De voorbereiding.

Sinds vijf jaar hebben we onze asielhond Oki, die zich niet erg gelukkig voelt in het opgebouwde campertje van de Toyota Landcruiser. Ik begrijp dat heel goed, want als ik wel eens bij hem zit, schudt en kraakt de hele opbouw, schuren er pannen, zwiepen er handdoeken, gaat er af en toe een laatje of kastje open wat niet goed dicht zit. Meermalen hebben we tijdens de reis ons hondje aangetroffen tussen koffie, jam of pindakaas, met een bange blik in zijn ogen. Steeds moeilijker werd het om hem nog in de camper te krijgen. Joost tilde de hond van 42 kilo de laatste jaren er steeds in, maar ook dat viel niet altijd mee. Ik vond dat het tijd werd voor een camper, maar ik kon praten als Brugman (en ik evenaar hem soms, kan ik melden), maar een camper kreeg er niet doorheen. Eigenlijk wilde Joost de Toyota helemaal niet kwijt. We vonden vorig jaar een compromis in een wit Mercedesbusje.Die was snel gekocht, maar dat sloeg wel een gat in ons spaargeld, want de bedoeling was dat de Toyota Pickup verkocht zou worden voor ongeveer evenveel. Er waren wel geïnteresseerden, maar die haakten steeds af en ik verdacht Joost er van hier onbewust enige invloed op te hebben.

Na talloze gesprekken met het dubbele aantal kopjes koffie was Joost zover dat hij inzag dat de Toyota in de weg stond. Het nieuwe Mercedesbusje werd door Joost prachtig en luxe ingericht, met een echte nieuwe kachel, een elektrische koelkast, een vast bed, goede isolatie, een dakluik, airco, noem het maar op en het was er. Met houten kastjes en houten muren en plafond, deels bekleed met kleurige zijde. Zelfs een trekhaak, dus ook het argument van de Toyota nodig hebben om hout te halen of vuilnis weg te brengen was niet meer steekhoudend. Als laatste argument lanceerde ik een voltreffer in de vorm van een betere Yamaha motorfiets na verkoop van de Toyota en dat haalde Joost over de streep.

We zetten voor de zoveelste keer een advertentie, en zoals vaker gebeurt, is er een engel met ons en reageert een serieuze koper, éne Hans. Hij woont in Noord-Duitsland en wil de Toyota kopen voor zijn Duitse vriend. De vraagprijs is akkoord en hij wil de auto ongezien kopen. Joost belooft dat wij naar hem toe zullen rijden tegen dieselprijs-vergoeding en dat is akkoord. Hans maakt € 1.000,-- borg over en we gaan op weg. Ik rijd de Toyota met camper en Joost de Mercedes.

Aangekomen bij Hans is het nog even spannend. De vriend vindt de Toyota toch wel erg duur en kan hij eigenlijk wel ingevoerd worden? Hans moppert op hem dat hij een afspraak met ons heeft, een man een man, een woord een woord. Wat telefoontjes later blijkt het invoeren geen probleem en komt er gelukkig toch het afgesproken bedrag over de brug. We hebben vrienden gemaakt en zijn altijd welkom, er wordt druk gezwaaid en Joost stopt Hans en zijn vrouw nog wat toe voor de bemiddeling.

Weer thuis belt Joost nog even of ze blij zijn met de Toyota. “Nou, niet zo”, zegt Hans, een stuk minder enthousiast dan we hem kennen. “Er moet eerst nog een roetmeting komen, die kost misschien wel € 5.000,-- ongeacht de uitkomst, en daarna weten we pas of hij ingevoerd kan worden.” We hebben niet meer gebeld hoe het afgelopen is. Joost heeft het druk met het zoeken naar een nieuwe motor. Bart regelt een proefritje voor hem op een Yamaha Tenére en als Joost met stralende ogen afstapt is de zaak duidelijk. “Maar eerst de oude verkopen, hè Joost”. Joost is het er mee eens en zet een advertentie. We gaan over drie weken op reis, dus nog tijd genoeg. Ik zal jullie niet vermoeien met de onderdelen die vóór die tijd nog wel even snel vervangen moeten worden om ‘m verkoopklaar te hebben. Zo’n 80 telefoontjes later lijken er enkele serieuze kopers te zijn, waar we op weg naar Nederland langsgaan met de motor op de aanhanger. We spreken voor 3, 4 en 5 augustus enkele mensen af in België en Nederland. En dat alles met een traag internet, want we hebben al een week een internetstoring en in Frankrijk een monteur afspreken is een geduldzaak.

Intussen is het zo’n twee weken later en heeft Joost de motor van zijn dromen gevonden, die is op papier al gekocht. Volgende week dinsdag 9 augustus ophalen (wel 700 km rijden op en neer). De dag daarna gaan we pas op reis, dus het kan allemaal makkelijk.

Opgewekt gaan we 3 augustus naar de eerste serieuze koper, Polle in België. Polle blijkt al een wat oudere man met een slechte rug, en na een proefritje van een kwartier schudt hij bedroefd van nee. De drie andere serieuze kopers haken ook één voor één of om verschillende redenen, het begint er op te lijken dat we de motor weer mee terugnemen naar Frankrijk. Er is nog één jongen geïnteresseerd, maar die is tot 14 augustus met vakantie, en nog een paar anderen die we afgehouden hebben en op zo korte termijn niet meer kunnen afspreken.

We gaan koffiedrinken met Bart, de hoogzwangere Milou en de vrolijk lachende Charlie van drie jaar. Altijd een klein feestje. We opperen voorzichtig of Bart interesse heeft om de motor te verkopen, in ruil dragen we graag wat bij aan de inruil van zijn eigen motor. Het lijkt Bart wel leuk en we zetten de motor in de achtertuin. De volgende dag, zaterdag, om 9.00 uur bij de GGD nog wat reisvaccins en coronabooster halen, om 10.00 uur even bij de Mercedesgarage langs, om 13.00 uur koffie bij Tineke, 16.00 uur Maja en dan naar huis.

Bij de Mercedesgarage even de elektronica resetten, denken wij, er brandt een vreemd lampje. Maar zo simpel is het niet. Er is een sensor stuk, die kost € 750,--, en wat erger is: al een jaar niet meer te krijgen in Europa. De monteur waarschuwt ons dat we nog maar 1.000 km kunnen rijden vanaf het moment dat het rode lampje gaat branden en het is niet een zaak van óf, maar van wanneer. Er is geen oplossing, volgens hen. Er staan al vier Mercedessen stil op hun terrein en er is een wachtlijst van ruim 30 mensen.

Joost heeft zoiets van: dat lossen we onderweg wel op als het rode lampje gaat branden, maar mij zit het niet lekker. Als we bij onze dierbare Tineke in Amsterdam op de koffie zijn (een voorbeeld voor ons van hoe je kwiek 96 kunt zijn, zoals actief blijven op o.a. facebook, gezond eten, geen medicatie en elke dag wandelen), googel ik op tweedehands onderdelen en vind een winkel in Barendrecht die ‘m kan leveren. Als we er vóór vijf uur zijn. We bellen Maja en vragen of we de volgende dag langs kunnen komen, en dat kan. Halen het onderdeel op en betalen wat extra, omdat de (Turkse) man zo aardig was om tot half zes op ons te wachten. Of de sensor het ook zou doen, dat wist hij niet, maar we mochten per post ruilen als we het binnen vier dagen melden. Het lukte Joost nog om een afspraak te maken voor woensdag 10 augustus bij de garage in Frankrijk. Van daaruit rijden we dan door richting Turkije.

Bart heeft het intussen druk met de verkoop van de motor, hij heeft een prachtige advertentie gezet waarin hij schrijft dat hij de motor voor zijn lieve en leuke vader in Frankrijk verkoopt. Er komen heel wat mensen op af, en Bart ondergaat dezelfde terreur van zeurende en veeleisende en onbetrouwbare kopers als wij.

Maandag zijn we weer thuis en pakken we de Mercedes in. Ook vriezen we emmers vol courgettes en prinsessenboontjes in, een dankbare klus.

Dinsdag haalt Joost de motor op en komt er ’s avonds helemaal blij mee thuis. Wel zijn helm en handschoenen bij de motorwinkel laten liggen, maar die halen we wel op als onderdeel van onze reis.

Woensdagmorgen komt er onverwacht nog een monteur langs voor de wifi. Hij repareert het en zegt dat we niet op vakantie kunnen, zijn nieuwe instellingen hebben minstens 24 uur nodig om te beklijven. Als hij weg is trekken we een uur later de stekker uit het stopcontact van de router en vertrekken.We moeten tenslotte om half twee bij de Mercedesgarage in Charleville-Mézière zijn. Na ruim twee uur wachten komt het goede nieuws: de sensor werkt en is vervangen. Opgewekt rijden we een week hitte tegemoet (boven de 35 graden), want wie doet ons wat met een airco.

Als dan donderdagmorgen ook nog het bericht van Bart komt dat de motor verkocht is, begint er langzaamaan een gevoel in ons ontstaan dat we hier rijden en waar zijn we ook weer naar op weg? O ja, de Kaukasus. Nog even de vergeten helm en handschoenen ophalen en dan kan de reis beginnen.

O nee, nog even een oplaadsnoer voor de computer kopen in Duitsland bij de Mediamarkt, vergeten in te pakken. Maar dan…..