Under pressure.

Verhuizen is vooral een cyclus van het kwijtraken en het blij verrast weer terugvinden van dingen, én van fysieke problemen verschuiven naar een andere hoek om ze daar later ook weer terug te vinden. Het is een grappig proces, want ieder weekend brengt Joost weer een flinke lading naar Mainbresson, en we missen het nauwelijks. Wat echt nodig is blijft, en daar red ik me prima mee in de dagen dat Joost er niet is.
Inmiddels is begin mei Enedis, de uitvoerder van de elektriciteitsmaatschappij, langsgeweest, naar wij dachten om de elektriciteitsmeter te vernieuwen en te vervangen door een krachtstroommeter (in verband met de grote zaagmachines van Joost). Joost verheugde zich er al op, na zes weken talloze telefoontjes, en het aanschaffen van een Franse telefoonnummer voor Enedis, zou het dan eindelijk zo ver zijn… Enedis kwam echter alleen het werk opnemen en we zouden een offerte ontvangen. Als alles vlot zou gaan, zoals offerte ondertekenen, terugsturen en betalen natuurlijk, dan komen ze misschien half juli. Wel hebben we gelukkig één stopcontact, dus er is elektriciteit.
Eind april rijden Aart en Irina gezellig een keer met Joost mee met een lading spulletjes uit ons huisje. We zijn hen dankbaar, want ook hebben ze bemiddeld bij het verkopen van ons zeilbootje en een oud kunstwerk. Langzaamaan nadert dinsdag 28 mei, de laatste dag vóór we ’s morgens vroeg de sleutels moeten inleveren.
Joost komt 24 mei voor de laatste keer naar huis, en dan moeten we er toch aan: de komende dagen worden de laatste spullen en meubels ingepakt. En dat is nog heel veel. Joost klaagt en steunt dat er geen einde komt aan de rijstebrij van spullen, al die kunstwerken, die dozen met onmisbare touwen, speelgoed van de kinderen van vijfentwintig jaar geleden, en dan niet te vergeten de enorme hoeveelheid houten balken en planken met nog onbekende bestemming. Tuingereedschap, ompotten, schoonmaakspullen. Kastjes worden losgeschroefd. Het bankstel en het bed, de koelkast. De wasmachine gaat naar de loods, want we hebben nog geen afvoer in Mainbresson en we willen het zeepsop niet in de tuin of in het kleine riviertje lozen. Zaterdag hebben we al heel wat naar de loods gebracht, maar als Wies mij komt helpen met ramen zemen is ze verrast dat het huis er nog zo bewoond uit ziet. Bart komt even koffie drinken, Aart en Irina komen de boerderij filmen. Alle verhuisdozen beginnen vol te raken, maar in onze loods staan er nog meer dan vijftig leeg. Na de lunch heeft Joost nog een lijstje met boodschappen, zoals kranen en leidingen (de kwaliteit in Nederland is beter dan wat in Frankrijk met de Franse slag is gemaakt) en hij zal meteen weer een stuk of twintig lege verhuisdozen meebrengen. Als hij moe tegen het eind van de middag weer thuis komt en ik naar de verhuisdozen vraag, is hij die vergeten. Te moe om weer terug te gaan, beginnen we zaken in allerlei dozen, tassen en vuilniszakken te stoppen.
Dinsdag 28 mei is ook mijn laatste werkdag bij de gemeente Purmerend. Half mei heb ik nog gecheckt bij mijn manager of mijn contract echt eind mei eindigt, en ja, dat is zo, ik hoef niet langer te blijven. Er is nog geen opvolger gevonden, maar maandag 27 mei komt er goed nieuws: er is iemand gevonden en die kan dinsdagmorgen nog drie uurtjes ingewerkt worden. Dat lijkt weinig, want de vorige keer heb ik iemand drie maanden ingewerkt, maar het gaat gelukkig heel goed, mijn opvolger is een kanjer die alles heel snel begrijpt en het leuk werk vindt. Voorzitter Jeff merkt op dat hij het al een stuk minder erg vindt dat ik weg ga. Ik ontvang mijn VVV-bon van € 25,-- als afscheid, lever om half één mijn spullen in en dan begint mijn nieuwe carrière als huisvrouw, iets wat ik toen ik twaalf was al wilde worden. Ik wilde dolgraag naar de huishoudschool en ik hoopte daar te leren net zulke lekkere kroketten te maken als mijn tante Betty bakte, maar ik kon volgens de leraar te goed leren, dus hij adviseerde anders. Maar nu kan ik eindelijk mijn droom gaan waarmaken, tijd om te tuinieren, receptjes uit te proberen, leuke kleren of een tekening of schilderijtje te maken en met Joost en Oki regelmatig wat reisjes te maken.
Maar voor het zover is gaat de éne auto na de andere zwaarbeladen naar de loods. We pakken in en sjouwen in een gelijkmatig tempo, blik op oneindig. Dinsdagmiddag vier uur verzucht Joost dat we het echt niet gaan redden. En dan komt Maja langs met nieuws: één van de twee kopers heeft zijn hypotheek nog niet rond en de overdracht wordt een week uitgesteld. We vinden het vervelend voor haar, maar het geeft ons die broodnodige extra dag die we nodig hebben om alles netjes geveegd en leeggeruimd achter te laten.

Donderdagmorgen om negen uur vertrekken we vanuit ons tuinhuisje in Almere, op weg naar een nieuw leven. De vele krachtige banden met Nederland blijven bestaan, zoals de zorgen om mijn ernstig zieke broer en mijn ouder wordende moeder, het meeleven met de verhalen van mijn vele vriendinnen over hun levens vol ups en downs, het meditatiegroepje in Amsterdam waar ik gewoon toch op onze vaste avond op afstand mee blijf mediteren, en de nieuwsgierigheid naar onze twee nog ongeboren kleinkinderen die we na de zomer verwachten. We zullen vaak in ons tuinhuisje zijn en iedereen regelmatig zien.
Zo zijn we bijvoorbeeld over tien dagen alweer terug en hebben dan diverse afspraken staan, en over ruim drie weken zijn we ook alweer in Almere. Het voelt dan ook niet echt als een afscheid, deze rit, maar wel als een nieuw begin.
Om half vier komen we aan in Mainbresson. Er is al veel werk verricht, zie ik, en ook heel veel niet. Het huisje is vooral een bouwput met overal gereedschap en vuilniszakken. Eerste klussen worden het afsteken van een plafond en het oude behang met sinaasappels en fruitmotief van de muren halen.
Maar vandaag drinken we de fles oude champagne leeg, die Joost vorige week in de kelder vond.
We zitten buiten in het zonnetje en luisteren naar de vele vogelgeluiden en de vijftien luidruchtig kakelende parelhoenders (het klinkt als vijftig door de enorme lege koeienstal van de buurman, met meer dan uitstekende akoestiek). Nog een maand, dan wordt het weer wat rustiger, stelt buurman Pierre ons gerust. Hij vertelt dat het komend weekend tegen de dertig graden wordt.
De volgende dag gaan we met nieuwe moed op zoek naar een gezellig koffietentje, maar dat blijft steeds opnieuw een teleurstellende rit, ze zijn er gewoon niet. Er zijn enkele gesloten tabacs, met openingstijden zoals “zes van de zeven dagen open, na reservering”, met een telefoonnummer. We zijn op weg naar Hirson, dertig kilometer verderop, naar telefoonmaatschappij Orange.
Van Wies hebben we een tip gekregen, 12 km van ons vandaan is een leuk dorpje, Aubenton en daar is een tabac, supermarktje, kerkje, museum enz. Heel grappig is dat Joost tijdens een wandeling met de hond twee weken geleden een wandelkaart van de omgeving van Aubenton heeft gevonden. Aubenton ligt op de route naar Hirson en we kunnen er mooi vandaag gaan kijken wat er te beleven is. Bij Orange gaan we vragen wat er aan de hand is met onze prepaid Franse telefoon, aangezien de prepaidbon van € 20,-- al na drie weken en één telefoontje verlopen was en we niet meer kunnen bellen. We hebben een nieuwe opwaardeerbon gekocht, maar die lijkt ook maar een week geldig te zijn. De Orange-meneer legde ons geduldig uit dat dit klopt. Joost vertelt dat in Nederland beltegoed een half jaar geldig blijft en als je dan tijdig weer opwaardeert, blijft het vorige tegoed behouden. Nee, hier is het anders. Wél blijft onze sim-kaart een half jaar geldig, maar het beltegoed vervalt steeds. Ja, we begrijpen het goed, als we willen bellen koop je een tegoed, pleegt snel je telefoontjes en bent dan de rest van het tegoed na een paar dagen alweer kwijt. Maar we kunnen wel gebeld worden, als we tenminste regelmatig beltegoed kopen zodat ons telefoonnummer blijft bestaan.
We moeten deze informatie echt even verwerken bij een kop koffie en we zien gelukkig een tabac die open is vlakbij Orange. De sympathieke barman vertelt dat er inderdaad heel weinig koffietentjes in de omgeving zijn, de een na de ander gaat failliet, er is leegloop. Het was ons al opgevallen dat er heel wat huisjes in de omgeving te koop staan en we zien regelmatig een Nederlands autootje op een erf staan. Op weg naar huis komen we door Aubenton en het is inderdaad een grappig klein stadje. We zien een aankondiging van een brocante (rommelmarkt) op zondag, en er schijnt ook een muziekfeest te zijn, maar er staat alleen een plaats en een datum op het affiche. Er is een tabac, maar die is gesloten.
Wat verderop is er een eethuisje “Maya” en dat is open. We drinken er wat en bekijken de kaart. Die is traditioneel, met ganzenleverpaté, slakken en varkensvlees. Dan zien we de eigenaar en serveerster langs lopen met een gegrilde kip en frietjes, die ze samen buiten gaan opeten. Ik spoor Joost aan te vragen of we dat ook kunnen bestellen. Joost gaat het vragen, maar nee, die kip is gewoon bij de supermarkt gehaald en komt ook niet op de kaart. Dan gaan we toch maar thuis eten.
Weer thuis gaan we verder met de auto leegladen, een dankbare klus, want langzaamaan komen er steeds meer ruimtes in het huis tot leven.
We zetten alleen de noodzakelijke dingen neer zoals koelkast, eten, borden, bestek, pannen, want er moet nog veel geklust worden, zoals elektriciteitsleidingen, waterleidingen en daarna de houten vloeren. In de keuken staat onze oude Franse oven uit La Majeunie, ons vroegere Franse huis, er is een gootsteen met stromend water en een eettafeltje met stoeltjes. Slapen doen we nog in de camper, daar blijkt het ook wat langer donker ’s morgens. We merken dat we niet zo gek veel meer nodig hebben om gelukkig te zijn. De eerste tien autoladingen staan op zolder en de acht ladingen die nog in de loods staan kunnen we eigenlijk ook gewoon weggooien.
Tijdens de avondwandeling met Oki maak ik contact met het paard waar we langslopen en aai hem over zijn neus. Wat we al eerder vermoedden wordt opnieuw bevestigd: Oki is een jaloerse hond, die door Joost maar nauwelijks in bedwang gehouden kan worden, hij gromt en blaft en wil eigenlijk het paard verscheuren.
In de warme avonduren haal ik nog wat onkruid weg uit de voortuin, en we planten onze munt uit Middenbeemster in een nieuwe bak. De rozen zeggen dat ze wel willen bloeien deze zomer, en ook de bessenstruiken zijn bijna allemaal vol groen blad en één heeft zelfs een trosje groene besjes.
Langzaamaan begint in de loop van de dagen via de muren een pril gevoel van thuis binnen te sijpelen. Zelfs de sinaasappel- en fruitmotieven op het behang beginnen daar een beetje bij te horen, hoewel ik toch blij zal zijn als er rust op de muren komt.