Vluchten kan niet meer.

We vertrekken ’s avonds na mijn werk vanuit Nederland met harde koude wind en regen.
Om half elf zijn we de twee filegebieden Antwerpen en Brussel voorbij, en kunnen we een plekje voor de nacht zoeken. Dat vinden we in een rustige buitenwijk van Waterloo.
De volgende morgen rijden we naar Mainbresson en net als vroeger naar Majeunie duurt het eindeloos eer we er zijn. We zijn al geen snelle reizigers, met ons standaard gemiddelde van 50 km per uur en maximaal 400 km per dag, maar met de vele bochten, hellingen, kruispunten en drempels wordt het tempo nog gehalveerd. We komen tegen half één aan bij het blauwe huisje, en ’s middags om drie uur zullen we de koopakte gaan tekenen.
We lopen wat rond en merken dat er nog steeds geen water is, maar er lag wel een kraan op het aanrecht, blijkbaar was de hoofdkraan vervangen. Deze was echter zo vastgedraaid en zelfs vastgelijmd met een soort kit, dat Joost hem niet los krijgt.
De tractor en de meubeltjes zijn weggehaald, en verder is alles in de vervallen staat zoals eerder.
Overal hangen spinnenwebben aan de plafonds, de muren gedicht met plastic en stukken hardboard, het hardplastic afdakje boven de deur is kapot, de tv-schotel verroest, de luiken zijn afgebroken en staan naast het huis. Er staan overal kapotte dozen, met onder andere tientallen prijsbekers voor wielrennen, en stapels onduidelijke troep. In de kelder liggen weckpotten met inhoud, zo te zien al vele jaren. Op zolder hangt een oude bonenoogst, inmiddels goed gedroogd.
De tuin laat een begin van een tapijt van jonge brandnetels zien, maar tot mijn verrukking groeien er ook wat lentebloemetjes en wilde prei tussen het gras (zie foto). Een grote struik met rode bloemetjes begon te bloeien en er onder liggen kleine kweepeertjes. En er liggen twee meterslange grijze plastic buizen vanaf het dak de tuin in, het trotse resultaat van de reparaties van Joost. Het regenwater stroomde oorspronkelijk de afgelopen jaren de kelder in, en nu is het afwachten of die de komende zomer droog wordt.
De rivier de Serre heeft de lager liggende weilanden overstroomd, het ziet er uit alsof we een brede rivier naast onze tuin hebben.
Oki vindt een gat in de omheining en wil met de konijnen van de buurman spelen, en is verontwaardigd als we het gat dichten met een oud hekje met gaas.
We eten snel een boterham en moeten dan naar de notaris van de verkoper. Ik verwissel mijn modderige laarzen en vale versleten spijkerbroek voor een rokje, panty’s en hoge hakken en maak me onderweg op.
In de wachtkamer van de notaris van de verkoper komen er allerlei mensen binnen die met onze transactie te maken lijken te hebben. Tenslotte komt er een aantrekkelijke man van begin veertig binnen die ons een hand gaf, hij blijkt onze eigen notaris. ‘Met u heb ik gemaild’, zeg hij opgewekt tegen me en als hij hoort dat ik nauwelijks Frans spreek, gaat hij verder in het Engels.
De verkoper is een man van 51 jaar met donker haar en indringend starende, donkere ogen. Hij heeft zijn moeder bij zich, een kleine oudere vrouw. Eenmaal aan tafel bij hun notaris, een tengere vriendelijke vrouw met lang donker haar, blijkt dat de verkoper nog € 250,-- belasting moet betalen over de verkoopprijs. Wel tien minuten klaagt moeder luidruchtig hoe schandalig dit is. Haar zoon heeft de boerderij in 1990 gekocht en hij heeft er nu nauwelijks op verdiend omdat zíj (ze wijst verwijtend naar ons) niet meer willen betalen. Hun notaris luistert geduldig en begripvol. Wij vragen onze notaris of er een probleem is, dat wij eventueel wel het belastinggeld willen betalen, maar hij glimlacht en fluistert dat mevrouw vooral wil dat haar grieven gehoord worden.
Tenslotte worden alle stukken en rapporten uitgebreid besproken en toegelicht. De septic tank is inderdaad onvindbaar, dat staat in de verkoopakte en ook in een inspectierapport.
We ondertekenen en paraferen een enorme stapel papieren en moeten nog € 44,49 bijbetalen aan de tax foncière, daarmee is die voor het hele jaar 2019 betaald. Ik heb toevallig € 44,50 bij me, maar onze notaris zegt dat het volgens de wet wel precies het bedrag moet zijn. Hij heeft zelf nog twee twee-centjes en geeft ons een stuiver terug. Joost maakt een grapje dat hij nu wel vier cent betaald heeft voor ons, maar dat Joost daar geen problemen mee heeft. Onze notaris rekent ons glimlachend voor dat hij € 150,-- salaris overhoudt voor de hele transactie, en dat hij daarvoor verantwoordelijk is dat alles hier op de juiste manier en volgens de wet verloopt. (We zijn verbaasd over het lage bedrag, we herinneren ons een rekening van € 6.000,-- van de notaris, toen onze dierbare Louky overleed.)
De makelaar zit op een stoel achter ons en zegt niet veel. Wel zoekt hij telefoonnummers voor ons op op zijn mobiele telefoon, en de openingstijden van de vuilnisstort. Hun notaris vertelt ons dat wij het huis nog wel moeten verzekeren, maar dat kan meteen aan de overkant van de straat.
Eenmaal buiten blijft onze notaris een praatje staan maken, hij vertelt dat hij piloot is en een klein hobbyvliegtuigje heeft. We mogen wel een keertje mee vliegen, hij heeft de overtuiging dat mensen alles moeten delen. Joost was enthousiast en zei dat hij hem daaraan zou houden. Hij vertelt dat hij van Tahiti komt, en naar Frankrijk was gekomen om met zijn Franse vrouw te trouwen. Echter zij is 24 december 2017 overleden aan kanker. ‘Mail me als jullie vragen hebben, het is goed voor me mijn Engels te oefenen’, zegt de notaris. Ik bedank hem hartelijk voor al zijn goede zorgen en kus hem op zijn wang.
In de regen gaan we op zoek naar het verzekeringskantoor, het is inmiddels half vijf. Dat vinden we al snel, er zit een aardig blond meisje dat al onze gegevens invoert. Hiermee zijn we verzekerd voor brand en storm, een geruststellende gedachte.
We rijden naar huis en gaan Oki nog even uitlaten aan het eind van onze straat. De bospaadjes zijn overstroomd en blubberig, het regent en de harde wind is koud. Na een korte wandeling gaan we naar ons huis. Joost manouvreert de camper in de schuur, het is centimeterwerk, maar het lukt. Ik maak eten en we gaan rond half negen naar bed. Joost kan niet wachten om aan de slag te gaan.
Af en toe horen we de koeien loeien bij onze buren, maar verder is het rustig en stil.