Mei 2001
Blijf op de hoogte en volg Marian en Joost
24 Januari 2022 | Noorwegen, Oslo
Alle voorbereidingen zijn getroffen en ons huis in Middenbeemster is voor een jaar verhuurd.
Vrijdagmorgen 18 mei vertrekken we.
Via de Duitse Autobahn rijden we naar Denemarken.
Joost is nog doodmoe van alle voorbereidingen en hij is gespannen. We zijn een koffiefilterhouder vergeten voor ons koffiepotje, maar hoe we ook zoeken in Duitsland, men kent het in geen enkele winkel. Gelukkig hebben we een trechter die past, dat werkt ook.
Zodra we in Duitsland zijn doet de voicemail van onze telefoon het niet meer. Verschillende mensen bellen dat ze ons niet kunnen bereiken. We bellen met KPN en die zal ons terugbellen. Vervelend!
Denemarken
Zaterdagavond 19 mei.
De gaslampen geven onvoldoende licht om ontspannen een boekje bij te kunnen lezen en de gastankjes zijn al leeg.
In ons reisboekje schrijft Joost:
“Vanmorgen heerlijk uitgeslapen, ik blijf vast nog wel een week moe na al dat gespannen voorbereiden. Gisteren rustig aan door Noord-Duitsland gereden. Alles is heel groen en de meidoorn bloeit. Prettig mooi land. We gaan de open grens over naar Denemarken. Daar krijgen we harde wind tegen. Met 70 km per uur op de snelweg. De motor moet dan hard werken om de drie ton tegen de wind de heuvel op te krijgen. Denemarken vinden we saai, overal dezelfde heuvels met lieflijke kleine huisjes. We vinden een prima nachtplekje uit de wind, pal bij het strand vlakbij een klein jachthaventje. Vandaag de brug van 18 kilometer naar Kopenhagen genomen, en we waren onder de indruk. Ook van de tol: 135 gulden.”
Zondagavond 20 mei. Joost:
“We wilden Kopenhagen graag zien en we zijn zondag op de fiets door het centrum gereden. Overal waren grote en dure winkelstraten. Buiten de stad was de opgeknapte havenbuurt. Alles smaakvol en mooi gedaan, ook de prachtige houten scheepjes. Koffie gedronken in een jong cafeetje. De mensen komen ingehouden over, er is weinig spontaniteit. Niets om naar terug te keren. We besluiten morgen de tolbrug naar Zweden over te gaan.”
Maandagavond 21 mei. Joost:
“Weer zo’n dure brug, hondervijftig gulden. We vonden een plekje in het bos, naast de weg. Ik ben nog moe en prikkelbaar en we kregen ruzie.”
Noorwegen
Dinsdag 22 mei, Joost:
“We stoppen maar weinig en zijn meteen doorgereden naar Noorwegen. De auto rijdt 1 op 9 en gebruikt voor het eerst ook veel olie. Ik maak me zorgen over het gewicht, vooral door het slepende geluid van aandrijfassen in de lagere versnelling. Ik probeer er niet over te zeuren, we rijden tenslotte en alles gaat goed. Maar heuvelop gaat het heel langzaam, de auto is flink beladen en het is op het randje van wat de motor kan trekken.
We nemen een klein weggetje om een nachtplekje te vinden en vinden met de ondergaande zon een plekje aan een meertje. Eindelijk, hiervoor komen we. Wel veel verkeer.”
Woensdag vinden we een rustiger plekje, ook weer aan een meer. De zon is warm als we uit de wind gaan zitten. We lezen, ontspannen een beetje, wassen haren. KPN belt, ze kunnen ons niet op afstand helpen. We zullen het voorlopig een half jaar zonder voicemailberichtjes moeten doen. Ik beloof mijn moeder regelmatig te bellen of alles goed is met haar en de familie. We willen deze eerste rustige dag afsluiten met een glaasje wijn, maar na onze toast op een goede reis blijkt de wijn zuur geworden te zijn van vier dagen schudden.
Woensdag 23 mei, Joost:
“We staan weer aan een meer in de avondzon. De avonden zijn lang, het wordt om kwart over tien donker en om half vier ’s morgens is het alweer licht. Hoewel het een fijne plek is, trekken we toch maar weer verder door de drukke streek rond Oslo. De weg is smal en vrij slecht, want we trekken ruim om Oslo heen. We reden vandaag 130 km en toch lijkt het een dag lang reizen. Op drukke wegen hou ik het verkeer op en dat rijdt niet ontspannen. Ik voel hoe ongelooflijk moe ik ben, eigenlijk wil ik op ’t moment helemaal niet reizen en alleen maar lezen.”
Donderdag 24 mei, Joost:
“Nondeju! Bij de eerste steile helling loopt de motor heet! We moeten meteen stoppen. Heftig balen! Zie je wel, mijn grote twijfel of de motor wel zwaar genoeg is om alle te trekken. Nee dus. Bewondering voor Marian, die rustig blijft en zegt dat we dan maar wat minder steile wegen moeten zoeken. Ik blijf balen, heel Noorwegen nog voor de boeg en het is niet eens warm, de wind is nog koud. We draaien om en gaan weer naar beneden. We vinden maar moeilijk een nachtplek en stoppen uiteindelijk op een stukje recht land naast een heel klein doodlopend weggetje, dat eindigt in de besneeuwde bergen. We staan tussen plakken sneeuw, naast een steengroeve. De wind is guur, maar de hemel strakblauw. Van hieruit kunnen we wel een stukje verder rijden zonder paardentrailer en de buurt verkennen en wandelen. Per dag bekijken is Marians motto. Wat een vrouw heb ik, om zo van te houden.”
Vrijdag 25 mei.
We drinken koffie in een soort buurthuis, de aankleding is Christelijk, overal bijbelspreuken, kaarten en Christelijke boeken. Witte tafeltjes, plastic bloemen en planten. Maar de koffie is heerlijk en we krijgen er een soort pannenkoekje met jam bij. Wel dertien gulden.
Gisteren reden we de bergen in bij Fagernes, maar de helling was te steil. Joost en de motor raakten in omgekeerde volgorde oververhit. Joost ging naast de auto met open motorkap zitten en er kwamen rookwolkjes uit zijn oren. Vannacht had hij heftige dromen over zijn Zweedse reis met zijn vader toen hij 14 jaar was. Vandaag proberen we tot rust te komen, we maken een heerlijke wandeling en kijken in de zon en tussen de sneeuw naar de eeuwig nijvere mieren. We doen boodschappen en we kopen een brood voor zes gulden, een bloemkooltje voor een tientje, een potje jam voor negen gulden (omgerekend). Alles hier is drie tot vier keer duurder dan in Nederland.
Joost sleutelt wat aan de auto en haalt het klepje van de thermostaat dat de toevoer van koelvloeistof regelt weg. Dat gaat pas open tegen het kookpunt en dat vinden we te laat. We blijven hier een paar dagen, even tot rust komen.
We maken schitterende wandelingen langs steile rotswanden, watervallen, beekjes, We komen terecht op een hoogvlakte met fantastisch uitzicht op het berggebied om ons heen. Drinken koffie in een wintersportplaatsje in de buurt. Het is 12 graden en de lucht is grijs deze dagen. In de paardentrailer brandt het straalkacheltje, maar het kan niet te lang want dan krijg ik hoofdpijn. Het brandt op propaangas, maar er is geen afvoer van de gassen naar buiten.
Maandag 28 mei, Joost:
“Gelukkig, zonder thermostaat kunnen we lange hellingen zonder problemen rijden. Nu nog een steile helling proberen. We rijden veel in de wolken en de dalen zijn dik besneeuwd. Sneeuwwallen langs de schoongemaakte weg. Bij het dalen verdwijnt de meeste sneeuw, het dalen is soms lang en steil en ook daarbij denk ik dat we wel erg zwaar beladen zijn. Beneden aangekomen wordt het weer groen en bewoond, en bij ieder stukje vlak land staan bordjes met verboden te kamperen! De lucht is grijs met lichte regenbuien. Marian is vandaag niet helemaal in orde, ze gaat vroeg naar bed met misselijkheid en hoofdpijn.”
Donderdag 31 mei.
Ik heb drie dagen op bed gelegen met migraine, wel in een mooi gebied gelukkig, met een brede beek en grote ronde rotsblokken, begroeid met allerlei kleuren mossen. Veel regen en hagel, maar Joost geeft daar niks om en maakt lange wandelingen. Eén keer kwam hij pas laat thuis, hij was verdwaald en iemand heeft hem naar de auto gebracht. Het ging allemaal een beetje langs me heen.
We hebben nu ruim 2.500 km gereden.
Vrijdagmorgen 18 mei vertrekken we.
Via de Duitse Autobahn rijden we naar Denemarken.
Joost is nog doodmoe van alle voorbereidingen en hij is gespannen. We zijn een koffiefilterhouder vergeten voor ons koffiepotje, maar hoe we ook zoeken in Duitsland, men kent het in geen enkele winkel. Gelukkig hebben we een trechter die past, dat werkt ook.
Zodra we in Duitsland zijn doet de voicemail van onze telefoon het niet meer. Verschillende mensen bellen dat ze ons niet kunnen bereiken. We bellen met KPN en die zal ons terugbellen. Vervelend!
Denemarken
Zaterdagavond 19 mei.
De gaslampen geven onvoldoende licht om ontspannen een boekje bij te kunnen lezen en de gastankjes zijn al leeg.
In ons reisboekje schrijft Joost:
“Vanmorgen heerlijk uitgeslapen, ik blijf vast nog wel een week moe na al dat gespannen voorbereiden. Gisteren rustig aan door Noord-Duitsland gereden. Alles is heel groen en de meidoorn bloeit. Prettig mooi land. We gaan de open grens over naar Denemarken. Daar krijgen we harde wind tegen. Met 70 km per uur op de snelweg. De motor moet dan hard werken om de drie ton tegen de wind de heuvel op te krijgen. Denemarken vinden we saai, overal dezelfde heuvels met lieflijke kleine huisjes. We vinden een prima nachtplekje uit de wind, pal bij het strand vlakbij een klein jachthaventje. Vandaag de brug van 18 kilometer naar Kopenhagen genomen, en we waren onder de indruk. Ook van de tol: 135 gulden.”
Zondagavond 20 mei. Joost:
“We wilden Kopenhagen graag zien en we zijn zondag op de fiets door het centrum gereden. Overal waren grote en dure winkelstraten. Buiten de stad was de opgeknapte havenbuurt. Alles smaakvol en mooi gedaan, ook de prachtige houten scheepjes. Koffie gedronken in een jong cafeetje. De mensen komen ingehouden over, er is weinig spontaniteit. Niets om naar terug te keren. We besluiten morgen de tolbrug naar Zweden over te gaan.”
Maandagavond 21 mei. Joost:
“Weer zo’n dure brug, hondervijftig gulden. We vonden een plekje in het bos, naast de weg. Ik ben nog moe en prikkelbaar en we kregen ruzie.”
Noorwegen
Dinsdag 22 mei, Joost:
“We stoppen maar weinig en zijn meteen doorgereden naar Noorwegen. De auto rijdt 1 op 9 en gebruikt voor het eerst ook veel olie. Ik maak me zorgen over het gewicht, vooral door het slepende geluid van aandrijfassen in de lagere versnelling. Ik probeer er niet over te zeuren, we rijden tenslotte en alles gaat goed. Maar heuvelop gaat het heel langzaam, de auto is flink beladen en het is op het randje van wat de motor kan trekken.
We nemen een klein weggetje om een nachtplekje te vinden en vinden met de ondergaande zon een plekje aan een meertje. Eindelijk, hiervoor komen we. Wel veel verkeer.”
Woensdag vinden we een rustiger plekje, ook weer aan een meer. De zon is warm als we uit de wind gaan zitten. We lezen, ontspannen een beetje, wassen haren. KPN belt, ze kunnen ons niet op afstand helpen. We zullen het voorlopig een half jaar zonder voicemailberichtjes moeten doen. Ik beloof mijn moeder regelmatig te bellen of alles goed is met haar en de familie. We willen deze eerste rustige dag afsluiten met een glaasje wijn, maar na onze toast op een goede reis blijkt de wijn zuur geworden te zijn van vier dagen schudden.
Woensdag 23 mei, Joost:
“We staan weer aan een meer in de avondzon. De avonden zijn lang, het wordt om kwart over tien donker en om half vier ’s morgens is het alweer licht. Hoewel het een fijne plek is, trekken we toch maar weer verder door de drukke streek rond Oslo. De weg is smal en vrij slecht, want we trekken ruim om Oslo heen. We reden vandaag 130 km en toch lijkt het een dag lang reizen. Op drukke wegen hou ik het verkeer op en dat rijdt niet ontspannen. Ik voel hoe ongelooflijk moe ik ben, eigenlijk wil ik op ’t moment helemaal niet reizen en alleen maar lezen.”
Donderdag 24 mei, Joost:
“Nondeju! Bij de eerste steile helling loopt de motor heet! We moeten meteen stoppen. Heftig balen! Zie je wel, mijn grote twijfel of de motor wel zwaar genoeg is om alle te trekken. Nee dus. Bewondering voor Marian, die rustig blijft en zegt dat we dan maar wat minder steile wegen moeten zoeken. Ik blijf balen, heel Noorwegen nog voor de boeg en het is niet eens warm, de wind is nog koud. We draaien om en gaan weer naar beneden. We vinden maar moeilijk een nachtplek en stoppen uiteindelijk op een stukje recht land naast een heel klein doodlopend weggetje, dat eindigt in de besneeuwde bergen. We staan tussen plakken sneeuw, naast een steengroeve. De wind is guur, maar de hemel strakblauw. Van hieruit kunnen we wel een stukje verder rijden zonder paardentrailer en de buurt verkennen en wandelen. Per dag bekijken is Marians motto. Wat een vrouw heb ik, om zo van te houden.”
Vrijdag 25 mei.
We drinken koffie in een soort buurthuis, de aankleding is Christelijk, overal bijbelspreuken, kaarten en Christelijke boeken. Witte tafeltjes, plastic bloemen en planten. Maar de koffie is heerlijk en we krijgen er een soort pannenkoekje met jam bij. Wel dertien gulden.
Gisteren reden we de bergen in bij Fagernes, maar de helling was te steil. Joost en de motor raakten in omgekeerde volgorde oververhit. Joost ging naast de auto met open motorkap zitten en er kwamen rookwolkjes uit zijn oren. Vannacht had hij heftige dromen over zijn Zweedse reis met zijn vader toen hij 14 jaar was. Vandaag proberen we tot rust te komen, we maken een heerlijke wandeling en kijken in de zon en tussen de sneeuw naar de eeuwig nijvere mieren. We doen boodschappen en we kopen een brood voor zes gulden, een bloemkooltje voor een tientje, een potje jam voor negen gulden (omgerekend). Alles hier is drie tot vier keer duurder dan in Nederland.
Joost sleutelt wat aan de auto en haalt het klepje van de thermostaat dat de toevoer van koelvloeistof regelt weg. Dat gaat pas open tegen het kookpunt en dat vinden we te laat. We blijven hier een paar dagen, even tot rust komen.
We maken schitterende wandelingen langs steile rotswanden, watervallen, beekjes, We komen terecht op een hoogvlakte met fantastisch uitzicht op het berggebied om ons heen. Drinken koffie in een wintersportplaatsje in de buurt. Het is 12 graden en de lucht is grijs deze dagen. In de paardentrailer brandt het straalkacheltje, maar het kan niet te lang want dan krijg ik hoofdpijn. Het brandt op propaangas, maar er is geen afvoer van de gassen naar buiten.
Maandag 28 mei, Joost:
“Gelukkig, zonder thermostaat kunnen we lange hellingen zonder problemen rijden. Nu nog een steile helling proberen. We rijden veel in de wolken en de dalen zijn dik besneeuwd. Sneeuwwallen langs de schoongemaakte weg. Bij het dalen verdwijnt de meeste sneeuw, het dalen is soms lang en steil en ook daarbij denk ik dat we wel erg zwaar beladen zijn. Beneden aangekomen wordt het weer groen en bewoond, en bij ieder stukje vlak land staan bordjes met verboden te kamperen! De lucht is grijs met lichte regenbuien. Marian is vandaag niet helemaal in orde, ze gaat vroeg naar bed met misselijkheid en hoofdpijn.”
Donderdag 31 mei.
Ik heb drie dagen op bed gelegen met migraine, wel in een mooi gebied gelukkig, met een brede beek en grote ronde rotsblokken, begroeid met allerlei kleuren mossen. Veel regen en hagel, maar Joost geeft daar niks om en maakt lange wandelingen. Eén keer kwam hij pas laat thuis, hij was verdwaald en iemand heeft hem naar de auto gebracht. Het ging allemaal een beetje langs me heen.
We hebben nu ruim 2.500 km gereden.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
