Nog een week of vier...

Middenbeemster, 22 september 2008.
Vier weken voor vertrek. Tijd voor een inleiding.
Toen Joost en ik in 2000/2001 een jaar gereisd hadden, waren we zeker van plan zoiets nog eens te gaan doen. Dit jaar werkte ik 4 jaar bij Jeugdzorg en dus mocht ik volgens de CAO onbetaald verlof aanvragen. Joost had een baan bij Worktrans waarin hij drie keer een tijdelijk contract zou krijgen voor het vast werd, dus het was geen probleem om tussen de tijdelijke contracten in een tijdje geen contract te hebben.
Toen de Toyota LandCruiserclub dan ook februari 2008 met een oproep kwam voor precies onze droomreis, leek het moment gekomen te zijn om ons spaargeld daar voor in te gaan zetten. Inmiddels heeft de Landcruiserclub de reis geannuleerd, maar wij zijn inmiddels zover dat we 'm dan met ons tweetjes gaan doen.
Half oktober vertrekken we. Reisschema: boot van Venetië naar Griekenland. Dan via Turkije naar de grens van Iran. De planning is om begin november - na een paar dagen goed uitgerust te hebben in Oost-Turkije - de grens over te steken en een week of twee de bergen en woestijnen van Iran te beleven. En te ervaren hoe het is om een halve dag tussen de vrachtwagens te wachten tot we diesel mogen tanken.
Daarna trekken we op ons gemak (deels in colonne achter een politieauto) door Pakistan en eind november bereiken we dan Noord-India. Hier willen we enkele weken in de Himalaya verblijven voor we via dezelfde route terugreizen naar de winter. Eind januari 2009 rijden we dan weer ons erf in Middenbeemster op, in de hoop dat ons Pantertje van 23 jaar ons dan weer als vanouds begroet. En Poes natuurlijk, onze onafhankelijke rattenvanger, die als een kadootje bij ons is komen aanlopen een jaar geleden.(We dachten dat het een vrouwtje was, tot we haar wilden laten steriliseren. Vandaar de verwarrende naam.)
We slapen en koken in een door Joost gebouwd campertje, reden om stil te hopen de reis zonder darmstoornissen te redden.

Omdat we een ontzettende hekel hebben aan grote en drukke steden, zullen de reisberichtjes misschien weinig of kort zijn. We hebben geen idee wat we kunnen verwachten op internetcaf?-gebied. In Turk??e troffen we vorig jaar genoeg internetplekken? maar de toetsenborden met vreemde tekens en het scherm vol onleesbare aanw??zingen moedigden niet aan om rustig en uitgebreid alle e-mail te beantwoorden. De geadresseerden kregen teksten vol vraagtekens, maar nog net begr??pel??k. Mogelijk zien de berichtjes er dus zo uit, maak je dan geen zorgen over m??n mentale gesteldheid, het ligt aan de taal, niet aan m??

Mocht de website echter niet veel meer informatie geven dan: "We zijn in Iran en het gaat goed", dan beloof ik hierbij dat ik in februari 2009 thuis alsnog verslag doe, voor degenen die we nog niet gesproken hebben.