Visum voor Turkmenistan?

‘Wanneer je naar woestijnen gaat en weet dat het boven de 40 graden gaat worden, moet je niet klagen als het nog maar 36 graden is. Tenslotte heb je altijd je muggenbulten nog om je af te leiden.” (Marian)

Zondagmorgen 18 juni.
We vertrekken een dag later dan gepland, omdat we maandagmorgen in Frankfurt onze paspoorten – en wie weet onze visa voor Turkmenistan? – op gaan halen. Maar dat is helemaal niet erg, want in het reisschema zijn twee reservedagen opgenomen voor het eerste gedeelte tot en met Iran. Dus we hebben nog een hele dag over voor calamiteiten.
We vertrekken opgewekt zondagmorgen richting Duitsland, met de komende week Europese temperaturen, goede garages, gladde asfaltwegen en volle supermarkten in het vooruitzicht. De drie Toyotamotoren snorren als tevreden katers. Een afscheid van onze poes Zarah zit er niet in, ze is spoorloos sinds Lucca gearriveerd is (hondje Cara en Cees). Cees zijn radiozender moet nog aangesloten worden met een speciaal kabeltje, maar hij heeft dat niet en wij ook niet. Misschien onderweg… Merel en Joost kunnen wel met elkaar communiceren via hun zenders.
Thomas heeft om te oefenen samen met Merel in de auto geslapen en dat ging prima! We zien hem 9 juli in Dushanbe. Joost was zaterdagmorgen wakker geworden met 39.4 graden koorts, maar die is vanmorgen gelukkig gedaald naar 38.5 graden, zodat hij nog snel watertanks kan vullen, zaken bovenop de auto kan vastbinden en dat soort praktische zaken.
Maandagmorgen 19 juni overtreden we enkele verkeersregels in Frankfurt om het consulaat te kunnen bereiken (we hebben geen milieustickers kunnen kopen en we parkeren in een wijk met parkeervergunningen voor bewoners), maar gelukkig is het consulaat wel open en een vriendelijke meneer die moeizaam wat Engels spreekt vraagt ons op de bank te gaan zitten en te wachten. Wij vertellen dat we onze paspoorten en visa komen halen en hij vertelt dat er een computerstoring is en dat hij niet weet hoe lang deze storing zal duren. De LOI’s (Letters of Invitation) zijn nog niet binnen, maar hij geeft ons onze paspoorten en belooft ze per e-mail naar ons toe te sturen. Daarmee krijgen we zonder problemen onze visa aan de Turkmeense grens en met die toezegging vertrekken we vol vertrouwen richting München, het gaat allemaal goed komen. Dat is ook wel belangrijk, want als we eenmaal bij de grens van Turkmenistan zijn kunnen we vrij lastig weer terug, omdat de visa-enkele-reis van Turkije en en Iran dan al gebruikt zijn.
Onderweg zien we dat de remlichten van Cees en Cara het soms wel en soms niet doen, we kunnen geen oorzaak vinden. Maar omdat wij achter hen rijden is dat geen probleem. Dan denkt Cees dat er ook diesel spontaan van de hoofdtank naar de reservetank wordt gepompt en we weten niet of we onderweg een overstroming krijgen. We overnachten op een tankstation met een grote parkeerplaats in de buurt van Ljubljana.
Woensdagmorgen 21 juni, zodra de zon opkomt, rijden we naar een Toyotagarage in Ljubljana.
De elektriciteitsspecialist heeft het heel erg druk, vertelt de receptioniste, maar ze gaat hem bellen en vragen of hij tijd wil maken voor ons. Dat wil hij en hij gaat op zoek naar de oorzaak. Die heeft hij eind van de ochtend nog niet helemaal gevonden en we spreken af dat Merel, Joost en ik met twee auto’s vast verder te rijden. Cees staat er om bekend dat hij makkelijk 1.000 km op een dag rijdt, terwijl wij op een max van 500 zitten.
We omhelzen elkaar, niet wetend wanneer – en óf – we elkaar weer zullen zien, want het zou ook zomaar kunnen dat er onderdelen besteld moeten worden en dat het een paar dagen duurt eer die er zijn.

==

Donderdagmorgen 22 juni, naast een maisveld in Kroatië.
De roedel is weer compleet! De oorzaak van de storing was vermoedelijk een relais, maar omdat die het tijdens alle onderzoek spontaan weer was gaan doen, hoefden Cees en Cara niets te betalen en konden ze ons al heel snel inhalen. Over een dieseloverstroming hoefden we ons geen zorgen te maken, het was een gesloten systeem en als de éne tank vol was ging het systeem het vanzelf weer naar de andere tank pompen. We trekken probleemloos van het éne land naar het andere.
Slovenië, Kroatië, Servië en Bulgarije, en dan de grens met Turkije. Joost geniet er van dat zijn dochter meereist en ze is heerlijk gezelschap dat zich makkelijk aanpast.

Zaterdagmorgen 24 juni.
We vinden het heerlijk er weer te zijn. De kuddes met geiten op de asfaltweg, zwerfhonden, toilet met voetjes, anderhalf uur wachten in het postkantoor tot we aan de beurt zijn om een vignet voor de tolweg te kopen, het hoort er allemaal bij. Automobilisten toeteren en zwaaien naar ons en we voelen ons welkom. Het vriendelijke meisje van de Tourist-info van Edirne belt haar vader om te vragen waar ze ons kunnen helpen met de radiozender van Cees. We vinden het specialistische elektriciteitsbedrijf dat vader adviseerde, maar het antwoord van de jongens daar is een resoluut ‘Nee’ en een minuut later gaat de winkel op slot en de luiken naar beneden voor de middagpauze.
We nemen de brug over de Bosporus naar Azië. Het verkeer is even wennen, de vluchtstrook wordt gewoon gebruikt – een motor haalde daar zojuist zelfs rechts een auto in - en inhalen gebeurt zowel links als rechts. Er zitten echter drie geweldige chauffeurs achter de Hollandse Toyota’s en waar om ons heen nog wel eens een deukje wordt opgelopen, gaan wij soepel met de stroom mee en passen ons aan.
Zondag 25 juni.
We moeten dinsdagavond aan de Iraanse grens zijn, en dat maakt dat we helaas veel te weinig tijd hebben om van de omgeving en de golvende heuvels vol graan, korenbloemen en klaprozen te genieten. Maar de nachtplekjes en lunchplekjes zijn heerlijk, langs rivieroevers of weitjes met schaduwbomen.
Merel praat Arabisch met een Syrische ober die ons thee brengt, en hij legt ons bevlogen uit hoe hij de Islam ziet, als een levenswijze waarin vanuit het hart welkom wordt geheten aan al wat leeft.
Goed, overmorgen staan we aan de Iraanse grens en wordt internetten lastiger. We hebben nog geen bericht ontvangen van het Turkmeense consulaat. Thomas heeft al tweemaal een mail gestuurd naar het consulaat in Frankfurt, maar er is geen reactie. Het visum is aangevraagd van 1 tot 5 juli, het wordt tijd dat we iets horen.
Donderdag 29 juni.
Alles gaat voorspoedig. Lucca mocht zonder veel vragen Iran in, en de Iraanse kinderen zijn verrukt van haar. Als Merel dan ook nog af en toe een ballonnetje voor hen blaast, kunnen we wel een potje breken en mogen we mét hond theedrinken en eten in ruimte wat koelere ruimtes. In een souvenirshop zien we Buurman en Buurman hangen.
We rijden stevig door, ondanks de grote hitte en het zeer chaotische verkeer, om 3 juli aan de grens van Turkmenistan te zijn. De Iraniërs zijn – net als de vorige keer – uitermate hartelijk en gastvrij. Vrijwel iedere auto toetert en zwaait, we voelen ons alsof we van het koningshuis zijn. Vaak willen ze voor onze thee betalen, en als tourist hoeven we de tolweg niet te betalen.
Het landschap is droog, met woestijnen en kale bergen. Inmiddels zijn we zonder grote gebeurtenissen of problemen in de buurt van Teheran en is het nog 1.000 km naar de grens. We bellen nu iedere dag naar het consulaat in Frankfurt, maar ze kunnen weinig meer zeggen dan dat ze nog niets gehoord hebben. We blijven het proberen…