Oktober 2001

5 oktober, Hongarije, 20 graden.

Met spijt in ons hart vertrekken we van het heerlijke plekje in Slowakije. We hebben er bijna een week gestaan en er was altijd wel wat te doen. Er reed een tractor heen en weer, een oude man met een karretje met lege flessen kwam langs, een auto stopte om naar ons te kijken, een andere auto kreeg vlak bij ons autopech. Joost joeg de nieuwsgierige koeien om ons heen steeds weg. Toen ik me waste kwam de herder met een flinke kudde schapen er gezellig bij staan, en omdat het Dierendag was dronken we een pilsje met hem. Ik had plezier in het maken van herfstkaartjes met gevonden materialen en korte gedichtjes, en we vonden tijdens een wandeling een ijzerhoudende bron met bubbeltjeswater in een holle boomstam.

Vandaag rijden we door de lage Tatrabergen, de wegen zijn stil en de bergen van zo’n 1.000 meter hoog zijn mooi. De grens ligt op een klein weggetje en vormt geen probleem.

Hongarije laat zich van haar lieflijke kant zien. De huizen zijn verzorgd, met tuinen vol bloemen, op de kerkjes staan klokken met beschilderde wijzerplaten, er zijn veldjes met druiven en uitgebloeide zonnebloemen. Jezusbeelden met plastic bloemen.

Ons interieur is weer wat minimaler geworden, nu het gasstel het heeft begeven. We koken op een reservegasstel met twee pitten. De opgedane energie is al weer snel op en het reizen kost ons veel. Vermoeidheid, spierpijn en rugpijn plagen ons. Ik heb fluitende oren en veel nachtmerries. Joost is vaak afwezig of ongeduldig.

13 oktober.

De zonnige dagen zijn een geschenk nu we zo moe en zwak zijn. Zo gauw we een prettig plekje vinden, blijven we daar een paar dagen staan. Zo staan we op een parkeerplaatsje bij een oud militair gebouw. Eén persoon bewaakt het gebouw en komt iedere dag langs met geschenkjes, zoals grote meloenachtige vruchten, of om een glaasje wodka met ons te drinken. Soms zien we hem wel zes keer op een dag.

We staan ook naast een park en we nemen regelmatig onze stoeltjes en koffie mee naar een mooi plekje. We hebben gesprekken over hoe we dit reizen beter kunnen doen. Meditatie en kunst zijn toch vaak inspirerende en energiegevende activiteiten, dat zouden we toch wat meer moeten doen. Joost trekt er alleen op uit en komt terug met kunststof vuilniszakken, waar hij met flosdraad leuke tassen van maakt. De bomen zijn in herfstkleuren en we zien een paard en wagen door het bos rijden. We hebben prachtig uitzicht op de heuvels. ’s Ochtends horen we soms herten of everzwijnen tegen de trailer schuren.

Als we na een dag of vier weer verder trekken, komen we op een plek in een weitje wat rustig lijkt. Echter een boer blijft ’s avonds strak naar ons kijken en staat de volgende ochtend naast ons slaapkamerraam en gaat niet weg, zodat we toch maar weer verder trekken.

We bereiken Boedapest en hoewel we te moe zijn om de stad echt te verkennen, drinken we er wel koffie in een caféetje waar de tv aan staat met een Disney tekenfilm, een welkome afleiding waar we van genieten. De stad is heel mooi, prachtige rijk versierde gebouwen, soms met gekleurde mozaïek-daken. Terrasje met muziek. We proberen nog een paar winkels, maar nee, een koffiefilterhouder kennen ze hier ook niet.

Als we weer verder rijden houdt de politie ons aan, we rijden zonder licht en dat is hier verplicht. Al snel blijkt dat we ook hier met twee pilsjes een boete kunnen voorkomen.

De in Rusland gekregen groenten zijn bijna op, nog wat aardappels. De bodem van het laatste pindakaaspotje komt in zicht. Wel kunnen we hier voor Joost Samson-shag kopen.

15 oktober

We staan bij een appelboomgaard en eten met plezier van de gevallen appels. De herfst reist met ons mee, geweldig. De bergen zijn weg en het landschap is plat geworden, het lijkt een beetje op Brabant. Water vinden we in de blauwe dorpspompjes. We trekken verder en overnachten aan een mooi meer met een jachthaventje. Druk kwetterende musjes in een oude wilg.

De volgende nacht staan we in een weiland onder een eikenboom. Dat was niet slim, de eikels vallen als granaten op ons dak en ’s nachts scharrelen er druk knorrende zwijnen om de trailer.

Ik heb het boek Sidharta in het Hongaars, ooit in Nederland in de bibliotheek gekocht, en we leggen het op een bank bij een bushokje, fantaserend over wie het zal vinden en lezen.

19 oktober

We rijden het rijke Oostenrijk in, even de sfeer proeven in Wenen. Die sfeer is al snel duidelijk, want er is nergens een parkeerplek te vinden en we zien de stad alleen vanuit de auto. We stoppen wat verderop in een Gasthaus en bestellen koffie en Apfelstrüdel. Hoewel de prijs ons schokt, is het toch heerlijk. Dan gaan we tanken en water bijvullen. Joost zegt tegen de man dat we 60 liter nodig hebben, want dat we vanavond onze haren willen wassen, en dan mogen we van de garagehouder van zijn douche gebruik maken. We vinden ook een goed nachtplekje aan het begin van een bosweg.

Joost komt zijn frustratie weer tegen van langzaam moeten rijden op een stijgende weg (we halen niet meer dan 60 km per uur), terwijl het verkeer achter hem ons opjaagt. Gelukkig bereiken we redelijk vlot Duitsland en gaan van de snelweg af, op zoek naar een nachtplekje. Dat vinden we redelijk snel.

De wereld om ons heen is bijzonder goed georganiseerd. Er hangen aanplakbiljetten tegen de bomen over hondsdolheid en er ligt vergiftigd lokaas voor vossen.

De koeien hebben bellen om hun nek, in de tuinen staan grappige pompoenen en tuinkabouters. Houten huizen met balkonnetjes vol bloembakken.

Twee kopjes koffie kosten vijf euro, het is even wennen aan deze nieuwe muntsoort, twaalf gulden vijftig omgerekend!

’s Nachts staan we in het Zwarte Woud, heel mooi. Hoge sparren, veel eekhoorntjes en vogeltjes. Tot een boswachter naar ons toekomt en driftig naar de uitgang wijst: “Raus!”.Hij is niet om te praten, we moeten in het donker weer iets anders zoeken.

22 oktober.

Na de Noordfranse grens is alles meteen rommeliger en de sfeer is minder hard. In de supermarkt kopen we allerlei lekkere dingen tegen normale prijzen. We eten heerlijk, met kippenpootjes, wijn, stokbrood en paté, lekkere kaasjes. En dan vinden we ook nog een heleboel maisvelden, waar we mooi in konden staan, verscholen achter de hoge mais.

Na een half uur horen we een enorme dorsmachine die steeds dichterbij komt. In anderhalf uur zijn alle velden weggemaaid, en hij rijdt regelmatig rakelings langs onze trailer.

We staan hier nu nogal in het zicht, maar in Frankrijk zullen we niet zo makkelijk weggestuurd worden, denken we.

We beginnen te bellen met Nederland, om afspraken te maken met de garage, de tandarts en de homeopaat. Dan begint onze reis via de Ardennen naar huis, waar we twee weken zullen zijn om onze familie en vrienden te bezoeken en wat zaken te repareren en een plastic koffiefilter te kopen.

29 oktober

Te veel, te druk, te vol, zoveel boodschappen, zoveel regelen, zoveel verhalen. Getuige van veel misverstanden tussen lieve en dierbare mensen onderling, zoveel goede bedoelingen om het juiste te doen, de ingewikkeldheid van menselijke relaties. Ik word er verdrietig van en verlang naar vrede en helderheid.