Wind of Change.

Hoera, we hebben een koffietentje gevonden in Rocquigny, 4 kilometer van ons vandaan! Het was steeds gesloten, maar nu blijkt het toch vaker open dan we dachten, vooral ’s morgens en ‘s avonds. We drinken er een kir (witte wijn met een beetje siroop) en de vier oudere mannen die er een pilsje drinken komen ons een hand geven en welkom heten. Eén vraagt of we uit Amsterdam komen, hij is vrachtwagenchauffeur en als we knikken begint hij trots alle plaatsen in Nederland op te noemen waar hij wel eens komt. Zelfs Purmerend hoort daar bij, we zijn onder de indruk.
We bezoeken onze eerste brocante en ik koop tweemaal De Kleine Zeemeermin in het Frans, éénmaal voor kleine kinderen en éénmaal voor grotere kinderen. Het was vroeger mijn lievelingssprookje, hoewel het origineel geen happy end heeft. En nu spreekt het me ook aan, aangezien iedere stap me pijn doet (gestruikeld over een driepotige werklamp in de keuken). Met deze boekjes kan ik op een leuke manier mijn Frans oefenen. Het piepkleine Franse woordenboekje dat ik van Monique kreeg komt goed van pas, aangezien alle andere woordenboeken ergens in de vele dozen op zolder zitten. Ook kopen we allerlei potjes met verse kruiden, en voor Oki een stuk of vijf teddybeertjes. Hij vindt het altijd heerlijk om er fanatiek alle watten uit te trekken en ze daarna te begraven. Vlak bij huis graven we uit de berm een grote sterke klaprozenstruik uit en planten die in de bloemenbak naast ons huis. Later komen er nog margrieten bij, en samen met de vergeetmijnietjes die er al staan wordt het een schattig tuintje.
Iedere avond onweert het en buurman Pierre vertelt dat in een dorp verderop een drama is gebeurd: vier voetballende jongetjes door de bliksem zijn getroffen. Eén is overleden en twee zijn zwaargewond.
De plafonds zijn klaar om witgeschilderd te worden, en dan is het alweer tijd om naar Nederland te vertrekken. Er staan heel wat afspraken: vrijdag bezoek ik mijn broer Hans samen met mijn moeder, zaterdag schilderen we met Merel haar babycommode okergeel, terwijl we liedjes voor de baby zingen. Zondagmorgen hebben we Maja, Nadja en Rob op bezoek in ons tuinhuisje in Almere.
Dan gaan we weer terug naar Mainbresson en we gaan verder met het plafond witten, en de vier lagen behang afschrapen van de lemen muur. Er zijn heel wat forse gaten te vullen in de muren en het blijkt niet verstandig om behang wat goed vast zit los te weken, omdat er dan nog meer gaten te vullen zijn. Maar we vorderen gestaag. ’s Nachts giert de wind om ons huis en nog steeds onweert het regelmatig. De volgende morgen is er een grote plaat van het dak gewaaid en moet Joost eerst het lek repareren. Het wordt in huis niet warmer dan 15 graden (verwarming moet elektrisch opgestart worden, dus dat kan nog niet), maar Joost heeft een padvindersoplossing: hij zet een lege bloempot omgekeerd op een brandende gaspit en na een uur begint de temperatuur in de keuken te stijgen.
’s Avonds breekt de zon door en werken we in de enorme achtertuin. We zeisen brandnetels, trekken oude hekken weg, ruimen puin en verwijderen en plaatsen allerlei hekken en afscheidingen. De klaprozen doen het goed en in onze voortuin staan de rozenstruikjes uit Middenbeemster vrolijk te bloeien. Talloze zwaluwen vliegen boven ons hoofd en in de dakgoot heeft een stel duiven een nest gemaakt. We doen verrukkelijke ontdekkingen achter het weggemaaide onkruid, zoals een flinke bloeiende rozenstruik die alleen maar een beetje opgebonden hoeft te worden en een lavasplant (maggikruid, heerlijk in de soep). Oki heeft een stuk begraven geit gevonden en heeft het daar druk mee.
Tijdens een klein avondwandelingetje genieten we van de heuvelige weiden omzoomd door oude bomen, waarin talloze koeien en enkele stieren staan te grazen. Af en toe komt er nieuwsgierig één naar ons kijken en dan is het afwachten wie het eerst uitdaagt en wegrent: Oki of de koe. We staan op een bruggetje aan het einde van onze straat naar het riviertje de Serre te staren als ik een bever langs de oever zie waggelen.
Ik ontdek de pracht van onze omgeving, zoals de talloze wilde Egelantierroosjes die overal bloeien, de goudglanzende roggevelden en de maanbleke tarwevelden.
Bij Canaldigital had ik – dacht ik – een gratis starterspakket besteld en een ontvanger/videorecorder met forse korting. Vorige week ontvingen we de ontvanger/videorecorder, dus ik bel maar eens waar de satellietschotel blijft. “Die hebt u niet besteld mevrouw, u wilde de ontvanger/videorecorder.” Ik kijk het nog eens na en bel de volgende dag nog eens met mijn bestelling voor me. “Mevrouw, u kunt kiezen op de website: óf de videorecorder met € 200,-- korting, óf de startersset van € 199,-- gratis. En u hebt voor de videorecorder gekozen.” Samen met de telefoniste ontdek ik dat in de hele rij “gratis” inderdaad het lichtgrijze vinkje verdwijnt bij het starterspakket als je de videorecorder met korting aankruist. Ik leg uit dat mijn oorspronkelijke hoofddoel toch wel was dat ik tv wil kijken. De telefoniste is van goede wil: “U kunt een schotel bestellen met korting, voor maar € 35,--.” Dat doe ik, maar het blijft me een beetje dwars zitten wat er gebeurt. De volgende dag bel ik nog maar eens, dat ik nu wel een schotel heb besteld, maar misschien is nog meer nodig heb om tv te kunnen kijken? Wat zit er eigenlijk allemaal in het starterspakket? De telefoniste is het helemaal met me eens: “Ja mevrouw, dat is een heel pakket, bijvoorbeeld een kop voor de ontvangst. Het is inderdaad niet handig als u steeds naar ons moet bellen om elk onderdeel afzonderlijk te bestellen, ik ga kijken wat ik voor u kan doen.” Met die belofte ben ik enigszins gerustgesteld en ik ben benieuwd wat er uiteindelijk bezorgd gaat worden en tegen welke prijs.
De dagen gaan snel voorbij, volgende week heeft Joost een schilderklus bij één van de boeren in Nederland en zijn we weer een dag of tien weg.
Maar eerst gaan we morgenochtend naar de kleine markt in Rozoy, 5 kilometer hier vandaan.

We hebben iets verkeerd begrepen, de markt was niet op donderdag, maar op woensdag, gisteren dus. Het wordt een dag met nog wat meer hindernissen. Bij ons is het woord “Engie” (onze elektriciteitsmaatschappij) taboe geworden, omdat Joost steeds een beetje misselijk wordt als ik het woord uitspreek. Hij moet namelijk zeer regelmatig naar hen bellen, en steeds zijn er lange wachttijden, te snel ratelende Franse meisjes, onduidelijk antwoorden en een onbehaaglijk gevoel als hij weer opgehangen heeft. En dan hebben we het er nog niet over dat we nog steeds geen elektriciteit hebben (oké, één stopcontact), er maandelijks een flink bedrag van onze rekening wordt afgeschreven en we een fors bedrag hebben betaald voor een nieuwe meter.
Echter, Engie stuurt ons een cheque van € 108,32. Er zit geen uitleg bij, maar we vermoeden dat we teveel betaald hebben. We bellen op en Engie meldt dat we die cheque bij de Banque Postale, gevestigd in het postkantoor, kunnen innen.
Omdat er toch geen markt is in Rozoy, gaan we dat maar eens doen. Maar nee, de mevrouw achter het loket vertelt dat we de cheque niet kunnen innen, we kunnen hem wel laten overschrijven naar onze Franse bankrekening. Die we niet hebben. Mijn doorgaans logische gedachtengang raakt in een loop: Engie schrijft bedragen af van onze Nederlandse rekening, maar stuurt een cheque die alleen op een Franse rekening gestort kan worden? Ik vraag Joost om te bellen, te vragen of ze het bedrag niet gewoon op onze Nederlandse rekening kunnen storten, maar Joost wil niet. Oké, dan moeten we dus toch maar een Franse bankrekening openen. We hebben ten slotte ook gisteren twee gaskruikjes gekocht, die heel aantrekkelijk leken vanwege het tientje korting dat alleen in juni gegeven werd. Toen Joost ze kocht kregen we een formulier waarmee we een digitale klantenaccount moesten openen en onze Franse bankrekening konden opgeven voor de korting. Oké, een Franse bankrekening dus.
We gaan terug naar het postkantoor en vragen de voorwaarden. Paspoorten, salarisstroken, een bewijs van inschrijving zowel in Nederland als van ons adres in Frankrijk. Oké, valt allemaal te regelen. “En”, voegt ze er aan toe, “als u alles compleet heeft, kunt u een afspraak komen maken om de rekening te openen. De wachttijd is op dit moment drie weken.”
Ik zal de woorden niet herhalen die Joost uitsprak toen we buiten waren. We gaan koffie drinken om de informatie te verwerken. Zou het bij een andere bank sneller gaan? Een vriendelijke man die aan de bar een pilsje zit te drinken vertelt dat de Banque Agricole nooit moeilijk doet, zó geregeld.
Daar gaan we dan welgemoed de volgende dag naar toe, ik heb al zoveel mogelijk papieren bij elkaar gezocht, wie weet hebben we vanavond een Franse rekening.
De vriendelijke meneer van de Banque Agricole doet inderdaad niet moeilijk. Als we een aangifte Inkomstenbelasting 2018, alle andere documenten die de Banque Postale ook vroeg, en dit alles vertaald in het Frans, inleveren, kan hij een afspraak maken voor over twee weken.
We gaan koffie drinken (je begint te begrijpen waarom een koffietentje belangrijk voor ons is) en spreken deze nieuwe informatie door. Waarom wilden we ook weer een Franse rekening? O ja, cheque Engie. En het tientje korting voor de gaskruikjes. Maar dat tientje redden we niet meer, dat is alleen geldig in juni. Wat is eigenlijk het voordeel van één Europese Unie? We merken er nog niet veel van. “En de stopcontacten en maten van de waterleidingen hier zijn ook allemaal anders, hoezo Europese Unie”, moppert Joost, de EU vanuit zijn perspectief beoordelend.
Als we thuiskomen staat er een grote kartonnen doos voor onze deur: de satellietschotel van Canaldigital. De rest van het startpakket zit er niet bij, maar wat niet is kan nog komen.
Voor vandaag is het wel weer genoeg geweest, we gaan verder met de muren van de zit/slaapkamer behangklaar maken. En dan weer naar Nederland. Even wat afstand nemen van het “Ik Vertrek”-gevoel.