And now the end is near...

Onze laatste hele dag. We hebben nu alle familie van Vanessa ontmoet, maar haarzelf nog niet. Het vermoeden dat ze niet bestaat wordt versterkt als onze buren haar bellen met een klacht over de elektriciteit. Ze spreken in op haar voicemail, en een half uurtje later komt haar broer om de problemen op te lossen.
Ik voel me verplicht toch even Ground Zero te bezoeken. Joost is er wat huiverig voor, het is natuurlijk mogelijk dat er een nare energie hangt. Maar hij gaat toch met me mee. Ter plekke krioelt het van de bouwvakkers met oranje helmen, hijskranen en mannen in vlotte pakken die een fotoboek over de Twin Towers willen verkopen en over de bouw van het nieuwe gebouw Liberty. Ik loop naar het Memorial Building. In de etalage staat een blauwe Harley Davidson en er wordt een film afgedraaid, interviews met mensen die hun ouders hebben verloren 12 jaar geleden. Als ik naar binnenloop is er een souvenirwinkel met allerlei dure rommel (bekers, stickers, sleutelhangers) met tekstjes die verwijzen naar de ramp. Een donkere meneer in uniform vertelt me dat ik een kaartje kan kopen als ik de begraafplaats wil bezoeken. Ik heb genoeg gezien, we gaan de metro nemen naar Greenwich Village. Joost is opgelucht dat we weer op pad zijn, hoewel er geen nare of emotionele sfeer op de plek hing.
Greenwich Village was vroeger een dorpje buiten New York, eerst met buitenhuisjes, toen gingen er kunstenaars in de lege gebouwen wonen, daarna werd het een wijk die geliefd was bij homo's en nu is het er nog een beetje alternatief.
Het is inderdaad een leuke wijk met grote oude huizen, veel bomen, zelfs gezellige terrasjes luifels en palmbomen, alternatieve winkeltjes, een klein parkje met witte beelden van twee mannen en twee vrouwen. In een etalage liggen wat jonge hondjes, die je voor 300 dollar per stuk kunt kopen. En we vinden een Frans barretje met echte koffie!

Om onze laatste avond te vieren kopen we thuis in de supermarkt iets wat het meest lijkt op rosé, het blijkt bubbelwijn met perziksmaak te zijn. Die drinken we op, zittend op een bankje in de avondzon in ons kleine St. Jamespark om de hoek. We kijken naar de voetballende kinderen, de gezinnetjes met kinderwagens, de stalletjes die stukken mango of gefrituurde chips verkopen. De mussen badderen in het warme zand, lichtbruine eekhoorntjes jagen magere zwarte eekhoorntjes in een boom. De zon gaat onder en nu al weemoedig wandelen we naar onze kamer.

New York is voor ons vooral een stad met vriendelijke en leuke mensen gebleken. Niet bruisend, avontuurlijk, dynamisch, maar gezellig en ontspannen. De Bronx met haar zo echte zichzelf-mensen hebben we in ons hart gesloten.