Georgië, de kennismaking

26 augustus 2022

De grens verloopt redelijk soepel. Turkije uit vraagt de meeste tijd, er staan aardig wat auto’s voor ons. De Georgische douane is streng, maar correct. Ik moet via een apart gebouw en een paspoortcontrole, maar alles gaat toch redelijk vlot. Eenmaal door de grens heen hebben we een simkaart, een autoverzekering en geld nodig. Dat kan allemaal bij één loketje. Het Engels is matig, maar het lukt allemaal redelijk. Als ik vraag hoeveel GB de simkaart is, tekent de man het oneindigheidsteken. We gaan het meemaken. De autoverzekering willen we voor 30 dagen, maar we krijgen er één voor 30 euro, dat is voor twee weken. Als ik het formulier nakijk en er op wijs, zeggen ze dat we over twee weken naar de bank moeten om te verlengen. We zijn er niet zeker van of we een beetje opgelicht worden, maar we laten het maar zo. We wisselen € 100,-- voor 270 Georgische Lari en dan zijn we gelukkig klaar, want we worden moe, het is het eind van de middag. Ik zoek meteen een plekje voor de avond, en vind een mooi koel plekje bovenop een berg, bij een waterval. 15 km rijden. Joost is er te moe voor. We rijden langs een rivier en vanaf de grens zijn er al ongeveer evenveel koeien als auto’s op de weg. De koeien steken netjes over op het zebrapad en letten goed op het verkeer, de bestuurders van de auto’s niet. Verder valt het Joost op dat er erg veel heel dure auto’s rijden, soms wel met een waarde van een ton. Echter zij rijden net zo onvoorzichtig als alle andere weggebruikers. Op de smalle weg haalt bijv. een passagiersbus ons in, terwijl er een tegenliggende bus op de rem moet en wij ook. We volgen een brede rivier en vinden een plekje in een rustig weiland, waar Oki nog even de rivier in kan. Om acht uur naar bed, ook hier is het 30 graden, maar ’s avonds waait er een wat frissere wind dan aan de Zwarte Zee.

De volgende morgen wil ik toch naar de waterval, het lijkt me fijn wat wasgoed te wassen en de auto te dweilen e.d. Joost neemt het steile kronkelweggetje en wil op een gegeven moment de rest gaan lopen vanaf het pleintje van een dorpje van een paar huisjes, maar uiteindelijk rijdt hij toch door en daar staan we nu heerlijk. Uiteraard twee koeien, die ook bij het koffietafeltje staan terwijl wij wat drinken en alles geïnteresseerd besnuffelen. Het is een levendig plekje, met zitjes, uitkijkjes en een zwembad met stenen trap. Het duurt een tijdje eer Oki doorheeft dat hij de trap af moet het water in, maar dan vindt hij het heel leuk. Een jongen van een jaar of vijftien komt een sigaretje roken en zwemmen, en speelt met Oki. Hij drinkt mee koffie en als ik in de camper bezig ben denk ik dat Joost er staat en geef hem wat aan, maar het is de jongen die geïnteresseerd alles bekijkt. Het wordt tijd weer wat afstand in te bouwen, Joost gaat lezen en ik ga mijn reisverslag maar eens bijwerken.

’s Middags gaan we naar het wijnkeldertje, 300 meter bergafwaarts. We mogen een stuk of zes verschillende wijnen proeven bij de aardige, wat oudere man. Ze smaken apart, een beetje als retsina, Joost vindt het wel lekker en ik niet zo. We kopen uit beleefdheid één fles van ongeveer € 12,--.

In de loop van dag komen er regelmatig jongeren langs om te zwemmen en ook de jongen die met Oki speelde komt regelmatig langs. ’s Avonds denkt hij ons een plezier te doen door de radio met popmuziek hard aan te zetten, maar als Joost vraagt of die zachter kan, doet hij dat meteen.

27 augustus.

Het lijkt ons een goed idee om rustig te beginnen. Er is een route van ruim 80 km langs een rivier, volgens het boek over Georgië ‘de mooiste route van het hele land, met diepe kloven en hoge bergen’. Wel is het verstandig de route met een 4x4-auto te doen, maar het hoeft niet, volgens het boek. In het dichtstbijzijnde stadje zie ik tot mijn verrassing een Spar, waar ik wat boodschapjes kan doen. Veel aanbod is er niet, oud wittebrood, wortels, een blik tomaten, eieren. Geen yoghurt. Maar we kunnen er weer twee dagen mee vooruit. Al snel wordt de snelweg heel slecht, met opgebroken gedeelten. Maar dat is nog niets vergeleken met de bergweg die na 20 km begint. Dat is alleen een breed spoor van leem en keien, stukgereden door vrachtauto’s, met diepe kuilen. Ook stond er niets in het boek over de talloze werkzaamheden langs de weg. Er worden kabels en rioleringsbuizen gelegd (aan de weg zelf wordt niets gedaan) en we staan ontelbare keren te wachten tot de kraan opzij ging, de vrachtwagen zijn lading heeft gestort, of een mannetje gebaart dat we mogen. We hebben de snelheid van een koe en doen de hele dag over deze weg. Onderweg zien we wintersportresorts met kabelbaanliftjes en dure hotels, ook heel veel in aanbouw. Waarschijnlijk vlotte projectontwikkelaars, in afwachting van de asfaltweg die beloofd is? Regelmatig zwaaien er mensen naar ons, die langs de weg staan te wachten op de bus; wij zien er namelijk precies zo uit. Onwaarschijnlijk hoog opgeladen laadauto’s met hooi passeren ons, personenauto’s stuiven ons, stuiterend over de kuilen, voorbij, als het nodig is aan onze rechterkant.

Aan het eind van de middag bereiken we een ondiepe rivier, waar we overnachten. De dorpsjeugd in zwemkleding zwaait ons al welkom, we hebben er even geen zin in. Een vrachtwagen met een lading lange boomstammen stort deze vlak bij ons in de ondiepe rivier. De vliegen steken zelfs Joost en we verschuilen ons in onze camper, waar het 33 graden is. We weten nog niet goed wat we van Georgië moeten denken.

28 augustus.

Vandaag is het zondag en volgens internet zijn er in de stad wel wat koffietentjes open. Ik ben heel benieuwd hoe de koffie hier zal zijn. Het blijkt echter dat de koffietentjes toch niet open zijn en ik mopper dat ik zelfs internet niet meer kan vertrouwen. We rijden op ons gemak, af en toe is het asfalt vast een kilometer of tien weggeschraapt in afwachting van het nieuwe asfalt, maar verder is de weg meestal goed. We rijden door een prachtige omgeving met zowel boomloze bergen als bergen met bomen. Alleen staan die laatste in brand. Helikopters met zakken water vliegen aan en af, en er zijn wel dertig plekken waar rook tussen de bomen vandaan komt.

We vinden een goed nachtplekje naast een oud gebouwtje, en zijn toch wel tevreden met deze rustdag. Oki heeft tot nu toe iedere dag kunnen zwemmen, het is hier 33 graden, maar er staat gelukkig een stevige wind.

Maandag 29 augustus

Joost vindt bij de ochtendwandeling een heleboel injectienaalden, die duiden op heroïnegebruikers.

We gaan vandaag serieus op zoek naar koffie, het is ten slotte maandag en dus zou er van alles open moeten zijn. En we gaan boodschappen inslaan ter voorbereiding op de bergweg de Kaukasus in.

In de wat grotere stad Gori vinden we een supermarkt en Joost gaat gelukkig mee. Het is altijd raden wat er in de verpakkingen zit. Zo staat bijv. op de pakken rijst niet hoe lang die moet koken. Yoghurt is onbekend, we kopen iets wat er op lijkt, we zien wel wat er in zit. Ik koop halvarine, denk ik, maar thuis blijkt het smeerkaas te zijn. Blikken groenten staan er, ik kan kiezen uit kleine en grote blikken doperwtjes. Joost houdt niet van doperwtjes. Hondenvoer is nog steeds onbekend, maar dat is geen probleem, we kopen gewoon een lokale worst en die lust Oki ook door zijn eten. Brood is een dingetje, we kopen twee kleine bruine broodjes, iets dikker dan een stokbroodje. We doen het er mee. Met een pompoen, aubergines en tomaten kunnen we wel even uit de voeten. Afwaskwasten zijn hier onbekend, wel afwassponsjes gelukkig. Nou, veel meer valt er niet te kopen. Nog twee repen chocola bij de kassa.

‘Koffie in de buurt’ op internet geeft twee cafeetjes aan die open zijn. Maar als we ze gevonden hebben, zijn ze toch gesloten. We geven het op en rijden de prachtige brede asfaltweg naar Tsblisi. Joost heeft me gisteren koffie op een terras beloofd, omdat alles dicht was en het mij altijd een vakantiegevoel geeft. In big city Tsblisi vinden we een parkeerplaats voor een uur. Een aardige meneer helpt ons de auto te parkeren en zegt dat hij in de gaten houdt wanneer het uur voorbij is. Het is inmiddels twaalf uur en volgens Koffie in de buurt is er een topcafeetje, waar ze ook heerlijk belegde croissantjes hebben. We zoeken het adres en vinden het ook nog na enig zoeken. Het is een verouderde flat en nergens is een bord wat duidt op een koffietentje. Joost denkt dat het een studentengrap is. We zien een heel hippe coffeebar, ongezellig, maar toch. Er zitten drie jonge meisjes koffie te drinken aan het enige tafeltje dat buiten op het trottoir staat. De serveerster zegt echter dat Oki niet naar binnen mag en de meisjes zijn duidelijk niet van plan weg te gaan. We proberen nog een andere tentje waar Coffee met neonletters boven de ingang staat, het leidt ons naar een kelder waar niemand reageert als we proberen contact te maken. Voor Joost is het genoeg, heel begrijpelijk, en we gaan terug naar onze bus. Ik toets de route naar de Kaukasus in en via allerlei onnavolgbare omwegen zitten we om een uur of drie op de juiste route. We stoppen voor een boterham, maar gaan snel verder, want 20 km verderop is een heel groot meer en daar zijn veel goede plekjes.

En dan, altijd het wonder na de loslaatoefening, is er zomaar langs de kant van de weg een echt koffietentje met terras. Cappuccino en Americano, geen probleem. Heerlijk! Net als ik wil ontspannen ontdekt Oki echter twee kleine katjes in het rozenperkje. Hij springt er op af en stoot flink tegen de tafel aan. We gieten de koffie grotendeels terug in onze kopjes en Joost brengt Oki naar de auto. Georgië stond op min 4, maar stijgt nu dank zij dit terras naar min 3. Joost vindt vooral het verkeer extreem asociaal, dit heeft hij nog niet eerder meegemaakt, vertelt hij. De chauffeurs duwen ons gewoon van de weg, halen links en rechts in, en doen dat ook bij andere weggebruikers. Volgens Joost is het bij bijv. India en Pakistan gewoon roekeloos rijden, maar hier is het egogedrag. Zoals bijv. een jongeman die er goed geknipt en geblondeerd uitziet en nonchalant rijdt in een nieuwe Mercedes Brabus. Hij zigzagt over de drukke weg en snijdt continue anderen. We hadden de indruk gekregen uit wat we over Georgië lezen dat het een redelijk modern land is, waar de meeste mensen goed Engels spreken. Tot nu toe vinden we het vergelijkbaar met Rusland en Oezbekistan.

Er lopen mannen plastic te verzamelen langs de weg, als de zak op de driewieler vol is wordt het verkocht. Als je de stad uitrijdt staan er langs de weg tientallen houten keetjes met meloenen, of groente. Heel af en toe staat er onder het Georgische schrift ook een plaats of woord in het Romeins.

We zien op de top van een heuvel de resten van een kasteel, met daartegenaan een groot stuk zonnepanelen.

De bergen moeten het goedmaken, daar kan het land mee scoren. Het Park4night-plekje is niet bereikbaar, want de oprit en de afrit van de brug over het water is ingestort. We zoeken zelf een plekje en Joost maakt een praatje met een steenhouwer. Ook de eigenaar van het stuk land is aanwezig, een man met een dure auto en een cowboyhoed op. Hij wijst een schaduwplekje wat verderop, waar we voor één nacht mogen staan.We vinden inderdaad een heerlijk plekje in de schaduw. Wel naast een huis met twee keffende honden in de tuin, maar onze Oki gaat steeds vaker heel rustig om met dit soort zaken. We zijn trots op hem. Joost wandelt terug naar de steenhouwer, een vriendelijk man van een jaar of zestig die een beetje Duits spreekt. Hij vraagt Joost om een flesje water, want de hele dag steenhouwen in de hete zon, daar krijg je het wel warm van. Joost vraagt of de eigenaar van het bedrijf niet voor voldoende drinkwater zorgt. De man antwoordt dat hij, als hij het aan de baas zou vragen, wel water zou krijgen, maar hij vraagt het liever niet. Ik maak een fotootje waarop ze staan te praten. Hij ziet het en probeert snel zijn dunne grijze haar glad te strijken. Als ik hem lachend het fotootje laat zien waarop de mannen klein en in de verte te zien zijn, zegt hij dat ik kan inzoomen en dat hij er dan niet goed uitziet.’s Avonds wandelen Joost en Oki langs de rivierbedding en Oki komt een varken tegen. Hij gaat er wel op af, maar twijfelt toch wat te doen. Het varkentje loopt rustig knorrend weg en Oki gaat er gelukkig niet achteraan. Er komen nog wat zwerfhonden langs, koeien, familie varken, in de schemering nog een herder met een kudde schapen, en dan wordt het langzaamaan rustig en worden de hondjes in de tuin ook stil.

De volgende morgen is het dan eindelijk zover: we gaan de Georgische militaire weg rijden de hoge Kaukasusbergen in. Vanaf dat moment is er bijna geen wifi meer. Onderweg zien we veel interessants, zoals skihotels met skiliften, een rond kleurig gebouw waar bezoekers kunnen paardrijden, kraampjes met gehaakte wollen sjaals en mutsen, gelegenheden waar je kunt raften, een groepje levende schapen of een bord met een schaapje met daarbij het bordje ‘halal’. We drinken Turkse koffie met Turks fruit in een gezellig koffietentje. Buiten staat een grote samovar. We vinden het heerlijk er even te zitten, we zitten op een terras met uitzicht op de prachtige bergen en bestellen nog een thee. Als Joost gaat afrekenen betalen we de toeristenprijs(€ 25,--), maar achteraf hadden we dat kunnen weten natuurlijk. Deze hele weg is gericht op toerisme, met talloze restaurantjes, hotels, kraampjes met souvenirs en speciaal gecreëerde ervaringen voor toeristen. Zo is er bijv. een prachtig stuk blauwgroene rots, uitgesleten door het water. Er is een speciaal plekje gemaakt waar tientallen mensen elkaar staan te fotograferen, met een stuk of vijf koffietentjes er naast. De temperatuur is heerlijk, zo’n 20 graden. De Russische grens is nog zo’n 20 km, maar als er een file met vrachtwagens begint vinden we het ver genoeg en we zoeken een plekje langs de snelstromende rivier. Hier blijven we een paar nachten.

We maken wat kleine wandelingetjes om de omgeving te verkennen en maken plannen voor de komende dagen. Als het donker wordt gaan we naar bed. Een uurtje later wordt er op de deur gebonkt. Het is de eigenaar van het land waar we op staan. Een norse man, die met moeite toestemming geeft voor één nacht hier staan. Morgen moeten we maar een hotel gaan zoeken, vindt hij. Twee nachten is absoluut geen optie.

De volgende morgen maken we nog een wandeling en plukken verse munt die er in het wild groeit. Het is een prachtige omgeving, met boomloze golvende bergen. In de weilanden wat kleine hooibergjes. Die worden bij elkaar gehouden met een touw met aan allebei de kanten van de hooiberg een volle fles water.

We gaan naar het stadje Kazbegi, een eindje verderop. Dat is een vertrekplaats voor excursies. We vinden er veel waar we wat aan hebben. Een best goede supermarkt, geweldige cappuccino met het mooiste uitzicht ooit, we wisselen er weer geld en er is van alles te zien. Toeristen in bergwandelaarstenue, veel koeien, taxi’s, vrouwen met hoofddoek en een lange zwarte jurk. En magnifieke bergen met eeuwige sneeuw. We steken twintig meter van een zebrapad de weg over en de politieauto zet zijn sirene aan. Ik denk even dat we een boete krijgen, maar er staat een verdachte Russische auto iets verderop. De grens naar Rusland is maar 10 km hier vandaan.

Het wordt tijd om terug te gaan, het eerste doel van deze reis is bereikt. Er zijn nog twee gebieden in de Kaukasus die we graag willen bezoeken, eentje is hier in de buurt en één is helemaal in het westen van het land. Knap vind ik het dat Joost alles accepteert zoals het is. Bij eerdere reizen kon hij heel intens alles in zich opnemen tot hij overprikkeld raakte, maar nu gaat dat heel goed. Het maakt het reizen heel ontspannen.