Waarheen leidt de weg...

December 2018.
Het is zover, de boerderij in Middenbeemster is verkocht. En wij mogen nog tot mei blijven. Er staat ons dus weer een reis te wachten, een heel andere deze keer, niks drie maanden en dan weer naar huis, nee, dit wordt een reis voor de rest van ons leven.
We praten er al een jaar of twee over. Tijdens wandelingen met Oki hebben we het er vaak over hoe we eigenlijk willen wonen. We kunnen het uiteindelijk vrij precies beschrijven. Een klein huisje met een paar grote schuren op een eigen erf en in een rustige omgeving.
Maar nu komt het wat dichterbij, en we overwegen de mogelijkheden. Gaan we eerst nog wat avonturieren? Tenslotte hebben we sinds enkele jaren een romantisch tuinhuisje in authentieke Herder-stijl in Almere-Haven, waar we van april tot oktober prima kunnen wonen.

Dit is het keuzemenu:

1) Gaan we de wereld rondtrekken in een oude vrachtwagen? We kijken en zoeken. Hmm, daar zijn nogal wat praktische bezwaren. Zoals dat je een adres in Nederland nodig hebt voor de wegenbelasting, verzekering e.d. En dat hebben we niet. Stel dat we dat toch bij een familielid vinden: dan mag je niet langer dan zes maanden per jaar afwezig zijn, gemeenten kunnen dat gaan controleren. Waar laat je je woning als je in Nederland bent, je mag niet lang parkeren op één plek. Een vrachtwagen is ook best duur, wat verzekering, wegenbelasting, onderhoud en diesel betreft. Joost zou toch wel graag een vaste eigen plek hebben om naar terug te keren na een reis. En zóveel geld hebben we dan ook weer niet, voor een huis én een vrachtwagen. Het idee wordt steeds minder aantrekkelijk.

2) Gaan we iedere winter in een ander land een huisje huren? We hebben er al een paar op het oog, zoals in dat schattige dorpje in de Oekraïne, of in Ronciglione in Italië. Of in Portugal, of natuurlijk het schattige huisje waar we al eens stonden aan de Ebro-delta in Spanje. We mogen het huren voor 100 euro per maand van een echtpaar waar we bevriend mee raakten.
Aan elke plek zit al een verhaal vast. Zoals Ronciglione in Italië, een plek waar we onderweg er naar toe een verhaal bij verzonnen, om de beurt een regel, omdat het zo’n prachtige naam is.
“Ronciglione stapte door de klapdeurtjes de kroeg binnen, zijn handen vlak bij zijn revolvers.
De kaartspelers stopten met praten, en keken nerveus naar hem.
Ronci trok zijn revolvers en schoot driemaal, trefzeker.
De kaartspelers doken onder de tafel en beefden van angst.
Ze keken naar zijn roze laklaarzen met de hoge hakken, waar Ronci zich op omdraaide en heupwiegend weer naar buiten liep.
Op tafel lagen de kaarten, drie ronde schroeiplekjes door de tweede Schoppen Aas. “
Eenmaal aangekomen in het echte Ronciglione, bleek het een stadje met een gezellig terras. Vlotgeklede moderne vrouwen stonden levendig met elkaar te praten. Dit was echt zo’n plek waar we wel een winter wilden wonen. Op het terras fantaseerden we dat we bij de makelaar, die eenvoudig Engels verstond, naar binnenstapten: “Een huisje voor ons, ja? Voor drie maanden. Maar geen geld. Driehonderd euro.” De makelaar springt op, wijst naar de deur en buldert dat we weg moeten wezen. Ik wapper met biljetjes van vijftig euro en zeg, op Joost wijzend: “Hij is handig, ja? Hij schilderen, maken jouw huisje mooi.” En ik leg het geld op tafel. “Leegstaand oud huis dat niemand wil kopen. Maar als wij weg zijn wel.”
Hij lacht minachtend, maar kijkt intussen toch wel naar het geld. Ik pak het weer op en doe of ik weg wil lopen. En hij zegt: “Oké, oké…. Ik heb een oud huisje, geen gas, wel water. Vijfhonderd ja. Twee maanden. Ik breng je verf.”
En zo heeft iedere plek een verhaal. Mij lijkt het wel wat, iedere keer een plek ontdekken, stamkroegjes, lastige buren, dorpsroddels, en blij zijn als je weer weg kunt.
Maar Joost komt er achter dat hij eigenlijk niet in het bed, de keuken, de sfeer van andere mensen kan wonen. Dat merken we als ik een airb&b reserveer, iedere keer vindt hij het vreselijk.
Dus ook die mogelijkheid schuift naar beneden.

3) overwinteren in Portugal.
Irina stuurt ons een Engelse site, Pureportugal, voor mensen die graag in de natuur wonen, in eenvoudige omstandigheden, offgrid. We zijn helemaal enthousiast, het zijn goedkope stukjes land (€ 5.000,--) waar je zelf wat op kunt bouwen. Op de foto’s staan prachtige witte huisjes, groene valleitjes, rotspartijen, watervalletjes.
We kiezen een stuk of vijf potentiële woonplekken uit. Echter zodra we tijdens de warme, warme zomer van 2018 Portugal binnenrijden, zien we al snel de uitgestrekte zwartgeblakerde bossen. Het witte huisje is omgeven door afgebrande bomen, het watervalletje is niet te vinden, waarschijnlijk opgedroogd, het groene valleitje geel en dor. We doorkruisen heel noord- en midden-Portugal en overal is hetzelfde beeld. “’s Winters valt het niet zo op”, opper ik nog voorzichtig. Maar voor Joost is het geen optie, tussen afgebrande bossen wonen.

4) Een echt huis zoeken, betaalbaar, een beetje zoals we nu wonen.

Het wordt tijd dat we een besluit nemen. Ik googel wekenlang op huizen te huur en te koop, maar we vinden geen plek waar we het allebei over eens zijn.
Ik doe Joost een voorstel: “Weet je wat, ga jij eens zoeken op internet, en als je iets vindt waar ik het in grote lijnen mee eens ben, gaan we dat gewoon doen.”