We zijn in Iran en het gaat goed...
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Marian en Joost
04 November 2008 | Iran, Teheran
Zo, daar zit ik dan. Internet is hier niet bekend, maar een leraar die Engels sprak wist wat we bedoelden. Hij heeft terwijl ik dit typ tien keer aan Joost gevraagd of we komen eten en waarom dan toch niet.Ik moet er nog aan wennen dat de mannen hier Joost voor laten gaan en dan zelf gaan en mij negeren. Ook dat men verbaasd is dat IK achter de computer ga, de stoel wordt voor hem aangeschoven en dan schuift Joost hem voor mij aan. Het verkeer is ongelooflijk, zoals de boekjes voorspelden. Maar mijn Joost kan het makkelijk aan. Ik heb mijn sjaaltje om, maar zie er nog veel te westers uit, wat brutale blikken van de mannen oplevert en afkeurende blikken van de vrouwen. Zometeen maar even een jurkie gaan kopen.
We zijn hier in Koerdisch gebied, wat we er vooral van merken is dat het arm is. Lemen huisjes zonder dak, met blauw plastic als isolatie en wat grond er op tegen de wind. Wel twee schotelantennes natuurlijk. Verder doet mijn mobieltje het niet, er is geen Iraanse provider, ik kan er alleen het noodnummer mee bellen. En de verkeersborden zijn in het Farsi, dus we rijden op kaart en kompas, zoals Columbus vroeger. Af en toe gaat de weg onverwacht naar het westen en weten we dat we terug moeten. Het is vandaag een warme dag, meer dan 20 graden. De wegen zijn redelijk op de autoweg en slecht in de stad, diepe gaten in het asfalt en onverwachte drempels. En verder... genieten we. (We moeten wel, het is onze vrije keus.)
Turkije was zoals we het kennen, te gastvrij (Joost houdt er een beetje mensenvrees aan over, merk ik). Zoals het mannetje dat 's avonds om 21.00 uur op onze deur bonkte en schreeuwde. Toen Joost naar buiten kwam, vroeg hij of we op zijn camping kwamen slapen. We moesten hem teleurstellen natuurlijk. Zoals we zoveel mensen moeten teleurstellen hier. Zoals de grote Turkse Koerdse familie, waar Joost thee heeft gedronken en die wilden dat we bleven ontbijten. We zijn - jullie kennen ons - 's morgens om 5.00 uur gevlucht.
We zijn door Oost-Turkije gereisd en dat was geweldig. Vier dagen alleen maar bergen in alle soorten en maten. Ruig, breed glooiend, rood of groen of zandkleurig, maar altijd vrijwel zonder begroeiing. Nog net genoeg voor de talloze kuddes schapen en geiten. Zon en koude bergwind, we zaten continue op zo'n 2000 meter of hoger.
Het zoutmeer van Van is het stilste meer dat we ooit hebben meegemaakt. Geen stranden, geen hotels, geen bootjes, geen vogels. Zoals ik al tegen mijn moeder zei: "Je kunt het niet verzinnen of het is er niet."
De grens (gistermorgen) tussen Turkije en Iran was ongeveer zoals we verwachtten. Veel papiertjes en loketjes. Na Turkije moest ik via een aparte deur van Turkije naar Iran en daar wachten op Joost. Dat duurde zo'n anderhalf uur. We dachten klaar te zijn, grote vergissing. Nog een paar loketjes en gebouwtjes en papiertjes. Handtekening hier, stempel daar. Intussen bood een groepje mannen (ze zijn altijd in groepjes) ons wisselgeld aan. We wisselden 200 euro voor 200.000 rial, twee pakjes bankbiljetten van 100 stuks. Daarna kregen we een diesel-adresje aangeboden, wat we ook maar deden aangezien onze tank leeg was na 250 km door bergen zonder benzinestation. De mannen zetten ons vijf kilometer verder af bij een clandestiene garage, en dat afzetten kun je op twee manieren lezen, ze zijn allebei goed.
Zo, jullie zijn weer een beetje bij.
Ik ga een jurk kopen. Lieve groet voor jullie allemaal!
We zijn hier in Koerdisch gebied, wat we er vooral van merken is dat het arm is. Lemen huisjes zonder dak, met blauw plastic als isolatie en wat grond er op tegen de wind. Wel twee schotelantennes natuurlijk. Verder doet mijn mobieltje het niet, er is geen Iraanse provider, ik kan er alleen het noodnummer mee bellen. En de verkeersborden zijn in het Farsi, dus we rijden op kaart en kompas, zoals Columbus vroeger. Af en toe gaat de weg onverwacht naar het westen en weten we dat we terug moeten. Het is vandaag een warme dag, meer dan 20 graden. De wegen zijn redelijk op de autoweg en slecht in de stad, diepe gaten in het asfalt en onverwachte drempels. En verder... genieten we. (We moeten wel, het is onze vrije keus.)
Turkije was zoals we het kennen, te gastvrij (Joost houdt er een beetje mensenvrees aan over, merk ik). Zoals het mannetje dat 's avonds om 21.00 uur op onze deur bonkte en schreeuwde. Toen Joost naar buiten kwam, vroeg hij of we op zijn camping kwamen slapen. We moesten hem teleurstellen natuurlijk. Zoals we zoveel mensen moeten teleurstellen hier. Zoals de grote Turkse Koerdse familie, waar Joost thee heeft gedronken en die wilden dat we bleven ontbijten. We zijn - jullie kennen ons - 's morgens om 5.00 uur gevlucht.
We zijn door Oost-Turkije gereisd en dat was geweldig. Vier dagen alleen maar bergen in alle soorten en maten. Ruig, breed glooiend, rood of groen of zandkleurig, maar altijd vrijwel zonder begroeiing. Nog net genoeg voor de talloze kuddes schapen en geiten. Zon en koude bergwind, we zaten continue op zo'n 2000 meter of hoger.
Het zoutmeer van Van is het stilste meer dat we ooit hebben meegemaakt. Geen stranden, geen hotels, geen bootjes, geen vogels. Zoals ik al tegen mijn moeder zei: "Je kunt het niet verzinnen of het is er niet."
De grens (gistermorgen) tussen Turkije en Iran was ongeveer zoals we verwachtten. Veel papiertjes en loketjes. Na Turkije moest ik via een aparte deur van Turkije naar Iran en daar wachten op Joost. Dat duurde zo'n anderhalf uur. We dachten klaar te zijn, grote vergissing. Nog een paar loketjes en gebouwtjes en papiertjes. Handtekening hier, stempel daar. Intussen bood een groepje mannen (ze zijn altijd in groepjes) ons wisselgeld aan. We wisselden 200 euro voor 200.000 rial, twee pakjes bankbiljetten van 100 stuks. Daarna kregen we een diesel-adresje aangeboden, wat we ook maar deden aangezien onze tank leeg was na 250 km door bergen zonder benzinestation. De mannen zetten ons vijf kilometer verder af bij een clandestiene garage, en dat afzetten kun je op twee manieren lezen, ze zijn allebei goed.
Zo, jullie zijn weer een beetje bij.
Ik ga een jurk kopen. Lieve groet voor jullie allemaal!
-
04 November 2008 - 10:25
Merel:
Hmmm, wat lijk ik toch op mijn vader, liever je eigen gangetje gaan dan ingaan op het meest vriendelijke aanbod :)
Het is heerlijk om te lezen wat jullie meemaken! Je zal nog vaak meemaken dat je genegeerd zal worden, Marian. In India ook: ook al vraag jij om de rekening, ze zullen deze dan toch aan Joost overhandigen. Hoewel ze in de microkredieten er wel van overtuigd zijn dat het de vrouwen zijn die verstandig met geld omgaan... Achja mannen, het blijft een vreemd volk :P
Ik heb een foto van Joost op de Geert Groote Reunie gevonden! Die zal ik jullie nog sturen.
Ik denk aan jullie!
Kussen en knuffels! -
04 November 2008 - 11:38
Wies:
Wat geweldig om je verhaal op deze manier te kunnen volgen. De vrouwonvriendelijkheid herinnert mij weer aan Z-Korea; mannen gaan voor, waar je ook bent wat je ook doet.De natuur moet prachtig zijn zoals je hem beschrijft, ik ben wel een beetje jaloers. Doet de auto het goed, kan hij het aan?
Hier is alles goed. De winter komt, lekker om de gordijnen weer te sluiten en weg te kruipen bij de kachel.
Ik zie uit naar het volgende bericht, veel liefs en genieten
Wies
-
04 November 2008 - 12:56
Ome Anton+tante Ans:
hoi wat heerlijk om zo rond te trekken lijkt ons erg mooi daar.Raar dat je een stapje achter joost komt maar ja alles komt weer goed . groetjes en kusjes -
04 November 2008 - 13:20
Melissa En Bart:
Lieve Marian en Joost..
Ik moet zeggen dat jullie toch aardig door rijden.. Iran al.. Gaat snel! Zo zie je maar dat in die landen de tijd toch stil staat. De man nog altijd voor de vrouw. Ik denk dat je jezelf er wel aan moet overgeven.
Vaak als ik in Amsterdam-West loop denk ik aan jullie. Ook daar veel allochtonen met ieder hun gebruiken. Ik kan dan 's avonds weer naar huis, naar de boerenkoolm met worst. Maar jullie moeten nu met hun leven, bijvoorbeeld door de behoefte aan brandstof.
Ik betrap me er soms op dat ik het wel lastig vind om met deze groep van de samenleving te werken. Door hun cultuur en achtergrond denken en handelen ze toch een stuk anders dan ik, en soms zorgt dat voor mooie, maar helaas ook veel minder mooie ontmoetingen.
Ik wens jullie heel veel plezier, liefde, geluk en veiligheid. Pas op elkaar!
Groetjes uit het mistige Almere..
Kus, Bart -
04 November 2008 - 14:17
Maja:
Toch wel erg fijn om jullie zo te kunnen volgen. Was het nog in orde gekomen met de kachel?
Francien zit alleen achter, Johan is naar zijn ouders.
Ik heb Francien gevraagd Sinterklaas bij ons te komen vieren. Het gaat heel goed met haar.
Zondag hier een reunie gehad van mijn oude schoolklas van de GGS n.a.v. het bezoek van Marja die in Australie woont (en waarmee ik vroeger correspondeerde, toen ze nog in Indonesie woonde.) Het was zo fijn en warm dat ik aan Nadja mailde "Ik zou willen dat elke familie zo goed met elkaar omging."
Liefs en geniet ze! Maja -
05 November 2008 - 12:28
Maja:
5 november
Net Joost's bericht op mijn voicemail gehoord. Toen je belde sliep ik nog. We waren heel laat naar bed vanwege de verkiezingen in Amerika en... de eerste zwarte president is gekozen!
Heb inmiddels ook Marian's moeder aan de telefoon gehad en beloofd jullie emailberichten per post door te sturen.
Knuffels van Maja -
06 November 2008 - 10:31
Gioia&Lennart:
Hoi!
Jullie verhaal gaat met m'n verbeeldingskracht op de loop. Alsof ik achterin de auto zit en roep: "Pas op, nog een kuil!!".
Wat maak je toch veel mee op zo'n reis. Zelf zijn we net weer terug uit Tunesie en ik merkte hoe "gewoon" ik sommige dingen nu vond ten opzichte van vorige keren. Heb zelfs "silence!" durven zeggen tegen een irritante Tunesier! (Kreeg daarop natuurlijk wel te horen dat dat ongehoord was -want vrouw- en stond ook nog wel wat na te beven, maar toch.)
Hoop dat je een hippe jurk vindt!...
Liefs,
Gioia & Lennart -
09 November 2008 - 06:33
P@tty:
Zo Marian, nu weet je je plaats weer. En Joost, buit het uit, want eenmaal terug is het over. Moet toch grappig zijn een volgzaam Mariannetje met verschrompeld bekkie van ingehouden !#$%^%%$!!! èn westers sjaaltje. Op een bepaalde manier moet het toch ook komisch zijn jullie tweetjes zo. Geniet verder van je vrije keuze...;-)... -
10 November 2008 - 15:06
Lydia:
Wat geweldig dat jullie in Iran zijn aangekomen en heerlijk het verhaal erbij te krijgen. En dat allemaal met jullie woonwagen. Ik probeer een plaatje bij het verhaal te fantaseren. Heb zelf afgelopen zomer de grens van Egypte naar Israël en visa verca een aantal malen overgestoken en vond dat al een hele belevenis. Hier in Holland is het flink aan het herfsten en tot vandaag zat de natuur vol met deze kleuren. De wind heeft er al bijna alles afgeblazen en we zullen nu moeten wachten op de eerste sneeuw (als we die hier krijgen). Wees voorzichtig met al te lugubere gasten, maar geniet vooral van alles.
Liefs voor julie beiden. Kus.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
