Eind in zicht

(Nogmaals, vorige bericht is niet opgeslagen en verstuurd.)
Rik, wat leuk, een reactie van jou. Je hebt helemaal gelijk, we gaan het steeds leuker vinden een garage te bezoeken, onze reis zou heel anders zijn zonder. En we hebben je strandjes bij Igoumenitsa gevonden en er erg van genoten. Allemaal dank voor jullie reacties, leuk, die spontane verhalen!

We gingen in Turkije tanken en kwamen twee kwartjes tekort. De tankeigenaar vond het helemaal niet erg (onze pasjes deden het ook niet) en we dronken thee bij hem. Joost haalde een Mikadospelletje en de beide mannen speelden het met ernst. De tankeigenaar won en mocht het spel hebben.
We vervolgden de weg vol prachtige sneeuwlandschappen, het sneeuwde gul en al een dag of twee. We kregen wat problemen met de handrem. In een klein gehuchtje stonden een paar vrachtwagens sneeuwkettingen om te doen. Er stond ook een heel oude bus vol met vrouwen en het zag er uit alsof deze bus al een paar weken daar gestrand was. Een vrouw zat een teil met aardappelen te schillen en een gasflesje met een kacheltje hield de bus warm. Het bleken Russische pelgrims, op weg naar Mekka.
Joost repareerde de handrem met de onvermijdelijke hulp van enkele vrachtwagenchauffeurs. Hij was nog niet tevreden, maar een chauffeur stapte naast me in de auto, reed er een paar keer mee heen en weer en zei dat er geen probleem was, gewoon rijden. We kregen een beetje genoeg van alle hulpvaardigheid en besloten rustig naar het dorpje 20 km verderop te rijden en daar een garage te zoeken, als Allah het wilde. Wat niet zo was, 4 km verderop blokkeerde de handrem en brak de kabel, schoof de achteras over de bladveren en viel de aandrijfas uit elkaar. Het linkerachterwiel stond scheef onder de camper. Daar stonden we tussen de vallende sneeuwvlokjes door te turen naar serieuze pech. Een voorbijganger nam Joost mee naar de garage en Joost kwam met twee voortvarende monteurs terug. Hij hielp hen met bouten zoeken in de blubbersneeuw, die ze daar steeds weer ingooiden, en maakte sneeuwpoppen voor de gevarendriehoek. De mannen draaiden de bouten er ondersteboven in, zodat ze naar hun garage moesten om er nieuwe draad in te schroeven, en zo vloog de dag voorbij en werd het donker. Maar uiteindelijk konden we toch op eigen kracht naar de garage rijden. Thee drinken met de Duits sprekende broer Faroek en de anderen, het was een familiebedrijf. De volgende morgen om 8.00 uur weer thee drinken, we wilden de rekening betalen maar mochten niet weg. Om 10.30 uur broodjes er bij. En toen kwam Pa en aan hem konden we de rekening betalen. We namen hartelijk afscheid. Over het rammeltje dat ons de hele reis al vergezelt hebben we het maar niet meer, daar komen we wel mee thuis.
Een paar dagen later bereikten we de Middelandse Zee en onverwacht slaat het vakantiegevoel toe. Zon, zee en koffie op een terras waar alleen wij tweetjes zitten tussen de palmen en mandarijnbomen. Overnachten op het strand en thee drinken met de vissers, kijkend naar de zonsondergang. Wandelingetjes waarin we bergkristallen vinden. Als we daarna honderden kilometers langs hotels en in smog, vinden we dat helemaal niet erg. We komen aan in Alanya. Het regent en de mensen lijken ontevreden of verveeld. En dat terwijl heel Alanya uit juweliers en modewinkels bestaat. Wij ondersteunen de Turkse economie vooral via de autosector. Het rammeltje is luider geworden en we vinden een wijk vol garages en specialisten. Eén garage coördineert en de assenspecialist maakt onze aandrijfas recht en de verenspecialist repareert de verroeste steunen van de bladveren. Rammelvrij en blij rijden we door het binnenland van Turkije. Sneeuwlandschappen, maar de Griekse kust heet ons weer welkom met zon en Rezzina. We stappen af en toe een kroegje binnen, maar ongeacht welk dagdeel of tijdstip, er zitten tientallen rokende, kaartende en tv-kijkende mannen.
De bodem van onze boekendoos komt in zicht, we zijn aangeland bij de detectives en thrillers van tante Ans, waarvoor een knuffel.
Bij Igoumenitsa boeken we een boot naar Venetië, die pas over twee dagen vertrekt. We genieten nog intens van de zomerse temperatuur, het lijkt alsof de winter dit gebiedje vergeten is. Het is 17 graden, we zitten buiten op een stil strandje, in het gezelschap van een blije zwerfhond. We zullen ons de hond nog dagen herinneren (vooral Joost) en besluiten een volgende reis een voorraadje vlooienbanden mee te nemen. We slenteren door de stille dorpjes en dromen over ons pensioen en een toekomst als hangouderen. Joost onderzoekt waarom de brandstofpomp lekt. Zo beleven we met ons drietjes (Joost, de auto en ik) deze reis vol overgave, met alles wat zich aandient.