Patience

We reizen eind juni vanuit Almere om drie uur ’s nachts naar Mainbresson om de hitte voor te zijn. ’s Middags zal het boven de 30 graden zijn, gevoelstemperatuur 37 graden, en dit kunnen we de hond niet aandoen. Die ligt achterin de huif, bovenop een stapel houtblokken. Ook de aanhanger zit vol houtblokken voor de haard, en nog hebben we alles niet dat in Middenbeemster voor ons huisje lag.
De volgende ochtend pakken we de auto uit en gooien de houtblokken op een hoop voor één van de kleine schuurtjes. We zijn niet goed in het schatten van hoeveelheden, want eerst zijn we altijd heel verbaasd over hoeveel er allemaal in de auto past en als we het er uit halen zijn we onder de indruk van wat er allemaal uitkomt. Zo ook nu, we vragen ons af of al het hout wel in het schuurtje past, er ligt nu al een enorme berg voor het deurtje. Joost verheugt zich al op de wintervuurtjes in onze open haard in de keuken.
Ik bel Canal Digital, want we hebben geen pakje met een kop voor de satellietschotel ontvangen. De medewerker probeert de Franse koerierdienst de schuld te geven, maar na een lange wachttijd komt hij terug op de lijn en meldt dat het pakje nog niet verstuurd is, hij weet ook niet waarom niet.

We overleven de hittegolf door vooral binnen te werken, niet dat je er al iets van ziet. Ik haal behang van de muren en deuren en Joost vult de afgebrokkelde stukken muur daarna met kalk en zand of met gips, zodat ze weer een beetje heel en egaal worden. De onderste laag behang is misschien wel 200 jaar oud, met een motief van de Franse lelie.
Na het schuren kunnen we gaan behangen, echter die klus heeft lage prioriteit. Eerst moet er elektriciteit aangelegd worden in het huis en de schuur. In de vroege en late uren verzorgen we de tuin (alleen achter is deze al 35 x 50 meter), wat vooral inhoudt brandnetels zeisen en gras maaien. We worden verrast door twee bessenstruiken, die de jarenlange overwoekering doorstaan hebben. Woensdagmorgen gaan we naar de kleine markt (drie kraampjes) in Rozoy en kopen biologische groenten.
’s Avonds na het eten luisteren we naar de Cd’s van Norwegian Wood, het luisterboek dat we van Monique kregen. We kunnen ons bijna niet voorstellen dat er ooit weer tv in ons leven komt. Of een schakelaar die je omzet en dan is er licht. Het lijkt alsof we echt 200 jaar terug in de tijd zijn gegaan, de tijd dat ons huis gebouwd werd, net na Napoleon I. Voor ons huis staat een ouderwetsche waterpomp, die het nog niet helemaal doet, maar wel die potentie heeft. In de schuurtjes (waar nog lege konijnenhokjes staan) ligt nu een flinke stapel brandhout, wat ineens een onverwachte extra bestemming krijgt: van de sympathieke elektricien die het werk op komt nemen om onze boiler t.z.t te komen aansluiten en elektriciteitsgroepen te maken, krijgen we namelijk een oude Duits houtfornuis die hij anders weg zou gooien.
We vergeten ook niet te genieten van de zomer, en drinken koffie op het grote plein in Charlevilles-Mézières.
En dan is deze hittegolf ook weer voorbij en het is alweer tijd voor onze afspraak op het postkantoor, waar we een Franse bankrekening gaan openen. Ik heb alle papieren volgens het Franse lijstje verzameld en opgewekt stappen we het kleine kantoortje binnen. De vriendelijke meneer kijkt naar onze papieren en zegt: “Prima, waar zijn de Franse vertalingen? Verder hebben we een elektriciteits- en gasrekening van uw adres in Nederland nodig, ook in het Frans vertaald.” We proberen nog te onderhandelen, en vragen of we alle papieren zelf mogen vertalen, maar nee, dat moet door de organisaties zelf aangeleverd worden. Joost reageert vrij boos dat het de bijna onmogelijk is om een Franse rekening te openen. “U bent niet de eerste die me dit vertelt meneer”, is het koele antwoord. We pakken alle papieren weer bij elkaar en zijn heel hard aan koffie toe. Als we de informatie verwerkt hebben, besluiten we voorlopig dan maar te leven zonder Franse rekening. Wat een geluk dat we geen deadline hebben waarop onze bed en breakfast open moet.
De koerier brengt het laatste onderdeel voor onze satellietschotel en na twee dagen puzzelen (de instructie is een klein papiertje met een stripverhaaltje) en zeven telefoontjes naar de klantenservice werkt het en we hebben Nederlandse tv en digitale radio, het is ineens weer 2019, wat een verschil!
Er dient zich nog een kleine mijlpaal aan: de muren van de slaapkamer zijn klaar om behangen te worden. Zorgvuldig bereiden we alles voor, maken stijfsel en we lezen op de verpakking dat je ook de stijfsel alleen op de muur kunt aanbrengen. Dat klinkt als een stuk makkelijker. We snijden de banen, meten ze droog voor, knippen ze gedetailleerd op maat en eenmaal op de muur zitten ze perfect! We zien wel erg veel luchtbellen, maar Joost denkt dat dat vannacht nog wel strak zal trekken.
De volgende morgen blijkt dat echter niet het geval. Ik googel op internet en het advies is toch echt om de banen in te smeren en niet de muur. Na een kopje koffie verzamelen we moed en beginnen opnieuw. We kunnen ons geluk niet op als de dag er na blijkt dat het behang prachtig strak op de muur zit. We bewonderen ons werk keer op keer, en krijgen daar ook wekenlang de tijd voor. Er is namelijk geen tijd om er mee verder te gaan. Eerst moet er hout gehaald worden voor de beide vloeren, die afspraak stond al een tijdje. In België heeft Joost een goede zagerij gevonden die ons een hele populier verkoopt, in brede planken gezaagd en gebruiksklaar. Terwijl we het hout de schuur in dragen belt de elektriciteitsmaatschappij Enedis ons, zij komen 17 juli de nieuwe elektriciteitsmeter plaatsen, hoera!
We gaan boodschappen doen in Rethel, daar zijn diverse supermarkten en het meeste is er wel te koop, want: Rik en Jet komen langs op weg naar hun vakantieadres in Zuid-Frankrijk en…. Merel en Thomas komen een paar dagen!
De keuken behangen en de houten vloeren leggen moeten dan echt nog even wachten, en dus ook mijn carrière als huisvrouw. Voorlopig blijf ik bouwvakker en opperman.

We hebben inmiddels vele gezellige dagen achter de rug met ons bezoek, we hebben een fijne herinnering aan het met ons zessen naar de WK vrouwenvoetbal Nederland-Amerika kijken in ons keukentje vol gebreken, maar brandt wel een vuurtje in de haard en de ratatouille wordt met smaak gegeten. Het is eindelijk 17 juli, de elektriciteitsmeter zal worden geplaatst...
Enedis is inderdaad vanmiddag langs geweest. Echter de monteur die komt weet niets van een elektriciteitsmeter voor krachtstroom, hij komt alleen de verouderde meter vervangen door een nieuw type. Als hij weg is bellen we de elektriciteitsmaatschappij en Joost legt het allemaal een keer of vijf in het Frans uit. Na vijftig minuten wachten, doorverbonden worden, en uitzoektijd, vraagt de meneer of we de ondertekende offerte en een bewijs van betaling aan hem willen sturen, dan gaat hij het uitzoeken.
Een week later ontvangen we een telefoontje van de telefoniste van Enedis: kunnen we 18 september?
Ondertussen gaan we door met de werkzaamheden aan het huisje, die vooral inhouden dat we – gezien de opnieuw tropische temperaturen van boven de 40 graden – de kelder grondig schoonmaken. In het licht van de zaklantaarn halen we dikke stof- en spinnenwebben weg, schrapen de modder uit het afvoergootje en brengen vermolmd hout en kapotte tegels naar buiten.
Mijn vriendin Wies komt een paar dagen langs en dan is het voor ons ook een beetje vakantie. We bezoeken een brocante en kopen weer nieuwe knuffels voor Oki. We gaan naar een paar feesten in de omgeving, waar kunstjes vertoond worden, waarzeggers rondlopen en kinderspelen georganiseerd zijn. Iedere ochtend halen we zo vroeg mogelijk (in verband met de hitte) een auto vol brandhout op in het bos en samen met Wies behangen we het vierde muurtje van de zitkamer. Eén kamer is nu helemaal behangen en het verschil is aanzienlijk.
We gaan op de koffie bij verre familie, Marja en Cor, zo’n 15 kilometer hier vandaan. Marja is lid van een boekenclub van Nederlandse vrouwen in Frankrijk en dat lijkt me wel wat.

Het leven krijgt een eenvoud van water halen bij een bronnetje en hout hakken. Geduldig zijn wordt steeds een beetje gemakkelijker, zelf voor Joost. Iedere dag laten we wat meer los en accepteren dat de dingen hier langzaam gaan. Heel langzaam. We stellen onze planning regelmatig bij en hopen nu dat we vóór de winter in ieder geval licht en centrale verwarming hebben zodat we een kampeerbedje in de slaapkamer kunnen zetten, wellicht zelfs warm water om te kunnen douchen. Behangen en de houten vloeren leggen wordt dan een winterklus. Kasten timmeren zodat de verhuisdozen op zolder uitgepakt kunnen worden en geordend – dat durven we nog niet te plannen.
In onze schuur vliegen de jonge zwaluwen al rond, oefenend voor de grote trek. Er zit een koolmeesje op de vensterbank, de wilde bramen kunnen geplukt worden. Het weerbericht voorspelt voor volgende week 17 graden en iedere dag regen. De regenton voor de zwerm mussen voor ons huis hoeft niet meer bijgevuld te worden, de geraniums op de vensterbank, de bakken met sla, groene kruiden en munt niet meer begoten en de tuin niet meer besproeid.
We hebben heel veel bloemzaadjes verzameld en gekregen, en we verheugen ons er op die in het voorjaar te zaaien en op te zien komen.
Zo kabbelen de dagen voort. We maken kennis met nog meer Nederlanders hier in de omgeving en gaan naar een Jeu de Boulewedstrijd kijken. Joost vermaakt zich met het trekken van de elektriciteitsdraden, het (nog steeds tevergeefs) zoeken naar de septic-tank in de tuin en hij maakt een tafeltje voor de babykamer van Merel. Herman uit Nederland komt een dagje langs, en dan is het alweer begin september en gaan we voor een dag of tien naar Nederland, voornamelijk om Bart en Milou te verhuizen en ik heb met veel vriendinnen af kunnen spreken. Eind september komt mijn vriendin Gertrud (84 jaar) een paar dagen. De loods in Wormerveer is opgezegd per 1 oktober en bijna leeggeruimd. Binnenkort kan mijn Peugeootje, dat nu nog bij ons tuinhuisje in Almere staat, ook naar Frankrijk en dan zijn al onze spullen hier aanwezig. De verhuizing is dan helemaal rond.