Mei 2002, de laatste maand.

Een kort verslagje deze keer.

2 mei

Eergisteren hebben we de Nederlandse vlag uitgehangen voor onze demente jarige koningin Juliana.

Gisteren lagen er lelietjes van dalen op de stoep. Het was hier de dag van de arbeid. Wat een leuke gewoonte.

Het zit niet mee met de douche. Het is niet gelukt om de muren goed aan te smeren en het hout is nog nat. Joost ruimt alles op en stopt er mee. Hij zoekt zijn tekenspullen op en gaat mooie tekeningen maken.

Over twee weken komt onze vriendin Anneke uit Nederland bij ons op bezoek, dat lijkt ons gezellig.

We bezoeken de pottenbakkersmarkt en kopen een mooi wit met bamboe theepotje. In Montemboeuf is een feest in de buitenlucht met Afrikaanse muziek. Het stortregent.

17 mei

Anneke is er en het gaat heel goed samen. Ze pakt een mooie klus op, de kozijnen van de ramen donkerrood verven en de houten vloeren olieën. Ze geniet er van, ze houdt van klussen en schilderen. Ze vindt het leuk te zien hoe ik kook, heel eenvoudig met veel verse groenten en dat wat er is. Paardenbloemblaadjes in de sla, gestoofde brandnetels, sla van onze eigen jonge bamboescheuten.

In Nederland is de politiek een chaos. Pim Fortuyn is doodgeschoten en zijn partij, de LPF, heeft 26 zetels (PvdA 24).

We gaan met ons drieën naar een muziekavond, de sfeer is heel leuk en we genieten er van.

29 mei

Joost en ik zijn nog een dagje naar het kustplaatsje Royan geweest, naar de Pont Diable. Het is een heel leuk stadje, met heel veel Villa’s Kakelbont waar Pippi Langkous zo uit zou kunnen komen lopen. We bezochten een grappig ateliertje vol boten, schilderijen en boeken over boten. De eigenaar was een zeeman, die ook nog eens prachtige zeemansliedjes zong.

En nu is de auto weer volgepakt, de koelkast ontdooid, het gras gemaaid, de houtschuren vol met vers gezaagd hout. Alle machines gerepareerd en geolied, zagen geslepen. Het hele huis in de verf en twee nieuwe tekeningen van Joost aan de muur.

We vertrekken met een goed gevoel. De zon schijnt en het is volop voorjaar. Het was geen makkelijke reis, we zijn door veel ups en downs gegaan en het is dankzij ons huis in Majeunie dat we het gered hebben. We gaan in Nederland allebei werk zoeken en willen echt een simpele parttime baan.

Op dat moment weten we nog niet wat we thuis zullen aantreffen. Het blijkt namelijk dat onze huurster Francien in de psychische problemen is gekomen en alles wat riekt naar het alternatieve (zoals bijna alle boeken en bijv. kristallen en stenen) komt van de duivel en ligt opgestapeld in de schuur. De katten zijn onverzorgd en hebben maandenlang hun behoeften gedaan in de klerenkast en op onze handdoeken e.d.. Maja vertelt dat Francien met de bijbel in haar hand vele gesprekken had met Cor om te proberen hem te bekeren. Cor vond het wel gezellig, al die aandacht van een aantrekkelijke jonge vrouw.

Maar wij zitten in de auto, we maken de laatste 1.000 km door het Franse land, zingen een liedje en zijn niet gehinderd door enige kennis. We zijn uitgerust en rijden vol goede moed en met verse plannen naar het noorden, richting de toekomst.