De reis begint.

Donderdag 11 augustus.

Engel nummer 218, die van de multimedia, zit ons nogal eens dwars, maar biedt bij hoge nood toch steun. Zoals nu we in Duitsland bij de Mediamarkt een oplaadsnoer voor de laptop willen kopen (vergeten, ligt nog thuis). We krijgen een duur, maar made in Taiwan-snoer mee, dat we als een Ikeapakket zelf in elkaar moeten zetten. Alles past min of meer, maar de batterij van de laptop laadt niet op. We staan nog op de parkeerplaats en gaan meteen met laptop en snoer terug naar de winkel. En nu komt 218 in actie. De klantenservice constateert dat het oplaadsnoer inderdaad niet werkt, en zij halen een oud oplaadsnoer van de oorspronkelijke HP-laptop die ik heb. Zij kunnen er niets meer mee, zeggen ze, we mogen het meenemen. Het is oorspronkelijk een duur, maar degelijk uitziend snoer, en aangezien het werkt, is het daarmee opgelost. Dankjewel 218!

We overnachten in glooiend landschap, het is een druk bezochte plek. Oki blaft naar iedere schaduw, vooral als die van mensen met een wandelstok is. Het vakantiegevoel is nog niet voelbaar.

Ik krijg mail van het ziekenhuis in ‘s-Hertogenbosch, of ik met mijn moeder langs wil komen voor een controle. Morgen een plek zoeken waar ze goed internet hebben, dan kan ik bellen en iets regelen.

Verzekering voor de motor dan ook meteen opzeggen en de verkoopadvertentie wissen. Hoe was het leven eigenlijk vroeger, zonder internet, als je gewoon een paar maanden op reis ging en niet gehinderd door enige kennis van alle dramatiek bij familie en vrienden en herinneringen van de belastingen in de brievenbus vrij rondreisde? Gewoon eindeloos je route zoeken op een gescheurde papieren detailkaart, of vragen aan mensen die je overtuigend de verkeerde kant opstuurden.

We vinden heerlijke plekjes vandaag, ik zoek altijd iets naast stromend water en bij het avondplekje kan Oki zowel zwemmen als gaten graven in de zanderige bosgrond naast onze auto, en er is zowel binnen als buiten nog maar weinig over dat niet nat en modderig is. Zo ziet Joost het graag en een kniesoor die er op let met zoveel hondenblijheid. Ik geniet van de hoge rotswanden naast de weg en het prachtige licht op het water in vele blauwe, groene, grijze en zilveren tinten. Soms wat brede watervalletjes,dan weer ondiepmet gezonde groene waterplanten.

Terwijl Nederland lijdt onder 34 graden warmte, is het hier, op 500 m hoogte, gelukkig tien graden minder warm. Maar wees niet al te jaloers, onze portie warmte komt nog.

Zaterdag 13 augustus, Oostenrijk, voorbij Salzburg.

De dieselprijzen wisselen als bergen en dalen: van € 2,14 aan de snelweg naar € 1,70 in het dorp, dus het is de moeite waard om af en toe van de autoweg (snelweg kun je het niet noemen met de vele files) af te gaan.

Met een gemiddelde van 30 km per uur houden we het even voor gezien en gaan op zoek naar een koffietentje. Een heuse Oostenrijkse serveerster met dirndl-jurk serveert ons de luxe koffie met Apfelstrüdel (klinkt goed, maar het is warme appelmoes in een slap plakkerig deegje). Daarna zoeken we een middagplek met zwemgelegenheid. Daar staan we nu, naast nog een stuk of tien campers en busjes. Via een klein wandelingetje door een park komen we bij de rivier. Oki weet inmiddels al niet beter of er wordt vier keer per dag gezwommen en springt rondjes in de lucht van blijdschap. Het leven van een hond is vol teleurstellingen. De rivierbedding is grotendeels witte kiezels met wat enkelhoog water. Op de kiezels liggen mensen te zonnen. We doen het er mee, belangrijkste is nu te zorgen dat Oki die mensen niet (weer) natspat als hij zich uitschudt. Dankzij park4night vinden we zowel tussen de middag als ’s avonds de heerlijkste plekjes. Ook lezen we daar de ervaringen van mensen op al die plekken. Zo lezen we dat in Slovenië nogal eens dronken jongelui en corrupte politie proberen honderd euro of meer geld los te krijgen van kampeerders onder het mom van hier verboden te overnachten. We overnachten liever nog in het veilige Oostenrijk, in de buurt van Villach aan een meer vol waterlelies, zwanen en eenden. We doen een klein wasje en maken vlierbessensap. Eten courgettes en aardappelen uit eigen tuin en ja….. daar komt wat ontspanning aansluipen, heel voorzichtig. We toosten met wijn uit de Oostenrijkse Aldi op een goede reis en kijken naar de prachtige zonsondergang. We hebben contact met Merel, die in haar en onze gedachten met ons meereist. Ze herinnert zich nog van onze laatste reis dat Kees, een reisgenoot, opgewekt Warme Küche bestelde bij de koffie, wijzend naar het grote bord waar het toch echt op stond. Onze Merel woont nu in North-Carolina, Amerika, en krijgt over drie maanden haar tweede kindje. We missen haar altijd al, maar hadden gehoopt dat zij en Thomas deze reis mee zouden doen, met Olivia in de camper had dat prima gekund, probeerden we nog te overtuigen.

Zondag 14 augustus, Slovenië, voorbij Ljubljana.

De Karawankentunnel van 8 km is meteen de grens tussen Oostenrijk en Slovenië. We gaan in de rij staan bij een complexe machine om een vignet voor Slovenië te kopen. De rij is lang omdat iedere reiziger zelf weer moet uitvinden hoe we het vignet er uit krijgen. En dan is er een goede autoweg met weinig verkeer. Aan het einde van de tunnel blauwe lucht boven beboste hoge bergen. Gewoon reclameborden van Aldi en Spar, euro’s, heerlijke cappuccino op een groot terras. Wel vooral tafeltjes met druk pratende en lachende mannen, ik zie één vrouw, zij zit naast ons met haar man en drie kinderen. Het kind van twee heeft een heel grappig gezichtje en zou zo een kleine Kuifje kunnen zijn in een stripverhaal. Hij wijst stralend naar Oki en even later zit hij op de grond en onderzoekt of het grind eetbaar is. Zijn moeder heeft het druk met haar telefoon, vader kijkt vermoeid voor zich uit. We gaan weer verder en vullen bij een benzinestationgoed drinkwater bij, dat gaat heel gemakkelijk via de slang die bij onze grote watertank hoort. Vroeger liepen we heen en weer met plastic flessen van 5 liter, die we via een trechter in de watertank goten. In een schaduwrijk bos genieten we vanaf een uur of één van de zondagsrust. We blijven hier tot morgen, het vakantiegevoel moet wel een eerlijke kans krijgen. Morgen weer verder, we hebben geen haast.

Maandag 15 augustus, Kroatië.

We overnachten in een rustig bos (wel muggen) en lezen, kijken naar een DVD van Lynley detectives, en vertrekken de volgende morgen goed uitgerust richting de grens met Kroatië. Kroatië krijgt volgend jaar de euro, maar heeft nu nog de kuna. Er staat volgens Googlemaps een flinke file bij de grenspost. Het lijkt me een goed plan vóór de grens nog even koffie te gaan drinken. Er is op onze navigatie over 20 km een afslag, dat zal wel de grens zijn, denk ik. Ik zoek snel met de telefoon een koffietentje wat open is, 4 km van de grote weg. Op weg daar naar toe stuiten we op een grenspost in het kleine dorpje waar het koffietentje is. We willen omdraaien, maar dan bedenk ik dat we toch de grens over moeten en hier staat één auto. Ik stel het voor aan Joost en hij vindt het een goed plan. We mogen doorrijden, de douane aan de Sloveense kant is niet geïnteresseerd en aan de Kroatische kant is het loketje leeg. We rijden door naar het koffietentje, dat er prima uitziet. Het serveerstertje is even in de war als we vragen of we met euro’s kunnen betalen en zegt twee keer njet, maar brengt dan toch prima cappuccino en een espresso, met de rekening in zowel kuna’s als euro’s. Het terras is overdekt en aan een tafeltje iets verderop staan twee schommelstoelen met dikke kussens. We leggen 3 euro neer en vertrekken. Op de telefoon vind ik een pinautomaat in de buurt, daar wandelen we naar toe. Tegen 10 % wisselkosten levert de automaat keurig 500 kuna (73 euro).

Tegenover een speeltuin staat een grappig lichtblauw Fiatje 600 op een erf. Er naast een hangmat en de blinde muur is helemaal beschilderd, waardoor het lijkt alsof er ramen en plantenbakken en een balkonnetje zijn.

We maken kilometers, en stoppen zo’n 80 km vóór de grens naar Servië. We laten Oki zwemmen in het kunstmatig aangelegde meer, volgens het bord voor 85 % met Europees geld. Het is 30 graden, we staan nu op 160 m hoogte. De parkeerplaats naast ons staat vol, maar we staan rustig op een grasveldje er naast, omzoomd met bomen. Nou ja, rustig….. Elke tien minuten horen we schoten van geweren en pistolen, we hopen dat het jeugd is die op blikjes schiet. Oki blaft regelmatig naar allerlei mensen die langs komen, hij is een beetje gespannen, al doet hij het heel goed. Over het meer schalt muziek.

We besluiten naar de grens te rijden en daar in de buurt te overnachten en de volgende ochtend de grens te nemen. Servië is niet Europees, heeft geen internet en geen telefoon via KPN. We willen er snel doorheen, het is volgens de berichten een onvriendelijk en corrupt land. En bovendien gaat Milou morgen naar het ziekenhuis om de bevalling van de tweeling in te leiden, en dan willen we telefonisch goed bereikbaar zijn zonder dat het hen en ons een vermogen aan belkosten kost.Joost lijkt het een goed idee om op de terugweg via Roemenië en Hongarije te gaan, om deze lastige landen te vermijden. Ik vind het ook een goed idee, maar dan heb ik ineens wel voor € 50,-- kuna’s die op moeten. We rijden het laatste stuk tol, betalen en gaan in de schemer naar een supermarkt die tot 21.00 uur open is. Daar koop ik wijn, koffie, toiletpapier en allerlei andere nuttige zaken, waarmee ik precies de kuna’s opmaak. Op Park4night vind ik een veilige plek op een grote parkeerplaats, naast het politiebureau. Daarvoor moeten we wel 1 km tolweg weer terug nemen, maar wat zal dat helemaal kosten?

Joost laat de volgende morgen al vroeg ons hondje op het grote parkeerterrein uit en passeert allerlei Turkse gezinnen, die in de personenauto overnacht hebben, op een kleedje zitten te ontbijten en hun ochtendgebedjes opzeggen. Ik zet intussen internet aan en lees dat Milou de afgelopen nacht is bevallen van een tweeling. We zijn even een beetje in de war, aangezien we juist vandaag niet goed bereikbaar zijn in Servië. Morgen in Bulgarije zijn we wel weer even twee dagen goed bereikbaar via KPN en Europees internet. We hebben even uitgebreid contact via sms en Messenger en het blijkt dat alles relatief gezien geweldig is verlopen. Wolf en Fender lagen wel allebei verkeerd (sterrenkijker en stuitligging), maar Milou heeft het helemaal zelf gedaan met wel heel veel pijn, maar helemaal langs de natuurlijke weg. En dat in vier uur tijd. Heel bijzonder! Wolf moest een uurtje in de couveuse, maar allebei de kindjes liggen nu al bij Milou op haar kamer. Ze moeten nog een paar dagen in het ziekenhuis blijven.

Als we gerustgesteld zijn, volgen we op de parkeerplaats de borden Beograd en nemen de éne kilometer terug naar het tolpoortje. Daar moeten we onder protest betalen voor de hele tolweg door Kroatië. Dat doen we uiteindelijk maar, het was te ingewikkeld om het op te lossen, gezien de taalbarrières.

De Kroatische grens verloopt vlot, met maar een paar auto’s voor ons. Daarna probeert Joost Oki op zijn eigen matje achter in de auto te laten liggen, zodat hij niet zichtbaar is en we geen hondenpapieren en de Franse gezondheidsverklaring e.d. hoeven te laten zien. We stoppen bij het Servische loketje en ik geef de paspoorten. ‘Hoeveel personen?’, vraagt de grensbeambte in het Duits. ‘Twee’, antwoord ik. ‘Of drie?’ vraagt de man. ‘Neenee, twéé.’ ‘Drié’, zegt de man en wijst lachend op Oki, die naast mij is gaan zitten en zijn kop door het raam steekt. We mogen gewoon doorrijden.

We spreken per sms met Bart af dat we in Bulgarije zullen bellen en zijn van plan in Servië niet van de tolweg af te gaan. Het landschap is vrij vlak en het is 32 graden. Wel stoppen we om half elf in een koffietentje en we mogen in euro’sbetalen.

Woensdag 17 augustus, avond aan de rivier.

Om vier uur ’s middags zijn we bij de grens Servië/Bulgarije. De grens gaat zonder problemen, even in de auto kijken, als ze de hond zien vragen ze of we een paspoort voor hem hebben, maar ze hoeven het niet te zien.We sms’en Bart dat we in Bulgarije zijn. Van Milou krijgen we berichtjes dat alles goed gaat met de tweeling, en lieve foto’s van Vince en James die de tweeling knuffelen.

Park4night brengt ons naar een heerlijk plekje, zoals altijd. Een meer, waar best veel vissers zitten. De toezichthoudende mevrouw stuurt ons naar een plekje waar de vissers geen last van ons zullen hebben.

We besluiten een binnendoorroute van 300 km te nemen om Bulgarije wat beter te leren kennen. De huisjes zijn net als in Servië allemaal witgestuukt en hebben een puntig dak met rode dakpannen. De wegen zijn regelmatig behoorlijk goed of behoorlijk slecht, de verkeersdrempels lijken vaak nogal overbodig. We rijden in laag berglandschap, het is 32 graden maar binnenin de camper heerlijk koel. We hebben geld gewisseld, de Bulgaarse Lev is een halve euro, dus dat is makkelijk omrekenen. De prijzen in de supermarkt en de koffietentjes zijn vergelijkbaar met in Nederland. Cappuccino wordt probleemloos geleverd, alleen krijg je er geen lepeltje bij, alleen een houten roerstokje.

’s Middags staan we bij een heiligdom uit de vierde eeuw, een nationaal monument. We zijn de enigen (we kwamen op de weg er naar toe wel een toeristenbus tegen) en zwerven rond over het terrein. Bij een stenen kruis ligt een berg muntjes van mensen die hopen dat gezondheid en geluk te koop zijn. Er is een waterkraan met drinkwater en een fles afwasmiddel, een ondiep beekje, en Joost vindt wat rijpe pruimen en bramen. We houden enorm van dit soort halfverwilderde plekjes.

Met enige tegenzin rijden we toch nog maar verder, pas 100 km gereden vandaag. Nog 300 naar de Turkse grens, Edirne. Onderweg willen we nog koffiedrinken op een overdekt terrasje, maar er staat alleen een ongezellige koffie-automaat en er zitten wat mannen aan de tafeltjes.

Het avondplekje aan de rivier is ook fijn, we staan naast een stenen brug en aan de overkant van het riviertje liggen een paar Duitsers te zonnen, twee honden aan de lijn naast het camperbusje. We overleggen even en zij doen hun honden even naar binnen zodat Oki kan zwemmen. Natuurlijk gaat hij even met de overburen kennismaken en schudt ze nat, maar dat vinden ze niet erg.

Een herder met een kleine kudde geiten komt langs, Joost neemt Oki even mee een eindje het weiland in, van de kudde vandaan. Met drie mensen worden de geiten de brug op geleid, het gaat allemaal goed. De zon kleurt de ruige begroeiing goudgeel, zwaluwen happen naar de muggen, het wordt tijd dat ik naar binnen ga.

Donderdag 18 augustus.

Bart belde even gisteravond, en alles gaat buitengewoon goed met het hele gezin. We ontvangen foto’s en filmpjes en de tweeling heeft maar geboft met zo’n liefdevol gezin van vijf mensen waarin ze terecht zijn gekomen. De kleine Charlie van drie en de twee al wat grotere jongens vinden de piepkleine kindjes prachtig.Helemaal gerustgesteld reizen we verder. Op het platteland is nog veel armoede. De huizen zijn van lemen bakstenen, er zijn gedeeltes weg of afgebrokkeld, en muren zijn dichtgemaakt met plastic zakken. Er ligt veel oud en kapot bouwmateriaal. De wegen zijn van kapot asfalt. Karretjes met een paard of ezel er voor. Fruitverkopers langs de weg. Lada’s en Trabantjes op het erf. Dichter bij de stad of in de rijkere buitenwijken zien we wel nette gestuukte woningen en goede moderneauto’s.

We drinken koffie in een stadje. Op weg naar het koffietentje zien we een sleutelmaker die schijnbaar de hele dag buiten zit te roken en thee te drinken, op de terugweg heeft hij niet bewogen. Vlak er na een gokhal en twee gebouwen verderop een bank die meldt goedkope en makkelijke kredieten te leveren.Het koffietentje is heel sjiek, met veel bamboe en rotan, designlampen, zwarte glazen muren. De twee meisjes hebben lang blond haar, ze dragen strakke sportkleding. Wine and dine with 69 staat er op de zwartglazen deur. We krijgen het gevoel dat er hier flink geld wordt witgewassen.

Als we terug zijn bij de auto komt een oudere man met nog een paar tanden ons verwijtend vertellen dat we hier niet mogen staan. Ik ken nog wel wat van het Cyrilische schrift uit onze Russische reizen, maar ik doe geen moeite en geloof hem meteen als hij naar een bord vol tekens wijst. We zwaaien en vertrekken, en dan is het goed.

Voor het middagplekje willen we nog even aan de rivier staan en Oki laten zwemmen, aangezien het 36 graden is. We hobbelen en schudden over zandweggetjes vol kuilen en proberen meerdere plekken, maar het komt niet verder dan een modderbad, de rivier heeft teveel stroming.

Het is nog maar 80 km naar de grens en we besluiten die te nemen. Het gaat redelijk vlot, al zijn er wat misverstanden aan de Turkse kant en rijden we wat heen en weer tussen verschillende gebouwtjes. Uiteindelijk komt het allemaal goed, alle mensen zijn vriendelijk en we mogen Turkije in. 100 euro gewisseld in 2000 Turkse Lira, een vignet voor de snelweg gekocht en koffie gedronken. Ik sms met Merel en krijg een mailtje van KPN dat mijn tegoed van € 60,-- op is en internet wordt afgesloten. Gelukkig heb ik nog wat prepaid internet, maar vanaf nu moet ik echt één keer per dag de mail checken en zo min mogelijk Google maps gebruiken.

Op de weekkalender van Loesje staat: “Landsgrenzen. De zee heeft toch al uitgerekend waar het land eindigt?”

We vinden op eigen kracht zonder hulp van internet een nachtplekje bij wat landbouwgrond. Onmiddellijk worden we belaagd door een zwerm vliegen. Een kwartier later komt er een oudere meneer op een brommertje. Joost vraagt of we een nacht mogen staan, geen probleem. Even later brengt hij een komkommer. Wij leggen een rol Nederlandse biskwie op zijn brommer. Hij komt met een grote meloen die hij deelt met Joost. Nog wat later brengt hij wat tomaten en groene chilipepers. Hij vraagt of Joost rookt. Joost schudt zijn hoofd en biedt hem een glaasje cognac aan. Nee, dat drinkt hij niet. Komen we eten bij hem? Joost weet het af te houden en de vriendelijke man stapt weer op zijn scootertje. We kennen de Turkse vrijgevigheid inmiddels wel, dit is de vierde keer dat we in Turkije zijn en de schaamte over de Nederlandse afstandelijke en ongastvrije houding naar buitenlandse buren in ons eigen landje is inmiddels grotendeels verdwenen.

Morgen Istanbul.