Juli 2001

Gamvik, 4 juli 2001. 30 graden.

We wandelen door het Nationaal Park, vergezeld door zwermen muggen, regen en drukkende hitte. Na een uurtje of twee hebben we wel genoeg bomen en ronde keien gezien en vluchten we met auto naar de frisse, blauwe baai.

Omdat we vanaf de baai uitkijken op een schieeiland, gaan we dat de volgende bezoeken. De paardentrailer (ons huis) laten we achter in de baai. We rijden het eiland op en bevinden ons al snel op een hoogvlakte. Sneeuw, mist en bergen van losse grijze stenen. Een hoofdweg vol gaten, de huizen verveloos. 20 km verderop is het stadje Gamvik, en dat is gelukkig een fris en verzorgd stadje, met prachtig uitzicht op de Noordelijke IJszee. We bezoeken een klein museumpje en een student beantwoordde onze vragen. Er stond bijvoorbeeld informatie over de heksenverbranding in de periode 1620-1665. Zo’n 160 mensen op dit eiland zijn toen verbrand. De jacht was hier hevig, want Finnmark stond in die tijd bekend als het duistere, demonische einde van de wereld. De student vertelt dat hij hier woont, en met het vliegtuig op en neer naar Hammerfest vliegt voor zijn studie.

Joost houdt wel van dit lege landschap en maakt lange wandelingen. De kust bestaat uit grillig gevormde rotsen en het regent iedere dag. Het is 10 graden, en van de familie horen we dat er in Europa een hittegolf is. Joost brengt een boeketje bloemetjes voor me mee, met stokken er tussen met grote hoornschelpen er aan.

Vardø, 6 juli, jarig.

Joost steekt waxinelichtjes aan bij het ontbijt, en mijn moeder heeft hem een verjaardagskaart voor me meegegeven, heel lief. Als ik de deur uit stap ligt er op de grond een groot hart van allemaal mooie stenen. Vardø ligt op 70 graden noorderbreedte en heeft zo’n 2000 inwoners. We mochten gratis de bibliotheek in en internetten. We krijgen (slechte) koffie, maar de vriendelijkheid en alle lieve felicitatiemailtjes doen ons wel goed. ’s Avonds spelen we een spelletje schaak en bij Joost breekt een tweede vulling van een kies af.

We blijven een paar dagen op dit plekje staan, het is een prachtige inham met scheefgezakte rode rotsen en een heel brede eb- en vloedstrook. Er verblijven veel vogels die ons soms nogal agressief aanvallen omdat ze vinden dat wij hier niet horen. We wassen haren en kleren en verzorgen onze tientallen muggenbulten. Volgens de weervoorspellingen wordt het volgende week iets zonniger.

We verkennen de omgeving, maken wandelingen en kleine ritjes en zien onderweg een verzamelplaats voor rendieren. Er liggen verschillende geweien en Joost spijkert er één voorop de paardentrailer.

Finland, Inari, 11 juli, zon.

De Finse grens was geen enkel probleem, ze controleerden wel of we een paard in de trailer hadden en dat was het. Meteen over de grens staat er al een souvenirwinkel en er lopen rendieren los op het erf. Als we verder rijden komen we ze ook regelmatig op de weg tegen, soms blijven ze voor onze auto uitlopen op hun veel te grote flapvoeten. We worden er wel vrolijk van. Dat hebben we wel nodig, want ook hier heerst een muggenterreur. Joost zet dan om zich heen slaand bij de deur een tent van klamboe op, komt dan achterstevoren binnen en slaat zoveel mogelijk muggen dood voor hij binnenkomt. We durven bijna niet naar buiten te gaan. In de loop van de dag komen er nog horzels bij. Ze zoemden continue vrij dwingend tegen de deurgordijnen en soms lukt het er één om zich er doorheen te wringen. Het is erg warm.

In Inari bezoeken we het Wilderniscentrum, waar je voor (omgerekend) 75 gulden een kano kunt huren. Verder zijn er vooral groepsactiviteiten, dus we bekijken het informatiecentrum en gaan eerst maar eens naar de supermarkt, een weelde die we al een tijdje niet meer hebben gehad.

We willen ons niet door het ongedierte laten wegjagen en maken een eerste kleine wandeling van 4 kilometer door het Nationaal Park. Ondanks de warmte moeten we wel jassen, dassen en hoedjes op vanwege de muggen. We lopen stevig door, want stilstaan betekent gestoken worden en gezoem in je oren. In hoog tempo nemen we de heuvels, lopen de trappen op en af naar prachtige uitkijkpunten en na anderhalf uur zijn we weer thuis.

De volgende morgen willen we de kano gaan huren, maar de muggenbulten zijn bij mij zo groot als schoteltjes en opgezet, dus ik kan er even geen nieuwe bulten meer bij hebben. Na twee dagen gaat het wel weer een beetje en ga ik goed ingepakt mee voor een mooi kanotochtje over het meer. Er zijn op het water geen muggen en de stevige wind is niet koud. We peddelen langs de groen beboste heuvels, blijven hier en daar wat drijven, de zon schijnt en het is heerlijk rustig.

Rovaniemi, 16 juli, 20 graden.

Langzaamaan werd de wereld weer wat bewoonder. Fietsende kinderen, skatende mannen, grazende rendieren, meer huizen.

We staan op een parkeerplaats in het bos en tijdens een wandeling ontdekken we een voormalige wasserij, met grote stenen spoelbakken, wringers en droogrekken. Dat kunnen we natuurlijk niet ongebruikt laten.

Onze was hangt vrolijk te wapperen, maar om drie uur ’s nachts hoor ik dat het gaat regenen. Snel de was binnengehaald en in de huif van de auto gelegd.

In Rovanimi doen we allerlei boodschappen en proberen wat zaken te laten repareren.

Het gasstel hapert, maar de monteur kan niets vinden en adviseert de draaiknoppen in te vetten.

De ventilator doet het niet, maar dat is gelukkig een kwestie van een kapot snoertje.

We halen de poste restante-post op en Fred heeft flink wat tabak opgestuurd voor Joost, die daar héél blij mee is. We posten brieven aan al onze dierbaren.

Joost koopt in een dumpzaak twee legerbroeken. Dan rijden we weer verder en vinden in het wouden-gebied een fijn plekje aan een meer. Er is een klein aanlegplaatsje met roeibootjes en we kunnen onze natte was verder laten drogen.

Nog steeds veel muggen en elke dag een stuk of tien/twintig nieuwe bulten. Het lijkt alsof ik er wat koortsig door geworden ben. De muggen zijn hier wel veel kleiner en minder agressief.

19 juli, zuid-Finland.

We hebben nu zo’n 8.000 kilometer gereden.

We komen aan bij een heel drukke informatieplek van een natuurcentrum. Er zijn zelfs aardig wat Nederlanders. Bij de balie vragen we informatie voor wandelingen en we willen twee muggenhoedjes kopen. De baliemedewerker is heel verbaasd en zegt dat er geen muggen zijn, en in de rest van Finland ook niet.

We maken, dik ingepakt voor alle zekerheid, een kleine wandeling naar een mooie stroomversnelling, omlijst met hoge rode rotswanden en….. ZE ZIJN ER NIET!

We kunnen zomaar rondlopen, het weer is zacht, er is geen wind, het is een heerlijk bos. We lopen verbijsterd rond en een groot geluksgevoel komt over ons. Dit is vrijheid!

Deze dagen maken we de prachtigste wandelingen, van soms wel een hele dag. Heuvel op, heuvel af. Eekhoorntjes, oude molen, een eland, waterlelies in een vijver, loopbruggen over de rivier.

29 juli, Vaasa, kuststreek.

Op een gegeven moment hadden we de wouden wel gezien, de ontelbare bomen met dunne stammen, allemaal hetzelfde. Als we dicht bij de Russische grens stonden hing er een bedrukte sfeer van wantrouwen en controle, en grenstorens met bewapende militairen die alles in de gaten hielden.

We zijn nu op een parkeerplek naast een vrij rustige weg. Er is een reepje grond met een houten tafeltjes en wat bankjes. De omgeving is hier wat rijker, er zijn bakstenen huisjes met kleine theehuisjes en villaatjes.

De mensen hier spreken nauwelijks tot geen Engels, maar het wordt wel tijd voor een tandarts. Iemand van een toeristenoffice heeft ons ten slotte daarbij geholpen en een afspraak gemaakt.

We zien onze eerste mooie zonsondergang.

De volgende morgen gaan we naar de tandarts. Twee vrouwen zijn het, ze wonen in een gewoon flatgebouw, alles is netjes en goed verzorgd. Aquarellen aan de muur, een prijslijst in de wachtkamer, comfortabele stoelen. Dat geeft vertrouwen. De analyse van het gebit van Joost wordt gemaakt en het blijkt dat het gebit er niet best aan toe is. We vertellen dat we niet veel geld hebben. Besloten wordt de twee afgebroken kiezen te polijsten. De tandarts vult nog twee grote gaten en maandagmorgen kunnen we terugkomen voor de rest van de behandeling. Er zitten nog een stuk of vijf grote en minder grote gaten en de mevrouw kan niet geloven dat Joost drie maanden geleden nog bij een tandarts is geweest.

We verkennen de omgeving, internetten, posten brieven. Een schiereiland is bereikbaar via een grote brug en daar rijden we op ons gemak naar toe. We plukken bosbessen, lezen buiten op onze stoeltjes, drinken koffie in een cafeetje. We kregen een map met een mooie wandeling van de kroegbaas en die gingen we maken. Tot we stranden bij het bord: ‘Hier moet u met de boot oversteken.’ De tandarts doet maandag de tweede behandeling en voor 400 gulden zijn we klaar. Ze benadrukt wel dat we minder hebben hoeven te betalen voor de behandeling dan ze normaal rekent.