rozenvallei en de gorges zijn een bekende toeristische trekpleister. Toch willen we er wel wat van zien. We rijden door een slinger van dorpen van wel 20 of 20 km lang, een keten van winkels met rozenproducten. We stoppen bij een markt en kijken er wat rond, kopen dadels en worden steeds nageroepen, waarbij er geraden wordt uit welk land we komen. Als duidelijk wordt dat het Nederland is, blijkt bijna iedereen wel wat Nederlandse zinnetjes te kennen en wordt geraden uit welke stad we komen. Een goed Engelssprekende Marokkaanse man spreekt ons aan, hij kent de directeur van het museum in Wageningen, willen wij een brief voor hem meenemen? Merel knikt al, maar ik heb gelezen in de Trotter dat dit een oude truc is om je mee te krijgen en dat het soms vele kopjes thee en kijken naar mooie tapijtjes kan duren eer de brief geschreven is. Dus dat gaan we niet doen. Aan het eind van het lange dorp begint de gorge. We overnachten op een ommuurd terras van een pension, de tent wordt vastgezet met stenen in plaats van haringen. We maken een prachtige tocht door de 1800 m hoge bergen met vele haarspeldbochten en adembenemende vergezichten of duizelingwekkende diepten en ravijnen. En dan is er de afscheidslunch, die ons aangeboden wordt door M&T.
Het moment van de waarheid, is Thomas 'om' voor het kamperen?
‘Zou je opnieuw gaan kamperen?’, vraag ik hem. Ja, absoluut, hij heeft het heel bijzonder gevonden. ‘Wat zou je dan anders doen?’ Thomas denkt na, nee, helemaal niets, zegt hij: ‘Nee, echt niets, het moet dan precies zo gaan als nu, met jullie en natuurlijk jullie camper er ook bij.’
Is onze uitdaging nu gelukt of niet?
We nemen afscheid en er vloeien tranen (de mijne), omdat dit zo uniek was om met elkaar te doen, en het nooit meer op deze manier herhaald kan worden.