House for sale

House for sale.

Al een paar dagen nadat ik het commando ‘vrij’ gegeven heb, laat Joost me een website zien van een makelaar, waar een schattig klein blauw huisje op staat (zie foto). Een fermette in Mainbresson, een dorpje zuidelijk van de Ardennen met zo’n 500 inwoners. Het huisje staat al drie jaar te koop en de vraagprijs is inmiddels al zo’n € 10.000,-- gedaald, naar € 33.000,--. Er is 2000 m2 grond bij. Binnen is een keukentje en een slaapkamer van elk 4 x 4 meter te zien, een piepkleine douche en toilet. Maar ook een ruime kelder en een flinke zolder. Twee grote schuren er bij, en een grote tuin achter het huis. Voor en achter vrij uitzicht.
We boeken meteen een airbnb in de buurt en gaan kijken. Joost spreekt vloeiend Frans en hij belt de makelaar. Die heeft geen tijd, maar hij geeft ons wel het adres. Het huisje blijkt geen sloten op de deur te hebben en we kunnen alles op ons gemak bekijken. Buurman Pierre is een vriendelijke boer van een jaar of 45, met helderblauwe ogen. We maken een praatje. Hij heeft een aangrenzende schuur, en een kleine stal voor jong vee. Zelf woont hij met zijn vrouw en twee kinderen in een statig huis aan de andere kant van ons huis. Wat verderop in de straat heeft hij een grote stal waar zo’n 250 koeien staan en de hooibalen zijn opgeslagen. We vinden het huisje aardig passen in wat we ons voorgesteld hadden als ideale woonplek. De natuur is licht glooiend, er zijn veel groene weilanden en bossen. 40 km ten noorden ligt Charleville Mezières, een wat grotere stad in de Ardennen. 300 km zuidwest ligt Parijs. En in het dorpje is het stil, heel stil.
Een paar weken later gaat Joost met onze vriend Boudewijn kijken. Boudewijn is architect en kasteelheer. Hij maakt ter plekke een ontwerptekeningetje waarop de schuren tot woonhuis zijn verbouwd, een plan dat garandeert dat we ons de komende tien jaar niet hoeven te vervelen. De makelaar geeft een rondleiding. Hij vertelt dat er ergens in de tuin een septic-tank moet liggen en deze moet wel aan de Europese regels voldoen. Echter de afgelopen vijf jaar is het niemand van de inspectie gelukt de septic-tank te vinden, stelt hij ons gerust. Thuis lezen we op internet dat, mocht hij toch gevonden worden, we wel moeten rekenen op een extra kostenpost van € 10.000,--. (We zullen dan Irina bellen om ons te komen helpen, zij leest graag over de loopgraven-oorlog.) Arupam, de broer van Joost die ook in Frankrijk woont, heeft nog wel een septic-tank voor ons liggen, schrijft hij. We hopen echter dat we geen beroep op deze twee familieleden hoeven te doen.
We bieden € 25.000,-- en de makelaar komt terug met een akkoord op
€ 27.000,-- plus notariskosten. We worden het eens. Het kan echter wel maart worden eer de ambtelijke molens klaar zijn met draaien.
Omdat Joost gezien had dat het regenwater de kelder in liep en het dak lekte, vraagt hij toestemming aan de notaris van de verkoper (wij hebben een eigen notaris) om dat snel te mogen repareren. We herinneren een paar keer, maar er leeft niemand aan de andere kant van de mail en dus besluiten we dat Joost dit toch maar gaat doen, gezien de enorme regenval deze periode.
Joost rijdt met gereedschap naar ons toekomstige huis en repareert het een en ander. Buurman Pierre vertelt dat de verkoper een man is die al enkele jaren opgesloten zit in een inrichting. Hij had een psychische stoornis en viel ook nog vrouwen uit het dorp lastig. Maar aan de overkant van de straat woont familie van de verkoper, zij houden ook de CV brandend ’s winters en maken af en toe een beetje schoon.
Tijdens het praatje staat Pierre wat afval te verbranden en Joost vraagt of dat hier mag. Ach, zegt Pierre, ze doen hier niet zo moeilijk, maar er is wel altijd een risico dat er buren zijn die de politie bellen.
Joost wandelt ’s avonds met Oki door de straat en belt aan bij de familie van de verkoper. Er doet niemand open, dus schrijft hij de volgende ochtend een brief waarin hij zich voorstelt, zijn contactgegevens er op zet, en uitlegt dat hij even een noodzakelijke reparatie doet en wat gereedschap in de schuur achterlaat. Als hij de brief de volgende morgen door de brievenbus wil doen, doet er een oudere vrouw open. Joost geeft de brief aan haar, maakt een praatje en vraagt of zij bereid is de verwarming aan te laten als het vriest. We vergoeden natuurlijk de stookolie als dat nodig is. Geen probleem, natuurlijk zal zij dat doen, zoals ze dat al jaren doet, antwoordt de mevrouw afstandelijk.
Een week later ontvangen wij een mail van de notaris van de verkoper waarin ons wordt verteld dat wij zonder toestemming het huis hebben betreden, zelfs spullen hebben achtergelaten in de schuur, en dat wij dat nooit meer mogen doen. Er zijn maar twee mensen die de notaris konden informeren, en Pierre is het zeker niet.
Daarna ontvangen we regelmatig een verzoek om bijv. een geboorte-akte, formulieren om in te vullen en conceptaktes en verklaringen die getekend moeten worden. Ik vertaal en beantwoord alles zo goed mogelijk met google-translate. Wij blijken betrouwbare mensen, en 15 maart mogen we de koopakte komen ondertekenen. We hebben op 10 maart nog steeds geen euro hoeven te betalen, maar dan krijgen we toch eindelijk de rekening van de notaris en het verzoek de koopprijs over te maken. Dat lukt allemaal nog op tijd en op de ochtend dat we vertrekken, 14 maart, krijgen we zes bijlagen, in totaal meer dan 100 bladzijden Franse tekst, allerlei inspectie-rapporten e.d., om nog even te lezen. We hebben er wel vertrouwen in dat het allemaal klopt, al begint het wel een beetje op “Ik vertrek” te lijken. De camper is op de auto geplaatst en ingericht, we hebben tulpen, narcissen, rozen- en bessenstruiken uit eigen tuin bij ons, de aanhanger is helemaal vol met gereedschap, ladders, en de oven met gaskruik uit Majeunie (ons vorige Franse huis).
We zijn er klaar voor om ons eerste huis dat echt van ons samen is, met een eigen erf en tuin, te gaan kopen. Een huis waarin we hopen met ons drietjes gezond oud te worden en van waaruit we vele wandelingen en kleine reisjes naar vrienden en familie willen maken, met daarnaast regelmatig een wat grotere reis.