Juni 2001

1 juni 2001, Stranda.
We zijn allebei weer opgeknapt na deze vier dagen pauze en vervolgen onze route naar het noorden van Noorwegen. Het regent al een paar dagen en de wind is koud en stormachtig. Volgens het weerbericht blijft het ook nog wel even zo. Het is zo’n 6 graden. We laten regelmatig de paardentrailer op een rustige plek staan en maken dan een tochtje met de auto naar de kust of de bergen in. De bergen hier doen een beetje Schots aan, ze zijn laag en breed en begroeid met mos en lage struiken. Er zijn weinig mensen op straat (wel lammetjes die los over de autoweg lopen), er zijn geen haventjes of cafeetjes. Er bloeien pinksterbloemen en in een enkel tuintje staan wat tulpen of narcissen. Aan de kustkant zien we wat verstilde eilanden. ’s Avonds lezen we of doen spelletjes. Binnen is het zo’n 16 graden. Joost wandelt, ook al regent het.
7 juni, Trondheim, avond.
Gelukkig hebben we af en toe een zonnige dag tussendoor, maar vandaag regende het weer. De dagen kabbelen voort. Fijn om weer even in een stad te zijn, waar we de mail checken in een internetcafé, post ophalen bij het postkantoor, foto’s laten ontwikkelen. Trondheim is een leuk, modern stadje en we blijven hier een paar dagen.
We zien vrouwen in klederdracht en Japanners met fototoestellen. Een rode brug. Gekleurde grote huizen, roze, blauw, beige. Even mijn moeder gebeld en dat kostte toch alweer zeventien gulden. Maar het is het waard, ze reist zo een beetje met ons mee en dat vinden we allemaal leuk. Vanmiddag was een heftige middag. Ik had al hoofdpijn en we aten iets makkelijks, soep. Ik deed er de vanmorgen gekochte yoghurt op. Na het eten dacht ik: ook al regent of hagelt het, ik ga toch mee wandelen, want heel Noorwegen gaat aan me voorbij vanwege het slechte weer. We gingen samen op stap, regenpak, paraplu, laarzen, de bergen in. Na zo’n drie kwartier voelde ik me steeds beroerder worden, maar ik wilde toch doorzetten, al moest ik achter een struik even overgeven. Niets aan Joost laten merken. Tot hij zei dat hij zich misselijk en duizelig voelde. Maar de wandeling is zo prachtig, het is een soort toendragebied met de prachtigste mossen, heide met rode kelkjes en struiken met katjes. Eenmaal thuis worden we allebei nogal ziek, Joost moet ook overgeven. We kruipen zometeen allebei in bed.
14 juni. De volgende dag waren we gelukkig allebei weer beter, maar het was vreemd, dat allebei ziek worden tijdens één van de mooiste wandelingen van deze reis tot nu toe.
We reizen verder en zijn nu 2 kilometer onder de Poolcirkel. We kibbelen regelmatig en snappen niet goed wat er de oorzaak van is, het gaat meestal nergens over. Als we de Noordpoolcirkel bereiken zijn onze verwachtingen hoog, dit is toch een bijzonder punt. Wat we aantreffen is een souvenirwinkeltje, een koffiebuffet en voor vijfentwintig gulden kun je in een modern gebouw een diashow bekijken. Ik koop een leuke pen voor mijn moeder en we rijden maar snel weer door.
We zijn hier in trollengebied, de bossen komen mystiek over. De takken van de bomen zijn met fijn wit draderig mos begroeid, de wortels groeien over grote ronde rotsen, onder de wortels zijn natuurlijk gevormde donkere grotten en schuilplaatsen. We naderen een beek en een pad met nat zand. In het zand liggen elandenkeutels, maar er zijn geen pootafdrukken. We maken ook avondwandelingetjes en zien of horen een enkele keer een wegdravende eland. Vanavond staan we op een plek in een bos met een eigenaardige sfeer. Veel grotten en holen, bedekt met heel dik mos. Veel dode bomen. Verstilde witte berken. Houten stronken in eigenaardige vormen. Tijdens onze wandeling in de schemer voelt het alsof monstertjes en heksen naar ons loeren. Om half twaalf stoppen de laatste vogels met zingen en klinken er onverklaarbare, wat enge geluiden uit het bos.
16 juni, Narvik.
Aanhoudende regen, en dan zitten wij nog lekker droog. Voor de tweede keer komen we een Belgische fietser tegen. We maken een praatje en hij vertelt dat hij bij iedere Coöp-supermarkt een stop maakt, daar hebben ze gratis koffie. De percentages stijging of daling van de heuvels staan hier aangegeven. 4 kilometer 7 % kan onze auto aan, maar bij 12 kilometer 9 % raakt hij oververhit. Gelukkig begint Joost er aan te wennen en raakt niet meer zo over de rooie. Regelmatig staan we op een parkeerplaats met open motorkap, te wachten tot we weer verder kunnen.
Het landschap verandert, de kust is prachtig met groen water in de baaien, donkerrood zeewier, rode rotsen, soms glad uitgesleten donkergrijs graniet. De grond wordt dunner, er groeien kleine sparretjes op. Overal drijven kleine eilandjes, we nemen een pontje en het was heerlijk even op het dek te staan en de zeewind te ruiken. Nu staan we in de haven van Narvik en kijken uit op een buitenwijk met gekleurde huisjes. Het centrum doet zakelijk aan en er staan flats. We hebben nu zo’n 4.200 kilometer gereden. Vanavond gaan we even iets drinken in het centrum. Het is namelijk vrijdagavond en volgens de gids over Noorwegen is dat een uitgelaten feestavond, waar veel gedanst wordt en muziek gemaakt.
18 juni, Lødingen.
In het kroegje waar we gisteravond wat dronken vertelde de barman dat Lødingen net zo mooi is als IJsland, dus daar willen we naar toe. Verder waren we blijkbaar in de verkeerde plaats. In het enige kroegje waren een stuk of tien bezadigde oudere mannen die flink doordronken, en later kwam er één meisje. We dronken voor dertig gulden elk een pilsje en vertrokken weer. Op straat liepen wat jongelui te joelen met ballonnen in hun hand.
We staan dus nu in Lødingen , maar vragen ons af wat er hier nou bijzonder aan is. Zou IJsland ook zo tegenvallen? De toeristische informatie maakt duidelijk dat we voor het mooiste gedeelte naar de zuidelijke eilanden moeten, 380 kilometer verderop, en dat moet met verschillende veerponten. Dat gaan we maar niet doen. Misschien hadden we ons iets beter moeten voorbereiden. We zitten in een fase dat we een beetje reismoe beginnen te worden. Het is allemaal prachtig, maar op de een of andere manier ook een beetje saai. Behalve dat er bij Joost gisteren een kies afbrak, gebeurt er niet veel. Hij heeft vóór we op reis gingen een uitgebreide controle gehad bij tandarts Tan in Amsterdam, en die zei dat alles in orde was, al adviseerde hij Joost wel om aan kronen te beginnen Gelukkig hebben ze hier ook goede tandartsen. Dat moeten we wel doen vóór we bij de Russische grens zijn, maar dat heeft nog alle tijd, het visum gaat half augustus pas in.
20 juni, Bardu, Joost:
“De wind komt uit het oosten, het wordt wat warmer en de MUGGEN zijn gekomen! We hebben de grote klamboe die we van Anneke kregen voor het eerst opgezet. Fijn plekje aan een kleine rivier. We koken water boven een vuurtje en genieten van de zon. Meestal steken de muggen vooral Marian.”
22 juni, Joost:
“Het is wel wennen, die muggen, ze steken mij het zo hard en ik zit helemaal onder de bulten. Gelukkig is de paardentrailer muggendicht, maar er vliegt nog wel eens wat mee naar binnen. Het is nu flink warm, bijna 30 graden. We hebben weer een internetcafeetje gevonden en heel fijn, een lief mailtje van Merel en een verhaal van Bart over liefde en uitgaan. Ik schrijf Fred of hij tabak wil opsturen naar de volgende grote stad in Finland, Rovamieni, hij kost hier 30 gulden voor een pakje van 50 gram. Er hangen hier plakkaten over een ziekte onder de zalm in Noorwegen en Finland. Je mag je laarzen en kleding niet dragen als je naar een andere provincie gaat. Net zoiets als in Nederland met de MKZ (er is een crisis met Mond-en-klauwzeer)“. Onderweg zien we tipi’s (soort indianententen) met souvenirs en rendiersoep.
27 juni.
We zijn in mijngebied met canons. Overal lopen schapen en lammetjes en als ze eenmaal gewend aan ons zijn knabbelen ze aan onze stoelen, het houten tafeltje, likken de wanden en proeven alle uitsteeksels. Ik voer ze brood en crackertjes. Eén lammetje met grote verbaasde oogjes vindt ze lekker en knabbelt er kleine stukjes van af, maar de ander die er al wat volwassener uitziet neemt een hap, laat die even op zijn tong liggen en spuugt het dan vol walging uit. ’s Nachts duwen een paar schapen steeds tegen onze trailer. We gaan een beetje onze eigen gang en ik vraag me af en toe af of dit jaar reizen wel zo’n goed idee was. Joost lijkt er niet erg van te genieten, wat ik eigenlijk wel verwacht en gehoopt had. Bij iedere garage stopt hij om advies te vragen over de heetlopende motor, maar hij schiet er niet veel mee op. Soms verwijzen ze hem door naar weer een andere garage, die dan bijv. niet meer blijkt te bestaan.
29 juni, Alta.
Onderweg zien we regelmatig rendieren, of Lappen-tipi’s of Samen-tipi’s. We bezoeken een museum waar rotstekeningen te zien zijn. De wandeling van anderhalf uur langs de rotstekeningen gaat over houten paadjes. Joost vindt het prachtig. We bekijken binnen in het gebouw de exposities, prachtige dia’s over het noorderlicht, de kopermijn, de Alta-rivier. De Sami’s die tien jaar (uiteindelijk tevergeefs) verzet pleegden tegen een elektriciteitscentrale. We hebben er aardig wat uurtjes doorgebracht en het is heel interessant.
We naderen Finnmark.
30 juni.
Bijzondere route met rotsen, beken, veel meren, lage heuvels. Het is heel stil, we horen nog geen vogeltje. Joost praat met een visser en die vertelt dat er hier toch wel veel vossen zijn, lynxen en ook nog wel wat beren. Joost gaat ook een hengeltje uitgooien en komt trots met een klein visje thuis, dat hij bakt in een pannetje op een vuurtje buiten. Wat verderop zien we Duitsers met handdoeken om hun hoofd en wapperen met theedoeken boven de barbecue tegen de muggen. Er zijn weinig wandelmogelijkheden hier. We staan aan een prachtige baai met lage heuvels, er hangt een lichte nevel. Het landschap is stil en vredig. We lopen een klein stukje met allebei hoeden met muskietennetjes op. Ik vind een rode steen met een klein donkerrood hart er in.