De terugreis

De grens Georgië/Turkije

Bij de grens moest ik naar een apart gebouw, waar een hele menigte mensen stond te wachten tot de deur open zou gaan. Het was flink dringen geblazen en soms moest ik mensen echt aanspreken, omdat ze met grote koffers iedereen opzij duwden. De deuren gingen na een minuut of twintig open en de groep stroomde op de drie loketjes af voor paspoortcontrole. Ook hier werd er flink gedrongen en moest ik proberen mijn plekje te behouden. Toen we in de buurt kwamen van het loketje zag ik een bord met het verzoek 1,5 meter afstand te houden i.v.m. Corona. Ik denk wel dat als ik het nu niet opgelopen heb, de vaccinaties wel heel goed hebben geholpen. Voor me stond een meisje van een jaar of 18 met lang donker haar. Ze liet aan haar zusje of vriendin haar vakantiefoto’s zien. In een hoog tempo zag ik zo ongeveer 800 selfies voorbij komen, allemaal in prachtige sexy kleren of badpak. Bij het controleloketje moesten we allemaal een foto laten maken en volgens mij vond ze dat heel erg leuk. De beambte moest in ieder geval lachen.

Na de taxvrije zone kwam het Turkse loket voor de paspoortcontrole en opnieuw was het hier flink druk. Na bijna twee uur kwam ik buiten in Turks grondgebied. Ik keek rond of ik Joost of de auto zag, maar hij was er nog niet. Na ruim een uur kwam de Mercedes aanrijden. Hij had aan de Georgische kant een boete gehad, vertelde hij, omdat hij het autoverzekeringspapier niet kon vinden. Dat had ik in het vak met alle reispapieren gelegd, maar dat wist hij niet meer. Joost wilde de boete meteen betalen aan de douane, maar daarvoor moest hij naar een bank. Vanwege de drukte wilde hij niet uit de rij gaan om die bank te gaan zoeken. We wachten af of we iets thuisgestuurd krijgen, en dan stuur ik de kopie van de verzekeringspapieren wel terug. Georgië is met deze actie geëindigd met plus drie.

Turkije

De Zwarte Zee begroet ons als een oude vriend en ook de Turken zijn vriendelijk en hartelijk. We moeten invoegen en een auto gebaart dat we er wel tussen mogen. We parkeren bij een wisselkantoor en een oudere man tikt op ons raam en wijst op politie, die parkeerboetes staat uit te delen. Je gaat problemen krijgen, zegt hij, parkeren mag niet op deze plek.

We slaan de route naar Erzurum in, 250 km ongeveer. Drinken koffie onderweg in een gebouw, waar in de tuin een stuk of vijfhouten huisjes zijn gemaakt voor de gasten. In de tuin staat een wensboompje en wat kleine grappige beeldjes. De meneer komt de koffie brengen met een glaasje water er bij en glimlacht vriendelijk naar ons. We kijken naar de rivier die langs ons koffiehuisje stroomt en naar de hoge groene bergen, dankbaar voor de vriendelijkheid van dit volk.

We overnachten naast een stuwmeer, een speciaal aangelegde plek met beveiliging voor campers. Gratis, daar houden wij Nederlanders van. De volgende morgen gaan we op weg naar de grote stad Erzürum. Al gauw komen er tunnels, soms meer dan 5 km lang, die allemaal op elkaar aansluiten. Tussendoor zien we dat het stuwmeer enorm lang is. De ruige kale bergen zijn imposant. Er is weinig verkeer en geen stadjes. Een enkel klein groepje huizen. Het doet allemaal een beetje surrealistisch aan. Na bijna 100 km komt er een einde aan de tunnels en wordt ook het stuwmeer smaller. Er komen wat bomen langs de weg en wat nieuwe, vierkante huizen. Langzaamaan verandert de omgeving in een bewoonbare wereld. We merken hoe moe we zijn, en Joost vertelt dat hij langzaamaan begint te ontspannen, nu hij minder op zijn hoede hoeft te zijn.

De reis gaat vlot. Er is een brede asfaltweg en we komen af en toe een auto tegen. We rijden op 1700 meter hoogte en passeren de ronde bergtoppen in de mooiste kleuren. Regenboogbergen worden ze ook wel genoemd. Onderaan eindigen ze in een soort olifantpootjes. Af en toe zien we een stadje, waarvan de vierkante huizen met daken van rode dakpannen niet ouder zijn dan 30 jaar. Verder is het stil en desolaat. Wij houden wel van dit landschap. In Refahiye drinken we thee en laden het tolvignet op. Het is een gezellig stadje met de nodige mannen die overal staan en zitten te kletsen en heel veel winkeltjes. Ik zie een enkele jonge vrouw met boodschappen voorbij lopen, modern gekleed, maar wel met een hoofddoekje. Voor vijf euro koop ik bij de supermarkt yoghurt, wat groente, rijstwafels, brood en chocola. Echter al snel komen er een stuk of vier dreigend blaffende honden naar ons toe en Oki en ik stappen zo snel mogelijk in de auto. Joost doet de rest van de boodschappen.

We genieten van de reis, het is nog 4.000 km naar huis, al gaan we wel snel met zo’n lege weg en goed asfalt.

We overnachten naast een kasteel met een verlicht terras en luisteren naar het tromgeroffel en de oproep tot het gebed. Op ons parkeerplekje staat een Turkse auto met een tafeltje en een paar klapstoeltjes. Er staat bier op tafel. Wij hebben in de stad ook wijn gekocht, een prima Turkse Merlot. We kijken naar de zon die achter de bergen verdwijnt en zien de lichtjes van de stad aangaan.

De volgende dag rijden we weer zo’n 200 km en dan vind ik het toch echt tijd voor thee. Joost is wat bezorgd na het incident van gisteren met de blaffende honden. Dan ziet hij een eenvoudig terrasje met bankjes en stoelen met kussens waar thee verkocht wordt en dat proberen we.Op het terras loopt een kip met kuikentjes en dat is voor Oki geen probleem. Maar dan komt er een katje langs en het hek is van de dam. Joost brengt een tegenstribbelende hond naar de auto en komt terug met een wond in zijn arm. Oki zit op de bestuurdersstoel naar ons te kijken en het katje gaat uitdagend vlak voor hem zitten.

Het wordt weer warm vandaag, boven de 30 graden. We doen rustig aan.

Turkije is vertrouwd voor ons, de autoweg waar we 82 km per uur mogen rijden, de namaak politie-auto’s met vriendelijk zwaaiende agent, soms is dat een etalagepop met een soort van politiepak aan. Aan de theetafeltjes wordt al snel ons halfvolle glas weggehaald en ik denk aan het spreekwoord: vertrouw op Allah, maar hou wel je theeglas vast.

De inflatie hier is 80 % op jaarbasis, tegen 10 % in Nederland. Toch zien we nergens armoede. De autosnelwegen zijn heel goed, de auto’s zien er goed uit, en overal staan vrij nieuwe huizen.

Avondplekjes met oproep tot het gebed en getrommel. Wijn kopen (Turkse Merlot) en die in een anonieme zwarte plastic zak meekrijgen.

Op een terras bij een benzinestation wordt Oki gefilmd en gefotografeerd door een groep lachende en wijzende Japanners. Ze willen hem allemaal aanraken en aaien en hij ondergaat het stoïcijns.

We gaan probleemloos de grens over, de auto krijgt voor € 3,-- een ontsmettingsstraaltje en dan zijn we in Bulgarije.

Bulgarije

De grens duurde ruim anderhalf uur en dan zien we weer meteen na de grens de grote reclameborden voor casino’s. Ook een groot bord dat het meenemen van immigranten in de vrachtauto een misdaad is.

We weten dat Bulgarije arm en behoorlijk corrupt is, maar we merken er weinig van. Of het zou moeten zijn dat er zoveel glanzende Porsches, Mercedessen en BMW’s rijden. We staan op prachtige plekjes aan riviertjes en meertjes, met altijd golvende heuvels in de buurt. De wegen zijn vaak slecht, maar het verkeer gedraagt zich vrij goed. In winkels worden we vriendelijk geholpen. In het westen van het land treffen we de eerste winkel aan die wat moderne producten verkoopt, zoals worteltjes, gekookte rode bietjes, een blikje witte bonen en hondenvoer. Het is 25 graden en we hebben het goed.

Tot we vlak voor de grens worden aangehouden. Ons vignet is niet geldig en we krijgen een boete van € 36,--. Joost laat zien dat we betaald hebben, maar er staat een tikfout in het kenteken. We hebben weer koffie nodig…..

Roemenië

Het meest corrupte land van deze reis. Roemenië is in 2019 voorzitter geweest van de EU en stelde een wetswijziging voor waarin fraude met EU-gelden niet bestraft zou worden en de definitie van corruptie aangepast zou worden. Zelf zitten zij ook in zo’n procudure van verduistering van EU-gelden en de voorzitter probeerde zijn vrienden in de onderzoekscommissie te krijgen.

Ik ken Roemenië van een rondreis in de 80-er jaren, toen het nog een dicatuur was. Gewapende soldaten stuurden ons terug als we uit ons hotel durfden te komen voor een wandeling.

Maar ook de prachtige huisjes! Vol prachtig en verfijnd hout- en schilderwerk in de mooiste kleuren. Ik heb er destijds van genoten en ben benieuwd wat Joost er van vindt.

Voor de grens rijden we overeen enorme brug over de Donau, waar we ook flink tol voor moeten betalen. Er staat 7 km vrachtwagens, en met wat moeite kunnen we er net langs laveren, tussen de vrachtwagens en de vangrail van de weg door. We kopen weer een vignet en lezen op een bord iets over € 38.000,-- euro EU-subsidie.

Na de grens zoeken we een plekje aan de Donau, een heel brede rivier. Onderweg zien we leuke huisjes, soms doen de buren een competitie wie het hardste paars of rozerood heeft, maar vaak zien we verfijnd kozijnwerk, ronde balkonnetjes met bloemen, soms oude vervallen paleisjes die nog herinneren aan de tijden van toen. Maar de meeste woningen zijn helaas vrij nieuw en goed verzorgd. Overal staan rekken met bloemetjes. Een enkele keer zien we een flat van oud beton met een stapel hout voor de deur voor de winter, ieder woninkje een eigen schoorsteentje.

Veel te snel zijn we de Karpaten alweer uit en voert een snelweg ons naar de grens.

Hongarije

Een land met een bedenkelijke politiek en veel demonstraties. Vroeger ging het nog wel eens over de poesta, de Kozakken, de vioolmuziek. Inmiddels is het een saai land, met inderdaad grote poesta’s (grote uitgestrekte leegten). Regelmatig staan we aan de Donau en we bezoeken Boedapest, lopen er langs de rivier en drinken er luxe koffie met gebak in een koffietentje dat Irina heet. De supermarkt is al bijna net als bij ons, spruitjes, sausjes, vele soorten kaas en broodjes. De stad doet modern aan met de enorm hoge gebouwen en vlotte, zelfbewuste jongeren.

Oostenrijk

Overdonderd kijken we rond in het plaatsje waar we koffie drinken. Een plein vol bakkertjes en koffietentjes, een markt en een zanger die enthousiast schlagers staat te zingen. Het gebeier van een klok. Winkels die de meest nutteloze dingen verkopen, elk hun eigen specialiteit.

Joost praat met de eigenares van het koffietentje, dat La Vie heet. Ze heeft lang in Frankrijk gewoond en vertelt dat ze zich niet prettig voelt hier in Oostenrijk. Haar kinderen zijn op school gepest omdat ze de taal niet goed spraken en de omgeving is jaloers op het succes dat ze heeft met haar bedrijfje.

Thuis

Via Duitsland en Luxemburg zijn we naar huis gereden. We treffen geen bijzonderheden of nare verrassingen aan en pakken de draad weer op.

We praten over deze reis, wat vonden we er nou eigenlijk van? Joost is vooral geschokt door Georgië, met top het meest asociale en onvriendelijke land, vindt hij. We vonden het eigenlijk allemaal te snel gaan, hadden graag op meerdere mooie plekken een paar dagen gestaan. Maar met een hond op een plek staan waar koeien en schapen langstrekken en een stuk of vijf zwerfhonden hopen op een lekker hapje, dat is geen optie. Verder hebben we het heerlijk gehad, het busje voldoet geweldig als reisauto, Oki is een superhond die alles goed vindt als hij maar bij ons is, en samen zitten we eigenlijk vrijwel altijd op één lijn als het gaat om beslissingen wat met de situatie te doen. Joost bewondert hoe ik vrijwel de hele reis met niets anders te koop dan aubergines, courgettes en tomaten smakelijk eten op tafel heb gezet. We hebben prachtige landschappen gezien en grappige mensen ontmoet.

En nu afwachten wanneer ons bloed weer gaat kriebelen en we weer plannen gaan maken. Voorlopig blijven we in Europa. En drinken café au lait in Frankrijk en heerlijke cappuccino in Nederland. We gaan de tweeling ontmoeten en zien uit naar de geboorte van ons zevende kleinkind.