De voorbereiding

‘Wanneer je iemand uit het water wilt redden, moet je je staart in het water hangen, zodat de drenkeling zich er aan vast kan klampen. Naderhand is dan natuurlijk wel alle gevoel uit de staart.’ (Iejoor)

Niemand van ons heeft veel geld, en toch willen we deze prachtige reis langs de Zijderoute maken. Feitelijk kost de reis alleen de diesel, en die is in de meeste landen super-goedkoop.
Cara en Cees gaan weer met ons mee, en hun kleine al wat oudere hondje Lucca gaat mee.
Thomas moet werken, maar hij komt het mooiste deel van de reis, Tajikistan en de Pamir hoogvlakte, gezellig meerijden. Hij komt en gaat met een vliegtuig.
Merel zoekt naar sponsors voor haar reis. Thomas blijkt uiteindelijk de grootste sponsor, maar toch haalt ze veel leuke giften binnen, zoals een fotocamera, voor een flink bedrag aan biologische voeding, een matras en een gratis aansluiting van de elektra door Autobedrijf Avenhorn (Ja, diezelfde die ons ook sponsorde toen we naar Mongolië gingen).
Joost bouwt twee zit/slaapkamers met open keuken van restmaterialen in de auto’s. Ik bied aan alle visumaanvragen te doen, wat toch zeker € 300,-- per persoon scheelt aan bemiddelingskosten. Ik zeg alle drenkelingen toe dat ik per visum een duidelijke instructie stuur wat er moet gebeuren.

VISA
We hebben er zes nodig en aangezien je pas drie maanden voor je bij de grens bent kunt aanvragen, mag er qua tijd niet teveel tegenzitten.
Joost gaat in de aanvraagperiode ook nog drie weken naar Duitsland voor zijn jaarlijkse kasteelklus (ingestorte muren weer opmetselen) bij vrienden van ons.
Veel informatie vinden we op de site van Caravanistan.com.

Iran
De planning is dat we rond 25 juni aan de Iraanse grens staan, dus daar beginnen we mee, eind maart.
Wel een beetje pech is dat Iran het enige land op onze reis is dat een Carnet de Passage vraagt (een soort verzekering waarmee je je auto invoert en uitvoert). Zo’n Carnet kun je aanvragen bij de ADAC in Duitsland, en kost € 210,-- per auto. Maar een mazzeltje is dat Iran toch al best wel gemoderniseerd is, ze hebben een e-visum. Formulier digitaal invullen, pasfoto en kopie paspoort uploaden, en met de geprinte formulieren naar de ambassade in Den Haag om ze in te leveren. Na ongeveer twee weken kan iedereen het dan persoonlijk komen ophalen. Hier kunnen we alvast mee starten, dan is er iets in gang gezet terwijl Joost in Duitsland is en we kunnen het op gaan halen als hij terugkomt.
Wat ik ook probeer, het lukt me echter niet het paspoort te uploaden. Na een uur of drie van alles geprobeerd te hebben bel ik het consulaat, maar zij zeggen dat het programma gewoon werkt. De aardige mevrouw zegt dat het geen zin heeft om naar het consulaat te komen, we moeten echt eerst dat registratienummer hebben. Omdat ik inmiddels redelijk wanhopig ben zegt ze tenslotte: “Goed, kom maar hier naar toe, dan lossen we het wel op.’ Ik doe een sjaal om mijn hoofd (verplicht op Iraans grondgebied) en we stappen in de auto. Het consulaat is van 14.00 – 16.00 uur open. We trekken een volgnummertje en gaan achterin het zaaltje zitten. Alle 80 stoelen voor ons zijn bezet, er zijn vier loketten, en gelukkig twee bemenst (een vorige keer zat er maar één persoon). Na een uurtje zijn we al aan de beurt. De meneer achter het loketje vraagt naar ons registratienummer. We leggen uit dat het ons niet lukte het paspoort te uploaden en dat we mochten langskomen voor hulp. Hij geeft ons een visitekaartje van een reisbureau in Den Haag en zegt dat we daar naar toe moeten voor een registratienummer, zij helpen ons wel verder. Hij wacht wel tot we terug zijn, moet lukken. Het is inmiddels kwart over drie, dus we scheuren naar het reisbureau. Daar wordt echter niet opengedaan en als ik het telefoonnummer bel wordt er ook niet opgenomen. Intussen is het gaan regenen en dat past bij onze stemming. Er stapt een man met donkere huid en een zwarte baard uit de lift die ons daar wat verloren ziet staan en hij vraagt of hij kan helpen. We vertellen ons verhaal en hij zegt dat het reisbureau altijd om 15.00 uur dicht gaat. En dan gebeurt er een wonder: de man – of is het een engel? – legt ons precies uit hoe we het paspoort moeten uploaden. Het paspoort moet dubbelgevouwen zodat je één pagina hebt en dan moet je deze pagina met behulp van een programmaatje op internet vergroten of verkleinen naar een bepaald formaat. We gaan naar huis, ik volg de instructies en het lukt!
Merel brengt de formulieren naar Den Haag en we kunnen ze twee weken later persoonlijk ophalen. Dat gaan we doen als Joost terug is uit Duitsland, zodat we door kunnen met het volgende visum: Oezbekistan. Hiervoor moeten we naar de Frans sprekende ambassade in Brussel en aangezien Joost de enige is die vloeiend Frans spreekt, gaat hij dit doen. Merel en Thomas gaan voor de gezelligheid mee, in Thomas zijn gloednieuwe Mercedes (van de zaak).
Cara en Cees gaan het Iraanse visum wat later halen, omdat zij intussen 10 dagen op familiebezoek zijn geweest in Frankrijk. Zij mailden ons dat ze voor een gesloten deur kwamen. Met een heel groepje mensen stonden ze te wachten tot het consulaat openging. Uiteindelijk kwam iemand er achter dat het een Iraanse feestdag was. سامانه روادید الکترونیکی. Een dag later was het consulaat gelukkig wel open en daarmee is het eerste visum binnen. Het is inmiddels 12 april, over twee maanden vertrekken we, nog vijf visa te gaan.

Tajikistan, ons einddoel, heeft ook een e-visum en dat vragen we eerst aan, omdat Oezbekistan het visum wil zien van het land er na, zodat ze zeker weten dat je inderdaad alleen maar het land in en uit gaat. Het e-visum van Tajikistan is een écht e-visum: formulier invullen, aankruisen dat je toestemming wilt om de Pamir-route te rijden, paspoort en pasfoto uploaden, met creditcard betalen en twee dagen later kun je het visum printen. (Nee, we hebben Iran níet gebeld dat …… )
Oezbekistan.
Op internet staat dat je gemakkelijk een transitvisum kunt aanvragen, het is 2 x 72 uur geldig en dat is voldoende tijd voor de 500 km die we reizen. Wel willen we graag naar de grote Moskee in Samarkand. Uit de informatie van Caravanistan blijkt wel dat sommige grensposten al enkele jaren gesloten zijn, bijv. die in het noorden ter hoogte van Samarkand. We moeten dus in het zuiden het land binnen, een omweg maken naar Samarkand en dan naar de grenspost van Tajikistan. Maar met die 2 x 72 uur moet dat makkelijk lukken. Joost belt voor alle zekerheid even naar Brussel om te checken of ze open zijn en of de info die we hebben klopt. Dat blijkt niet zo te zijn, een transitvisum is 72 uur geldig. We kunnen wel een toeristenvisum krijgen, dat is langer geldig, met een gids voor
€ 100,-- per dag. Dat willen we niet, dan Samarkand maar overslaan?
Joost en Merel gaan met de Mercedes en de vijf ingevulde formulieren naar Brussel en daar blijkt ‘het Consulaat’ een klein kamertje waar achter het loket een vriendelijke man zit. Met drie vriendelijke mensen in een kleine ruimte kan het niet misgaan, en Joost en Merel stappen de deur uit met een visum dat een week geldig is (voor € 15,-- extra per persoon), pas ingaat als we bij de grens zijn, en boekjes en folders over Oezbekistan.
Op naar het Russische visum. Inmiddels is het half mei, over een maand vertrekken we, en nog drie visa te gaan.

Rusland.
Iedereen heeft de verplichte verklaring van de ziektekostenverzekering, waar in staat dat wij tijdens de reis verzekerd zijn. We hebben ook een Letter of Invitation nodig en een visumbureau in Den Haag adverteert dat zij deze in 5 minuten kunnen maken en voor een tientje extra ook het visum voor je regelen. Ik ga deze keer voor de luxe, via het visumbureau. Het Russische visum staat bekend als lastig, er worden strenge eisen gesteld, het formulier invullen is lastig (de vragen zijn in het Russisch en slecht Engels) en je vult al gauw iets verkeerds in. Het visumbureau heeft een instructie van 12 pagina’s over hoe je het formulier moet invullen en daarmee is het inderdaad goed te doen.
Donderdag sturen we de vijf formulieren per expresse op.
Vrijdagmorgen belt een vriendelijke jongen van het visumbureau, Olivier, of we ook de kentekenbewijzen willen opsturen.
Bij iedereen met spoed scans opgevraagd en ’s middags per e-mail verstuurd.
Vrijdagmiddag belt Olivier opnieuw, of we het vliegticket willen opsturen. Ik reageer verbaasd dat we met de auto gaan. Het valt even stil, Olivier overlegt met een collega en vertelt dan dat we dan een toeristenvisum moeten nemen, want een transitvisum kan alleen als we een vliegticket hebben. Het is even duur en heeft verder geen consequenties, en het is een maand geldig. Goed, dan dat maar, hoewel we geen maand nodig hebben voor de 1300 Russische kilometers van Kazachstan naar de Oekraïne. Gelukkig dat we dit bureau hebben ingeschakeld!
Maandag zal Olivier dan naar het consulaat gaan en de visa aanvragen.
Dinsdagmorgen belt Olivier of we ook de rijbewijzen willen opsturen en een brief aan de ambassade met de route en alle plaatsen die we bezoeken, minstens vijf plaatsen. En ook een kaart waar de route op getekend is. Liefst ook een Excel-bestand met de route. Ik ga er mee aan de slag, maar vraag wel wat geïrriteerd aan Olivier of dit voor het eerst is dat ze een Russisch visum verzorgen?
Dinsdagmiddag rond drie uur, ik heb bijna alles af, belt Olivier opnieuw: het visum kan nu nog niet verzorgd worden, het kan pas twee maanden voor aankomst bij de grens aangevraagd worden en omdat we 12 augustus bij de Russische grens zijn kan het dus pas vanaf 12 juni, dan kunnen we het 22 juni ophalen. Ik blokkeer even en vertel dan dat we rond die tijd in Iran zitten.
Olivier adviseert om een dringende brief in het Engels kunnen opstellen waarin we uitleggen aan de ambassade dat het echt nú moet. 5 % kans dat het lukt, zegt hij.
Ik ben er klaar mee en zeg dat ik morgenochtend wel langskom om alles op te halen en zelf naar het consulaat ga om te zien hoever we komen.
Daarna bellen we het consulaat en vragen of het klopt dat we het visum pas twee maanden van te voren kunnen aanvragen. Nee hoor, gewoon drie maanden. Wel een route uit Google-maps printen en meebrengen.
Dinsdag rond kwart over vijf belt een collega van Olivier om te vragen wat we nu gaan doen. Het is namelijk zo dat voor het Russische visum het paspoort een half jaar geldig moet zijn na afloop van het visum. Ja, inderdaad, voor andere landen is het inderdaad een half jaar na start visum, maar voor Rusland gelden andere regels. En omdat het toeristenvisum een maand geldig is, komt Joost zijn paspoort dan drie weken tekort, het loopt 28 januari 2018 af. Nul procent kans dat het ons gaat lukken om hierop een visum te krijgen.
Ik herhaal – heb ik nog gevoel in mijn staart? - dat we morgenochtend alles op komen halen en zelf naar het consulaat gaan.

De volgende morgen halen we de spullen op bij het visumbureau. Menno vertelt dat we geen toeristisch visum hadden moeten aanvragen, daarmee worden we aan de grens teruggestuurd, we Rusland echt niet in – nul procent kans - met de auto. Ik verlies opnieuw bijna mijn geduld. De manager komt. Alle informatie die gegeven is klopt grotendeels wel, maar voor hun bureau en niet voor particulieren. Hij lakt op het formulier weg dat we een toeristenvisum willen en schrijft er doorheen ‘toeristvisum auto’.
We wandelen – het is 27 graden en dat past bij onze stemming – in een kwartier naar het consulaat en trekken een volgnummer. Het is een net kantoor, alles ziet er heel ordelijk en schoon uit, en er zijn vier loketjes, ook alle vier bemensd. Een lief meisje (er waren ook wat lokettistes die wellicht bij de KGB gewerkt hebben) helpt ons. Ze prijst ons dat we zoveel bijlagen hebben voorbereid gaat vrij snel door alle paperassen heen, hier en daar wat doorstrepend en met rode pen er bij schrijvend. Dan komen we bij het paspoort van Joost. We leggen uit dat deze misschien niet door kan gaan, dat we eerst een tweede paspoort bij de gemeente moeten aanvragen. Ze is heel verbaasd, nee hoor, het kan gewoon met deze einddatum, bij ons visum hoeft het paspoort maar drie maanden geldig te zijn.
Alle vijf de visa worden ingevoerd in de computer en buiten maken we een vreugdedansje. We vieren het met een luxe koffie op een chique Haags terrasje en kijken naar de optocht van koetsjes, paarden en militairen ter ere van de verjaardag van Maxima en van onze geslaagde missie.
Twee dagen later – mag ik het vertellen Merel? – mailt Merel ons dat ze een paar dagen met een vriendin naar Praag gaat. Daarvoor heeft ze een noodpaspoort moeten regelen, ze had er niet aan gedacht dat haar paspoort in Rusland lag.
In afwachting van het Russische visum regelen we vast een simpel e-visumpje voor Turkije.
26 mei gaat Merel de vijf Russische visa ophalen, en ze zijn allemaal akkoord.

Turkmenistan
Intussen hebben we alles voor het gevreesde Turkmenistanvisum voorbereid en het visum van Oezbekistan dat hiervoor nodig is staat in ons paspoort. Turkmenistan is het Noord-Korea van Centraal Azië, een land waar geen internet mogelijk is, er alleen staatstelevisie is en de dictator verheerlijkt wordt. Volgens Caravanistan is de visumaanvraag een soort Russische roulette waar een ongefundeerd ‘ja u mag / nee u mag niet’ uitkomt.
Joost belt het consulaat van Brussel en de meneer zei meteen al op norse toon dat hij geen transitvisum regelt. Joost vraagt dapper door en met ja en nee op de vragen van Joost blijkt uiteindelijk dat het consulaat in Brussel binnenkort dicht gaat.
We moeten naar Frankfurt (450 km enkele reis). Frankfurt gebeld: ja we moeten zelf komen en ze ook weer persoonlijk op komen halen. Het duurt ongeveer twee weken, maar de visa worden wel afgegeven. Als we echter later nog eens bellen met een vraag over de openingstijden zegt deze mevrouw dat we het ook kunnen opsturen.
Merel post 26 mei vanuit den Haag per expresse de vijf visumaanvragen, waar ik voor alle zekerheid alle bijlagen bij doe die Rusland ook wilde.
En nu afwachten of en wanneer we kunnen vertrekken.

DE AUTO’s
Voor en met Merel vonden we in januari een prachtig Landcruisertje voor weinig geld, heel goed onderhouden, met een kilometerstand van 420.000, via het Landcruisercircuit waar Joost veel contacten heeft. Omdat de auto een grijs kenteken heeft, zetten we hem op Klussenbedrijf Joost de Herder.
Samen gaan Merel en Joost aan de slag om de auto reisklaar te maken, er worden talloze filters vervangen en olieën ververst. Hierover kun je Merels uitgebreide en heerlijke verslag met stoere foto’s lezen op : https://definitelyfamily.wordpress.com/.

18 juni gaan we vertrekken. Jullie worden op de hoogte gehouden!