2020 in vogelvlucht

Januari 2021
Inmiddels zijn we ruim een jaar verder en verschillende vrienden vragen hoe het toch met ons is, nu ze niets meer lezen in onze blog.
Misschien dan toch maar weer eens een update schrijven over ons ‘Ik vertrek’ verhaal.

Aan het einde van het vorige verslag, meer dan een jaar geleden, noemde ik allerlei klussen die we zouden gaan doen, en het bijzondere is dat deze lijst nog maar relatief weinig veranderd is. Misschien dat ik er terugkijkend achter kom waarom ik nog steeds in een keuken zit op een kapotte betonnen vloer, aan de tafel die er al stond toen we hem kochten, met kale gloeilampen boven mijn hoofd. Er is weliswaar een prachtig aanrecht, hout met marmer, maar nog geen keukenkastjes. En dat terwijl mijn arme Joost regelmatig symptomen van een lichte burnout vertoont en vaak met een bleek gezichtje zijn koude voeten aan de haard warmt.
Een voorzichtige suggestie van mijn kant om bijvoorbeeld een voorlopig nieuw tafelblad te maken, of de plinten te repareren zodat ik ze warmrood kan verven zorgt voor een onmiddellijke vlucht uit de keuken en enige tijd een gespannen sfeer.
Verder hebben we het hier heel goed. De omgeving is prachtig, de heuvels op het moment in nevels gehuld met grijszwarte kale bomen als Japanse pentekeningen. Als het mooi weer is maken we een wandelingetje naar het kasteel bovenop een heuvel met een picknicktafel, waar we met koffie uit de thermoskan naar de zonsopgang kijken.
Dagelijkse irritatie is wel het zeer zwakke wifi- en telefoonsignaal. Volgens het bedrijf dat glasvezelkabel aanlegt is onze provincie al lang van bekabeling voorzien, en er is een kaart waarop dit te zien is. We gaan er mee naar de gemeente en laten de geprinte kaart zien. Zij zeggen dat dit leugens zijn, het is er echt niet en het gaat nog wel enkele jaren duren. Mijn telefoongesprekken voer ik voorlopig dus nog buiten op de stoep, weer of geen weer.
Goed, we gaan een jaar terug in de tijd en te onderzoeken waarom ons huis nog niet af is.

============

Eind februari 2020.
We vieren iedere mijlpaal, en dat is dat we sinds kort een nieuwe septic-tank hebben. We hadden er één besteld, maar hoewel er op de factuur stond dat de levering precies op 16 december 2019 zou zijn, kregen we na acht weken nog steeds het antwoord ‘volgende week’. We krijgen er genoeg van en bestellen af. Binnen een paar dagen hebben we bij een ander bedrijf een iets andere gekocht en die ligt nu onder een prachtig grindpad in ons erf. Wat een plezier om niet meer door de blubber naar de tuin achter ons huis te hoeven lopen.
Joost is nu druk bezig een waterleiding aan te leggen door ons hele huis, voor douche, wc, wasmachine en keuken. Een complexe klus, want in een klein en moeilijk toegankelijk kastje moet een veelheid aan kranen, verbindingen en leidingen.
Iedere maand gaan we een weekje naar Nederland en begin maart zijn we daar voor een verjaardag van één van onze vier kleinkinderen. We praten met Merel en maken ons een beetje zorgen om haar bleke gezichtje. Ze heeft een ernstig slaaptekort omdat Olivia weliswaar een levendige en heerlijk grappige, nieuwsgierige baby is, echter zó levendig dat ze ’s nachts weigert te slapen en dat luid brullend kenbaar maakt. Slaapcoach, droomplan en babyfluisteraar met holistische druppeltjes, niets helpt. Olivia is er nu ruim vijf maanden en het liefst wil Merel twee weken bij haar ouders in Zutphen wat tot rust komen. Echter niemand wil hun katje Zarah twee keer per dag een prik geven voor haar suikerziekte. In de auto op weg naar Frankrijk heb ik het er met Joost over dat ik dat wel wil doen en weer thuis bellen we meteen Merel. Het aanbod wordt dankbaar aanvaard en enkele dagen later rijden we in het voorjaarszonnetje naar Amsterdam Noord, waar we de auto in een woonwijk parkeren, het pontje naar Amsterdam Centraal nemen en naar het appartement in de Jordaan wandelen.
Ik maak dankbaar gebruik van het onbeperkte en snelle internet, we kijken tv naar zenders waar we het bestaan niet van wisten, en wandelen met Oki de hondenroute langs het Westergasterrein. De bomen zijn weelderig gebloesemd en het zonnetje schijnt, het lijkt wel een kleine vakantie. Oki ruikt tijdens de vele kleine stadswandelingetjes de tientallen honden die om ons heen worden uitgelaten en raakt wat overprikkeld door alle indrukken.
We horen op het nieuws dat er een nieuw virus is, corona, dat erg besmettelijk is. Maar er is gewoon nog markt en we kopen er de prachtigste stofjes en vitrage voor ons huis in Frankrijk.
De twee weken zijn al snel om en Merel vraagt of ze nog wat langer in Zutphen mag blijven, wat we goed vinden.
Joost begint zich een beetje te vervelen en we besluiten dat hij wel naar Frankrijk kan gaan om daar een weekje aan de waterleiding te gaan werken, die moet worden aangesloten op de hoofdleiding.

Als Joost een paar dagen in Frankrijk is lees ik op het nieuws dat de Franse grens de volgende ochtend om 10.00 uur dichtgaat.
Ik bel hem om te overleggen, maar hij klinkt erg chaotisch. De oude hoofdwaterleiding in de muur is afgebroken en het huis stroomt op dat moment onder water, hij is bezig een noodslang aan te sluiten zodat het water in ieder geval via het raam naar buiten spuit.
’s Avonds bellen we weer en is het ergste leed geleden, met hulp van de buurman en de gemeente. Het lijkt Joost ook wel verstandig om naar Nederland te komen, omdat we niet weten hoe lang de grenzen dicht zullen zijn. Mijn broer is ernstig ziek en we weten niet hoe lang hij nog zal leven. Wel moet Joost nog iets met de gemeente afspreken over het vervangen van de waterleiding van ons huis naar de straat, want daar moet eerst een offerte voor goedgekeurd voor ze aan de slag gaan. Het gemeentehuis gaat om 9.00 uur open, maar de offerte is nog niet klaar. Joost geeft ze gewoon het ongeveer afgesproken bedrag en rijdt snel naar de grens. Eind van de dag is hij met Oki weer in Amsterdam. Een week later overlijdt mijn broer en ik ben dankbaar dat ik in deze zorgelijke weken bij mijn moeder in de buurt ben. Het is een vreemde begrafenis met weinig mensen en nauwelijks persoonlijk contact.
De bloesem valt van de bomen, de lente wordt warm en groen, de weken verstrijken. Joost en Oki gaan door de week naar ons tuinhuis in Almere om daar tot rust te komen en te klussen. Joost kan een schilderklus van een paar weken doen bij zijn zus Maja, en zo gaan we richting zomer. We bezoeken allerlei vrienden en familie, nog wat onwennig groeten we op afstand en houden scherp de anderhalve meter in de gaten. April nadert zijn eind en we zijn alweer zeven weken in Nederland. Dan komen er signalen uit Zutphen dat Thomas na het gastvrije verblijf bij zijn schoonfamilie toch wel weer eens in zijn eigen bed wil slapen.
Dus verhuizen we naar ons tuinhuis in Almere, in afwachting van een bericht over opengaande grenzen. We leven in een hete en droge zomer die we in het kleine huisje als heel dichtbij ervaren.
Half juni komt er goed nieuws: de grenzen gaan weer open en we mogen weer naar ons huis in Frankrijk. Tenminste, misschien niet helemaal officieel, maar we wagen het er op en het lukt. Er waren wat grenscontroles, maar we kunnen rekeningen laten zien van ons Franse huis en dat is voldoende.

Juni
Weer thuis treffen we wat schimmel en watersporen van een opgedroogde overstroming aan, maar het valt niet tegen. De gemeente heeft de hoofdleiding aangelegd. Wel kunnen we de tuin opnieuw brandnetelvrij maken en is er het nodige doodgegaan door de zomerhitte en de droogte, waaronder onze jonge pruimenboom, van Wies gekregen, en enkele bessenstruiken. Maar het is vakantietijd en er komt allerlei familie en vrienden op bezoek, variërend van een dag of nacht op doorreis tot enkele dagen bed en breakfast in de omgeving.
Joost gaat verder met de waterleiding en op een dag is het zover: Joost stapt onder de warme douche en komt er vijf centimeter langer weer onder vandaan, stralend van trots. En terecht!
We werken aan onze tuin, schilderen het een en ander en genieten van de zomer.
Bart, Milou en onze drie kleinkinderen komen op bezoek en onze dagen worden gevuld met hout hakken, darten, avondvuurtjes met lome gesprekken. We drinken koffie met mondkapjes hangend aan onze oren op de terrasjes die dan gelukkig open zijn. Joost maakt een zoekroute in het bos aan het eind van de weg, waar de kinderen na allerlei bordjes met aanwijzingen iets lekkers vinden. Het huis is ineens ongekend stil en leeg als we ze weer uitzwaaien.
Half juli krijgen we bericht dat de halfzus van Joost, Maria, die in Finland woont, ernstig ziek is en we besluiten ondanks onzekere berichten over grenzen, codes geel en rood en verplichte coronatests, toch bij haar op bezoek te gaan.
De Toyota heeft een vreemd geluidje als we vertrekken, maar de garage kon niets vinden en ach, geluidjes heeft hij bijna altijd wel.

Begin augustus
We lossen nog een oude belofte in en bezoeken vrienden en familie op Terschelling. Mondkapjes op op de boot, maar wel gewoon alle stoelen bezet en dus naast vreemden zitten, niks anderhalve meter. We bezoeken de door Irina en Aart ingerichte tentoonstelling en bewonderen het prachtig geïllustreerde boek dat zij maakten. Zij zetten ons af bij Rik en Jet, die daar een paradijsje hebben gecreëerd van hun bunker. Rik en Jet nodigen hen uit voor een uitgebreide lunch en we zien een nieuwe vriendschap ontstaan. We hebben dierbare herinneringen aan een zonovergoten dag vol heerlijk eten, leuke gesprekken, authentieke kunstzinnigheid, sympathie, duinlandschap en eilandleven.
We gaan verder met onze rustige en ontspannen reis naar het eiland Åland. Bij iedere grens toch even spanning of we wel toegelaten worden, soms zijn er wat telefoontjes nodig en moeten we wachten of we toestemming krijgen. Nederlanders zijn niet erg welkom, gezien de hoge besmettingsgraad in Nederland. Zweden heeft een eigenzinnig coronabeleid gestoeld op eigen verantwoordelijkheid , waar de Finnen en Noren hun bedenkingen over hebben.
We bereiken Åland zonder grote problemen en het weerzien met Maria, haar zoon Robert, zijn mooie vrouw Amira en hun kindje Theo is hartverwarmend. Robert is een echte zakenman en heeft onder andere verschillende appartementen in de verhuur. We mogen hier heerlijk luxe wonen, douchen en koken. We blijven een paar dagen, dankbaar dat het ons gelukt is hen allemaal weer even te zien, en vertrekken uiteindelijk weer, niet zonder afscheidstranen. We plannen onze terugreis via ons geliefde Noorwegen. Nabij de grens worden gezondheidscontroles aangekondigd, maar meer dan een bord bij de grens dat je in quarantaine moet zien we niet.
Inmiddels is het geluid in de Toyota een stuk nadrukkelijker aanwezig en er begint hier en daar wat olie te lekken. We bezoeken verschillende garages. Sommigen doen een heel grondig en langdurig onderzoek en bekijken elk onderdeeltje op en in de Toyota nauwkeurig, maar hoe vriendelijk ook, niemand heeft tijd (komt u over vier weken maar terug) of de onderdelen moeten besteld (ze zijn over twee weken binnen). Men denkt dat het de aandrijfas is, of de koppelingsplaat, of de versnellingsbak. Joost wordt er aardig gespannen van en wil eigenlijk voor het geval we stil komen te staan zo min mogelijk van de grote weg af. Toch lukt het ons op prachtige plekken met uitzicht op bergmeren in de diepte te staan, of wandelen we langs grijsblauwe of mystiekgroene gletsjers.
Zo bereiken we al rammelend en knarsend de boot naar Denemarken. Van de twee lijnen vaart er maar één, de andere heeft een uitvoerverbod wegens corona. De Nederlandse grens halen we ook nog, iedere kilometer is er één. We beginnen ons zelfs af te vragen of we onze vertrouwde garage vlakbij Middenbeemster zullen halen. En dan, even voorbij Groningen, geeft de auto luid en duidelijk te kennen niet verder te willen. We sturen de auto nog snel een parkeerplaats naast de weg op en bellen de ANWB.

Eind oktober
Het grootste deel van de afgelopen twee maanden hebben we in het tuinhuisje in Almere gewoond, steeds bellend en mailend over de reparaties, in afwachting van analyses, offertes en planningen. De Toyota brengen we zelf naar de betreffende bedrijven, die verspreid door het hele land zitten. De brandstofpomp moet gereviseerd, er is een lekkage in de oliekeerring in de vooras, de versnellingsbak moet ook gereviseerd en als dat allemaal gebeurd is kan onze garage kijken wat er nog meer aan de hand is. We rijden in een huurautootje van de garage en ons huisje en tuin in Almere worden steeds mooier, allerlei klussen die al jaren in de planning staan worden gedaan. Iedere week wachten we hoopvol op een telefoontje dat er iemand tijd gehad heeft om naar onze auto te kijken of kan zeggen wanneer er tijd is om er iets aan te doen. De garages hebben het heel druk. Na een week of vijf begint de hitte af te nemen en zien we de eerste herfstkleuren verschijnen. Het is rustig op het terrein vanwege corona en we genieten van het enorme terrein, wat soms wel helemaal van ons alleen lijkt te zijn.
De rekeningen en offertes zijn inmiddels opgelopen tot ongekende hoogten. We bezoeken familie, bouwen een band op met onze kleinkinderen, gaan nog naar andere vrienden dan in het voorjaar (O, o, misschien lees je dit en heb je ons niet gezien … sorry. Je stond echt op de lijst, we zijn je niet vergeten!).
Tussendoor gaan we toch een paar dagen op en neer naar Frankrijk met het huurautootje, om daar de schade aan onze tuin op te nemen. Er is weer van alles verdord en verdroogd en het onkruid staat natuurlijk weer anderhalve meter hoog. Maar als we beginnen te maaien vinden we zo’n twintig grote oranje pompoenen. Vaag herinner ik me ineens dat ik een paar kleine plantjes had neergezet toen we vertrokken. Wat een feestelijk welkom!
En dan komt eindelijk de dag dat we het huurautootje omruilen voor onze gerepareerde Toyota. In de camper vinden we van alles waarvan we niet meer wisten dat we het hadden of worden we helemaal blij omdat we zaken vinden die we al heel lang kwijt zijn.

Eind december.
En dan kunnen we weer verder werken aan ons huis. Als eerste staat op de lijst: de vloer. We hebben prachtige planken van een meter breed gekocht voor dit doel. Ze hebben nog de vorm van de boomstam en moeten stuk voor stuk passend gemaakt worden.
En ik kan jullie melden: inmiddels is één kamer klaar, en het is prachtig. Het moet nog wel geschuurd en in de lijnolie, maar nu al heeft de slaap/zitkamer een heel andere uitstraling.
Oki is intussen een vriendelijke forse hond geworden, al helemaal volwassen. Hij ondergaat met vertrouwen al het gereis tussen de vele verschillende slaapplekken.
Er schijnt in de omgeving een bruisend verenigingsleven te zijn, opgezet door diverse Nederlandse vrouwen die hier soms al 25 jaar wonen. Er is een wekelijks schilderatelier, een koor en ik ben al lid van de boekenclub geworden. Laten we hopen dat er voldoende mensen gezond en in leven zijn in de nacoronaperiode om dit weer op te starten. Ook gaan een paar Brabanders 1 februari a.s. hier een hotel-restaurant met koffiebar openen. Als er dan tenminste geen lockdown meer is.
We kijken uit naar het nieuwe jaar. Er zijn plannen om er in de herft weer een paar maanden tussenuit te gaan met de Toyota, richting Georgië. Ik zal er dan zeker weer reisverslagen over schrijven.
En tot dan een hartelijke groet, en alle bewondering voor degenen die dit lange verslag weer helemaal gelezen hebben.