On the bend, go slow friend.
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Marian en Joost
01 December 2008 | India, New Delhi
En meer van dit soort rijmpjes stonden er op bordjes op weg naar een top in de Himalaya. Het was een weg met veel haarspeldbochten en weinig of anderhalve meter breed asfalt. Vooral daarom was het jammer dat de bordjes alleen in het Engels waren, want wij hielden ons er goed aan, maar het was misschien beter geweest als ze in het Hindoe waren geschreven. Maar daarover zometeen meer, net als over een andere friend die de bend niet slow nam.
Wat een leuke reacties en verhaaltjes en nieuwtjes, dankjewel allemaal. Zelfs Roepie op internet, nu heb ik eindelijk je emailadres Arupam, ga je zeker mailen als we terug zijn. Ik had eigenlijk verwacht dat internet een worsteling zou zijn, maar hier in India zijn er vijf cafees in iedere straat, geweldig, dus ik heb ook tijd om alle reacties te lezen. En we hebben het heerlijk, onze reis is al meer dan geslaagd, met nog wat Himalaya te gaan.
We gingen dus na mijn vorige verslagje terug naar de Toyotagarage, met alle vertrouwen in de ernstige en toegewijde Sikhs, die de grote professonele garage runden met twintig man personeel. De beste monteur was aan onze auto gezet. Ons ritje terug was heel leuk, een oude man met een fietsriksja wilde ons met alle geweld naar de garage brengen. Hij zette ons in het centrum af bij de verkeerde garage, die van ons was nog een kilometer of zes fietsen, maar dat wilde hij toch echt doen. Op de heenweg hadden we een motorriksja genomen en na keihard onderhandelen had deze ons voor 20 Roepies naar het centrum gebracht. De oude man babbelde gezellig met ons tijdens het fietsen, hij was ook "pus-push" in Parijs geweest. Een andere man fietste voor nog meer gezelligheid met hem mee naast ons. Bij de garage aangekomen zuchtte de man diep, dat was toch wel een hele trap geweest, hij wilde er toch eigenlijk wel 150 Rs. voor hebben, die we hem zonder problemen gaven. (3 euro)
Benieuwd stapten we de grote moderne garage in, waar er nog niets aan onze auto gedaan was. De monteur bleek niet te weten hoe hij de steekas los moest krijgen, er lag een grote hamer klaar. Joost pakte snel zijn Toyota-handboek en legde met de technische tekening erbij uit hoe het moest. Het lukte en twee uurtjes later kon de monteur melden dat er drie lagers stuk waren. Hij wilde dat speciaal voor ons vandaag nog repareren, maar het kon wel 23.00 uur worden. Wij vonden het prima en Joost had alle tijd van de schok bij te komen. Hij hield de monteur in de gaten en kreeg er langzaamaan weer vertrouwen in. " Als jij die hamer voor mijn auto gebruikt, gebruik ik hem voor jou", dreigde hij nog, en dat hielp.
Al wachtend kwam er regelmatig iemand bij ons een babbeltje maken en voor we het wisten hadden we er een groep vrienden bij. Vraagje aan de lezers: is er iemand die wil trouwen met een mooie, intelligente vrouw met humor en drie kinderen? Ik heb een foto van haar en haar opdracht tot uithuwelijken, ze heeft hier door haar ouders al ervaring mee.
Ook keken we Indiase t.v. en horen dat de officiele nieuwslezers hetzelfde kromme te snelle Engels spreken als iedereen hier.
De volgende dag trekken we de bergen in van de provincie Himachal Pradesh. Het landschap wordt groener, agaves, cactussen, bananenpalmen (en dus apen), verder hindoebeeldjes en vrolijke tempeltjes. De weg wordt democratisch gedeeld door veel toeterend verkeer, wandelaars met een vrachtje hout of een zak meel op het hoofd (meestal vrouwen), stieren, koeien, ezels, zwerfhonden en talloze aapjes. Ook wordt er regelmatig aan de weg gewerkt door mannen en vrouwen en zie je hen met bakstenen of een schaal zand op hun hoofd lopen. Meestal wordt er vriendelijk naar ons gelachen of gezwaaid. De mensen denken vaak eerst dat ik de chauffeur ben (het stuur zit hier rechts). Het is voor Joost nog even wennen wat de inhaalsignalen zijn. Als een auto met zijn richtingaanwijzer knippert, kun je er langs. Je moet dan zelf nog wel even kijken of er tegenliggers zijn. En iedereen die wil inhalen toetert luidruchtig. Je kunt je richtingaanwijzer dus niet gebruiken om richting aan te geven, dat schept verwarring en misverstanden.
We gaan op weg naar Dharamsala, hier staat de residentie van de Dalai Lama en worden 15.000 Tibettaanse vluchtelingen opgevangen. Daar aangekomen gaan we eerst naar de touristinformatie. De mevrouw spreekt met moeite drie woorden Engels en zij wijst ons wel een hotel vlakbij waar een parkeerplaats bij is. De steile oprit van het hotel ligt in een haarspeldbocht. De volgende ochtend rijden we langzaam van de parkeerplaats af de weg op. Een wit autootje flitst langs en trapt op de rem, en er komt een boze jongeman uit. " What is THIS, mister", schreeuwt hij woedend een paar keer, wijzend op de zijkant van zijn auto, die over de hele breedte ingedeukt is. We zijn nogal verbaasd omdat we niets gevoeld hebben, maar het klopt: er zit wat witte verf op de hoek van onze bumper. Het hotelpersoneel zegt dat het de schuld van de man is, wij denken het ook, en willen de politie er bij. Die zegt te komen maar dat niet doet. Om een lang verhaal kort te maken: de man zit er enorm mee, want het is de auto van zijn werk, en of we 1.500 Rs willen betalen voor de schade. We onderhandelen en geven hem 1.000 Rs (20 euro) en alles is weer vergeven en vergeten.
We maakten een bergwandelingetje om ons brood en fruit op te eten en vonden een weitje in de zon. Na een klein half uur werden we ontdekt door een groepje apen, die teveel interesse in ons hadden, dus pakten we snel alles weer in en gingen terug. We gingen op ons gemak Dharamsala in en zagen een wirwar van Tibettaanse monniken, hippies, bedelaars, en rijen kraampjes met souvenirs. Overal hing reclame voor yoga, meditatiecursussen en. Het rondje rondom de residentie was heel leuk, met heel veel gebedsmolens en duizenden kleurige gebedsvlaggen. Zo bidden de Tibettanen heel efficient: op de gebedsvlaggen staan gebeden geschreven, zodat de wind voor je bidt. En iedere draai aan een gebedsmolen levert drie gebedjes op.
Terug op de parkeerplaats van ons hotel krijgen we het aanbod voor een warme douche voor een paar Rs. Het hotelpersoneel zal de boiler aanzetten en dan kunnen we over een uurtje douchen. Dat lijkt ons erg prettig en een uurtje later stappen we met zeep en handdoeken de koude doucheruimte in. We zijn er echter drie minuten later weer uit, er was voor 80 seconden lauw water.
We hebben boeken over India bij ons en besloten het aanbevolen dorpje Andretta te gaan bezoeken, een must voor mensen die interesse in kunst hebben vanwege de vele galerieen en pottenbakkerijen. Al vragend (de Hindoe verkeersborden zijn nog te moeilijk voor me) vinden we Andretta. Je raadt het al: er was 1 klein galerietje met miniatuurwerkjes van glas, vooral visjes en wat bloemen. Er was een bord met een pijl naar waar de pottenbakkerij moest zijn, maar we hebben 'm niet kunnen vinden. Dit is wat we veel zien in India: professionele grote reclameborden in het Engels. Onder het reclamebord een bouwvallig hutje met iemand die geen Engels spreekt. Als je dan naar de reclame wijst, volgt op verontschuldigende toon een onverstaanbaar verhaal en een hand wijst: misschien daar. Ook bij "misschien daar" een tweede " misschien daar" en tenslotte een " Nee, hebben we niet mister."
(Iedereen noemt mij trouwens ook mister. Ik ben opgehouden het verschil uit te leggen.
En dan is er de luchtvervuiling, die is zo erg dat de mensen met zakdoeken voor hun mond rondlopen. Overal zijn vuurtjes om het huisvuil te verbranden - wij doen het zelf ook - en de rook prikt in je keel.
De omgeving en de heerlijke en mooie mensen maken echter alles dubbel en dwars goed. We worden ook veel meer met rust gelaten dan in Pakistan. En dan overal hoge bamboe langs de weg, eucalyptus, rijstvelden, theeplantages. Het lijkt soms een beetje op Indonesie.
We slaan boodschappen en water in voor een paar dagen in de bergen, we vinden zelfs een Duitse kaaswinkel, geweldig. (En amandelolie voor jou, Jet.)
We gaan de enige pas die nog open is rijden, de Rohtangpas 3975 m. Daar staan dus die grappige bordjes, " no hurry, no worry" enz. De weg is letterlijk schokkend slecht. Gaten en kuilen en geen asfalt zijn we al wel gewend, maar naast diepe ravijnen ingehaald worden door de bus op een smalle weg is toch weer anders. En ingehaald worden we, continue, door honderden autootjes die dagelijks toeristen naar boven scheuren. We staan zelfs twee keer in een file. Op een gegeven moment hebben we er genoeg van en zoeken een mooi plekje waar we een paar dagen blijven staan. We maken er schitterende wandelingen over ruige rotsen, zien watervallen die soms in hun val bevroren zijn, diepe kloven waar we soms doorheen klauteren (spierpijn!), gezonde in de zon glanzende naaldbomen, kale spierwitte berkjes. Zelfs op deze hoogte is de temperatuur 's middags nog een graad of 15. Iedere avond steekt er echter een stormachtige bergwind op die ons dakzeil doe klapperen, aan de luiken rammelt en ons huis doet schudden, waardoor we niet echt rustig slapen. We ontdekken overdag wilde paarden en romantische valleitjes, maar gejaagd door de wind vertrekken we tenslotte toch maar, zij het met enige spijt.
Op de terugweg zijn de politiecontroles strenger. Er groeit cannabis in de bergen en de drugshond wordt in ons huis gehesen en moet overal aan ruiken. Ook wordt er gezocht naar wapens, want er is een aanslag in Bombay geweest met vele honderden doden. Joost laat alles zien en legt geduldig aan de politie uit dat de stokjes in het doosje Mikado een puntentelling hebben, tot de man doorheeft: "O, het is een spelletje." Tegen mij zegt iemand: "You have a very luxury car, madam." En zo is het.
Het Indiase boek heeft ons ook naar een boeddhistisch dorpje in de bergen gestuurd, en dat klopte wel. We mochten voor de nacht parkeren op het grote grasveld aan het meer. We hebben naar een wedstrijdje cricket gekeken dat de monniken speelden. Vannacht hoorden we onze buren zachtjes hinniken (de werkpaarden) en krijsen (apen).
Wij hebben onze Sinterklaas- en kerstkado's al binnen en hebben het geweldig. We vonden veel meer dan we hoopten en veel minder dan we vreesden.
We wensen iedereen een gezellige Sinterklaas (Gerrit, ik hoop voor jou zonder gips). Wies, we genieten van je boek over meesters en dwazen!
We trekken nog wat verder de Himalaya in.
Lieve groet van ons, en dank voor jullie nieuwtjes, groot en klein.
Wat een leuke reacties en verhaaltjes en nieuwtjes, dankjewel allemaal. Zelfs Roepie op internet, nu heb ik eindelijk je emailadres Arupam, ga je zeker mailen als we terug zijn. Ik had eigenlijk verwacht dat internet een worsteling zou zijn, maar hier in India zijn er vijf cafees in iedere straat, geweldig, dus ik heb ook tijd om alle reacties te lezen. En we hebben het heerlijk, onze reis is al meer dan geslaagd, met nog wat Himalaya te gaan.
We gingen dus na mijn vorige verslagje terug naar de Toyotagarage, met alle vertrouwen in de ernstige en toegewijde Sikhs, die de grote professonele garage runden met twintig man personeel. De beste monteur was aan onze auto gezet. Ons ritje terug was heel leuk, een oude man met een fietsriksja wilde ons met alle geweld naar de garage brengen. Hij zette ons in het centrum af bij de verkeerde garage, die van ons was nog een kilometer of zes fietsen, maar dat wilde hij toch echt doen. Op de heenweg hadden we een motorriksja genomen en na keihard onderhandelen had deze ons voor 20 Roepies naar het centrum gebracht. De oude man babbelde gezellig met ons tijdens het fietsen, hij was ook "pus-push" in Parijs geweest. Een andere man fietste voor nog meer gezelligheid met hem mee naast ons. Bij de garage aangekomen zuchtte de man diep, dat was toch wel een hele trap geweest, hij wilde er toch eigenlijk wel 150 Rs. voor hebben, die we hem zonder problemen gaven. (3 euro)
Benieuwd stapten we de grote moderne garage in, waar er nog niets aan onze auto gedaan was. De monteur bleek niet te weten hoe hij de steekas los moest krijgen, er lag een grote hamer klaar. Joost pakte snel zijn Toyota-handboek en legde met de technische tekening erbij uit hoe het moest. Het lukte en twee uurtjes later kon de monteur melden dat er drie lagers stuk waren. Hij wilde dat speciaal voor ons vandaag nog repareren, maar het kon wel 23.00 uur worden. Wij vonden het prima en Joost had alle tijd van de schok bij te komen. Hij hield de monteur in de gaten en kreeg er langzaamaan weer vertrouwen in. " Als jij die hamer voor mijn auto gebruikt, gebruik ik hem voor jou", dreigde hij nog, en dat hielp.
Al wachtend kwam er regelmatig iemand bij ons een babbeltje maken en voor we het wisten hadden we er een groep vrienden bij. Vraagje aan de lezers: is er iemand die wil trouwen met een mooie, intelligente vrouw met humor en drie kinderen? Ik heb een foto van haar en haar opdracht tot uithuwelijken, ze heeft hier door haar ouders al ervaring mee.
Ook keken we Indiase t.v. en horen dat de officiele nieuwslezers hetzelfde kromme te snelle Engels spreken als iedereen hier.
De volgende dag trekken we de bergen in van de provincie Himachal Pradesh. Het landschap wordt groener, agaves, cactussen, bananenpalmen (en dus apen), verder hindoebeeldjes en vrolijke tempeltjes. De weg wordt democratisch gedeeld door veel toeterend verkeer, wandelaars met een vrachtje hout of een zak meel op het hoofd (meestal vrouwen), stieren, koeien, ezels, zwerfhonden en talloze aapjes. Ook wordt er regelmatig aan de weg gewerkt door mannen en vrouwen en zie je hen met bakstenen of een schaal zand op hun hoofd lopen. Meestal wordt er vriendelijk naar ons gelachen of gezwaaid. De mensen denken vaak eerst dat ik de chauffeur ben (het stuur zit hier rechts). Het is voor Joost nog even wennen wat de inhaalsignalen zijn. Als een auto met zijn richtingaanwijzer knippert, kun je er langs. Je moet dan zelf nog wel even kijken of er tegenliggers zijn. En iedereen die wil inhalen toetert luidruchtig. Je kunt je richtingaanwijzer dus niet gebruiken om richting aan te geven, dat schept verwarring en misverstanden.
We gaan op weg naar Dharamsala, hier staat de residentie van de Dalai Lama en worden 15.000 Tibettaanse vluchtelingen opgevangen. Daar aangekomen gaan we eerst naar de touristinformatie. De mevrouw spreekt met moeite drie woorden Engels en zij wijst ons wel een hotel vlakbij waar een parkeerplaats bij is. De steile oprit van het hotel ligt in een haarspeldbocht. De volgende ochtend rijden we langzaam van de parkeerplaats af de weg op. Een wit autootje flitst langs en trapt op de rem, en er komt een boze jongeman uit. " What is THIS, mister", schreeuwt hij woedend een paar keer, wijzend op de zijkant van zijn auto, die over de hele breedte ingedeukt is. We zijn nogal verbaasd omdat we niets gevoeld hebben, maar het klopt: er zit wat witte verf op de hoek van onze bumper. Het hotelpersoneel zegt dat het de schuld van de man is, wij denken het ook, en willen de politie er bij. Die zegt te komen maar dat niet doet. Om een lang verhaal kort te maken: de man zit er enorm mee, want het is de auto van zijn werk, en of we 1.500 Rs willen betalen voor de schade. We onderhandelen en geven hem 1.000 Rs (20 euro) en alles is weer vergeven en vergeten.
We maakten een bergwandelingetje om ons brood en fruit op te eten en vonden een weitje in de zon. Na een klein half uur werden we ontdekt door een groepje apen, die teveel interesse in ons hadden, dus pakten we snel alles weer in en gingen terug. We gingen op ons gemak Dharamsala in en zagen een wirwar van Tibettaanse monniken, hippies, bedelaars, en rijen kraampjes met souvenirs. Overal hing reclame voor yoga, meditatiecursussen en. Het rondje rondom de residentie was heel leuk, met heel veel gebedsmolens en duizenden kleurige gebedsvlaggen. Zo bidden de Tibettanen heel efficient: op de gebedsvlaggen staan gebeden geschreven, zodat de wind voor je bidt. En iedere draai aan een gebedsmolen levert drie gebedjes op.
Terug op de parkeerplaats van ons hotel krijgen we het aanbod voor een warme douche voor een paar Rs. Het hotelpersoneel zal de boiler aanzetten en dan kunnen we over een uurtje douchen. Dat lijkt ons erg prettig en een uurtje later stappen we met zeep en handdoeken de koude doucheruimte in. We zijn er echter drie minuten later weer uit, er was voor 80 seconden lauw water.
We hebben boeken over India bij ons en besloten het aanbevolen dorpje Andretta te gaan bezoeken, een must voor mensen die interesse in kunst hebben vanwege de vele galerieen en pottenbakkerijen. Al vragend (de Hindoe verkeersborden zijn nog te moeilijk voor me) vinden we Andretta. Je raadt het al: er was 1 klein galerietje met miniatuurwerkjes van glas, vooral visjes en wat bloemen. Er was een bord met een pijl naar waar de pottenbakkerij moest zijn, maar we hebben 'm niet kunnen vinden. Dit is wat we veel zien in India: professionele grote reclameborden in het Engels. Onder het reclamebord een bouwvallig hutje met iemand die geen Engels spreekt. Als je dan naar de reclame wijst, volgt op verontschuldigende toon een onverstaanbaar verhaal en een hand wijst: misschien daar. Ook bij "misschien daar" een tweede " misschien daar" en tenslotte een " Nee, hebben we niet mister."
(Iedereen noemt mij trouwens ook mister. Ik ben opgehouden het verschil uit te leggen.
En dan is er de luchtvervuiling, die is zo erg dat de mensen met zakdoeken voor hun mond rondlopen. Overal zijn vuurtjes om het huisvuil te verbranden - wij doen het zelf ook - en de rook prikt in je keel.
De omgeving en de heerlijke en mooie mensen maken echter alles dubbel en dwars goed. We worden ook veel meer met rust gelaten dan in Pakistan. En dan overal hoge bamboe langs de weg, eucalyptus, rijstvelden, theeplantages. Het lijkt soms een beetje op Indonesie.
We slaan boodschappen en water in voor een paar dagen in de bergen, we vinden zelfs een Duitse kaaswinkel, geweldig. (En amandelolie voor jou, Jet.)
We gaan de enige pas die nog open is rijden, de Rohtangpas 3975 m. Daar staan dus die grappige bordjes, " no hurry, no worry" enz. De weg is letterlijk schokkend slecht. Gaten en kuilen en geen asfalt zijn we al wel gewend, maar naast diepe ravijnen ingehaald worden door de bus op een smalle weg is toch weer anders. En ingehaald worden we, continue, door honderden autootjes die dagelijks toeristen naar boven scheuren. We staan zelfs twee keer in een file. Op een gegeven moment hebben we er genoeg van en zoeken een mooi plekje waar we een paar dagen blijven staan. We maken er schitterende wandelingen over ruige rotsen, zien watervallen die soms in hun val bevroren zijn, diepe kloven waar we soms doorheen klauteren (spierpijn!), gezonde in de zon glanzende naaldbomen, kale spierwitte berkjes. Zelfs op deze hoogte is de temperatuur 's middags nog een graad of 15. Iedere avond steekt er echter een stormachtige bergwind op die ons dakzeil doe klapperen, aan de luiken rammelt en ons huis doet schudden, waardoor we niet echt rustig slapen. We ontdekken overdag wilde paarden en romantische valleitjes, maar gejaagd door de wind vertrekken we tenslotte toch maar, zij het met enige spijt.
Op de terugweg zijn de politiecontroles strenger. Er groeit cannabis in de bergen en de drugshond wordt in ons huis gehesen en moet overal aan ruiken. Ook wordt er gezocht naar wapens, want er is een aanslag in Bombay geweest met vele honderden doden. Joost laat alles zien en legt geduldig aan de politie uit dat de stokjes in het doosje Mikado een puntentelling hebben, tot de man doorheeft: "O, het is een spelletje." Tegen mij zegt iemand: "You have a very luxury car, madam." En zo is het.
Het Indiase boek heeft ons ook naar een boeddhistisch dorpje in de bergen gestuurd, en dat klopte wel. We mochten voor de nacht parkeren op het grote grasveld aan het meer. We hebben naar een wedstrijdje cricket gekeken dat de monniken speelden. Vannacht hoorden we onze buren zachtjes hinniken (de werkpaarden) en krijsen (apen).
Wij hebben onze Sinterklaas- en kerstkado's al binnen en hebben het geweldig. We vonden veel meer dan we hoopten en veel minder dan we vreesden.
We wensen iedereen een gezellige Sinterklaas (Gerrit, ik hoop voor jou zonder gips). Wies, we genieten van je boek over meesters en dwazen!
We trekken nog wat verder de Himalaya in.
Lieve groet van ons, en dank voor jullie nieuwtjes, groot en klein.
-
01 December 2008 - 11:16
Maja:
Lieve mensen,
Marian's moeder belde me gisteren al om te vertellen dat jullie in de bergen zijn en niets gemerkt hadden van de terroristische drama's in Mumbai. Ik zal haar weer een kopie van dit bericht sturen.
Prachtige verhalen Marian!
Knuffel van Maja -
01 December 2008 - 14:07
Merel:
Jeetje en ik dacht dat ik iets had meegemaakt toen ik gisteren voor een groep van 20 man moest rennen in de Koe. 166,90 meneer. Hij geeft me 200. 'ach meisje, maak er maar 167 van'.
Goedkope hollanders ook, het lijkt me heerlijk een dagje met jullie mee te mogen. Gelukkig heb ik net een half uurtje door de prachtige manier van schrijven met jullie mee kunnen reizen.
Ik heb nog Rs 20 in m'n portemonnee, denk aan jullie!
Nog altijd geen appartementje, wel vele teleurstellingen verder.
Binnenkort weer tentamens en van de zomer misschien naar Argentinie. Maar daar vertel ik later nog wel over.
Oooh wat ben ik jaloers op jullie!! Geniet van al het moois daar en brand niet je mond aan het hete eten, of hebben jullie daar geen last van?
Duizend kussen en knuffels,
Vogel -
02 December 2008 - 09:29
Debbie Kaptijn:
Lieve Marian en Joost
Wat een geweldige verhalen ben zo blij voor jullie dat het zo een mooie reis is.
Wens jullie nog heel veel plezier en doe voorzichtig.
Dikke knuffel
Debbie -
02 December 2008 - 10:17
Bas En Merel:
1 februari zijn jullie nog niet terug hè?
WE HEBBEN NAMELIJK EEN APPARTEMENTJE!!
:D:D (wij)
Het is 35 m2, met een aparte, half open keuken en een half ingebouwde hoogslaper. Genoeg ruimte voor een eettafel en een televisiehoekje, dus komen jullie dan snel bij ons eten en alle avonturen vertellen?
kussen! -
04 December 2008 - 22:29
Mariëtte Prinsen:
Hoi Joost & Marian,
Wat leuk en interessant om jullie verhalen te lezen! Ik mis alleen de foto's bij de prachtige verhalen, maar wie weet krijg ik die ooit nog eens te zien ;-)
Hartelijke groet,
Mariëtte.
(Tja...wie is dat nou? De vriendin van Erica, ik ken jullie van de verjaardagen). -
05 December 2008 - 15:01
Ans En Anton:
Prachtig verhaal marjan.Hopen dat alles goed blijft gaan.Heel veel plezier maar dat zal wel lukken in zo n mooie omgeving Veel groetjes voor jou en Joost doei -
06 December 2008 - 11:33
Erna Van Brakel:
Ha lieve marian en joost, eindelijk onze computer is gemaakt. Helemaal geblokkeerd met virussen en wat al niet meer voor geweldige rotzooi! Maar zoals jullie zien, hij doet het weer. Wat een reis hebben jullie zeg. Prachtig wat je allemaal meemaakt en ziet. Geloof het of niet ik die altijd een badkuip in haar omgeving verlangt, echt waar het is echt bijzonder jullie reis. Het is ook heel apart om te weten maar onze Jessica is ook helemaal verknocht aan India. Op dit moment heeft ze weer een toetsweek achter de rug en nog een paar maandjes en dan op naar de uni in Tilburg en op kamers. Dan ben ik weer samen met Hans alleen. Wat zal me dat een feest worden! Kan haast niet wachten ha,ha. Gisteravond sinterklaas gevierd en mijn vooraad is weer gelukkig aangevuld. Vandaag is Hans naar rugby en Jessica naar hockey dus kan doen waar ik zin in heb. Hans heeft een minder leuke periode achter de rug. Hij had n.l. erg last van zijn voet maar loopt inmiddels weer gelukkig. Nou lieve schatten geniet van jullie reis en al het moois om je heen en doe ze daar allemaal de groeten holè.
Dikke zoenen xxx Erna, Hans en Jessica.
-
08 December 2008 - 17:41
Betty & Gerrit:
Lieve Marian en Joost. Wat een leuke verslagen! Ik lees het iedere keer als jullie iets nieuws plaatsen. Ik moet zeggen dat wij jullie hele avontuur mee beleven, net als iedereen!
Gerrit zit nog in het gips maar hij maakt het goed.
Wij kijken uit naar jullie volgende verslag!
Liefs Betty en Gerrit -
09 December 2008 - 21:21
P@tty:
Ha aardbolstruiners, je verhalen zijn kleurrijk genoeg, hoe moet dat dan met de foto's? Daar ben ik wel heel benieuwd naar. Ik volg jullie en maak er mijn eigen beelden bij. Totdat... Onvoorstelbaar he, dat mensen daar zo lekker schouderophalend easy-going doen. Hier bijzondere ontwikkelingen Marian, onverwachte wendingen....
Het leven is toch een grote chocoladebox. Ik kan niet wachten totdat mijn kind van haar wereldreis terugkomt. En daarna jullie !! Het is nog niet zover maar denk aan die open armen die jullie hier opwachten...;-) Dat moet toch alvast een mooie gedachte zijn !
Tot zoens..... -
10 December 2008 - 10:52
Theo Erica En Dekids:
he marian en joost
wat een verhalen allemaal
wij zien het gebeuren , zo mooi is het geschreven .
wij hebben zondag in gameren sinterklaas gevierd .
wat een leuke gedichten en surprises hadden jullie ervan gemaakt .
De kinderen en ma hebben jullie vuurtoren( met het vogelbad ) helemaal uitgepakt .
en dan bedoel ik ook helemaal , ook het plakband is eraf .
maar gelukkig zitten de lampjes nog wel in de koker .
Ik wil jullie namens erica de kinderen en ma hartelijk bedanken .
maar we hebben jullie wel gemist .
ik zeg nog tegen ma wat zullen die een schik hebben in india als ze ons hier zouden zien zitten .
nogmaals bedankt het was erg leuk .
groetjes theo erica patrick en samantha .
houdoe . -
11 December 2008 - 20:41
Bertus&Jansje:
Hallo, wat fijn dat jullie doorgezet hebben!!Bij ons(lc) is alles op niets uit gedraaid,dus reizen we nu met jullie mee.Geniet ze, Bertus en Jansje
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
