Januari 2002

1 januari 2002, Majeunie.

We drinken een nieuwjaarsborrel bij onze buren. Aan beide kanten van ons huis hebben we het getroffen met onze buurtjes, allemaal lieve oude mensen die hier al heel lang wonen. Germaine en Fernand komen iedere dag rond vijf uur langs, omdat de route via ons erf naar hun huis loopt. Dan babbelen we even. Germaine is heel lief en praat heel hard en heel langzaam, omdat mijn Frans heel matig is. We krijgen iedere dag groente uit hun tuin, of mogen het er zelf uithalen. Wortel, prei, knolletjes en wintersla, geweldig!

Aan de andere kant van het huis, aangebouwd aan het onze, woont Marcelle. Ze doet me heel erg aan mijn oma denken en alleen daarom al heb ik een zwak voor haar. Net als mijn oma is zij klein en dik, heeft hele verhalen en is snel in tranen. De tv staat de hele dag aan. Regelmatig drinken we even koffie bij haar.

De zuinige broer van Joost heeft een bijzonder verhaal: hij had contant geld in een gat in de muur verstopt , 4.000 franc. Echter de hongerige muizen zagen er iets eetbaars in en het is op wat snippers na verdwenen.

13 januari.

We gaan ons voorbereiden op ons vertrek, Spanje, Portugal en Marokko. De douche is nog niet af, maar we komen hier nog terug in het voorjaar. Bij de broer van Joost is een Franse metselaar aan het werk, hij heeft een betonvloer gestort. Toen de broer zei dat het handiger was om eerst leidingen te leggen en daarna beton te storten, had hij het helemaal verkeerd. ‘Ik hak de vloer later open, zo doe ik het altijd”, zei de vakman resoluut. Joost denkt er het zijne van.

De ergste kou lijkt al uit de lucht te trekken, het wordt tijd om te gaan. We hebben een tentzeil en stokken voor een voortent aan de auto, Joost heeft een metalen gaskachel ontworpen en in elkaar gezet, we zijn benieuwd of dat beter zal verwarmen dan het gloeikacheltje. En we hebben een extra accu en lampjes voor licht, wat een luxe! We vertrekken met het vaste voornemen nu meer te genieten en betere reizigers te worden.

16 januari, Bergerac.

In Majeunie hadden we geen internet, we hielden telefonisch contact met ouders en kinderen en dat was voor ons het belangrijkste. Maar nu kom ik er achter dat hotmail mijn account geblokkeerd heeft omdat ik meer dan een maand niet heb ingelogd. Ik ben dus al mijn adressen kwijt plus alle mail die de afgelopen zes weken naar me toe is gestuurd. Het komt hard aan, ik wist niet dat dit de regels waren, nooit de zes bladzijden met kleine lettertjes gelezen.

Joost heeft een gaskachel gebouwd en hij vindt het heel spannend of dat een grote verbetering zal zijn, omdat we hoofdpijn kregen van het gloeikacheltje. We hebben er het bed voor aan moeten passen, en we ontdekken dat de kussens te groot zijn geworden. Vooralsnog gaat het kacheltje wel aan, maar ook al heel snel weer uit als er een deur of een raam opengaat. En er is maar één stand: loeiend heet.

18 januari, Pamplona.

De Pyreneeën zijn weer een uitdaging geweest, met een regelmatig oververhitte motor. De vin van de ventilator doet het niet, mogelijk raakt de motor daar ook door oververhit, dus we zoeken een garage.

Overdag is het al heerlijk warm, terwijl het ’s nachts nog vriest. We wandelen langs de kust en genieten van de hoge en schuimende golven. Het is heerlijk stil op het strand, alles gaat pas in april open.

De volgende dag rijden we verder door de koude, prachtige Meseta, richting Portugal. Als we stilstaan ruiken we de wilde tijm, een heerlijke geur. Het is stil en uitgestrekt, de kale rotsgrond is bedekt met een heel dun laagje grond. Overal ligt dor wit hout. We rijden langs bergen van 1700 meter, bedekt met sneeuw, of op hoogvlaktes van 1500 meter, waar geen bomen zijn en alleen droge struiken en gras, lavendel, jeneverbes. We rijden zo’n 150 km per dag en vinden makkelijk nachtplekjes.

21 januari, voorbij Avila.

Het landschap verandert, dampende grasveldjes, aarde en stenen in wisselende kleuren rood, cognac, geel, lichtgroen. Stieren in de weilanden. Kuddes schapen met herder en hond passeren ons. Joost drinkt alles in en merkt dat hij vooral zo moe wordt van de gretigheid waarmee hij alles laat binnenkomen. De bergen zijn groen bebost, en dan naderen we de grens van een andere provincie, de Extremadura, en onmiddellijk verandert het landschap. Cactussen, sinaasappelbomen, grote vetplanten. Landbouw, veeteelt, wijngaarden of terrassen in de berghellingen, olijfgaarden in donkerrode aarde. Alles heel verzorgd, met strakke wegen er doorheen. De mensen zijn vriendelijk, ze wijzen ons de weg of vinden het goed als we op hun terrein willen overnachten. In de steden staan mandarijnenbomen. Talloze ooievaarsnesten. En overal stieren in de weiden natuurlijk. Oude stadsmuren, afgebrokkeld tot stenen in prachtige kleuren. De vrouwen in het zwart gekleed. In de stad veel loslopende hondjes. We komen ogen tekort. De huidskleur van de mensen varieert nogal. We lezen dat er nog steeds wedstrijden gehouden worden tussen Moren en Christenen.

23 januari.

Het laatste deel van de Extremadura hebben we in de stromende regen afgelegd. In de olijfgaarden lopen zwarte varkentjes, die voor de beroemde ham zorgen. Sommige bomen vertonen al bloesems. Een herder met een kudde varkentjes steekt de weg over.

24 januari.

We steken de grens over naar Portugal en merken meteen verschil. De zon schijnt en we vinden al snel een plekje aan een rivier. Wel ligt er veel vuilnis op de grond. We ruiken de eucalyptusbomen en er bloeien margrieten. In een stadje vegen de vrouwen wat dromerig hun paadje. In het plantsoen probeert eenman met een botte grasmaaier het gras te maaien. Er staan wat mannen met gereedschap in hun handen en we moeten lang kijken om te zien of het nu standbeelden zijn of niet. We doen al wat boodschappen voor Marokko, zoals liters wijn en olijfolie.

En dan naderen we de zee.

25 januari.

Rotsen met rood en roze zeewier, wind, heel veel groen/rood/oranje vetplanten met soms grote en gele paarse bloemen. Allerlei vogeltjes en zelfs kleine papegaaien. Het weer is al zomers warm. Joost vindt een grot. Hoeveel mooier kan het nog worden. Ik geniet enorm, maar Joost blijft moe en prikkelbaar. Het is het teveel aan indrukken, komen we achter. Ik maak regelmatig gedichtjes, die ik op een stuk papier schrijf waar ik bloemen en takken op plak, of ik lijm zand in een mooie vorm. Voor mijn moeder schrijf ik een gedichtje over een winterengel, en voor Joost over zijn liefde voor het hout dat zichzelf is.

26 januari.

Als we verder trekken begint de kust al snel toeristischer te worden. Veel Duitsers en motorrijders, de wegen worden breder en zijn van asfalt. Verkeersborden en vooral veel verbodsborden. Bungalows. Het is lastig een goed avondplekje te vinden. Hadden we dat geweten, dan waren we langer in het gebiedje van gisteren gebleven. De motor van de auto maakt een vreemd geluid en Joost maakt zich zorgen dat het slijtage is (drie ton gelopen). We vinden toch nog een mooi plekje bij een bronnetje en naast kurkeiken. Ik droom over grote spinnen en een enorm spinnenweb in Marokko.

Tavira, 30 januari.

We zijn bij Elisa op bezoek, zij woont sinds de vliegtuigcrash bij Faro in Portugal. Ik ken haar van de astrologie-opleiding in Amsterdam en we zijn vrienden gebleven. Ze woont heerlijk in een woning met vier kamers, samen met haar vriend Ot. Citroenbomen in de tuin en een vijver met goudvissen. We installeren ons tussen de amandelbomen en worden omringd door de bloesemgeur. Ik luister naar de verhalen over haar leven hier, ga mee naar een koor, we ontmoeten haar vele vrienden, er komt familie van Ot op bezoek en we gaan vis eten in een strandtent vlakbij. Joost en Ot doen wat reparaties aan de auto. We gaan naar een boot kijken die Ot wil kopen. We bezoeken een markt en lunchen er met vrienden. We gaan mee naar een prachtige onderaardse bron, waar Elisa en Ot eens per week hun water halen. De afspraak is dat wij de paardentrailer bij hen op het erf laten staan en na de Marokkoreis terug komen. We ontvluchten de sociale drukte, de vele levensverhalen en alle spontane invallen (‘zullen we met jullie mee gaan naar Marokko?’) en vertrekken na vele omarmingen en hugs en liefdevolle wensen.

We zijn al 200 km verder als we er achter komen dat we de matrassen vergeten zijn.