New York, New York, aankomst

New York New York

Wie kent niet de romantische West Side Story, waarin twee straatbendes in New York met elkaar vechten.
New York, dat Nieuw Amsterdam had kunnen zijn als wij Nederlanders destijds de mogelijkheden hadden gezien.
De boekjes beloven een opwindende, bruisende stad waar altijd wat te beleven is, letterlijk staat er: ‘Het meest opwindende openluchttheater ter wereld. Een ruige, arrogante, gevaarlijke stad. Maar tegelijk ook het veiligste oord, waar de mensen hulpvaardig zijn.’
In ieder geval, als tegenhanger van de woestijnen van Joost wilde ik graag eens die bruisende dynamische stad bezoeken.

Ik heb in januari 2013 digitaal een vlucht geboekt met een overstap in Detroit en een landing op vliegveld La Guardia. Via wimbu.nl boek ik in de 190th Street een ruime zit/slaapkamer met gedeelde keuken en douche bij Vanessa, volgens de foto een leuke lachende jonge vrouw met lange donkere krullen. Het appartement bevindt zich in the Bronx, in een veilige buurt vlakbij de Botanische Tuinen. We pakken licht, hoewel het Joost nooit licht genoeg is. Allebei de tassen (9 en 5 kilo) mogen als handbagage mee.
Op Schiphol vul ik in een speciale Schipholcomputer de reserveringscode in voor de instapkaarten. Dan vraagt het apparaat om het adres van Vanessa en ik zie dat ik op de routebeschrijving van La Guardia naar de 190th Street uit Googlemaps niet het huisnummer heb ingevoerd. Het waren vier cijfers, dat wist ik nog wel, dus ik gok maar even wat. De computer accepteert het en print keurig 4 instapkaarten (we moeten overstappen in Detroit). Maar nu weet ik dus dat ik geen huisnummer heb. Dan maar aan de stewardess vragen, die heeft vast wel een computer.
Ook de paspoortcontrole is elektronisch en de computer herkent Joost niet omdat hij met zijn leesbril op kijkt in welke machine hij het paspoort moet stoppen.
In de wachtruimte stap ik op een stewardess af en leg haar uit dat ik het huisnummer niet weet van ons adres in New York. ‘O, dat geeft niet mevrouw, het is geen vereiste dat wij dat weten.’ ‘Nee, maar voor mij wel.' Ik mag aan de slag met haar o zo trage telefoon. Gelukkig duurt het nog een uur eer we in moeten stappen, want het ding heeft gemiddeld 4 minuten nodig na iedere aangeraakte toets, maar het lukt op tijd om het huisnummer te vinden.
Het is nogal een drukke tijd met veel extra werk geweest, reden waarom ik pas in het vliegtuig ruimte heb om te kijken wat we er zullen gaan doen. Vriendinnen vroegen het me al en ik antwoordde steeds vaag: ‘Sfeer proeven, beetje rondwandelen, geen toeristische dingen.’ Maja vond het Guggenheim wel verplichte kost, dus dat onthield ik. Collega Miriam gaf me haar boekje over New York met wat tips, zoals het veer naar Staten Island, dan vaar je langs het Vrijheidsbeeld.
Al bladerend in het boekje over New York krijg ik er helemaal zin in en ik maak een lijstje van alles wat gratis en interessant is. Joost vindt het een prachtig lijstje: koffie in Greenwich Village, wandelingetje over de Brooklyn Bridge, paar leuke parken, museumpje, Bloomingdale's voor een paar gymschoentjes, boottochtje langs het Vrijheidsbeeld.

Over de vliegreis - 10 uren - valt weinig te melden. We zien de witte sneeuwmassa van Groenland, de talloze eilandjes die in het blauwgroene water drijven. We krijgen ieder uur koffie of thee, smaak en kleur verschillen niet van elkaar. In Detroit - van bovenaf gezien één grote woonwijk met meer of minder bomen tussen de huizen - hebben we een uur om over te stappen. Op onze sokken door de douane heen, strenge controle op wapens, maar ook op agrarische producten. In het vliegtuig werd al gewaarschuwd dat de honden erop getraind zijn ze te ruiken, dus alle botertjes en koffiemelkjes heb ik keurig weggegooid en de banaan tijdens de landing opgegeten. Als we door de controle heen zijn en wachten op het vliegtuig naar New York, doe ik de tas open om een pakje dadels of tuttifrutti open te maken. Joost kijkt er verbijsterd naar en merkt op dat hij blij is dat er geen honden waren.
Het vliegtuig staat anderhalf uur in een file, er zijn 30 vliegtuigen die nog vóór ons vertrekken. Nog 800 kilometer, dan zijn we er...

We stappen om 17.00 uur de warme lucht in, het is er ruim 30 graden. 11 haltes met de bus, had ik van te voren uitgezocht, en dan nog 10 met de metro. De mensen hebben alle huidstinten van koffie met veel melk tot zwarte sterke thee. Jongens met hun petje achterstevoren op en veel te grote hoge spierwitte gymschoenen. Vrouwen - veel te dik - met strakke t-shirts en een korte broek, op slippertjes. Iedereen flesje water in de éne hand en een mobieltje in de andere hand, oordopjes in. Een schoolmeisje valt op met haar hardroze volle lippen, donker kroeshaar, strakgeknoopt militair bloesje, gerafelde korte broek.
Het is 20.30 uur als we het pand gevonden hebben, en we zijn dik tevreden met wat we zien. Vlakbij de metro en de supermarkt, een brede straat met oude appartementen, luifels boven de deur, grote ontvangsthal met een kleurig beschilderd plafond met Mexicaanse taferelen.
De moeder van Vanessa verwelkomt ons hartelijk, ze spreekt geen Engels maar haar zorgzaamheid en onbekommerd babbelen spreekt voor zich. Ze wijst ons de handdoeken, flesjes water en onze zit/slaapkamer. Een groot breed bed, zachtoranje muren, rode gordijnen, kaarsjes, tijdschriften, een witte zitbank, een tv met internet.
In de keuken is alles wel wat plakkerig en Joost zet in een glaasje een kakkerlak buiten de deur, maar een kniesoor die daarop let.
We kijken vanaf onze vierde verdieping naar buiten, het begint te schemeren. Een donkere jongen staat een voetbal tegen een muur te schoppen. Een paar mensen zitten op de stoep te kletsen, er schalt een radio uit een raam.
We hebben 16 uur reizen achter de rug, voor vandaag is het genoeg.
Welterusten!