Een eigen plek, een huis onder zon

EEN EIGEN PLEK, EEN HUIS ONDER DE ZON

De volgende morgen is het zaterdag 16 maart en als we wakker worden en naar buiten lopen is het droog, de zon schijnt en de wind is gaan liggen. We gaan boodschappen doen en internetten.
Bij de grote supermarkt in Rozoy, die volgens haar website talloze faciliteiten biedt, is helaas geen internet. Misschien bij het postkantoor, zegt de cassière.
Nee, zegt het vriendelijke meisje van het postkantoor, zij hebben geen internet voor het publiek.
We rijden naar Rocquigny, de gemeente waar Mainbresson onder valt, op zoek naar een koffietentje. Nee, zegt de mevrouw van de bar tabac, ze heeft het wel eens overwogen om wifi beschikbaar te stellen voor klanten, maar nu is dat nog niet zo. Ze dacht dat we naar Charleville-Mézière moeten voor internet (45 km). Als troost krijg ik een grote kan warme melk bij mijn kleine kopje koffie.
Inmiddels is het half één en voor vandaag hebben we genoeg gezocht. Maandag gaan we ons melden bij de gemeente, daar zullen ze het wel weten.
Na de lunch gaan we de stenen langwerpige bloembakken voor het huis vullen met tulpenbollen en rozenstruikjes. Daarvoor moet er eerst een laag onkruid met wortel en al worden weggetrokken, een hele klus. Maar het is een plezier om te doen, het huisje ziet er ineens vriendelijk en bewoond uit, met al die slappe paarse hyacinten en geknakte gele narcissen.
Daarna gaan we de zolder leegruimen, we gooien alle troep naar beneden, er zijn zelfs oude portretfoto’s van de vorige bewoners, maar vooral veel onderdelen van een auto, maiskolven en enkele skeletjes van dode ratten. Ik stap over een balk heen naar een ander deel van de zolder, en zakt door de bodem heen, die uit latten met isolatiemateriaal blijkt te bestaan.
Als ik beneden ben en naar de douche loopt, tref ik daar een vloer vol stukken kalk en isolatiemateriaal aan. Ik kijk omhoog en zie licht schijnen door een gat ter grootte van mijn voet.
Ook de drie kleine schuurtjes voor het huis ruim ik vast leeg, er liggen talloze lege eierschalen, vijf skeletten van kippen, veel plastic, kapotte golfplaat en vermolmd hout. Daarmee is onze eerste aanhanger vol en we rijden naar de vuilstortplaats, een kilometer of tien verderop.
Een blonde mevrouw van een jaar of veertig begroet ons vriendelijk lachend en we zien dat er wat tanden missen. Ze helpt ons met uitladen en maakt een vriendelijk babbeltje. We mogen één of maximaal twee ladingen per dag brengen, vertelt ze. Wat verderop zie ik een magere man met grijs krullend haar en een wollen muts op papieren dozen plat maken en in een karretje laden. Joost vindt tussen de vuilnis een oud verroest geweer in een leren hoes, hij mag het meenemen.
Op de terugweg maken we nog een leuk wandelingetje in een leemgroef en Oki dolt uitgelaten door de plassen die glibberig zijn van de natte leem.
Voldaan gaan we naar huis en Joost maakt pizza. Na het eten gaat hij nog even de douche stofzuigen, maar meteen hebben we kortsluiting. Heel vreemd is dat eigenlijk niet, aangezien overal losse elektriciteitsdraden hangen die nogal amateuristisch aan elkaar zijn geknoopt. Joost besloot alles af te knippen vóór we gaan vertrekken. Als Joost wat lampen losdraait, ziet hij schroeivlekken in het plafond van de plekken waar de losse draadjes gezellig tegen elkaar gevonkt hebben. Hij besluit als eerste klus volgende week alle bedrading weg te halen en te vernieuwen. We zijn dan wel verzekerd tegen brand, maar we willen niet dat die de komende week al ontstaat.
Hij veegt het hele huis, zoals hij het noemt: "om de armoedelucht er een beetje uit te krijgen".
Daarna probeert hij nog eens de hoofdkraan los te krijgen, maar dat lukt echt niet, ook niet met het juiste gereedschap. Dat wordt wel een probleem, want ons water in de camper is bijna op. Voor alle zekerheid zet ik de afwas maar even apart, we hebben het water nu vooral morgenochtend nodig voor koffie.
Het is half negen, tijd om naar bed te gaan.

De volgende morgen pakt Joost een vijfliter-fles water en loopt naar de buren. Daar is de moeder van de boer al druk aan het werk in de stal. Een krachtige, wat afstandelijk vriendelijke vrouw. We mogen water tanken en daarmee zijn de korte termijnproblemen opgelost. Het is inmiddels weer gaan regenen, goed voor onze nieuwe aanplant.
Joost gaat de bessenstruiken planten en het bijkeukentje leegruimen en ik ga mijn verhaal maar eens bijwerken.

Maandag 18 maart
We beginnen vandaag met om 9.30 uur met de watermaatschappij SAUR bellen. Zij kennen in hun systeem geen plaats die Mainbresson heet, en nee, ook Rocquigny provincie Ardennes komt niet in hun systeem voor. Terwijl het meisje allerlei gegevens van ons opschrijft, zoals ons bankrekeningnummer en e-mailadres, wordt de verbinding verbroken. We laten het maar even zo, misschien weten ze bij de gemeente meer. Dan belt Joost de elektriciteitsmaatschappij ENGIE en ja, zij kennen ons adres wel, gelukkig. Een lang gesprek met een snel Frans ratelend meisje volgt (jazeker, natuurlijk houdt zij er rekening mee dat het Frans van Joost comsi comsa is) en aan het einde van het gesprek lijkt het er op dat we een contract hebben met ENGIE, de vroegere EDF. (Het is overigens inmiddels 16 april, we zijn zo’n vijftien telefoontjes en heel wat mailverkeer verder en we wachten nog steeds op een monteur voor een nieuwe stoppenkast en een nieuwe meter.)

Het is inmiddels kwart over tien en we moeten snel naar de gemeente in Rocquigny, want die gaat om elf uur dicht. We stappen om half elf binnen en begroeten een oudere mevrouw achter het loket, die ons vragend aankijkt. Wij stellen ons voor en noemen ons adres in Mainbresson, waar we de nieuwe bewoners van zijn. “Dat is fijn”, zei de mevrouw vriendelijk en kijkt ons afwachtend aan. Joost begint over vuilniscontainers en ophaaldiensten en dit is voor de mevrouw bekend terrein. Ze komt tot leven en haalt overzichten, roosters van de ophaaldiensten, regels over gescheiden afval en verschillende contractformulieren. Een man van een jaar of veertig in een oud camouflagepak en met een wollen muts op passeert de mevrouw intussen en groet ons vriendelijk. “Dat is de burgemeester”, zei mevrouw. Wij groeten terug en maken een kort praatje voor hij naar buiten gaat en op zijn fiets stapt. (Inmiddels hebben we ontdekt dat hij metselaar is, we zien hem regelmatig, en hij kent wel wat mensen die ons kunnen adviseren over allerlei klussen. Vanavond komt hij bij Joost koffie drinken.)
We gaan door met formulieren invullen en wat later komt een dikke oudere man bij de mevrouw staan. “Dat is de burgemeester”, zei de mevrouw. Opnieuw begroeten we elkaar vriendelijk en maken een praatje. Het blijkt dat we vier burgemeesters hebben, de gemeenten zijn gaan samenwerken. We kunnen ook naar alle vier de gemeentehuizen met al onze vragen. We krijgen een boekje waar allerlei foto’s instaan van al het gemeentepersoneel, vier burgemeesters (één vrouwelijke) met ambtskettingen en gemeentevlaggen, en veel uitleg over de fusie. Deze meneer heeft wat meer tijd en we kunnen hem wat vragen stellen. Joost vraagt waar een publiek internet is, en de burgemeester legt uit dat er in Signy, zo’n 18 kilometer verderop, een Mediatheque is met publiek internet. Verder vertelt hij dat er, misschien al over een jaar, glasvezel komt. Het hele departement moet de glasvezel binnen vijf jaar hebben, daartoe is een opdracht gegeven door de Europese Unie.
De gemeentemevrouw heeft intussen wat papieren tevoorschijn gehaald van de notaris, waarin al onze informatie staat en een aankondiging dat wij ons zouden melden. Joost vraagt of zij weet welk telefoonnummer wij moeten bellen voor de SAUR Watermaatschappij, want dat zij ons adres niet kunnen vinden. “O, maar het water aansluiten, dat doen wij.”, zeg de mevrouw trots. We moeten wat formulieren invullen en ondertekenen, en vanmiddag wordt er een knop omgezet en hebben we water.
De vuilcontainers worden vandaag in onze tuin gezet en we krijgen een stapel papieren en contracten mee. De stapel ‘thuis nog lezen’ bereikt inmiddels de ruim zeven centimeter.
Al enigszins overladen met informatie rijden we naar Signy om te zoeken naar de Mediatheque. Die is vlakbij de kerk, volgens de tweede burgemeester. We vragen het hier en daar, en uiteindelijk vinden we het gebouw, dat gesloten is, maar om half twee weer opengaat. We besluiten voor de deur te wachten, het is tenslotte al half één.
Ik bak wat eieren voor een omelet en terwijl we die eten zeg ik dat het toch wel bijzonder is dat we nu vanmiddag al water hebben. Hierop schiet Joost in de stress, want hij bedenkt dat hij misschien alle kranen open heeft laten staan en ook de afvoer heeft opengedraaid. Een waterramp dreigt, en ook al zijn we er voor verzekerd, hij wil toch naar huis, en wel nu meteen. Tenminste, nadat we getankt hebben, want het lampje van de reservetank brandt. Joost heeft vlakbij een tankstationnetje gezien, waar de diesel weliswaar € 1,54 kost, maar toch. We scheuren in die richting, maar helaas staat het tankstation in een buurt waar allerlei eenrichtingsverkeer is, en we vinden zo snel geen route die er ons naar toe leidt. Zo rustig als mogelijk (en dat was toch niet héél rustig) om diesel te sparen rijden we de 25 km naar huis. Gelukkig hoeven we het laatste stukje niet te lopen én gelukkig hebben we nog geen water. Joost sluit de hoofdkraan af en we rijden weer terug naar de Mediathéque. Het blijkt een bibliotheek te zijn, en we mogen er gratis internetten. In Joost zijn mailbox is inmiddels allerlei mail van ENGIE, met contracten, cliëntnummers, veel aankondigingen dat ze echt heel goed zijn en veel service bieden en blij zijn met ons als klant, en informatie voor het aanmaken van een persoonlijke account. Terwijl ik dat doe begint Joost met zijn eerste vier telefoontjes van de eindeloze reeks met ENGIE. Dan heeft hij zijn taks bereikt voor vandaag.
Eenmaal buiten hagelt het, en we gaan snel een koffietje drinken in een wel heel armoedig uitziend cafeetje (het enige dat open is). De mevrouw achter de bar is heel aardig, een moederlijke vrouw met warme ogen en een vriendelijk gezicht. We krijgen koffie en naast mijn kleine kopje staat een heel pak melk. Ik vind het naar het toilet gaan in een nieuw tentje altijd een avontuur en ik word niet teleurgesteld. Het toilet heeft geen bril, de toiletdeur heeft twee sloten, beide kapot, en er is water en zeep, maar geen handdoek. Als ik terug kom zit Joost te bellen, terwijl een wat zwakbegaafd uitziende man ons allebei een hand komt geven en Joost dwars door zijn telefoongesprek heen allerhartelijkst en luidruchtig groet. De barmevrouw kibbelt een beetje met een bezoeker, hij moet naar haar auto kijken die het niet meer doet, maar hij verzet zich en zegt dat hij morgen meer tijd heeft. Zij wint en ze lopen samen weg. We laten wat geld achter bij de lege kopjes en gaan naar huis. Voor vandaag genoeg Frankrijk meegemaakt. Eenmaal thuis draaien we de versleten en verkalkte kraan open en já, er komt een dun straaltje, hoewel het behoorlijk naar chloor smaakt en ruikt. De vuilnisbakken staan in de tuin en al met al zijn we heel tevreden over wat we allemaal bereikt hebben.

Zo, jullie zijn weer een beetje op de hoogte. Inmiddels is het 16 april en Joost rijdt iedere week met een flinke lading hout, machines en meubels naar Mainbresson. Volgende week rijden Irina en Aart een keer extra met ons mee.
Ik blijf thuis, heb mijn baan opgezegd, stuur verhuisberichten en kijk 's avonds weemoedig naar de pruimenbloesem voor ons raam. De maan glimlacht.